Roar, louder then a lion

Eindelijk, na een paar dagen lopen kwam ze dan toch eindelijk in de buurt van route 10. Ze stopte met lopen toen er naast haar een half besneeuwd bordje opdook, met daar inderdaad de grote woorden ‘route 10’ op. Een kleine grijns vormde zich rond haar lippen, ze zou nog wel een paar dagen op deze route te vinden zijn, want ze was dus echt wel van plan om een Growlithe te vinden. En als ze eenmaal haar zinnen ergens op had gezet, dan zou het gaan gebeuren ook. Zeker nu ze te horen had gekregen van haar bloedeigen zus dat haar team niks voorstelde, dat ze niet sterk genoeg waren in haar ogen en dus niks waard waren. Zelf was ze het daar natuurlijk niet mee eens, hoe durfde iemand haar team zwak te noemen. Haar starter begon al steeds sterker en krachtiger te worden, hij leerde nieuwe aanvallen en was tevens duidelijk de ‘aanvoerder’ van het team geworden. De Grovyle was enorm beschermend als het ging over zijn nog jongere en zwakkere teamgenootjes, iets waar Dominique stiekem wel trots naar keek. Je zag vaak genoeg dat de grotere pokémon in een team de zwakkere wat onderdrukten, maar bij haar was dat duidelijk niet aan de hand. De Grovyle rende altijd achter het tweetal aan om hun rommel op te ruimen en ze te helpen, iets wat wel schattig was. Ze vroeg zich af hoe dat zou gaan zijn als ze ouder waren, maar ze had ook weer gehoord dat het karakter van een pokémon kon veranderen als ze evolueerden. Stiekem was ze daar wel benieuwd naar, want ze wist natuurlijk nog niet welke evolutie haar Eevee zou gaan krijgen. Ze had de woorden van Floyd nog in haar hoofd, ze moest Peaches gewoon zelf laten kiezen. Maar toch vroeg ze zich nog af wat het best bij haar zou passen, wat ze het liefst zou gaan maken van haar leven. Ze zag het nu toch ook nog niet echt gebeuren dat het een duistere Umbreon zou worden, dus het zou nog wel even afwachten blijven. Haar Litleo was zeker nog lang niet klaar voor zijn evolutie naar een Pyroar, dan zou hij toch eerst echt moeten beginnen met trainen en meedoen aan gevechten. Tot nu toe had ze gevechten ontlopen, enkel de gym gedaan met haar oude team. Het team wat ze nu had was er nog niet klaar voor, tenminste, dat had ze in haar hoofd zitten. Ach, het maakte ook weer niet zo veel uit. Uiteindelijk zouden ze er toch wel komen, samen, met z’n allen. Ja, daar had ze wel vertrouwen in, zeker als je nu al zag hoe close ze met elkaar werden. Elke seconde, elke minuut, elk uur, elke dag, elke week, je zag het vertrouwen tussen de pokémon onderling en de pokémon met hun trainer gewoon duidelijk groeien. Maar vandaag was het een dag dat dit soort dingen, spinsels in haar hoofd die eigenlijk helemaal niet van groot belang waren nu, niet meer telden. Vandaag was de dag van actie, vandaag zou er actie gaan komen in haar team, het kon niet anders.
Het bordje met ‘route 10’ erop was ondertussen gepasseerd, en nu liep Dominique dus in haar eentje door het grote natuurgebied. Het was er stil, akelig stil zelfs, op het geluid van de krakende sneeuw onder haar laarzen na dan. Het was vreemd om je te bedenken dat deze Growlithes juist nu naar Kalos waren getrokken, juist nu het hier winter was en de sneeuw begon te vallen. Je zou denken dat zo’n groep gewoon in hun veilige haven zou blijven, zoals een bos waar ze een soort thuis hadden ofzo. Deze pokémon leefden in een roedel die van plek van plek trok. Hoe langer ze er over na moest denken, hoe minder vreemd het eigenlijk werd. Trainers, coördinatoren, breeders, iedereen trok wel zo’n beetje de wereld rond, waarom zouden pokémon dan in hun eigen regio blijven. Ja, dat was wel een goede vraag om even bij stil te kunnen staan, maar ook dit was weer zoiets waar ze vandaag eigenlijk niet aan moest denken. Vandaag moest een leuke, spannende, vrolijke en vooral onvergetelijke dag worden. Vandaag zou de dag zijn dat ze er weer een maatje bij zou vangen, vandaag zou de dag zijn dat ze met z’n vijven rond zouden reizen, met z’n vijven rond het kampvuurtje zouden zitten en met z’n vijven door de sneeuw zouden ploeteren. Ja, vandaag zou dus weer een dag van verandering worden. Ze was vol met goede moet, maar dat was ook wel nodig omdat ze een aardig groot gebied af zou moeten zoeken, want de roedel kon overal zijn.
Na een klein uurtje lopen had ze echter nog geen succes gehad, in dit winterparadijs had ze nog geen enkele pokémon gezien, wat natuurlijk wel verontrustend was voor iemand die met zo’n groot vertrouwen hierheen was gekomen. Een diepe zucht verliet haar mond en ze zakte neer op een half besneeuwde boomstam – die aan de kant geschoven naast de route lag, waarschijnlijk een omgevallen boom dus – en greep naar haar zak. Tot haar grote verbazing merkte ze dat deze open stond, waarschijnlijk vergeten dicht te doen, dus echt veel notitie gaf ze er niet aan. Met haar koude hand pakte ze de bolletjes uit haar zak, misschien zouden haar pokémon kunnen helpen met het zoeken naar de roedel. Toen ze haar hand voor zich hield, op het punt staan om ze allemaal tegelijk in de lucht te gooien, schrok ze plots. In plaats van drie pokéballs, had ze er maar twee in haar hand liggen. Meteen schoot haar hand terug naar haar zak, maar die was zo goed als leeg. “Shit. Shit. Shit. Shit.” Paniekerig zocht ze in al haar zakken, trok zelfs haar jas uit en keek toen paniekerig in het rond. Voordat ze het wist had ze de twee knopjes van de overige twee pokéballs ingedrukt en verschenen Admiral en Peaches voor haar neus. Eerst keken ze beide neutraal, maar hun blikken veranderden al snel in verbaasd en bezorgd. Geen wonder ook, want Dominique’s jas lag in de sneeuw terwijl ze wanhopig in het rond keek.
Haar groene starter kende dit gedrag maar al te goed, Dominique was wel vaker iets kwijt, en reageerde dan altijd zo vreselijk paniekerig. Dominique gooide ondertussen sneeuw van de grond af, zowat met tranen in haar ogen omdat ze haar zwakke, kleine en onschuldige Litleo kwijt was geraakt. Na even zinloos op de besneeuwde grond gezeten te hebben kwam ze weer overeind en keek verwilderd rond. “Mufasa? Mufasa!” riep ze en hoorde hoe haar stem door het bos heen galmde, er was niemand die naar haar nootkreten luisterde. Ondertussen liep Peaches snuffelend rond, kijkend of ze een geurspoor op kon vangen van het een of ander. Admiral pakte de jas van zijn trainer van de grond, liep met kalme passen naar haar toe en pakte haar arm stevig vast toen zijn trainer op het punt stond in te storten. Dominique keek wat verbaasd om, met een zicht wat wazig was van de opwellende tranen. De Grovyle reek haar jas aan, nu pas merkte ze hoe koud haar armen en handen aan waren gaan voelen. Ze nam de zwarte winterjas aan, trok hem aan en ritste hem dicht. Meteen steeg haar lichaamstemperatuur weer wat, wat natuurlijk een goed teken was. “Oké, we moeten hem terug vinden,” klonk haar stem paniekerig en de Grovyle knikte enkel rustig. Hoe kon hij nou rustig zijn in deze situatie? Haar hersenen waren op hol geslagen en ze wist niet waar ze moest beginnen. De Litleo kon overal zijn, misschien was ze zijn pokéball verloren tijdens het lopen en lag hij nu ergens aan de rand van de route, als een stuk weggeworpen vuil. Misschien had een andere trainer hem wel opgeraapt en meegenomen, om thuis tot de conclusie te komen dat hij of zij er een nieuw teamlid bij had. Nee, dat mocht niet gebeuren. Mufasa was van haar en haar alleen, van niemand anders!
Al snel liep het drietal speurend langs de route. Peaches snuffelde aan de zijkanten van het pad en schoot vaak kruiselings voor hen langs, terwijl Admiral en Dominique hun blikken strak op de weg gericht hadden. Ze zouden hem vinden, kosten wat het kost. Ze zou dit bos niet eerder verlaten voordat ze hem terug had, al zou ze moeten vechten tegen de sterkste trainer, al zou ze de klappen met haar eigen lijf op moeten vangen: ze kreeg hem terug. Plots slaakte de Eevee een kreet, struikelde achterover weg bij de struiken en dook zowat tussen de benen van haar trainer. Admiral stapte uit reflex naar voren en keek naar de wiebelende struiken, waar vervolgens een rood met zwarte gestalte uit kwam. Eerst dacht ze dat het haar Litleo was, maar de pokémon die uit de stuiken was gekomen was een Growlithe. En raad eens wat hij in zijn bek had? Een pokéball, de pokéball die aan haar toebehoorde, de pokéboll waar háár Mufasa zich in bevond. Meteen stonden al haar zintuigen op scherp, dit liet ze natuurlijk niet zomaar voorbij gaan. “Kom maar hier,” zei ze en zakte toen neer op haar knieën. Het kleine hondachtige beestje deed een stapje naar voren, begon toen te twijfelen en draaide zich met een ruk om, waarna het in de struiken verdween. “Shit!” riep ze geschrokken uit, waarna ze een snelle blik wisselde met haar Grovyle. Het drietal reageerde vrijwel op hetzelfde moment, want allen schoten achter de Growlithe aan, dieper het bos in. Verder van het pad af.
Er was niet veel te horen in het besneeuwde bos, enkel snelle pootstappel van de Growlithe met daarachter die van zijn achtervolgers. Al een aantal keer had Dominique een tak in haar gezicht gezwiept gekregen, maar ze had zichzelf beloofd alles te doen voor haar team. En als dat betekende om in een verlaten en besneeuwd bos achter een wilde Growlithe aan te rennen die haar Litleo had gestolen, then so be it. De Growlithe was sneller, waarschijnlijk omdat hij precies wist waar hij was. Zelf rommelden ze maar wat achter hem aan, maar meer konden ze toch niet doen. Gelukkig voelde Admiral zich ook thuis in het bos en stoof hij, gevolgd door Peaches en daarna Dominique, door het bos heen. Ze verloren de rood met zwarte pokémon niet uit het zicht, anders konden ze Mufasa wel op hun buik schrijven. “Hé, stop!” riep ze vervolgens maar, niet dat het hielp, want de andere pokémon rende nog altijd hard weg. “Oké, Peaches, probeer hem te raken met een Swift!” riep ze vervolgens. Zonder al te veel vaart te minderen schoot de Eevee een hele reeks sterren achter de Growlithe aan, die de meeste helaas kon ontwijken. Wow, hij was wel snel zeg. Tijdens het rennen struikelde ze een keer bijna en bleef daardoor wat achter op de rest, maar ze hield hen allemaal in het oog. “Nog een keer, Peaches!” riep ze. Ze moest proberen de Growlithe af te remmen, dan zou Admiral hem kunnen pakken met een sterkere aanval. Ja, nu moesten ze echt samen gaan werken als een team. Ze moesten dit doen als ze hun team bij elkaar wilden houden, en dit soort dingen deed je dus ook voor elkaar. Het was te merken dat de andere twee er ook zo over dachten, want beide hadden zich gefocust op de Growlithe en luisterden fantastisch naar hun trainer. De Eevee schoot dus weer een reeks sterren af op de rood met zwarte pokémon, dit keer met iets meer succes. Het wezentje remde inderdaad iets af, maar nog niet genoeg om zich in te laten halen door haar groene starter, die echt op z’n hardst rende nu. Ja, ze waren aan elkaar gewaagd, maar ze merkte wel dat ze zelf steeds verder achter kwam te liggen. “Nog een keer, Peaches, probeer hem nu echt goed te raken!” En zoals gevraagd stuurde de Eevee een – dit keer nog krachtigere – reeks gele sterren op de Growlithe af. Omdat ze dit keer extreem haar best deed, en misschien vanwege de uitspraak drie maal is scheepsrecht, raakte ze de Growlithe nu el fataal. De sterren sloegen zo op hem in dat hij struikelde, een koprol maakte en met een harde dreun in de sneeuw terecht kwam. Hijgend kwam Dominique aan bij de plek waar de Growlithe onderuit was gegaan, maar het beestje leek maar niet van ophouden te houden. Nu was het voor het echt, want de twee partijen stonden naast elkaar. De Growlithe gromde zacht en legde de pokéball naast zich neer, blafte toen een keer uitdagend en keek het drietal aan. Teamwork, het enige wat hen nu nog kon redden was teamwork.
“Oké.” Haar stem klonk zelfverzekerd terwijl ze naar de nog altijd zacht grommende pokémon keek. Ze kon twee vliegen in één klap slaan. Ze kon haar Litleo terug krijgen en een poging doen om de Growlithe te vangen. “Admiral, Leaf Blade!” Terwijl de bladeren aan de arm van de Grovyle gevaarlijk begonnen te gloeien stoof de Eevee naar voren, nadat ze een simpele knik van haar trainer had gekregen. Omdat de Growlithe zich focuste op de Grovyle, zag ze haar kans schoon en griste ze de pokéball vlak voor diens neus weg, terwijl Admiral al op hem af kwam zetten en hem een enorme dreun verkocht. Een kreet van vreugde kwam uit de mond van Dominique toen ze de pokéball van Mufasa weer in haar handen kon sluiten, en ze gaf een snelle aai over de bol van Peaches. Ondertussen stond Admiral nog altijd oog in oog met de Growlithe, die weer overeind krabbelde en zacht grommend naar zijn grotere tegenstander keek. “Quick Attack, en probeer dan meteen een Mega Drain uit te voeren!” riep ze toen terwijl de Grovyle zich al snel weer naar voren toe gooide. De Growlithe wist de Quick Attack niet meer te ontwijken, maar was zo snel genoeg om al weer overeind te staan voordat de Mega Drain hem had geraakt. De roodkleurige pokémon liet een luide brul horen, met als bedoeling om het gehoor van de Grovyle weg te nemen. Echter was deze zo verstandig om net op tijd de bladeren die aan zijn armen vast zaten voor zijn hoofd te houden, waardoor hij de brul afkaatste. Terwijl hij dit deed vuurde de Growlithe een Ember op hem af, die vol raakte en hem wat achteruit deden glijden in de sneeuw.
Ze voelde hoe Peaches zacht tegen haar aan ging staan, en aan haar jas trok. Verbaasd keek het zwartharige meisje omlaag. De Eevee zag dat ze de aandacht had en wees met haar pootje naar iets vlak boven de vechtende Grovyle en Growlithe. Omdat zijn trainer geen verder instructies meer had ging hij door met het proberen de pokémon neer te krijgen met de combinatie van Quick Attack en Mega Drain, terwijl de Growlithe zowel Ember als Bite probeerde. Beide hadden de ene keer succes, de andere keer niet. Haar ogen knepen zich samen toen ze het idee van de Eevee snapte, en het was een verdomd goed idee ook. “Wacht,” zei ze toen tegen de Eevee en keek hoe het tweetal verder vocht. Admiral was bezig om de puppy pokémon in een hoek te drijven, zodat het een makkelijkere prooi voor hem zou zijn. Echter beet het kleintje stevig van zich af door laag de grommen, uit te halen met zijn scherpe tandjes en de gras pokémon op afstand te houden met zijn Ember. “NU!” riep ze en de Eevee vuurde een Swift af op een tak die boven de Growlithe hing. En het ging niet zomaar om de tak, nee. Het ging om de grote hoeveelheid sneeuw die er op rustte en het houten ding zelfs al een beetje door had laten buigen. De scherpe sterren die uit het bekje van de Eevee kwamen sneden als messen door het hout heen, waardoor de tak afbrak en met sneeuw en al naar beneden stortte. Admiral kon nog net op tijd wegspringen, maar het was duidelijk dat hij uitgeput was. Zowel door het gevecht als de achtervolging. Daarom besloot ze om dit laatste met Peaches te doen, want Mufasa was toch nog te zwak. De Eevee was ook moe, ze had het hele stuk ook mee gerend, maar de Growlithe was ook al flink uitgeput. Ondertussen was de tak met sneeuw naar beneden gekomen en vol op de Growlithe gevangen, die bedolven werd onder de sneeuw en een paar seconden geen vin meer verroerde. “Oké, Quick Attack en dan meteen Bite, laat ‘m niet los.” De Eevee sprong naar voren en was binnen een paar wippen bij het stapeltje sneeuw aan gekomen, waar ze tegenaan knalde en zo de Growlithe uit de sneeuw slingerde. Zoals gehoopt sprong ze achter hem aan en liet haar kleine tandjes in het pluis van zijn nek zinken. De rood met zwarte pokémon begon wild te schudden, maar wist zijn belager niet meer van zich af te krijgen. Een lachje verliet de mond van Dominique terwijl ze keek naar Admiral die naast haar was komen staan. Hij had zo hier en daar een roetveeg op zijn lichaam zitten, en ook een paar andere verwondingen trokken haar aandacht, maar nu moest ze er zijn om Peaches instructies te geven. “Snel, naar links!” commandeerde ze toen. De Eevee luisterde en zorgde ervoor dat de Growlithe uit balans kwam door naar links te hangen. Het tweetal kwam tegen de boom aan en er vier weer wat sneeuw naar beneden, recht in het gezicht van de Growlithe. Peaches sprong aan de kant om haar trainer de ruimte te geven voor wat ze moest doen. De Growlithe schudde zwakjes met zijn kop, in een poging om zijn zicht terug te krijgen, maar de sneeuw plakte in zijn vacht vast. Voordat ze het wist had ze een lege pokéball uit haar zak getoverd, haar arm naar achteren toe gezwaaid het met een noodgang in de richting van de Growlithe gesmeten. Het beestje werd naar binnen gezogen, waarna de pokéball in de sneeuw viel en begon te wiebelen.

Helaas moest het natuurlijk weer zo zijn dat de pokémon nog niet klaar met haar was, wat een wonder. Een gefrustreerde brom kwam uit haar keel opzetten toen ze zag hoe de pokéball weer open klapte en de Growlithe er weer naast verscheen. Ze moest het anders aanpakken, heel anders zelfs. Waarschijnlijk zat ze dicht bij het randje, maar was het nog net niet goed genoeg. Met een brul sloeg de Growlithe de pokéball weg bij zijn poten en rolde hij tot de punten van haar laarzen. In een snelle beweging raapte ze het wit met rode balletje van de grond af, maar ze stond erop dat hij hier straks in zou verdwijnen, het kon gewoon niet anders. "Swift," commandeerde ze vervolgens en ze keek gespannen toe hoe de Eevee haar sterren weer in liet slaan op de puppy pokémon. Zelf vuurde het wezentje weer een Ember af, hoe irritant kon het worden. Gelukkig wist Peaches het voor de helft te ontwijken, maar net niet helemaal. Veel pokémon zouden als de dood zijn om wat te verschroeien, maar Peaches leek het wel niks te doen. Misschien was dit wel een teken wat ze in haar hoofd moest houden..
"Sand Attack!" Ja, ze gooide het plots over een heel andere boeg. Nieuwe tactiek. De Eevee twijfelde geen moment aan haar trainer en voordat je met je ogen kon knipperen hing er al een zandwolk in de lucht, die recht op de Growlithe afschoot. Het wezentje werd er vol door geraakt en zijn zicht werd van hem ontnomen. Omdat het zwart met rood gekleurde wezentje nu te druk met zichzelf bezig was kon de Eevee een goede aanval voorbereiden. "Nu, snel, Quick Attack en dan Swift van dichtbij." De Eevee schoot op de Growlithe af, raakte hem vol omdat hij nog altijd wild heen en weer schudde om het zand van zijn kop af te krijgen. Vrijwel meteen werd hij omver gekogeld en kwam hij in de sneeuw te liggen. Zonder het tonen van medelijden vuurde de jonge Eevee een Swift op hem af, die best veel impact had omdat het van zo'n kleine afstand gebeurde. Zelf werd ze er ook wat door achteruit geblazen, maar Peaches bleef nog altijd met vier pootjes in de sneeuw staan, ogen samengeknepen tegen het wat opstuivende stof. "Maak het af met een Tackle," beval ze de Eevee toen. Met haar kop stootte ze tegen de iets grotere pokémon aan, die hierdoor naar achteren schoof, tegen een boom aan knalde en weer wat ijskoude sneeuw over zich heen kreeg. Moeizaam stond de puppy-pokémon op, deed was pasjes naar voren en gromde nog een keer zachtjes. Echter had Dominique niet meer afgewacht en gooide ze de pokéball voor de tweede keer in de richting van de Growlithe. Hij werd weer opgezogen na een rode lichtflits en het gevecht tussen pokémon en pokéball begon weer.