I'd love to change the world

Met rustige passen wandelde het jonge meisje verder. Ze zwierf hier nu al enkele dagen rond en nog steeds had ze niks kunnen bereiken, buiten die ene gast een kopje kleiner maken, maar dat was simpel omdat hij haar maar niet moest bedreigen. Dan kreeg je dat maar. De meeste mensen werden bang van zulke dingen, maar in haar geval werd ze gewoon bozer en een beetje gestoord. Naja, iedereen zo zijn foutjes he. Nu ook stond ze mooi in een steegje. Deze keer had ze Lawrence wel eruit gelaten, voor het geval een of andere freak het weer leuk vond haar zonder waarschuwing vast te nemen. Dan nam hij ze wel ook eens zonder waarschuwing vast, tussen zijn kaken. Ze grijnsde even bij die sadistische gedachten, oh dat was zo fout, zo goed. Ze keek even schuin en kwam overeind waarna ze overeind kwam. Nog even en dan zou het wel gaan, maar misschien zou ze het vandaag wel doen. Wie wist. Ze was het eigenlijk een beetje beu aan het worden, dus het zou geen verassing zijn als ze het zou doen.

& Allison

Allison stond tegen een muurtje aan geleund, haar lange haren in een staart over haar schouder hangend. Bij het horen van voetstappen, keek de jonge vrouw dan ook op. Stap, stap, stap… Ze keek even naar haar Lopunny, welke ook haar blik vernauwde en recht ging staan, klaar om met het naderende gevaar af te rekenen. Stap, stap, stap… Allison besloot dat het voor haar ook tijd was overeind te komen en duwde zich los van de muur, om midden in het pad te gaan staan en te glimlachen naar het voor haar onbekende persoon. “Goededag,” sprak ze kalm. “Is dit niet… Een aparte plaats voor een klein meisje als jij?”

Natuurlijk had ze het leuk gevonden verder in het steegje te gaan, er konden immers andere leuke dingen zijn. Lawrence hield alles mooi in de gaten en kwam wat boven zijn trainster uit. Hij was een stukje groter dan de gemiddelde Krookodile, maar dat was ook niet zo moeilijk, die beesten waren verrassend klein. Opeens verscheen er een persoon in zicht en even moest Tawn grijnzend, geen idee waarom, ze grijnsde gewoon even. “Goededag,” zei de oudere vrouw. “Is dit niet… Een aparte plaats voor een klein meisje als jij?” vroeg ze vervolgens en Tawn hield halt waarbij ze even naar haar knikte. "Ook een goedendag," zei ze. "En ja, misschien wel," zei ze. Ja, op het eerste zicht was dat wel zo.

Misschien wel, werd haar verteld. Allison trok haar wenkbrauwen op en keek het blonde meisje even met een lichte frons aan. “Oh ja?” vroeg ze, even om zich heen kijkend voor een grijns over haar gezicht trok. “Ik meen me immers iets te herinneren over Team Rocket in Lumiose City. En als ik het zo zie denk ik dat jij daar wel van te vrezen hebt, is het niet?” Kortom: ze wist maar al te goed dat dit meisje niet bij het team hoorde. Dit allereerst omdat ze een database had met alle achternamen met bijbehorende foto (niet dat ze een naam aan een foto kon plakken, maar ze wist zo ongeveer wel te weten of ze iemand al eens gezien had of niet) en ten tweede… Dit meisje was zestien. Veel stelde ‘t niet voor.

“Oh ja?” zei de vrouw met de Lopunny. Even knipperde ze langzaam met haar ogen, ze zei niks, bleef rustig. Lawrence keek even van de Pokémon naar de vrouw en terug, maar bleef stil. “Ik meen me immers iets te herinneren over Team Rocket in Lumiose City. En als ik het zo zie denk ik dat jij daar wel van te vrezen hebt, is het niet?” Ze knikte even kort instemmend. "Dat is wel zo," zei ze. "Maar als ik ene mevrouw Lenier wil spreken moet je wel contact zoeken met de groep niet?" zei ze, licht grijnzend. Killian had het zo gezegd, zoek miss Lenier en die kan je verder helpen. Dus nu deed ze dat. Deze figuur kon de persoon kennen of juist niet. Ah tja, wat het ook was, het zou interessant kunnen worden.

Ze was op zoek naar mevrouw Lenier. Allison fronste haar wenkbrauwen, voor een lichte glimlach haar mondhoeken omhoog trok. “Nou, laten we dan maar snel op het punt komen,” sprak ze rustig, haar hoofd even heen en weer schuddend voor ze een serieuze blik over haar gezicht liet glijden en haar armen over elkaar heen sloeg. “Vertel eens, jonge griet,” begon ze rustig. Haar stem klonk serieuzer, kalmer dan hij eerder geklonken had. “Waar kan ik je mee helpen?” Ze hief haar wenkbrauwen, wachtend op een antwoord. Het meisje had haar immers gevonden.

Even voelde ze een korte spanning door zich heen gaan. Waarom? Omdat deze vrouw opeens begon te glimlachen, wenkbrauwen in een frons gebracht. “Nou, laten we dan maar snel op het punt komen,” zei deze. Wacht. Wacht... Was dit dé Lenier misschien? Even had ze willen roepen dat ze overnieuw moesten beginnen, maar dat deed ze niet. Nee, ze moest er gewoon iets van maken... Nu ze hier toch was. “Vertel eens, jonge griet,” vervolgde deze persoon. “Waar kan ik je mee helpen?” Ze maakte kort oogcontact en probeerde ook even formeel te zijn, ze had hier maar een kan... Toch? "Laatst heb ik een van uw grunts gesproken, Killian Wolf," zei ze even. "Hij vertelde me dat ik u moest zoeken," zei ze vervolgens, geen enkele emotie op haar gezicht. "Ik zou heel graag lid willen worden van Team Rocket," vervolgde ze vervolgens kalm. "Ik heb de groep altijd al bewonderd," zei ze kalmpjes. Dit was vast omdat ze nog nooit echt erge dingen met de bende had gehad. "Het zou een hele eer zijn als ik zelfs maar een test zou mogen uitvoeren," zei ze kortstondig. Ja, ze had echt een heel rare instelling van Team Rocket. Maar ze nam het wel serieus. En als dat zo was, dan wilde ze zich bewijzen, heel snel.

]Ze vertelde laatst een grunt gesproken te hebben. Killian Wolf. Wolf! Ah, Killian was dus zijn voornaam. Die was ze alweer even kwijt gehad. Even een sidenote maken, want ze hoorde zijn naam vrij vaak en vond het toch wel zo verantwoordelijk van zichzelf als ze op zijn minst de namen van haar Agents kende. Het kennen van elke Grunt zou haar nooit lukken, maar er waren nog niet veel agents, dus dat zou haar moeten lukken. Maar, back to the point, ging het meisje door over Killian en waarom ze deze benaderd had. Ze vertelde lid te willen worden van team rocket en dat ze het team bewonderd had. “Bewonderd?” kwam er onmiddellijk keurend uit de mond van Allison. Hoe kon iemand een team als Team Rocket bewonderen als alles wat je ervan wist de diefstallen waren? Nee, erg honorabel waren die niet. Maar, als je verder keek… Helaas konden vreemden dat niet. Het kwam dus niet als een verrassing dat Allison redelijk verbaasd was over de woorden van het meisje. “Leg eens uit.” Ze wilde toch weten wat voor vreemd beeld dit meisje had.



“Bewonderd?” zei ze opeens waardoor Tawn even zuchtte. Hmmm, ze had het vast weer eens verkeerd aangepakt he... Ah tja was niet de eerste keer hoor dat ze het zo aanpakte ze was immers niet de slimste mens die hier rondliep. Laat staan dat ze iets van goede conversaties wist en mensen overtuigen, dat kon ze dus niet, ah tja. Het was leven he. Wat kon ze eraan veranderen? bar weinig want het was Tawnee. “Leg eens uit.” Volgde ze en ze knikte even kort naar de paars-roosharige. "Misschien was mijn woordkeuze niet volledig correct," verbeterde ze zichzelf even kort. Ze zuchtte nogmaals, zachtjes, bijna onzichtbaar. "Maar het zit zo, ik vind het over het algemeen een organisatie met een goed doel," zei ze vervolgens. "Ik ken een paar van uw grunts," vervolgde ze als uitleg. "Zij hebben me uitgelegd dat jullie uit chaos orde willen maken... Of het kwam er toch zo op neer," zei ze vervolgens terwijl ze even haar blik liet afdwalen.

Misschien was haar woordkeuze niet volledig correct. No mukkin’ shit, ze klonk als een klein meisje dat batman worshipte. Allison wist niet eens echt of batman een slechterik was. Hij was zwart gekleed, maar ze meende zich te herinneren dat het een soort held was of zo. Ach, who cares. Een klein meisje dat een slechterik worshipte.
Het meisje besloot haar woorden toe te lichten en zei dat het een goed doel had, dat een grunt haar had uitgelegd dat ze uit chaos orde wilden maken. Ah, ze had dus wel meer gehoord. Dit was het moment waarop een lichte glimlach over Allison’s gezicht trok. “Ah, dat… klinkt beter. Ik vind het prima. We hebben een rang speciaal voor nieuwelingen, de Grunts,” sprak ze rustig. “De bedoeling is dat je hierbij zelf uitvindt hoe alles werkt, ik help niet.” Tawnee kon zelf hulp vragen bij andere leden, of dingen zelf uitzoeken door middel van vallen en opstaan. “Dus, vraag die grunts om hulp en vogel het uit, misschien word je dan ooit wel echt een Agent.” De vrouw hief geamuseerd haar wenkbrauwen. Grunts kenden geen geheimen, enkel de basis zodra ze deze gevonden hadden. Nee, pas vanaf Agent werd iemand belangrijk.



“Ah, dat… klinkt beter. Ik vind het prima. We hebben een rang speciaal voor nieuwelingen, de Grunts,” Even voelde ze een soort van warm gevoel. Yes, ze was binnen, ze kon tenminste iets. Even moest ze een lachje onderdrukken, maar dat ging natuurlijk niet en al snel stond er ook een grijns op haar lippen. “De bedoeling is dat je hierbij zelf uitvindt hoe alles werkt, ik help niet.” Ze knikte even. "Geen probleem, ik zoek het wel zelf uit," zei ze. Ze wilde geen last zijn, naja, enkel als ze iemand wilde irriteren. Verder wilde ze gewoon geen last zijn. “Dus, vraag die grunts om hulp en vogel het uit, misschien word je dan ooit wel echt een Agent.” Ah ok, dat is goed. Ze knikte even... "Is er nog iets dat ik moet weten of iets dat ik moet doen?" zei ze vervolgens, dan had ze dat ook meteen gedaan. Straks zou ze dan Killian opzoeken, die had beloofd haar alles te laten zien. Ze had het eigenlijk allemaal al uitgedacht en zelf geen poot uitgestoken... Nuja, eigenlijk was het gewoon allemaal op haar afgekomen.

Geen probleem, ze zou het zelf wel uitzoeken. Het meisje vroeg echter nog of ze nog iets moest doen. “Zoek meneer Wolf maar op,” sprak Allison rustig. Hij had Tawnee schijnbaar aangemoedigd het team te joinen, dan mocht hij ook de verantwoordelijkheid op zich nemen om haar te introduceren. “Hij is onlangs gepromoveerd en… Als Agent is het zijn taak nieuwelingen te begeleiden,” vervolgde ze. “Zeg hem maar dat ik verwacht goed nieuws te horen. Hij zal je leren hoe je steelt, je helpen met je patrouilles en je de regels uitleggen.” Allison grijnsde haar tanden bloot. “Veel succes en ik hoor je naam vanzelf wel weer,” sprak ze, voor ze zich omdraaide en weg stapte. Ze was benieuwd of Killian het in zich had.



“Zoek meneer Wolf maar op,” Dat was ze zowiezo van plan. Dus dat was iets simpel. “Hij is onlangs gepromoveerd en… Als Agent is het zijn taak nieuwelingen te begeleiden,” zei ze en ze knikte even kort. “Zeg hem maar dat ik verwacht goed nieuws te horen. Hij zal je leren hoe je steelt, je helpen met je patrouilles en je de regels uitleggen.” Opnieuw knikte ze goed, dat klonk tot nu toe redelijk. “Veel succes en ik hoor je naam vanzelf wel weer,” En de vrouw draaide zich om waarna deze wegging. Even bleef ze haar nakijken, maar uiteindelijk draaide ze zich ook om. Lawrence staarde haar even aan en knikte, Tawn knikte terug. Hm, ze waren binnen. Yes.