Lazy day

Damn. Nog nooit in zijn leven had hij zo’n moeilijke keuze moeten maken. Ah, nee, wacht. Dat was niet waar. Dit was net zoals op zijn achtste verjaardag. Zijn moeder had haar beide handen achter haar rug gehouden en had hem vervolgens gevraagd om te gokken in welke hand ze zijn verjaardagscadeau vast hield. Cooper was op zijn zachtst gezegd behoorlijk in paniek geraakt door de vraag, bang dat hij zijn moeder teleur zou stellen als hij de verkeerde had zou kiezen. Zijn huilbui was uiteindelijk al snel weer goed gemaakt door het cadeau dat hij had gekregen: een prachtig, donkerblauw horloge, met een Inkay die met zijn tentakels de tijd aan gaf in plaats van wijzers. Waar had hij dat horloge eigenlijk gelaten? Hij kon zich herinneren dat hij hem toch zeker een keer of twee had gedragen, maar wat er daarna mee was gebeurd? Arceus mocht het weten. Zijn moeder zou het vast wel weten. Hij lag waarschijnlijk ergens zijn derde kamer, zo niet, dan was hij waarschijnlijk weggegooid. Misschien moest hij een nieuwe kopen, gewoon voor de sier. Dan kon hij het mensen nog wat extra inwrijven als ze te laat waren, zelfs al was Cooper zelf meestal degene die te laat kwam.

“Dude… maak een keuze. We zijn inmiddels al tien minuten verder,” klonk een alles behalve geamuseerde stem achter hem. Langzaam draaide Cooper zich om. Wie haalde het in zijn hoofd om zo’n toon tegen hem aan te slaan? “Pardon?” reageerde hij ongelovig. De jongen, of eerder man, nee wacht, jongeman, want zo oud scheen hij nog niet te zijn, die hem had aangesproken keek Cooper laatdunkend aan. Cooper sloeg zijn armen over elkaar heen. “Als Jetpack hier was geweest, dan had ze je alle hoeken van deze salon laten zien. Op een blauwe plekken manier, niet op een… Op een pijnlijke manier, bedoel ik. Capiche?” zei Cooper. Maar nee, Jetpack was hier nu niet. Pokémon mochten om de een of andere reden niet mee naar binnen, vandaar dat de roze Pokémon dan ook met een touwtje was vastgeknoopt aan een van de bankjes die voor het gebouw stonden. Misschien was het eigenlijk maar beter zo, aangezien het waarschijnlijk niet bepaald goed uit zou pakken als Jetpack Stun Spore of Sleeping Powder zou gebruiken in zo’n kleine ruimte. Er zat voor nu niets anders op dan te doen wat hem gezegd werd.

Het was een moeilijke keuze geweest, maar hij was er toch uiteindelijk uitgekomen. Citroen, chocolade en hazelnoot. Dat waren de smaken waar hij uiteindelijk voor was gegaan. Drie ijsbolletjes, meer had hij niet nodig om bij te komen van de bittere nasmaak die de ijssalon bij hem achter had gelaten. Gulzig liet hij zijn tong over de bolletjes heen glijden. Ahh, het eerste ijsje van het jaar. Nou ja, eerste… Het was in ieder geval het eerste ijsje dat hij buiten at, als je sneeuw niet meetelde. Sneeuw was niet echt ijs, right? Het was misschien wel bevroren water, maar… Wel, het was niet alsof hij aan een ijspegel had zitten lebberen. Zijn tong was er alleen aan een vastgevroren, maar dat was een ander verhaal. Hij had alleen maar willen testen of dat ook echt werkte, dat met je tong vastvriezen aan een ijspegel. Het was niet alsof hij hem ook daadwerkelijk op had willen eten. Bovendien, hij was er achter gekomen dat je inderdaad met je tong aan een ijspegel vast kon vriezen, en dat was waar het uiteindelijk om ging.

Zijn Hoppip liet een korte, bijna wanhopige kreet horen. “’tisser, Jetpack?” vroeg Cooper, die nogmaals een lik van zijn ijs nam. De Hoppip liet een tweede kreet horen, om hierbij met haar poten in de richting van het hoorntje te bewegen. “Oh – ah!” bracht Cooper uit. “Wil je ook wat?” vroeg hij. De Hoppip knikte gretig. Cooper grinnikte, waarna hij de Hoppip aan haar touwtje naar beneden trok. “Niet teveel nemen, okay? Ik wil wat overhouden voor Rocket, misschien dat hij het ook lekker vindt,” zei Cooper. De Hoppip knikte, alhoewel het absoluut niet van harte was. Delen was een van de dingen waar ze niet bepaald van hield. Eten delen met Cooper? Dat ging nog wel. Haar eten delen met Rocket? Dat ging al wat moeizamer. Cooper delen met Rocket? Dat was eigenlijk al helemaal een ramp. De gevoelens schenen echter wederzijds te zijn, aangezien de Chimchar zo ver mogelijk uit de buurt van de Hoppip bleef. Misschien iets waar hij in de komende dagen aan kon werken. Dan kon hij eindelijk eens een trust-fall uitproberen. Nou ja, hij kon het zijn Pokémon laten proberen, aangezien hij waarschijnlijk te zwaar was om door te twee opgevangen te kunnen worden.

Een luide plons niet ver van hem vandaan trok Cooper’s aandacht. Een plons? Er waren hier toch geen zwembaden in de buurt? Hij fronste. Sowieso, als ze er wel waren… Was het weer daar dan niet nog wat te koud voor? Tuurlijk, het was vandaag warm genoeg voor ijsjes, maar dat betekende niet dat het ook warm genoeg was om al te kunnen zwemmen. Zijn Hoppip liet een zacht kreetje horen, waarna ze in de richting van de plons wees. Het gehoor van zijn Pokémon was duidelijk veel beter dan dat van hem. Fronsend keek Cooper naar de persoon die de plons had veroorzaakt. Buiten het feit dat deze had besloten om een voorjaarsduik te nemen, scheen deze om de een of andere reden ook nog eens de slappe lach te hebben. Hij begreep het ergens wel. De lente deed vreemde dingen met mensen. Flabébé en Combee. Dat soort dingen. Het voelde alleen alsof hij iets miste. Ja, het was alsof hij de clou van een grap had gemist. Twijfelend liep Cooper naar de oever toe. “Yooo!” riep hij naar de jongen. Wacht, shit – dat was een stomme begroeting. Hij begon al net Cecillame te klinken. Ew, dat wilde hij niet. “Ik bedoel… Uh… Alles okay?” zei hij in een poging om zich te herstellen van zijn begroeting. Nee, natuurlijk was het niet okay. Wie had nou de slappe lach terwijl hij in een rivier lag? Zelfs hij deed niet van dat soort vreemde dingen. De lach van de jongen was echter behoorlijk aanstekelijk, waardoor het behoorlijk moeilijk was om niet met hem mee te lachen. Dat de jongen kroos in zijn haar had zitten, wilde de zaak ook niet bepaald helpen.

I've been picking up the pieces of the mess you made.

Cooper was blijkbaar niet de enige geweest die de roze harige jongen in het water had zien zitten. In tegenstelling tot wat hij had gedaan, toekijken en lachen, was de blondine vastbesloten om de jongen te helpen. Cooper snoof luid, waarna hij zijn armen over elkaar heen vouwde. Wat een uitslover, dat had hij ook heus wel kunnen doen. Het was alleen zo dat hij… wel, hij zou waarschijnlijk in het water zijn gevallen als hij ook maar een poging zou doen om te hulp te schieten terwijl hij nog aan het lachen was. Het meisje lachte ook, al was het maar omdat zij ook lachten, waardoor Cooper, die net weer op adem was gekomen van zijn vorige lachbui, opnieuw zachtjes begon te grinniken. Terwijl de rivier jongen glibberend overeind probeerden te komen, schenen de Pokémon van de jongen – wat waren het eigenlijk voor beesten? – met iets geheel anders bezig te zijn. Cooper twijfelde of hij er iets van moest zeggen, maar besloot uiteindelijk om zich er niet mee te bemoeien. Hij stelde het tenslotte zelf ook niet op prijs als iemand zich met zijn Pokémon bemoeide, dus hij kon zich voorstellen dat dit ook voor de andere jongen gold.

Eindelijk, de jongen had eindelijk overeind kunnen blijven voor langer dan een paar seconden. Dat had lang genoeg geduurd. Ah, nee, hij had te vroeg gejuicht. De jongen gleed voor de zoveelste keer weer onderuit, om deze keer ook het behulpzame meisje mee te sleuren in zijn val. Wa… was dit een of andere cartoon? Gebeurde dit echt? Cooper stootte een veel te harde “Ha!” uit, waarna hij het uitschaterde van het lachen. “Ik hoop voor jullie dat het geen riool water is!” riep hij naar de twee toe. Wat een Psyducks. Zoiets zou hem nou nooit gebeuren. Hij viel alleen op de grond, niet in het water. Nog lachend wilde hij een lik van zijn ijsje nemen, om hierbij alleen lucht op te likken. “Wa…” bracht hij uit, kijkend naar het volledig uitgelikte ijshoorntje. Ah… Jetpack had alles al opgegeten. Daar ging zijn ijs. Wel, hij zou later wel nadenken over een echte straf. Voor nu had hij iets anders aan zijn hoofd – het was tijd dat hij liet zien hoe je iemand uit een rivier hielp zonder er zelf in te vallen.

“Geen nood, mensen! Want Cooper de geweldige gaat jullie uit de rivier helpen,” zei Cooper. Hij zette zijn Pokémon op de grond, waarbij hij het lege ijshoorntje boven op haar hoofd zette om zich er van te verzekeren dat ze niet weg zou zweven. Een schaamtehoed zou voor nu voldoende straf zijn voor het opeten van zijn ijs. Vlug schopte hij zijn schoenen en sokken uit, want die mochten natuurlijk niet vies worden, daar waren ze te duur voor. De sokken waren dat in ieder geval, de schoenen waren vervangbaar. Ah… blote voeten voelden veel beter dan die krappe schoenen. “Ok! Let op hoe de pro het doet!” verklaarde Cooper. Hij liep met grote passen naar de oever toe, die bij nader inzien schuiner bleek af te lopen dan hij had gedacht. Ook was de oever veel gladder dan hij had gedacht, mede dankzij de vele glibber en valpartijen van zijn voorgangers. Vallen deed hij niet, maar dat was dan ook alles. Een hoge kreet verliet zijn keel terwijl hij van de oever af gleed, recht het water in. Daar stond hij dan, tot kniehoog in het water, dat zijn shorts nog net niet raakte. Cooper’s gezicht vertrok bij het voelen van het voelen van de rivierdrab tussen zijn tenen. “Ew…” jammerde hij. Wel, dat was niet bepaald gegaan zoals hij had gepland.

I've been picking up the pieces of the mess you made.