River

Met snelle passen liep ze achter Steak aan, die even luid brulde, loeide, wat het dier ook deed. Ze grinnikte even en stak haar hand uit. "Horn Attack!" Grijnsde ze kort. De Pidgey, die net nog had willen opstijgen werd neergestoken door de horens van de Bouffalant en even legde ze al lachend haar vingers op haar lippen. Echter haalde de kleine vogel iets in zijn kop, nadat deze even zijn ogen had gesloten om de klappen op te vangen, voerde hij een Quick Attack uit. Maar dat was tegen het prachtige afro kapsel van Steak, waardoor de shock meteen werd opgevangen en er schel gelach weerklonk van de jonge vrouw. Wat een grap was dit! Ze grijnsde even kort en stak haar hand nogmaals uit. Nu de flying type nog steeds in de haren zat van haar Pokémon kon ze hem uitstekend raken. "Pursuit," Al snel vloog de normal, flying type naar achter en schoof deze over de grond. "Vertrapel hem!" Grijnsde ze vervolgens en al snel schoot Steak naar voren. Trillend richtte de kleine vogel zich langzaam op, traag beest. Het duurde dan ook niet lang voordat er hoeven over zijn kop gingen en hij de grond in werd geboord. Met nog een paar snelle galoppassen besloot Steak om al glijdend tot stilstand te komen en met een felle blik naar zijn tegenstander te kijken. In zijn ogen lag een glinstering van triomf en overtuiging dat dit gevecht eenzijdig was en dat was het ook, misschien iets te veel. Maar dat was haar probleem niet. Hehe. Het was immers de Pidgey geweest die hen had aangevallen, Axelle had enkel een goede rol gespeeld als tegenstander. Hehe. Ze streek met haar fijne vingers over haar lippen en keek toe hoe de verzwakte vogel even trillend overeind kwam. Duidelijk aangedaan door de hoeven van het wilde beest. Ze lachte even zachtjes. Oh, wat mooi toch. Toen hij echter zijn vleugels spreidde en na een paar vleugelslagen het hazenpad koos, verdween de lach van haar lippen. Oh nee, hij zou niet vluchten voordat dit gedaan was. "Pursuit," De Bouffalant spande zijn achterbenen op, zijn spieren duidelijk zichtbaar onder zijn bruine pels. Toen sprong hij op en al snel verscheen de duistere aura die wel meerder keren te zien was als hij deze aanval gebruikte. Het duurde niet lang of de vogel werd hard geraakt en uit de lucht geslaan. Deze stortte nu ter aarde. Daar bleef de bruine Pokémon liggen, zijn ogen star open. Nu Steak toch daalde, waarom zou ze dan niet meteen een einde maken aan dit simpele gevecht? "Revenge," Al snel tilde de dalende stier zijn kop kort en loeide hij luid waarna zijn afro kapsel met horens naar beneden werd gericht en hij aan een hoge snelheid tegen de verslagen Pidgey ramde. Even stoof wat stof op en daarvoor moest Axelle wel haar handen voor haar slaan. De veel te lange mauwen van de trui bedekten haar gezicht kortstondig waardoor ze geen last kreeg van het stof dat nu kwam neerdalen op haar. Na enkele tellen keek ze op. Steak keek met een nonchalante blik neer op de verslagen vogel en het enige wat de blauwharige kon doen was grijnzen. Na enkele tellen liet ze haar handen naast zich vallen en wandelde ze op de stierachtige af waarna haar hand een weg vond naar zijn schoft. Daar streek ze even over en de Bouffalant keek kortstondig vanuit zijn ooghoek naar de jonge griet, die even naar hem lachte. Hij was zo'n formidabel beest, kortom geweldig. Wat wilde je nog meer?

Nadat ze nog even wat plezier had gehad met een paar Pokémon in elkaar te rammen, besloot ze maar even te gaan rusten. Naja, rusten... Het was niet dat je moest rusten van plezier hebben. Ze liet haar blauwe ogen over het water gaan en knipperde even kalm waarna ze een stap naar voren zette en even bukte. Haar veel te grote rechtermauw werd opgetrokken en ze liet haar rechterhand in het water gaan. Haar vingers dansten kort door de doorzichtige vloeistof en ze lachte even zachtjes. Ja, dit was wel mooi. Na enkele tellen keek ze op naar Steak, die even zich voorover had gebogen om zijn snuit over het water te laten gaan en even wat van het zoete water op te nemen. Mooi zo, drink maar. Na enkele tellen keek ze echter wel terug op. Haar blik keek naar het dorpje aan de overkant. Wilde ze daar gaan? Neh, het was daar vast even saai. Ze was eerder het type die ook niet zo van drukte hield. Oftewel was zij de drukte of was de omgeving dat. Dat was altijd al zo geweest. Maar dat weerhield er haar natuurlijk niet van om kattenkwaad uit te halen. Of gewoon simpel even wat te stelen. Met de Bouffalant aan haar zijde kwam het kleine, onschuldige kind best wel nog intimiderend over. En dat was goed. Want ze wilde liever haar handen niet in het rood hebben. Ja, ze kon wel eens door het lint gaan als het te erg werd. Maar dan had ze het over mensen die oren aan een stuk konden zagen en haar irriteren. Zou ze doden? Ja, dat kon ze zeker. Ze was een gedreven persoon die wist wat ze wilde en voor niks zou uitwijken, tot het einde van haar dagen zou zij zo zijn. Het was allemaal omdat ze zo lang opgesloten heeft gezeten in dat stomme ziekenhuis. Dat was gewoon niet gezond voor iemand's karakter en al zeker niet voor iemand's geduld. Je verloor er, kreeg er gene meer bij. Het kostbare cadeau van geduld. Ah, wat mooi toch. Ze zuchtte even en kwam overeind waarna ze haar hand even kort uitschudde en druppels van haar vingers vlogen en terug in het glinsterende, koele water belanden. De stier keek even op toen ze terug recht stond en snoof kortjes, maar al snel legde ze haar hand op zijn afro kapsel en kamde ze met haar handen door zijn prachtige haren heen. Naja, veel had de vrouw niet te zeggen. Wat kon ze nog zeggen tegen Steak? Juist ja, niet veel.

{Open ^^}