{ Just a barrow

Oh ja.
De berg. Het zwartharige meisje wist alweer wat ze het minst leuke had gevonden aan Cyllage. De groot uitgevallen hoop aarde moest beklommen worden om de Gym te bereiken en Lynn had de weg dan ook al een keer afgelegd, maar het ging haar deze keer niet beter af dan toen. Op zich viel het nog wel mee, maar er waren enkele steile stukken die haast niet te doen waren als je niet op een fiets zat. Zo langzamerhand begon Lynn dan ook een lichte wrok te koesteren tegenover al die fietsers met hun mountainbikes of racefietsen en die brilletjes die ze allemaal leken te dragen, ook al scheen de zon niet eens zo fel. In haar hoofd zei een stem dat de fietsers er ook niets aan konden doen, maar haar protesterende benen, die nu al een tijd geen rust hadden gehad, waren het daar absoluut niet mee eens. Een wat vlakker stuk kwam in zicht en het zwartharige meisje zette nog wat extra kracht bij. Zodra ze in de buurt van die schaduwen was aangekomen, hield ze zichzelf voor, mocht ze een moment rust houden.
Niet al te lang daarna stond Lynn wat voorovergebogen, haar handen op haar knieën, op adem te komen. Ze fronste terwijl ze zich bedacht dat het leek alsof haar conditie achteruit was gegaan, maar dat kon haast niet. Ze bewoog veel meer dan dat ze in haar thuisregio had gedaan, en dat in combinatie met het feit dat ze meer at omdat ze zich dat nu kon veroorloven, gaf haar het gevoel dat ze voor het eerst in een lange tijd gezond bezig was. Het zwartharige meisje richtte zich op en haalde een Pokéball tevoorschijn, waarna ze de capsule opgooide. Wat gezelschap kon geen kwaad, zeker als dat gezelschap oneindige energie leek te hebben en haar daarom met gemak bij zou kunnen houden. Een jonge Cyndaquil verscheen, die eerst vrolijk naar haar piepte, een rondje om zijn as draaide en opnieuw een vrolijk geluid maakte. Lynn glimlachte bij wijze van begroeting. Net op het moment dat Lynn voor wilde stellen om verder te gaan, schoot er een fietser voorbij. Het meisje keek de persoon na. Er vloog een lucifer door de lucht die op de jongen afging, gevolgd door een roodharig meisje dat uit de schaduwen stapte alsof dit alles iets heel normaals was. Met lichte verbazing in haar ogen bleef Lynn waar ze was en hurkte om Cin te aaien. Er op af gaan leek haar nu nog geen goed idee, straks kreeg zij ook een lucifer naar haar gezicht, of zo.

Er kwam geen lucifer op haar af, maar een Eevee. Of nou ja, de Eevee kwam meer op Cin af, maar het kwam wel zo ongeveer op hetzelfde neer. Lynn stond weer op toen de kleine Cyndaquil haar blik vragend achter zich richtte en de vosachtige Pokémon zag staan. Uit ervaring wist het zwartharige meisje was er nu zou gebeuren. De jonge Cyndaquil waggelde enthousiast op de Eevee af, haar armpjes bewogen wild heen en weer. Af en toe ontsnapte er een vrolijk kreetje uit de mond van de fire-type. Glimlachend zag Lynn toe hoe de twee Pokémon op elkaar afliepen en de andere bijna bereikt hadden, toen er een Ninetales ten tonele verscheen die de Eevee optilde en dreigend in de richting van het meisje gromde. Lichtelijk verward verschoof de jonge Trainer haar blik naar het roodharige meisje, dat zich achter alle Pokémon bevond. De fietser en zijn fiets waren weg, en de overgebleven persoon kwam haar richting uitgelopen. De blik van de zwartharige ging naar haar eigen Pokémon. Cin had vlak voor de Ninetales stilgehouden en keek verontwaardigd naar de Pokémon op. Ze was niet bepaald onder te indruk van diens gegrom en liet dat ook merken door even te snuiven. Ze wilde haar speelmaatje terug op de grond, dit was oneerlijk! En om dat duidelijk te maken, Tackelde de Cyndaquil de poot van de grote vosachtige. Zo, dat zal ze leren, zag Lynn haar jongste teamlid voldaan denken. Ze sloeg een hand over haar ogen heen en zuchtte. Goed gedaan, Cin.

De Ninetales keek haar met een ijzige blik aan. Lynn fronste even, maar toonde verder geen enkele reactie. De vosachtige Pokémon, hoe imponerend ook met zijn negen staarten en gouden vacht, leek qua level niet opgewassen te zijn tegen haar bosbrandje op pootjes, mocht het op een aanval uitdraaien. Het zwartharige meisje stopte dan ook kalmpjes haar handen in haar zakken en beantwoordde de blik van de vosachtige Pokémon met een neutrale gezichtsuitdrukking. Dat veranderde echter toen Lynn zag dat Vesta besloten had de Ninetales een beuk te geven. De hand die het meisje over daarop haar gezicht gelegd had, bewoog ze na enkele seconden naar beneden terwijl ze een diepe zucht slaakte. Haar ogen waren op de lucht gericht, alsof ze zo in contact zou kunnen komen met Arceus en hem die ene, simpele vraag kon stellen die nu door haar hoofd ging: waarom? Waarom, in hemelsnaam? Zoals Lynn al verwacht had, was de vosachtige Pokémon niet al te blij met de Tackle. De blik van het wezen leek haast te branden, maar nog steeds was Lynns jonge Cyndaquil niet onder de indruk. Ze snoof nog een keertje, waarbij het vuur dat uit haar rug ontsproot hoger oplaaide, en staarde koppig terug. Als die omhooggevallen vos een staarwedstrijd wilde, dan kon ze die krijgen, hoor. Ze moest en zou haar speelmaatje hebben!
De jonge Trainer had al enkele passen naar voren gezet, van plan om in te grijpen, toen het roodharige meisje plots naast de Ninetales was verschenen. Hierop ging de gouden vos zitten en liet de Eevee, die ze nog steeds in haar bek gehad had, los. De bruine Pokémon ging meteen op Vesta af, die een vrolijke begroeting kraaide en nieuwsgierig toekeek hoe de Eevee zijn borst vooruit stak en een kuiltje groef. De Cyndaquil zette enkele stappen naar het kuiltje toe en keek even vragend van het gat naar de Pokémon die het gegraven had. Knap hoor, maar.. Waarom? 'Het spijt me van Aldrei's manieren' Klonk er. Lynn verplaatste haar blik naar het oudere meisje, die naar de Eevee keek. 'En die van Refur..' De jonge Trainer grinnikte kort en antwoordde toen met een glimlachje: "Het is in orde, hoor. Vesta deed ook niet al te vriendelijk."

De kuil groeide uit tot een diepere kuil en vervolgens tot een kuil met een soort walletjes van zand aan de randen. Vesta keek het allemaal met haar hoofdje ietwat opzij gekanteld aan. Ze begreep nog steeds niet wat de pluizige Pokémon nou precies aan het doen was, maar hij leek zich vol enthousiasme op zijn werk gestort te hebben en daarom besloot de jonge Cyndaquil maar niet om uitleg te vragen. Mischien was dit wel normaal, wist zij veel. Op een gegeven moment was de Eevee uit niet meer in de kuil te zien. Verbaasd zette Vesta enkele stappen naar het gat toe om er beter in te kunnen kijken en zag zo dat de Pokémon zich in een soort gat in de wand bevond. W.. Wat? Met een frons van onbegrip op haar gelaat bestudeerde Vesta het bouwsel van de vosachtige Pokémon in de hoop er wijzer van te worden. Een gat in de grond met een muurtje eromheen en een tunnel die niet echt ergens heen leek te gaan. De Cyndaquil dacht er even over na, maar kwam uiteindelijk toch tot de conclusie dat ze geen idee had wat haar speelmaatje aan het doen was. Net toen Vesta toch maar om een verklaring wilde gaan vragen, kwam er een vragende piep uit de Eevee, waarna die zich omdraaide in zijn hol in de muur om weer verder te graven. Twijfelend bleef de fire-type aan de rand van de kuil staan; ze had echt geen idee wat er van haar verwacht werd. Met een vragende blik in haar ogen draaide ze zich naar Lynn, maar die was in gesprek met het andere meisje. Hm. Lastig, allemaal. Nog even bleef de Cyndaquil staan aarzelen, maar vervolgens zette ze toch maar zo voorzichtig mogelijk een stap over het walletje, waardoor ze in de kuil terechtkwam. Oké.. Wat nu?
De naam van de jonge Cyndaquil veranderde door het accent van de roodharige toen die hem uitsprak. Het klonk anders, maar nog steeds wel goed. 'Mooie naam' volgde er. "Dankje," reageerde het zwartharige meisje bij gebrek aan een beter antwoord. Ze overwoog om iets te zeggen over het gebeuren met de fiets, maar besloot dat al snel toch maar niet te doen. Ze was die lucifer nog niet vergeten en wilde toch liever niet de aankomende minuten in brand staande doorbrengen.

Toen haar uitgelegd werd dat ze tikkertje konden spelen, leefde de jonge Cyndaquil helemaal op. Tikkertje! Dat probeerde ze altijd met Atlas te spelen, maar die leek daar nooit voor lange tijd aan mee te willen doen. Met de anderen was zij bij tikkertje in het nadeel: Zara was sneller dan zij en Pan kon gewoon achter haar aan zweven, door alle obstakels heen waar zij omheen moest. En als ze tikkertje speelde, dan wilde ze wel kunnen winnen. Met een ferme knik gaf Vesta dan ook te kennen dat ze wel wilde spelen, waarna ze zo snel als de kon de tunnel in schoot, een grijns op haar gelaat. Binnen enkele tellen was ze de tunnel weer uit en knipperde even om haar ogen wat aan het licht te laten wennen. Giechelend schoot ze door en.. Kwam slippend tot een halt. Wat? Hier was eerst toch geen barrière geweest? Langzaam gleed haar blik omhoog, langs een fors aantal rubberen wielen, glimmende frames en boze gezichten.
"Hey!" Het roodharige meisje had op het punt gestaan om te vertrekken, en Lynn had het niet al te erg gevonden. Ze was nog steeds een beetje op haar hoede geweest vanwege die lucifer, wat haar vermogen om een gesprek draaiende te houden niet echt geholpen had. Maar nu werd haar aandacht getrokken door een soort gang van wielrenners die er allemaal niet al te vrolijk uit zagen. De man die voor de rest van de groep stond, herkende Lynn. Het was de persoon waar het roodharige meisje een lucifer naar gegooid had en zijn ogen schoten vuur. Hij stapte van zijn fiets en draaide het ding zo dat Lynn en het andere meisje het frame konden zien. Er zat een grote, zwarte plek op. Lynn fronste. Vast door die lucifer, maar zo erg was een zwarte plek toch ook weer niet? "Jij," vervolgde de man, zijn vinger wees het nog steeds onbekende, oudere meisje aan. "Jij hebt mijn frame verwoest! Weet je hoe duur die dingen wel niet zijn?!" Nou, iemand hier was een beetje aan het overreacten. Mentaal haalde Lynn haar schouders op. Het was wel zo dat de inwoners van Cyllage nogal geobsedeerd waren met het wielrennen. "Oh, hier zul je voor boeten.." Tierde de man verder, en het volgende moment verschenen er verschillende Pokémon, van Drifloon tot Absols.
Ah. Oké dan.

De woorden die het roodharige meisje sprak, namelijk dat ze ook zijn hele fiets zwart kon maken, kwamen duidelijk niet goed aan bij de man. Hij snoof, klemde zijn kaken op elkaar en legde zijn fiets vervolgens op de grond neer, liefdevol, voorzichtig. Even leek het erop dat hij het ding ook nog een aai zou geven, of zoiets, maar dat kwam er niet van. Met een diepere frons dan eerder zag het zwartharige meisje toe hoe de man overeind kwam en om zijn fiets heen stapte op hetzelfde moment dat het Pokémonleger verscheen. Terwijl de boze persoon op de twee meisje af kwam stappen, schoot Lynns blik naar Vesta. De jonge Cyndaquil had een grijnsje op haar snuit en een vastberaden blik in haar ogen. Lynn zuchtte. Hier gingen ze, hoor. De woorden ‘Toevallig zin in een gevechtje?’ gesproken werden, hoefde ze dan ook niet meer te antwoorden, want dat deed Vesta al voor haar. De fire-type was met een Quick Attack op een wat van de groep verwijderde Absol afgeschoten en zette onder het slaken van een aanvalskreet een Inferno in. "Ja, waarom ook niet," bracht Lynn ietwat droogjes uit. Vervolgens haalde ze er twee Pokéballs bij, die ze opgooide en weer ving. Nu ze hier aan begonnen was, kon ze er net zo goed het beste van maken. Pan en Atlas begroetten haar met respectievelijk een vrolijke grijns en een glimlach. De jonge Trainer knikte in de richting van hun teamgenoot, Vesta, en sprak: "Zouden jullie haar een beetje kunnen helpen?" De Carracosta knikje licht en had het volgende moment een rots in zijn flippers, die hij naar een Drifblim wierp. De balonachtige Pokémon belandde op de grond en kreeg een in zijn schild teruggetrokken Atlas op zich af. Pan zweefde tot ver boven de groep mensen en Pokémon, en begon opgewekt aan het werpen van Shadow Balls op de tegenstanders.

Op een haast onverschillige manier wierp Pan, hoog in de lucht, zijn medeluchtruimgenoten Shadow Balls en Dark Pulses toe. De Gengar had zich op zijn rug gedraaid, alsof hij ontspannen in het water en het dobberen was, en op het moment dat Lynn naar hem opkeek, sloeg hij zelfs zijn ene been over het andere. Het zwartharige meisje grinnikte, iets wat ze eigenlijk maar al te vaak deed rond haar paarse gaswolk. De sfeer rond de Gengar was altijd licht, ontspannen, net als de Pokémon zelf. Eigenlijk wel grappig, bedacht Lynn zich met een glimlachje: in plaats van een boosaardige donderwolk te zijn, zoals het eigenlijk hoorde, was Pan eigenlijk net een te donkergekleurde roze wolkje.
Terwijl haar paarse teamgenoot verderging met de Drifloons en Pelippers het leven moeilijk maken, verschoof Lynn haar blik naar Vesta. Vol enthousiasme hulde de jonge Cyndaquil zich in dieporanje vlammen en verkocht de Absol een tweede rake klap. De Absol gromde en sloeg terug met een Bite, die Vesta niet wist te ontwijken omdat ze te dichtbij was. Met een geschrokken piepje probeerde de Fire-type zich los te wurmen, maar dat lukte niet. Het volgende moment was er een Zangoose achter haar verschenen, die de jonge Pokémon een gemene klap op de rug gaf. Met een diepe frons keek Lynn toe. Ze kon zien dat Vesta het moeilijk had. De Pokémon was nog jong en stopte daarom al haar energie in de gevechten, waar ze erg veel plezier aan leek te beleven, maar het betekende ook dat ze wat onervaren was. Dit was gewoon nog wat teveel. "Atlas!" Riep het meisje dan ook. De Carracosta, die net met zijn flipper een Shadow Ball die naar zijn gezicht geslingerd werd door de Drifblim wegsloeg, keek vragend om. "Vesta," gebood de jonge Trainer simpelweg. Meteen draaide de prehistorische Pokémon zich naar zijn teamgenote en zijn ogen vergrootten zich. Atlas had altijd al een goede band gehad met de opgewekte Cyndaquil en in situaties zoals deze kwam dat goed tot uiting. De Carracosta tilde zijn flippers op en leek van plan de zijn om een Rock Slide tegen de Zangoose aan te laten komen, maar werd op dat moment geraakt door een krachtige Gust. Atlas zette zich schrap en hield zichzelf zo staande, maar moest daarom zijn aanval staken. Het zag ernaar uit dat de Prototurtle Pokémon niet te hulp kon schieten zolang de Drifblim nog in staat was om een aanval op hem af te voeren. Vesta had inmiddels een Flamethrower op de Absol losgelaten, maar die leek vastbesloten om niet los te laten. Ook de Zangoose wist niet van ophouden en bleef aanvallen. Scratch na Scratch raakte doel en Vesta's normaal zo onuitputtelijke enthousiasme leek weg te ebben. "Houd vol, Vesta!" Moedigde Lynn de Cyndaquil aan, terwijl ze met een lichte paniek in haar ogen naar Atlas blikte. Zijn aandacht werd nog steeds volledig opgeëist door de Drifblim. Vesta grimaste. Plots was er een fel, wit licht te zien en deinsde de Zangoose geschrokken terug. Het zwartharige meisje dekte haar ogen af, maar keek weer terug zodra het licht wat weg leek te ebben. Een tweede vuur, als een soort wilde hanenkam op het kopje van Vesta geplaatst, laaide hoog op terwijl de Quilava met hernieuwde kracht een Flame Charge inzette op de Absol, waarmee ze de poten van de Pokémon onder diens lichaam uit wist te slaan. Versuft bleef de Absol liggen en Vesta draaide zich met een uitdagende grijns om naar de Zangoose. Lynn glimlachte. That's the spirit!