Spirit of the sea

Mabel zat op mega Silver, niet omdat er een speciale reden voor was of zo, maar ze hadden net getraind en de Pidgeot was nog niet terug verandert. Ze vlogen boven het water, want voor ze naar Hoenn zou gaan wilde ze in elk geval nog een kijkje nemen in de Sea Spirit's Den, niet dat die zo speciaal was, alleen interessant. Het was een grot die de naam droeg van Lugia, alleen woonde die ergens in Johto, dus het was onmogelijk de legendarische pokémon hier te vinden. In het algemeen leek het onmogelijk een legendarische pokémon te vinden, niet dat ze dat wilde. Die pokémons waren de sterkste van de wereld en hadden een diepe connectie met die, zelfs als je ze zou vangen zou je de balans van de wereld verstoren. Geen wonder dat er een verbod was op het vangen van legendarische pokémon. De Den, zo als de grot hete, kwam in zicht, Silvester dook naar onder en lande op het stuk strand voor de ingang van de grot.
Mabel liep naar binnen, het was redelijk donker binnen, maar je kon alles wel duidelijk zien aangezien de grot niet heel groot was. En er zaten geen pokémon, geen enge Zubats of Noibats die in je haren zouden vliegen. Silvester volgde zijn trainer en keek rond. Mabel sloot haar ogen even, ergens leek deze grot toch een vreemde energie te hebben. Silvester maakte een vragend geluid en boog zich naar voren om wat te pakken. Zijn trainer opende weer haar ogen en keek naar wat de Pidgeot nu in zijn snavel had. "Hé, geef terug," was het eerste wat ze uitbracht. Silvester had haar holocaster vast, die was vast uit haar tas gevallen. Plagerig hield de mega Pidgeot het ding hoog in de lucht. Mabel sprong er naar, maar de vogel was twee meter dertig, bijna veertig, dat ging ze niet winnen. "En ik dacht dat je was verandert," mopperde ze terwijl ze nog een keer sprong. Silvester hield het ding alleen vast, maar als hij kon zou hij vast een plagerig geluid hebben gemaakt.

De azuurblauwe zee was prachtig. Aan het warmgele zand zag het er fantastisch uit... Op dat plaatje op het bord. Lions rode ogen waren er even op gevallen terwijl hij een soort strandwandeling maakte. Yura was niet veranderd in haar drukke omgang en ze had tijd nodig om haar energie te uiten. Daarom rende ze nu, op ongeveer vier meter afstand van de zee, achter een stel Wingulls aan, om ze op te jagen. Lionell grijnsde. Raar ding dat 't was. Een eindje bij hem vandaan was een donkere grotingang zichtbaar. Die kende hij wel. Het was een plekje wat ze Sea spirit's den noemden, een plekje waar zogezegd de geest van de zee in huisde. Geamuseerd keek hij naar de ingang, om Yura bij hem te roepen. "We gaan even naar binnen," besloot hij, en knikte naar de grot. Per direct racete de Flareon naar binnen, waar ze tegen iemand opbotste. Dat zag Lionell toen hij binnenkwam. Een brunette, misschien iets jonger dan hij was. Of leek dat maar zo? Immers was het pikdonker in de ruimte. "Sorry," mompelde hij, en haalde de jonge fire type dichterbij met zijn hand. "Ze is iets te opgewonden," Zijn roodkleurige kijkers vielen op de pokémon die ze bij zich had. "Mooie Pidgeot," knikte hij, oprecht onder de indruk.

Mabel slaakte een gil toen er iets tegen haar aanbotste en sprong tegen haar Pidgeot aan, angstig klemde ze zich aan de vogel vast. Er waren toch geen pokémons hier? Silvester bleef rustig en richtte zijn blik op de Flareon die binnen was komen stormen. Er kwam iemand binnen, dat verklaarde het. Mabel keek de jongen aan en liet Silvester los, al bleef ze wel dicht in de buurt van de Pidgeot staan, een beetje natrillend. "H-Het geeft niet," mompelde ze met haar blik op de grond, en de laatste tijd was het zo rustig geweest qua pokémonangst. "O, het spijt me Silver," Mabel keek naar de veren in haar hand, misschien iets te hard getrokken. De mega Pidgeot bukte zich om de holo caster terug te geven en maakte een zacht, geruststellend geluid. Het meisje pakte het ding aan en propte het in haar tas. "Bedankt," reageerde ze op het compliment op haar pokémon. "Dit is Silvester, en ik ben Mabel," stelde ze de vogel en zichzelf voor. Mabel keek naar de Flareon die haar net had laten schrikken. Silvester slaakte ook een begroetende kreet richting de nieuwe in de grot. Koel, maar vriendelijk zoals altijd, keek de mega Pidgeot in de richting van de Den.

Ze leek nog al geschrokken, al zei ze dat 't wel ging. Ze was tegen haar Pidgeot aangebotst, en bleef daar ook dicht in de buurt staan. Hij vond het een beetje vreemd. Waarom zou je zo bang zijn van een Flareon? Ze verontschuldigde zich tegenover haar eigen pokémon en pakte vervolgens een voorwerpje van de grond op, om het in haar tas te stoppen. Ondertussen wachtte de zwartharige, en complimenteerde hij haar met d'r Pidgeot. "Bedankt," antwoordde ze. Toen stelde ze zichzelf en de vogel voor. Mabel en Silvester. Lionell knikte. "Mooie naam. Ik ben Lionell, en dit is Macie," Hij wees van zichzelf naar z'n Flareon, die even een sprongetje maakte en de nieuwe kennissen begroette met een vrolijk geluid, zoals de vogel had gedaan. De Pidgeot keek nu echter rond de grot, waarin Lion de tijd nam om de pokémon te scannen met zijn dex. Hij kende de evoluties van Pidgey wel; immers kwam hij uit Kanto en had hij daar meer dan de helft van zijn leven nu doorgebracht; maar toch vond hij het handig om even te kijken in z'n dex. Die wist altijd net iets meer. Hij keek meer naar het plaatje naast de tekst die de dex uitsprak, en zag dat het toch net wat anders wat. Even later verscheen de mega Pidgeot, en toen begreep hij het. "Mega Pidgeot?" Even nicer.

- Flareons naam is veranderd xD

Mabel glimlachte, al was dat niet echt te zien in de grot, en keek Lionell aan. "Aangenaam," mompelde ze beleefd, ze was nog steeds wat nerveus, maar daar kon ze gewoon niks aan doen. Silvester was zoals altijd natuurlijk compleet op zijn gemak, de mega Pidgeot was misschien serieus, nerveus was toch echt wat anders. De jongen was even wat bezig met zijn dex, waarschijnlijk met Silver. Het ding piepte de gebruikelijke info, die zij al ongeveer uit haar hoofd kende, het was beter veel over je pokémon te weten. Al had je ze al negen jaar, met het Pidgeotto gebeuren was ze ook niet voorbereid geweest. "Mega Pidgeot?" Mabel keek op, o ja, Silver was nog steeds in zijn mega vorm, de situatie deed het haar een beetje vergeten. "Ja, Silver kan mega evolueren," antwoordde ze, ze draaide zich even naar de vogel. "Word het niet tijd dat je weer terug verandert?" Silvester keek zijn trainer kort aan en lichtte weer op, even was alles duidelijk te zien in de grot. De Pidgeot werd weer kleiner, al was zijn normale één meter tweeënzeventig al best groot, en kreeg zijn normale vormen weer terug, onder anderen zijn normale kapsel. Silvester slaakte even een zucht en keek weer terug naar de ingang van de grot, er uit komen zou waarschijnlijk lastig zijn zolang de Flareon er was.