Fishing. [OPEN]

Rood. Klein. Geen echte aanvallen. Oké, ze had het helemaal in haar hoofd hoe de Pokémon er uitzag die ze wilde vangen. Ongeveer. Ze vergat steeds zijn naam en dat was iets wat haar niet moest overkomen. Maar goed, ze had het op een papiertje geschreven. Niet dat ze daar veel op keek of zo. Ze had verleden week een Super Rod gekocht, een hengel waarmee ze water-Pokémon kon opvissen. Ze had ergens gehoord dat dat wel handig kon zijn voor de tweede gym. En ze had al een Pokémon gezien die ze graag wilde, maar wie zei dat je daar controle over had? Voor hetzelfde geld kreeg ze een andere Pokémon aan de lijn. Nah, ze zou wel zien. Ze kon de vis nog altijd terugwerpen als het haar niet aanstond. Ze had wel Electra naast zich lopen, haar electric type. Deze was om zich heen aan het kijken en geamuseerd glimlachte Caitlynn naar haar. Ze liep verder totdat ze uitkwam bij het meertje in Aquacorde Town waar ze wilde zijn, ging zitten en gooide haar hengel uit. Deze viel met een korte ‘plons’ in het water. En nu maar wachten dan. Caitlynn hield het ding goed vast en keek een beetje droog naar het rimpelende water. Het dobbertje ging rustig op en neer en de wind waaide rustig door haar haren. Caitlynn sloot even genietend haar ogen, maar wist dat ze nu niet in slaap moest vallen omdat ze anders haar kans zou missen om een water type te vangen. En dus wachtte ze geduldig tot er iets aan de haak zou komen…

De hengel begon te bewegen en Caitlynn reageerde meteen. Electra sprong omhoog, elektrische vonken producerend. Deze vielen van haar lichaam naar beneden, op de zachte grond. Caitlynn trok haar hengel met één beweging naar boven waardoor een Poliwag door de lucht slingerde. Oeps. Soms vergat ze echt haar eigen kracht. Een tikkeltje verbaasd keek ze naar de Pokémon die ze aan de lijn had. Nee, dit was niet wat ze zocht. Maar was dit misschien beter dan wat ze zocht? De Poliwag keek haar afwachtend aan, maar zijn ogen gingen verlangend naar het water toe. En toen, zonder dat Caitlynn er vat op had, draaide hij zich om en rende naar het water. Hij had de vislijn los weten te maken en sprong weer terug het water in. Electra en Caitlynn keken verbaasd naar het water waar de Poliwag weer terug in was gegaan. Oh nee. Daar ging haar kans op een goede water type. Ook al was het zeker niet de Pokémon geweest die ze wilde hebben, toch was het misschien best een mooie aanwinst geweest voor in haar team. ‘Nog eens proberen?’ vroeg ze aan Electra. Deze knikte. ‘Let op iets roods,’ zei Caitlynn. Vervolgens wist ze zich heel dom te snijden aan haar eigen vishaak en Electra keek gealarmeerd naar het wondje op Caitlynn’s wang. ‘Niet dat!’ riep Caitlynn toen ze zag dat er elektrische vonken van haar Pokémon kwamen. ‘Op het water! Let op iets roods in het water!’ Gelukkig draaide Electra zich weer naar het water toe en zuchtend van opluchting gooide Caitlynn haar hengel in het water – deze keer op de goede manier – en wachtte opnieuw tot ze weer beet zou hebben. Misschien zou ze deze keer wel geluk hebben en de Pokémon vangen die ze wilde hebben.

Caitlynn hield haar hand tegen haar ‘gewonde’ wang. Waarschijnlijk was het maar één klein stukje vel dat loszat, maar toch bloedde het als een rund. Het trok een druppel naar beneden, maar toch reageerde Caitlynn er nu niet al te veel meer op omdat de hengel opnieuw bewoog. Deze keer was het Electra die reageerde en de hengel optilde. Hierdoor vloog de Pokémon die aan de lijn was gekomen recht tegen Caitlynn’s gezicht. Caitlynn stond op waardoor de Pokémon op de grond viel en verbaasd zijnde keek Caitlynn de Pokémon aan. Het was schattig, dat moest ze toegeven, maar totaal niet wat ze zocht. Nee, ze vond deze zelfs erger dan de vorige. Ze vond de evolutie van deze Pokémon dan ook echt niet leuk. ‘Jaag haar weg,’ droeg ze Electra op ten teken dat ze het weer geen goede poging was. Electra sloeg met haar staart tegen de Azurill waardoor deze het water terug in rolde. Caitlynn ging weer terug zitten en kreunde vermoeid. Nu had ze een wondje én hoofdpijn omdat die Azurill tegen haar hoofd gevlogen was. ‘De volgende keer pak ik de hengel weer op, goed?’ vroeg ze nijdig aan Electra welke haar schouders ophaalde. Caitlynn gooide haar hengel weer terug in en veegde ondertussen het opgedroogde bloed weg. Ze legde haar hand op haar kin en keek treurig naar het water. Oké, misschien deze keer dan.

De hengel begon na een paar minuten weer te bewegen en met een opgetrokken wenkbrauw keek Caitlynn naar het ding. Electra keek gespannen naar het water, maar zelfs op haar gezicht was er nu een geïrriteerde frons verschenen. Blijkbaar begon de Flaaffy dit echt beu te worden en Caitlynn moest eerlijk toegeven dat ze zelf ook gehoopt had dat het beter zou gaan, maar het was nu eenmaal niet anders. Caitlynn haalde de hengel weer naar boven en keek naar de Horsea die tevoorschijn kwam. ‘Thundershock,’ droeg ze Electra op. Oh nee, ze was niet van plan om deze Pokémon te vangen, ze was gewoon van plan om hem weg te jagen zodat hij zeker niet weer aan haar hengel zou zitten. De Horsea keek woedend naar Electra. Electra draaide zich echter om en sloeg de Pokémon met haar staart terug het water in. Caitlynn sloeg haar armen over elkaar en keek peinzend naar haar hengel terwijl ze zich de naam van de Pokémon die ze zocht probeerde te herinneren. Het begon met een… M! En hij leek op een vis. Ze was trots op zichzelf omdat ze dit had ontdekt en keek opzij naar Electra, welke weer aan de waterkant ging zitten. Caitlynn gooide haar hengel terug in en ging weer terug op de grond zitten. Haar blik gleed naar het water en opnieuw wachtte ze tot ze beet zou hebben, hopelijk deze keer met de Pokémon die graag wilde hebben. Het zou een aanwinst zijn voor haar team… als hij geëvolueerd was dan toch.

Met een opgetrokken wenkbrauw keek Caitlynn naar de hengel toen deze weer bewoog. Ze trok hem omhoog en glimlachte toen ze de rode vis zag. Eindelijk! ‘Karp karp,’ deed het ding en dat liet Caitlynn weer beseffen welke naam het ook alweer had. Ze gooide de hengel opzij zodat het ding met een klap op de grond kwam. Het wilde weer weg zwemmen, maar dat ging niet omdat Electra er voor ging staan. ‘Gebruik Thundershock!’ riep Caitlynn. Ze haalde haar wenkbrauw op toen het ding op en neer bewoog. Waarschijnlijk was dit de aanval Splash. ‘Aanval’. ‘Gebruik Thunder Wave om hem te verlammen!’ riep ze, maar dat ging nog niet zo simpel. Het rode ding wist Electra’s aanval te omzeilen door opzij te ‘springen’. Vervolgens draaide hij zich om naar Electra en ‘sprong’ naar haar toe. Moest dat een Tackle voorstellen of zo? Electra sloeg het ding hardhandig weg met haar staart waardoor het arme ding naar achteren vloog en op het zachte gras belandde. Het ding draaide zich om en wilde naar het water gaan, maar daar was Electra weer om het hem te beletten. ‘Val nu aan met Thunder Wave!’ riep Caitlynn nogmaals. Deze keer was het raak en ze grijnsde toen de rode Pokémon roerloos op de grond bleef liggen. Hij was overduidelijk verlamd. Dat kon ze zien aan de manier waarop hij stillag en het feit dat er elektrische vonkjes over zijn lichaam golfden. Waarschijnlijk kreeg de Pokémon nu ook in de gaten dat het kinderspel was voor Caitlynn, want zijn ogen rolden in zijn kassen en keken daarna verlangend naar het water. Caitlynn beloofde hem in gedachten dat ze hem water zou geven nadat ze hem gevangen had en draaide zich om naar Electra. ‘Gebruik je Thundershock, Electra!’ Electra deed wat haar gevraagd werd, maar van stoppen wist ze schijnbaar niet. ‘Ophouden!’ riep Caitlynn waarschuwend naar haar Pokémon en woedend keek Electra haar aan. ‘Take Down en dat wordt je laatste aanval,’ zei Caitlynn waarschuwend. Electra rende naar voren en ramde het ding tegen de grond. Caitlynn wist zeker dat als ze een Pokémon zou moeten gebruiken om het rode ding te helpen evolueren, dat Electra dat zou moeten zijn. Zij kon Pokémon echt tot hun uiterste dwingen. Maar aangezien het ding nog niet evolueerde, nam Caitlynn aan dat het nog geen tijd was om te evolueren. Ze zocht gauw in haar tas, haalde een Poké Ball tevoorschijn en gooide deze met kracht naar de rode Pokémon, welke Magikarp heette. De Magikarp werd opgeslokt in de rode Poké Ball. De Poké Ball viel op de grond en bewoog heen en weer. Had ze hem?

De Poké Ball hield na enkele luttele seconden op met wiebelen en tevreden zijnde keek Caitlynn naar de Poké Ball die stil bleef liggen. Ze liep naar de Poké Ball toe en keek daarna naar Electra. ‘Is dit niet geweldig?’ vroeg ze de electric type. Deze haalde haar schouders op, schudde haar kop en keek daarna de andere kant op. Caitlynn haalde haar schouders op. Dat Electra de Pokémon die ze net vingen niet zo geweldig vond voor in het team was haar wel duidelijk geworden, maar ze ging zich daardoor niet laten ontmoedigen. Ze liep naar de Poké Ball toe, raapte hem op en gooide hem vervolgens naar het water toe. De Poké Ball barstte open en de Magikarp kwam tevoorschijn. Deze begon heftig te spartelen in het water. Het leek een beetje op hoe Caitlynn deed als ze als klein meisje in het water belandde en snel haalde ze Magikarp dan ook uit het water en zette hem op het droge. Daar spartelde hij ook, maar al iets rustiger. ‘Ik noem je Charybdis,’ zei Caitlynn. De Magikarp keek haar nietszeggend aan en dat zag Caitlynn als een stilzwijgende overeenkomst. Electra sloeg haar armen over elkaar en keek de Magikarp fronsend aan. Caitlynn keerde beide Pokémon weer terug, haalde haar hengel uit het water en ging vervolgens languit met haar rug in het gras liggen. Daarna keek ze naar de hemel en ze merkte dat haar ogen zich sloten waarna ze langzaam wegzakte in een rustige slaap.