How bad can I be? {+Domi Lane}

Dit bos was niet bepaald een plek waar ze graag kwam. Dat was ook logisch, want de vorige keer dat ze hier was geweest was ze aangevallen door een stel gasten, waarvan eentje het ook nog leuk had gevonden om haar een mes tussen de ribben te duwen. Wat dat betrof had de zwartharige al een hele hoop ervaring met criminaliteit, ze was altijd de gelukkige persoon die met haar neus in de boter viel. Altijd kwam ze de leuke personen tegen die in Kalos rondwandelden, not. Het plan om haar team te versterken was moeilijk, maar niet onmogelijk. Ze was gehecht aan de sterke pokémon in haar team, zoals Admiral en Lurking. Maar uiteindelijk zaten die niet in de opstelling die ze van plan was om uit te voeren. Voorlopig zouden ze er nog in blijven, al was het maar tot de rest sterk genoeg was om haar te beschermen. Er waren altijd nog bepaalde mensen tussen waartegen beschermen vrijwel onmogelijk was, maar ze zou er het beste van moeten maken. Uiteindelijk zou het team dat ze in gedachte had sterk uitlopen, maar er was nog een hoop werk aan de winkel voordat ze dat bodyguard team werkelijkheid kon maken. De eerste de beste boot naar Hoenn pakken was verleidelijk, maar aan de andere kant was er iets aan Kalos dat haar trok. Iets dat haar liet blijven. Wat wist ze niet precies.
Een diepe zucht rolde over haar lippen en ze schudde lichtjes glimlachend haar hoofd. Omdat ze een beetje wilde trainen met de wat zwakkere pokémon van haar team, had ze besloten om deze uit hun pokéball te houden. Haar Piplup rende vrolijk kwetterend voor haar uit, stopte zo hier en daar om een berry te plukken en bracht deze dan vol trots naar het meisje toe. Als hij weer met een blauwe bes aan kwam zetten, hurkte ze glimlachend bij hem neer op de grond en nam ze het besje aan. Daarna rechtte ze haar rug weer en hield ze het voor aan de Chikorita die ze in haar armen meedroeg. De Piplup was al fors getraind, vandaag was het de beurt van dit jonge wezentje. Achter haar scharrelde haar Deino wat mee. Ondanks dat het beest blind was, volgde het zonder al te veel moeite het geluid dat zijn eigenaresse maakte. Toch ging dat niet zonder zo nu en dan een kopstoot tegen een random boom. Het zou nooit de meest elegante pokémon worden.
Dominique zag dat de aandacht van haar Piplup, Captain, was getrokken door iets anders dan een besje. De pokémon was stil blijven staan bij een open plekje in de bomen. Dominique stopte ook, en keek wat verbaasd naar de Piplup die nieuwsgierig door de bosjes heen tuurde. Haar Chikorita maakte een zacht geluidje om de aandacht van de blauwe pokémon te winnen, tevergeefs. Binnen een paar tellen voelde ze hoe de lompe kop van de Deino tegen haar been aan botste, waarna er een knorrend geluid klonk en de pokémon langs haar heen stapte. Ze droeg vandaag een outfit die ze wel vaker droeg de laatste tijd. Een lichtblauwe spijkerbroek, zwarte leren laarzen die tot iets onder haar knie kwamen, een wat langer wit t-shirt en hier overheen een zwart leren jack. Haar nieuwe, tevens donkere, schoudertas bungelde op haar heup tijdens het lopen.
Nieuwsgierig stapte Dominique op haar pokémon af, die moest wel iets heel interessants gezien hebben dat het zijn aandacht zoveel had getrokken. Meestal reageerde de Piplup vrijwel meteen op haar jonge Chikorita, die twee leken nogal gesteld te zijn op elkaar. Het meisje tuurde door de bomen heen en zag een man zitten, samen met een Treecko. Maar wacht. Haar gezicht verbleekte een beetje. Zoveel mannen met rood haar waren er niet in Kalos. Ze slikte een keertje en was van plan haar Piplup weer mee te trekken, weg van hier. Maar toen was het al te laat. De ander leek haar opgemerkt te hebben want deze sprong op en keek haar met een vertrokken gezicht aan. Wat ze hier deed. "Trainen met mijn pokémon." Hierna deed ze een stapje naar voren zodat ze niet meer zo in de schaduwen van de bomen stond. Dit kon niet anders, dit moest de man zijn van de grot. Heilige Arceus. Haar blik gleed af naar zijn arm, maar richtte ze snel weer op zijn hoofd. De Chikorita in haar armen keek nieuwsgierig rond, de Piplup die aan haar been stond keek met licht vernauwde ogen omhoog. Soms vroeg ze zich af of haar Sceptile niet gewoon de vader was van het blauwe wezentje, want beide waren zo wantrouwig als de pest.

De roodharige man tilde zijn arm op, waarna hij haar op een kille toon vroeg of ze nog nooit een afgehakte hand gezien had. "Nee, inderdaad niet, nee," stelde ze toen en bleef staan waar ze stond. De ander was weer gaan zitten, zelf leunde ze maar lichtjes tegen de boom aan die zich achter haar bevond. De Chikorita in haar armen keek nieuwsgierig naar de groene pokémon van de roodharige. "Ik denk ook niet dat dat gek is, gezien je niet elke dag iemand ziet met.. dat.." Je kon wel zeggen dat ze de laatste tijd toch meer haar mondje bij zich had, maar dat kwam omdat ze niet langer meer dat bange meisje van vroeger wilde zijn. In elk geval, van buiten wilde ze dat niet laten zien, van binnen zou ze het nooit helemaal weg kunnen werken.

Ze vond het niet fijn dat ze deze gast weer tegen was gekomen. Zijn toontje stond haar niet aan, maar daar was niks aan te doen. "Ik ben niet alleen," zei ze toen bits en knikte een keertje naar haar pokémon. Achter haar klonk wat gescharrel in de bosjes, waarna haar Deino nieuwsgierig zijn kop er doorheen duwde, maar al snel weer verdween. "Zoals ik al zei, ik benhier om mijn team te trainen." Simpeltjes haalde ze haar schouders op, waarna ze haar Chikorita een keertje over haar kopje streek.

Het meisje vernauwde haar ogen een klein beetje en haar rug kwam weer los van de boom, waarna ze bleef staan waar ze stond. De Chikorita had nog altijd haar blik lichtjes nieuwsgierig op de Treecko van de roodharige man gericht, de Piplup keek enkel stilletjes toe terwijl de man begon te lachen om zijn eigen grap. "Mijn team is sterker dan je denkt, dus maak er maar geen grapjes over," zei ze toen en klemde haar kaken op elkaar. De drie pokémon die ze er nu uit had zagen er niet erg indrukwekkend uit, maar de twee pokéballs die nog aan haar riem zaten des te meer. Het laatste wat hij zei negeerde ze simpelweg. Want daar was ze goed in, het negeren als mensen duidelijk maakte dat ze weg moest gaan. Was al vaak genoeg gebeurd bij Floyd.

Dat de ander weer begon te lachen om een zaak die de zwartharige zelf heel serieus nam, vond ze maar niks. "Jammer voor jou is dit bos openbaar, iedereen mag hier komen," kaatste het meisje toen terug. Zeker na die laatste verwensing van hem was ze nog niet van plan om te vertrekken. Nja, misschien was het maar beter ook om gewoon weg te gaan en ruzies te vermijden. Ze had immers al genoeg akkefietjes gehad de laatste tijd. Daarom deed ze een stap naar achteren en draaide zich om. "Waar is je Houndoom, trouwens?" vroeg ze toen. De vorige keer leek het erop dat de roodharige en zijn pokémon een goede band hadden, dus het verbaasde haar misschien wel lichtelijk dat ze het beest nu nergens zag.

Het meisje draaide zich een kwartslag om naar de roodharige man. "Waarom zou ik aardiger moeten zijn als jij ook niet bepaald vriendelijk doet tegen mij?" zei ze vervolgens lichtjes uitdagend. Dit keer ging haar blik kort weer naar zijn hand, het zag er gewoon apart uit, maar zo had ieder zijn ding wel. De vorige keer had hij nog twee handen gehad. Op zijn Houndoom reageerde ze eventjes niet meer, het zou wel. "En zo zielig is mijn leventje niet, geloof me," verzekerde ze hem toen terwijl ze een keertje met haar hand over het kopje van haar Chikorita streek. Het was een mooi wezentje om te zien, en ze was er dan ook vreselijk blij mee.

Het meisje vernauwde haar ogen een beetje toen hij begon te lachen. Nog altijd stond ze een kwartslag naar hem toegedraaid, ze vertrouwde het boeltje gewoon niet zo. Zeker dat lachje van de oudere, roodharige man. "Ik ben een breeder, geen trainer," zei het meisje vervolgens en gaf een korte aai over de kop van de Chikorita. Baby pokémon waren haar ding geworden, en dan natuurlijk ook wel een deel van wat hij droogjes opsomde. Het meisje keek toe hoe hij een trek nam van zijn sigaret en een rookwolk de lucht in blies. Het meisje was stilletjes blijven staan, niet goed wetend wat ze nog kon zeggen hierop. Zijn volgende woorden deden haar helemaal omdraaiden naar hem, wantrouwig. "Waarom?" vroeg ze vervolgens met een opgetrokken wenkbrauw. "Een paar tellen geleden moest ik nog opkrassen," zei ze vervolgens weer met een lichtelijk uitdagend toontje in haar stem. Eentje die men waarschijnlijk niet zou plaatsen bij zo'n onschuldig meisje.