Snow white chaos {Raven}

Een Deino en een Zweilous die waren uitgebroken. Voor het laatst gesignaleerd in Winding Woods. En hij moest ze gaan halen. Een zucht ontsnapte uit Raven's mond. Het was nogal typisch dat hij dit soort rotklussen mocht opknappen. Misschien mocht hij al lang blij zijn dat hij geen kleine meisjes hoefde te bedreigen, maar de bijtende kou en vervelende gladde sneeuw onder zijn schoenen maakte deze klus er niet echt beter op. In alle eerlijkheid, was hij gewoon chagrijnig, dus niks was goed op dit moment.
Luca spitste zijn oren en keek met een ruk op toen hij het struikgewas hoorde ritselen. Er zaten misschien wel honderd verschillende Pokémon in dit woud, maar Raven twijfelde nooit aan de zintuigen van zijn Lucario. Hij volgde zijn partner meteen het pad af en werkte zich zwijgend door de kale begroeiing van de struiken. Luca was als eerste op de plek gearriveerd, maar hij volgde al snel om te luisteren wat het was dat hij had gevonden.

Er klonk een gil. Vervolgend een harde klap toen ze achteruit over de sneeuw gleed en op de grond terecht kwam. De Deino, waar Raven in de eerste plats zijn aandacht op had gevestigd, schrok ook en verschool zich achter het meisje waarvan hij nu pas besefte dat ze wel erg bekend klonk. Hij verstarde voor een kort moment. Lilium. Shit.
Razendsnel peilde Raven of ze hem had herkend. Maar, dat was onmogelijk. Daar had hij voor gezorgd. Ze moest geschrokken zijn van de Lucario. Er knaagde een klein schuldgevoel in zijn maag, omdat hij maar al te goed wist waardoor dat kwam, maar drukte dat gevoel weg en draaide zijn gezicht toen met een ondoorgrondelijke uitdrukking naar haar toe. Hij kwam hier voor de Deino. Hij had geen tijd om haar nu te gaan zitten ontlopen omdat hij zo zwak was. "Ben je oké?" vroeg hij koeltjes, alsof er niets gebeurd was. Hij trok zijn wenkbrauwen op en stak toen zijn hand uit om haar overeind te helpen. "Luca doet je niks, dat weet je." Nee, hij niet. Toen ze weer overeind stond gaf hij even een kort knikje naar de Pokémon die zich nog altijd achter haar rug verschool. Wat hadden Pokémon toch met haar. Overal waar hij haar tegenkwam had ze wel nieuwe bosvriendjes gemaakt. "Die Deino, waar heb je die gevonden?" vroeg hij toen. Dit moest de juiste zijn. Alleen, waar was zijn maatje?

Raven probeerde haar niet al te ruw omhoog te trekken, om niet teveel door te laten schemeren dat hij hier liever helemaal niet was. Elke minuut met Lilium was een minuut te veel. Hij wilde het risico niet lopen dat ze hem zou herkennen, of dat het schuldgevoel om wat hij haar had aangericht zou groeien. Dat was een zwakte die hij zich niet kon veroorloven.
Toen ze zei waarom ze zo geschrokken was, kon Raven zo door haar leugen heen horen. Was het niet om haar hartslag die versnelde, dan wel omdat hij zelf ook beter wist. Toch knikte hij even om haar te doen geloven dat hij het verhaal kocht. "Ik zou daar mee oppassen," waarschuwde hij fronsend. "Winding Woods is geen plek om te dagdromen." Dit donkere, kronkelende woud stond erom bekend dat je er makkelijk in kon verdwalen.
Het had honger. Natuurlijk. Hij zocht het hele woud af, maar zij had het beest zo kunnen lokken omdat ze toevallig wat bessen bij zich had gehad. Dat hij daar zelf niet op was gekomen. Raven liet de fronsende uitdrukking op zijn gezicht staan en probeerde ondertussen te bedenken hoe hij dit ding mee ging krijgen zonder al te veel vragen op te roepen. Hij besloot uiteindelijk maar gewoon eerlijk te blijven. Voor een deel dan. "Ik was al naar hem op zoek," sprak hij kort. Het beest bleef rustig door kauwen op zijn eten, en voor een moment kon hij niet begrijpen waar al die ophef nou over was. Deze Deino leek nog niet eens een Caterpie wat aan te kunnen doen.

Lilium zei zachtjes dat ze inderdaad had moeten opletten. Raven staarde haar zwijgend aan met zijn lege blik. "Wat doe je hier eigenlijk in je eentje?" vroeg hij toen fronsend. Hij vond het niet echt iets voor haar om alleen door het woud rond te dwalen. Zeker niet na wat er was gebeurd. Misschien kon hij haar op deze manier nog weg krijgen.
Toen ze vroeg of ze de Deino kende schudde hij met zijn hoofd. "Ik heb alleen gehoord dat hij voor onrust zorgde, hij en een maatje van hem." Raven liet zijn gehoor nogmaals door de omgeving gaan, maar toen hij niks vond draaide hij zich half om naar Luca. "Zie jij eens of je een teken van de Zweilous kan vinden," commandeerde hij kort. Luca knikte en sprong er snel vandoor, zijn blik scherp naar voren gericht. Toen de Lucario was verdwenen keerde Raven zich weer naar Lilium. Hij stopte zijn handen in zijn zakken en trok zijn hoofd ietwat schuin. "Dees ziet er niet echt gevaarlijk uit, of wel?" merkte hij met opgetrokken wenkbrauwen op, terwijl hij hoorde hoe de Deino tevreden nog een bes naar binnen schrokte. De schrik die hij net van hem en Luca had opgelopen, leek alweer helemaal verdwenen.

Raven stopte zijn handen weer terug in zakken toen hij hoorde dat Lilium nog steeds niet veel verbeteringen had getroffen met haar Banette. Tenminste, dat kon hij uit haar woorden opmaken. Als het ding nog altijd alles sloopte.. "Heb je het nog steeds niet opgegeven met die Banette?" merkte hij met een sceptisch glimlachje op. Ze had doorzettingsvermogen, dat moest hij toegeven.
Zijn aandacht gleed weer terug naar de Deino, die bij Lilium om nog meer bessen was gaan bedelen en toen het niets kreeg, opeens nieuwsgierig op hem af stapte. Raven stapte een beetje ongemakkelijk naar achter toen het ding ineens zijn snuit in zijn buik duwde, op zoek naar eten. "Hey, ik heb ook niks," merkte hij nors op. Hij wilde niet dat het dier hem aardig ging vinden. Niet als hij het nog moest vangen en weer bij Allison moest afleveren. Dat maakte het alleen maar moeilijker.

Met een moeilijk gezicht probeerde Raven de grote kop van de Deino weg te duwen, terwijl hij nog een paar passen naar achter deed in de hoop het dier weg te jagen. Ksst. Ga ergens anders bedelen. De Deino bleef echter koppig door duwen, alsof het niet eens merkte dat zijn handen in de weg zaten. Het deed een poging aan zijn shirt te knabbelen, wan ja natuurlijk was dat eetbaar. "Stop daarmee!" siste Raven gefrustreerd. Te veel bezig met het ding voor zich, had hij niet eens door dat de hamster van Lilium een geluid opving. Tot Lilium de woorden Team Rocket ineens liet vallen. Raven stopte met tegenstribbelen en keek argwanend op, zijn uitdrukking uitdrukkingloos om verder niets te laten merken. "Wat wil je hamster?" vroeg hij, omdat hij zelf niet kon zien wat het beestje aan het doen was. Voor een buitenstaander kon het ook gewoon lijken dat hij op zijn hoede was.

Ze had een punt. Als het beest zo door ging met het verorberen van zijn kleding, kwijlend en wel, dacht hij niet dat het hem veel moeite ging kosten om het ding mee te nemen. Met samengeperste lippen duwde Raven nog een keer de kop naar beneden, waar hij hem hield zodat de Deino niet opnieuw bij zijn jas kwam. Probleem was echter dat ze met z'n tweeën waren, en de Deino nu duidelijk in zijn eentje was. Zwijgend vroeg Raven zich af waar Luca bleef.
De hamster - om eerlijk te zijn kon het Raven niet zoveel schelen hoe hij het eigenlijk moest noemen - leek ergens bang van te zijn. Nu pas begon Raven het scherpe gehoor van het beestje serieus te nemen en focuste hij zich snel weer op de omgeving. Het bleef stil. Bijna te verdacht stil. Het geluid van geritsel en geruis was gestopt, alsof het hele woud zijn adem in hield. Alleen de Deino ging onverstoord verder met waar hij mee bezig was, alsof hij niets door had, of het hem verder gewoon niet bedreigde. Na een paar seconden aandachtig geluisterd te hebben, trok Raven zijn mond weer open. "Volge-" Verder kwam hij niet. Hij draaide zich met een ruk om toen de Zweilous briesend tevoorschijn sprong en zonder waarschuwing op hen af stormde, haar kaken wijd opengesperd. De Deino slaakte een vrolijke kreet bij het zien van zijn maatje, maar Raven kon alleen maar verstarren op zijn plek. Shit. Zonder zijn Lucario en de tijd om een andere Pokémon erbij te halen, was er maar één ding wat ze konden doen. "Rennen," siste hij naar Lilium.