Let it derp

Een ketting, dat was eigenlijk best wel iets wat waarschijnlijk leuk zou staan bij de blondine, hem niet gezien met zo een ding. "Want anders zal ik hem veel te snel kwijt spelen..." even viel ze stil. "Of breken." kort grinnikte de jongen, waarna hij met een grijnsje sprak "Ik denk wel dat dat de handigste plek zou zijn voor je." ja, hij zag Tawn daar wel voor aan. Zo een ding kwijtraken of breken.

Even moest de jongen grijzen, maar hij had gelijk, want het was iets dat pure waarheid was en ze kende haarzelf best genoeg om zoiets te doen en ervoor te zorgen dat het ding niet zou bereken. "Ik denk wel dat dat de handigste plek zou zijn voor je." stemde de groenharige in en ze knikte. "Ik wil niet dat ik al meteen alles verpest van het begin..." zei ze ietwat nerveus. "Was jij eigenlijk nerveus de eerste keer dat je het ging proberen?" vroeg ze toen, ietwat niewsgierig.

Er klonk nerveus dat ze bang was dat ze alles ging verpesten in het begin, wat veel zelfvertrouwen zeg. "Ik denk wel dat het niet zo erg word hoor." vervolgens klonk er of hij nerveus was, waarbij de groenharige zijn schouders ophaalde "Een beetje." bekende hij. "Ik heb er wel wat aan over gehouden." ja, een brandwond die waarschijnlijk niet meer weg ging. Lekker.

"Ik denk wel dat het niet zo erg word hoor." zei hij, waarschijnlijk om haar toch lichtjes aan te moedigen, haar een duwtje in de rug te geven ofzo. Het klonk allesinds beter dan toen ze met de bij bezig waren geweest. Toen ze haar vraag stelde, antwoordde hij meteen. "Een beetje." zei Nathan. "Ik heb er wel wat aan over gehouden." Even keek ze hem aan. "Wat heb je er dan aan over gehouden?" Toen viel ze even stil. "Als je het niet wilt vertellen hoeft het niet," murmelde ze erachter, ze kende het gevoel goed... Met haar arm.

"Wat heb je er dan aan over gehouden?" vroeg de blondine vervolgens, waarna er al snel klonk dat als hij het niet wou vertellen, dat het ook niet hoefde. "Dit." ondertussen stroopte hij zijn linkermoud op, waar een flinke brandwond op zijn arm te vinden was. Hij had er geen last gelukkig meer van, dat scheelde wel een hele boel.

"Dit." Al snel stropte hij zijn mauw op, van zijn linkerarm. Daar werd al snel een brandwonde duidelijk en ze verstijfde even kort en slikte. "Heb je er nog veel last van?" zei ze dan maar, want dat was het eerste dat bij haar binnen was gekomen. Zij had zelf nu nog last van haar arm, maar het waren dan ook gene oppervlakkige wonden geweest, maar... Uhm... Open wonden. Goed, goed, genoeg over haar, het ging over Nathan nu.

De wond werd weer verborgen, waarna er van Tawn klonk of hij er nog last van had. Kort schudde de jongen zijn hoofd, waarna er van hem klonk "Nee, ik heb er eigenlijk helemaal geen last meer van." pluspunt voor hem, yay. Zijn handen werden weer in zijn zakken gestopt, gewoon, handig.

Al snel verborg hij de wonde terug en ze zuchtte even toen hij zijn hoofd schudde. "Nee, ik heb er eigenlijk helemaal geen last meer van." vertelde hij en ze knikte. "Dat is goed om te horen," bekende ze kort met een lachje. "Oh en heb je het ook gehoord van wat er is gebeurd in Lumiose?" zei ze met en lach. Dat was pas iets cools... Naja, hij kon het anders vinden natuurlijk.

Oh en heb je het ook gehoord van wat er is gebeurd in Lumiose?" ja, het was overal te horen, in de gehele stad was het te zien. Enkel een dove of blinde man zou het misschien nog niet hebben doorgekregen. "Wie niet?" hij was nu al zeker twee keer in de stad geweest sinds dat, eerst was het voor naar Kiloude te gaan en de andere keer naar het Sycamore lab. Wat een ongemakkelijke sfeer had die stad nu zeg..

"Wie niet?" antwoordde hij kort. Juist ja, ze knikte even en zuchtte toen even kort. Toen keek ze kort naar de grond. Ze wist niet echt of dit onderwerp iets was waarover ze moest beginnen tegen Nathan, misschien had een slecht verleden met Team Rocket, kon altijd. "Ik vind dat het nog niet zo erg is," bekende ze. "Ik heb er persoonlijk nog geen last van gehad," bekende ze. "Buiten die ene rare dude," zei ze terwijl ze even kort nadacht.

Het was niet zo erg? Ach, iedereen eigen menig he? "Welke rare dude?" gewoon benieuwt was hij, niet meer. Ja, de jongen was niet echt blij met Team Rocket, met name dat hun de stad hadden over genomen. Maar nee, hij ging niet zijn 'lasten' op iemand anders dak gooien. Dat was niet toegepast bij de jongen.

"Welke rare dude?" Die vraag zag ze wel aankomen. "Een of andere bangerik die niet eens een gevecht durfde aangaan met een zwakke Sableye," zei ze. "Hij noemde ze zelfs diamantogen," grinnikte ze kort. "Hij was niet van team rocket, maar ik zag wel hoe het er dus aan toe ging daar," vertelde ze kort. Ze vond hem gewoon raar, dat was alles.

Bij haar woorden moest de jongen kort lachen, wauw. Dat was nog wel iets zeg. "Wauw, gewoon wauw." dat was het enige dat hij kon uitbregen. Wat grappig waren sommige mensen ook zeg, zo raar. Ach. Hij was niet echt bepaald van plan om nog al te vaak in de hoofdstad te komen, gezien het er niet bepaald op ging lijken dat dit snel over zou gaan.

Hij lachte en om eerlijk te zijn lachte ze ook even kort. Jep. "Wauw, gewoon wauw." zei deze en ze knikte even naar hem. Ze grinnikte even. "Jep," zei ze. "Het was best grappig om te zien hoe zijn Beldum met fietsen begon te gooien naar die Pokémon," grinnikte ze erachter, ze kon het beeld nog goed voor ogen halen, wat was dat iets raars geweest op het moment zelf, maar achteraf was het gewoon grappig.

"Het was best grappig om te zien hoe zijn Beldum met gietsen begon te gooien naar die Pokémon," oh Arceus, wauw. Kort greens de jongen, ach jeetje zeg. Wat een herrie. "Arme Sableye." sprak Nathan, al lachend. Wauw, dat was ook niet echt iets dat je elke dag kon zien zeg.