|
| |
| Auteur | Bericht |
|---|
Member Cecil WalkerPunten : 402
Gender : Male ♂
Age : 13 years old
Type : Trainer
Regions : Kalos
Icon :   |  Onderwerp: Re: Chatot's Chatter vr aug 08, 2014 12:31 pm | |
| Selma: Kan dat überhaupt? Verandert de Ditto dan niet in een Squirtle? xD |
| | | | Member Aiden StarkPunten : 635
Gender : Male ♂
Age : 20 y/o
Regions : Kalos
Icon : | | Onderwerp: Re: Chatot's Chatter vr aug 08, 2014 12:33 pm | |
| |
| | | | Member Keith GrimPunten : 388
Gender : Male ♂
Age : 17 years old
Type : Trainer
Icon : | | Onderwerp: Re: Chatot's Chatter vr aug 08, 2014 12:36 pm | |
| Linnie: Neuh, als Ditto een Charmander kent kan 'ie daar ook in veranderen :') |
| | | | Member Aiden StarkPunten : 635
Gender : Male ♂
Age : 20 y/o
Regions : Kalos
Icon : | | Onderwerp: Re: Chatot's Chatter vr aug 08, 2014 12:37 pm | |
| - Keith Grim schreef:
Linnie: Neuh, als Ditto een Charmander kent kan 'ie daar ook in veranderen :') Zo werkt t breeden niet. Ditto x Squirtle = 100% Squirtle. Ditto-eieren bijvoorbeeld kunnen ook niet. :P |
| | | | Member Cecil WalkerPunten : 402
Gender : Male ♂
Age : 13 years old
Type : Trainer
Regions : Kalos
Icon : | | Onderwerp: Re: Chatot's Chatter vr aug 08, 2014 12:40 pm | |
| Ah, dat is jammer :c
Anita, bedoelde je met prima dat fokken? xD Ik wil sowieso een charmander, maar je mag van mijn part een squirtle uit het nestje halen als die er zijn-of misschien zelfs nog een charmander ~
En als er nog pokémon over zijn kunnen we die eventueel ook verkopen/delen? :3 |
| | | | Member Keith GrimPunten : 388
Gender : Male ♂
Age : 17 years old
Type : Trainer
Icon : | | Onderwerp: Re: Chatot's Chatter vr aug 08, 2014 12:47 pm | |
| Anita: Oooh, ahw too bad D: Hoe ontstaan Ditto's dan? o: |
| | | | Member Aiden StarkPunten : 635
Gender : Male ♂
Age : 20 y/o
Regions : Kalos
Icon : | | Onderwerp: Re: Chatot's Chatter vr aug 08, 2014 12:49 pm | |
| - Cecil Walker schreef:
- Ah, dat is jammer :c
Anita, bedoelde je met prima dat fokken? xD Ik wil sowieso een charmander, maar je mag van mijn part een squirtle uit het nestje halen als die er zijn-of misschien zelfs nog een charmander ~
En als er nog pokémon over zijn kunnen we die eventueel ook verkopen/delen? :3 Als we nou de deal maken dat ALS er geen Squirtle of Charmander inzit, we gewoon nog een nestje doen? (: Dan heb ik sowieso mijn Squirtle, jij sowieso jouw Charmander en dan vind ik 't hélémaal prima. Dan kijken we idd wel wat we met de rest doen. :P Desnoods vang ik een Ditto als er geen Squirtle bijzit, dan doen we t gewoon nog een keer en gaat de Ditto daarna weg >D.. Dan moet je overigens wel voor maandag aan komen kloppen, anders ehm.. Is 't al een Charizard en da's weer zo'n groot verschil XD > Net de Sony Xperia Z2 besteld! Yeay. Ik ga nu wel zelf meebetalen aan het abbo, maar heb nu 4GB per maand dus ik ben tevreden. |
| | | | Member Lilium FlorbellePunten : 700
Gender : Female ♀
Age : 18 years
Type : Ranger
Rang : Student Ranger
Regions : Kalos
Icon : | | Onderwerp: Re: Chatot's Chatter vr aug 08, 2014 12:59 pm | |
| |
| | | | Member Aiden StarkPunten : 635
Gender : Male ♂
Age : 20 y/o
Regions : Kalos
Icon : | | Onderwerp: Re: Chatot's Chatter vr aug 08, 2014 1:10 pm | |
| |
| | | | Member Axel VyzarjiPunten : 161
Gender : Male ♂
Age : 17 jaar
Type : Ranger
Rang : Student Ranger
Regions : Kalos
Icon : | | Onderwerp: Re: Chatot's Chatter vr aug 08, 2014 1:16 pm | |
| Heb je alles op orde, kom je erachter dat je alles met het verkeerde account post .w.
Slim kind dat ik ben xD |
| | | | Member Kitty OlivePunten : 433
Gender : Female ♀
Age : 13
Type : Coördinator
Icon : | | Onderwerp: Re: Chatot's Chatter vr aug 08, 2014 1:37 pm | |
| Hmm... Aan Chell's kk verdergaan of iets vinden om te posten met Aisha? |
| | | | Member Cecil WalkerPunten : 402
Gender : Male ♂
Age : 13 years old
Type : Trainer
Regions : Kalos
Icon : | | Onderwerp: Re: Chatot's Chatter vr aug 08, 2014 1:58 pm | |
| Pfff ik zit nu op 5600 woorden. - Spoiler:
Een half jaar. Ze had het niks genoemd, maar na een half jaar hier gezeten te hebben, met al die limieten en beperkingen, was ze het enorm beu. Ze wilde weg, eruit en de wijde wereld ontdekken. Het was moeilijk om iedere dag dezelfde taken te vervullen, vriendelijk en lief te blijven en alles op te volgen wat je werd opgelegd. Ze had er een hekel aan, aan die mensen die dachten haar te kennen. Haar te kunnen veranderen in iets wat zij beter noemden, alsof ze haar van een soort ziekte wilde genezen. Ze was niet ziek. Waarom kon niemand dat begrijpen? Ja, ze was beschadigd, kapot, verdord misschien, maar dat viel niet meer te helen. Haar moeder was vroeg gestorven, ze had niet eens afscheid kunnen nemen van haar, en sinds een jaar was haar vader er ook niet meer. Hij was niet dood, nee, was hij dat maar. Hij was een crimineel, een terrorist. Nee, ze kon die man die haar zo verraden had geen vader meer noemen. Haar vertrouwen in hem had hij geschaad, waarom had hij tegen haar gelogen? Waarom deed hij zo aardig tegen haar, zodat ze hem in zijn hart had opgesloten? Het had een lelijk litteken op haar hart gemaakt, de pijn van het verraad van haar vader voelde ze nog steeds branden. Het was gewoon oneerlijk, kon ze niet gewoon één normale ouder hebben? De een dood, de ander gestoord. Waarom hadden andere kinderen meer geluk dan zij? Ze was een lief kind, beleefd zelfs, maar haar psychische wonden waren haar te groot geworden. Amanda ontkende het dan ook niet dat ze een probleemkind was, want dat was ze zeker weten. Ze gaf niets om de meningen van anderen, beukte zich overal doorheen als het nodig was. Het tienjarige kind dat ze eigenlijk zou moeten zijn was er niet meer, het vriendelijk, vrolijke meisje. Kalmte om op iets te wachten had ze niet, ze was zo ongeduldig als de pest en wanneer haar emoties eruit kwamen dan kwamen ze er als een echte vloedgolf uit. Het meisje had er een sport van gemaakt haar emoties op te proppen, natuurlijk niet gewild, en soms liep haar emmer gewoon over en vloeide alles eruit. Woede, verdriet, allerlei emoties overvielen haar dan en huilen of woedende bewegingen waren daar meestal het gevolg van. Ooit had ze als blond meisje met een onbezorgde, grote glimlach op haar gezicht over het strand heen gerend, samen met haar huisdier Sammy, een wat klein uitgegroeide Furfrou. Samen met haar jeugdvriend Jack had ze zoveel dingen beleefd, schatkisten begraven en weer opgegraven, pokémon opzoeken en proberen vrienden ermee te worden. Ze waren een goed duo geworden samen en er ging geen dag voorbij dat ze hem nog miste. Hij was belangrijk voor haar, dat zou hij altijd blijven. Misschien dat ze over de jaren dat ze hem zo weinig had gezien, toch gevoelens voor hem had gekregen, maar die gevoelens zou ze nooit meer kunnen uiten. Ze zou Kanto verlaten nadat ze haar Starter had gekozen, op naar een nieuwe regio voor een nieuwe start. Een plek waar niet iemand zomaar kon schreeuwen ‘Hey, is dat niet die dochter van Clarke?’. Ze wilde weg uit Kanto, om ooit weer terug te keren als alles over was. Als niemand haar meer lastig kwam vallen met haar vader, de terrorist die een boot heeft laten zinken met heel wat mensen erop. Ze begreep het niet. Hoe had haar vader dat kunnen doen? Als ze goed nadacht kon ze zich geen moment bedenken waarop hij zoiets had kunnen plannen, ze was altijd bij hem geweest of hij was bij die kreng van een vrouw Victoria, met wie hij een nieuwe relatie leek te hebben. Amanda had het niet begrepen, ze was kwaad op hem geweest toen ze de vrouw voor het eerst zag. Ze betraden hun huis en Amanda had op haar vader zitten wachten. Kussend liepen ze richting de trap en zonder er verder nog iets over te zeggen, kruisten de twee vrouwen elkaars ogen. Ze ging gewoon door en vertelde haar vader niets van dat ze daar zat. Die nacht was ze weggelopen, maar haar vader wist haar al snel weer terug te vinden en had haar overtuigd dat het oké was. Dat het niet erg was. Maar Amanda had het nooit leuk gevonden, hoe kon papa nou haar mama vervangen met een andere? Haar donkerbruine ogen staarden in de spiegel, terwijl ze met een borstel door haar zwarte haren heen ging. Ze had haar haren geverfd, direct nadat ze in de jeugdgevangenis kwam te zitten, omdat ze niet meer herkend wilde worden als het lieve, schattige meisje dat je Mandy kon noemen. Ze wilde niet meer herkend worden als ‘die dochter van Clarke’. Je zou denken dat ze vandaag veel vrolijker zou zijn dan normaal, want vandaag was haar tiende verjaardag, 13 juli om precies te zijn. De dag dat ze zou vertrekken. Weg van deze verschrikkelijke plaats waar ze zo’n grote hekel voor had gekregen. De mensen hier waren niet aardig, ze keken haar maar wat gemeen aan en als een negen jarig meisje was dat heel intimiderend geweest. Hadden ze haar niet gewoon ergens anders naartoe kunnen sturen? Een plek die misschien fijner zou zijn geweest voor zo’n jong meisje als zij was? Nee, natuurlijk niet. Gelukkig was ze niet zo’n meisje dat over haar heen liet lopen, want meteen op de eerste dag raakte ze al in een ruzie met een ander meisje – iemand waar ze nu beste vriendinnen mee was geworden – genaamd Emily. Haar blik gleed naar haar kamergenoot, iemand die niet echt veel sprak en ook weinig emoties leek te hebben. Het leek erop dat ze hier wel vaker terecht kwam en dat ze al genoeg dingen had gedaan. Ze betwijfelde of dit meisje er ooit nog uit zou komen, want gedragen deed ze niet, maar zij had geen andere keuze. Ze zou hier nog doodblijven, niet door de mensen die haar in elkaar konden slaan, maar door de dagen die voorbij leken te kruipen. Amanda was een buitenmens, iemand die de frisse lucht in moest kunnen snuiven en moest kunnen doen waar ze zin in had. Natuurlijk waren er nog steeds limieten, ze mocht niet nog eens op het verkeerde pad belanden, want dan zou ze terug moeten, maar dan voor nog langer dan een half jaar. Dat zou haar emotioneel breken, ze mocht niet nog een keer de emmer doen overlopen, dat risico om hier weer terug te komen wilde ze niet nemen. Haar ogen gleden weer over de spiegel heen, haar gezicht nog voor de laatste keer keurend voordat ze het oké vond. Haar zwarte haren vielen stijl langs haar gezicht door, iets waardoor ze misschien minder opviel dan andere meisjes, met hun krullend en speels haar. Zij kon dat ook, maar ze had ervoor gekozen om wat minder opvallend te zijn. Dan zouden mensen haar misschien wel minder lastig vallen, of misschien wel helemaal niet. Haar uiterlijk zag er nu uit alsof je niet met haar moest sollen, haar blik leek wel moordend door de zwarte lokken die langs haar gezicht vielen. De deur werd open gemaakt en verbaasd keek ze op. Wie kwam haar nu nou bezoeken? Het was nog zo vroeg in de ochtend en de bewakers die haar naar Professor Oak zouden brengen, zouden toch pas om tien uur komen? In de deuropening stond Emily, de enigste en beste vriendin die ze zich had kunnen wensen in deze jeugdgevangenis. Met grote passen liep ze op haar vriendin af en omhelsde ze haar. Er was bijna niks dat ze hier ging missen, behalve de aanwezigheid van haar beste vriendin. Ze zou er nu namelijk alleen voor staan, aangezien Emily pas later uit de jeugdgevangenis zou komen. De twee waren ongeveer even oud, maar Emily had haar emmer wat meer laten overlopen dan zij had gedaan. Wat ze had gedaan wist Amanda niet, daar wilde haar beste vriendin niet over spreken en dat respecteerde ze. ”Ik kan nog goed herinneren hoe we elkaars haren bijna hebben uitgetrokken op mijn eerste dag,” Lachend trok Amanda zich los van de omhelzing nadat haar vriendin deze zin had uitgesproken. ”Inderdaad, ik had op die dag nooit kunnen denken dat we ooit vriendinnen konden worden.” De twee waren niet zo verschillend, maar dat was juist het probleem. Ze hadden bijna dezelfde ergernissen, waren beiden koppig genoeg om hun zin door te drammen en dan ontstond er wel eens een ruzie tussen ze, maar naast al die ruzies, hadden ze genoeg perfecte tijden gehad samen. Dingen uithalen die niet mochten – desondanks dat ze er nooit de schuld van had gekregen, zij waren immers nog ‘te jong’ om ergens echt de schuld van te krijgen. Gelukkig hadden ze die dingen altijd in een groep gedaan, er was altijd wel een oudere die de schuld op haar nam. Haar blik gleed naar haar bagage. Veel had ze niet. Een paar schone kleren, wat ondergoed en sokken en wat spulletjes die haar dierbaar waren en nog een paar dingen die noodzakelijk waren om er goed uit te zien op een dag – en niet rond te lopen alsof je net was opgestaan uit je bed, zoals een borstel. Rustig liep ze op haar bagage af, deze open makend. Ze glimlachte even toen ze een ketting eruit haalde en liet deze even door een van haar hand heen glijden. ”Ik heb nog iets voor je,” Weerklonk haar stem, waarna ze zich in één simpele draai met haar voeten omdraaide en op haar vriendin af liep, de ketting naar haar uitstekende. ”Ik heb er ook een, zie het als een soort vriendschapsketting – maar dan stoerder.” Een grijns verscheen op het gezicht van Emily, ze was zelf niet zo’n meisjes-meisje maar wel iemand die zoiets kon waarderen. ”Ik kon voor je terug,” Het was een verdrietige zin om te zeggen, maar ze zou haar vriendin ooit weer opzoeken, dat kon niet anders. ”Bedankt..” Amanda knikte en haar blik gleed nu naar de deur die weer open ging, om tot de conclusie te komen dat het alweer wat later was dan ze gedacht had. De klok had al tien uur geslagen en voor haar deur stond de bewaker die haar mee zou nemen naar Professor Oak. ”Ben je klaar?” Beleefdheid kreeg ze niet van de man, maar dat maakte haar niet zoveel uit. Waar had ze zoiets nou weer voor nodig? Het was onnodig en ze deed ook niet zo beleefd terug naar hem. Hij was de perfecte man om haar weg te brengen, sarcastisch bedoeld natuurlijk. Ze mocht hem niet en die gevoelens waren ook wederzijds. Het klikte al niet van dag 1 en het was nooit echt veranderd. Amanda knikte en haar blik gleed nog even naar haar vriendin, waarna ze haar bagage pakte en achter de bewaker aanliep om de kamer te verlaten. Ze zou deze man uit duizenden herkennen, gewoon weg omdat ze al vanaf dat ze hem ontmoette een hekel aan hem had. Hij was chagrijnig, werd snel kwaad en was bovendien erg streng. Ze had al genoeg ruzie met hem gehad, gelukkig was de emmer bij hem niet overgelopen, want ze had geen verlenging van straf gekregen door ruzie met hem te hebben. Helaas had het bestuur hem wel als dé bewaker aangewezen die haar weg zou brengen naar Professor Oak. Daar was ze natuurlijk niet blij mee en dat was duidelijk zichtbaar. Ze volgde met haar donkerbruine ogen zijn bewegingen en begon ook met lopen zodra hij dat deed, straks zou ze vast nog een preek krijgen van hoe ze zich nu wel moest gedragen en ze kon er nu al uithalen dat hij heel intimiderend over zou willen komen zodra hij zo’n preek zou geven. Niet dat ze bang voor hem was, zodra ze haar pokémon aan haar zijde had, was ze voor niks meer bang. Het meisje zou vandaag naar Professor Oak gaan om haar allereerste pokémon uit te kiezen, ook wel een Starter genoemd. Ze kreeg dezelfde keuze als iedereen die kreeg in Kanto. Ze kon kiezen uit Charmander, Bulbasaur en Squirtle. Bulbasaur viel dan meteen weg uit het lijstje, ze wilde niet beginnen met een graspokémon. Bulbasaur mocht dan misschien wel de beste keuze zijn voor een beginnende trainer, omdat hij makkelijk te trainen was en daarnaast ook eens sterke aanvallen bezat, maar het was niet de keuze die voor haar weggelegd was. Ze ging niet graag de makkelijke weg op, dat was niet hoe ze in elkaar zat. Meestal koos ze de moeilijkste weg, om uiteindelijk erachter te komen dat, dat misschien niet zo heel slim was geweest. Desondanks dat, zou ze geen Bulbasaur willen hebben. De graspokémon beviel haar niet en was in haar ogen niet sterk genoeg, niet hoe zij dat in ieder geval wilde. Dan kwam je bij Squirtle. Een goede pokémon om mee te beginnen, niet moeilijk om te trainen maar ook weer niet heel gemakkelijk en ze moest toegeven dat Blastoise wel erg intimiderend over kon komen, met zijn kanonnen op zijn rug, maar toch. Squirtle bleef een soort schildpad, en ze wist nu al dat dat haar niet ging bevallen. Waarom? Ze wist het niet. Een Squirtle wilde ze zeker ooit hebben, maar was het de beste keuze voor nu? Om mee te beginnen? Ze had geen idee. Vuur had haar daarnaast altijd al geïnteresseerd – kijk maar naar haar weeshuis dat ze per ongeluk had platgebrand omdat ze een vuurtje wilde stoken. Charmander zou hier misschien wel de beste keuze zijn. Het was een vurige pokémon, wat betekent dat hij lastig te trainen is, maar ze wist dat hun karakters goed overweg zouden gaan – of juist enorm zouden botsen. Ze waren beiden koppig, sterk van geest en misschien zou het wel helpen om iemand net zo fel als haar bij haar te hebben. Dan zou ze misschien wat verminderen, omdat ze niet de felste meer hoefde te zijn. Zachtjes en in haar gedachten verzonken liep ze achter de bewaker aan, tot de conclusie komend dat haar besluit zou liggen bij Charmander of Squirtle. Zeker wist ze het nog niet en voor nu besloot ze het ook maar zo te houden. Ze zou het wel zien zodra ze bij Professor Oak was, wie wist kon ze wel vragen stellen en konden ze samen tot de conclusie komen welke pokémon het beste voor haar was. Wie wist zag ze het wel meteen welke pokémon ze wilde hebben. Als ze er nu haar hoofd over brak, kon ze straks misschien niet eens meer helder nadenken. Dan zou ze spijt krijgen van haar keuze en dat wilde ze niet. Ze stopte abrupt met lopen toen ze tegen haar bewaker aan knalde, die gestopt was met lopen en zich naar haar toe draaide. ”Mevrouw Clarke!” Zei hij geschokt en ze zette een grote pas terug om hem aan te kunnen kijken – ze was immers nog best klein en hij was zeker 1 meter 90 groot. ”Ja?” Geen verontschuldiging, dat zou hij niet van haar krijgen. Hij was nooit beleefd tegen haar en had haar respect niet gewonnen, dus zou ze ook geen respect naar hem toe tonen. Zijn bik verharde nog meer en even leek het alsof iets in hem knapte en hij haar het liefst de gevangenis uit wilde gooien, zodat ze maar kon lopen! Ondankbaar kind dat ze was, dat kon ze zo in zijn ogen lezen. Een onschuldige blik verscheen in haar ogen en ze hief haar wenkbrauwen iets op – dat hielp altijd, vooral als je nog jong bent. ”Is er iets?” Haar stem klonk zo onschuldig, maar het was te zoet. Zoet in de manier van dat het eerder uitdagend eruit kwam dan hoe ze het gewild had – ze kon dan ook niet lief tegen hem zijn, dat had hij allang bij haar verpest. Zijn blik werd nog norser en hij slaakte een diepe, geërgerde zucht. Alsof hij haar zo wilde vertellen dat hij haar helemaal zat was en hij haar zo op straat zou willen gooien – echter was het zijn plicht om haar te brengen en daar moest hij zich aan houden als hij geen problemen wilde hebben met de directie. Het had een seconde geduurd voordat hij een pas naar haar toe zette en haar persoonlijke ruimte aanviel – voor haar mening. De man boog zich over haar heen en keek haar strak aan, zo streng als hij maar kon zijn. ”Onthoud Mevrouw Clarke, dat je nu de beschaafde wereld in stapt en dus beschaafd moet zijn. Doe je dit niet en laat je de touwtjes weer vieren, dan zal ik er persoonlijk voor zorgen dat je voor drie hele jaren hier vast blijft zitten en ik je wat manieren bij kan schaven, heb jij dat begrepen?” Zijn stem trilde van de woede en ze kon ook het spiertje dat in zijn wang vertrok toen hij haar nog even aankeek opmerken, waardoor ze een lach in moest houden. Serieus nam ze hem niet, het waren loze bedreigingen. Ze zou zich vast wel redden, sowieso dat ze Kanto verliet. Hij zou niet eens weten als ze weer eens over de streep heen was gegaan. ”Luid en duidelijk, meneer.” Weerklonk haar stem op een onserieuze, nep-beleefde toon, waarna ze langs hem door wilde lopen. Een hand op haar schouder hield haar achter tegen en zorgde ervoor dat ze niet langs hem door kwam. Hij draaide zich schuin naar haar toe en ze voelde hoe de hand druk zette op haar schouder, een felle blik werd op de man geworpen. Raak me niet aan, was erin te lezen en ze kon zo gemakkelijk uitbarsten. ”Ik meen het serieus, Clarke.” Spuugde hij naar haar, waarna hij haar een stuk achteruit duwde, om weer voor haar uit te kunnen lopen. Zachtjes snoof ze en keek hem woest na, waarna ze achter hem aanbeende. Wie dacht hij wel niet dat hij was? Ze was heus niet bang voor zijn dreigementen! Haar passen werden wat langzamer toen ze zag dat hij op haar aan het wachten was en met zijn handen over elkaar geslagen keek hij toe hoe ze dichterbij kwam. Irritant kon ze wel zijn tegen deze man, ze vond het gewoon leuk om hem een beetje te treiteren. Hij werd snel kwaad, en wanneer iemand kwaad werd moest ze vaker gewoon lachen. Het was lachwekkend wanneer hij kwaad werd, dan probeerde hij intimiderend over te komen en dat werkte bij hem niet. Hij was namelijk al een beetje kaal aan het worden en desondanks dat hij veel groter was dan haar, had ze niet echt het gevoel dat hij intimiderend boven haar uitstak. Zodra ze haar pokémon gekozen had zou hij er vast nog een keer over nadenken om haar weer te intimideren, want dan had ze een sterke pokémon aan haar zijde staan en denk maar niet dat ze zonder een pokémon rond ging lopen. Ze zou zeker één van haar pokémon uit de pokéball laten, sowieso was dat beter voor de pokémon om wat lichaamsbeweging te krijgen en had ze ook weer een partner om op avontuur mee te gaan. Alleen was het ook weer zo saai en zo eenzaam – dan voelde ze zich namelijk ook niet op haar gemak. Niemand om mee te dollen, mee te praten of iets dergelijke, gewoon alleen wat rondlopen en je wat vervelen. Nee, daarom had ze dus ook een pokémon nodig. Niet alleen voor de badges die ze wilde bereiken, en ooit misschien zelfs de lintjes en de titels, maar ook voor het gezelschap. Rustig liep ze langs de man door, die haar geïrriteerd had bekeken, en opende op een kalme manier de deur, die uiteindelijk voor haar open werd gezwaaid door de man. Hij had geen geduld en dat vond ze grappig, hoe was hij ooit een bewaker geworden? Dan stond je toch iedere dag wat te staan en op te letten, ze dacht dat juist die mensen geduld moesten hebben. Blijkbaar niet, want deze man kookte nu al en dat terwijl ze nog een hele reis moesten afronden. De reis naar Professor Oak was redelijk lang en dus zou ze een hele tijd bij hem in de auto moeten zitten. Toen ze eenmaal zat en haar deur had dichtgemaakt en gordel om had gedaan, begonnen ze met rijden. Zijn rijstijl was ook niet de beste, ze hield haar hart vast iedere keer als hij weer door een bocht heen schoot en de auto bijna zijn greep op het wegdek verloor. Haar blik gleed naar de man, zijn norse blik op de weg gericht en het duurde even voordat hij opmerkte dat ze verschrikt naar hem staarde. ”Wat?” Snauwde hij. Amanda haalde haar schouders op. ”Niks, ik vroeg me af of je wel een rijbewijs hebt.” Hij had haar zo uit de auto kunnen duwen om haar gewoon te laten lopen, een ader begon flink te kloppen bij zijn slaap en ze besloot haar blik weer op het wegdek te richten. ”Goed, ben je klaar met je slimme opmerkingen?” Zachtjes grinnikte ze, haar ogen weer op hem richtend. Wie wist zou ze nog wel meer opmerkingen krijgen tijdens hun weg naar Professor Oak, maar het was misschien slim om nu niet nog eentje erachter te maken. Ze wist er nog zoveel. Zijn kloppende ader bij zijn slaap, zijn vernauwde ogen, zijn kromme neus.. zoveel dingen waar ze een opmerking over kon maken.”Misschien,” Haar blik werd van hem afgescheurd en rustig keek ze het raam uit, naar de waas van gebieden die langs hun door raasden. De rit zou nog best lang duren, maar dat maakte haar niet zoveel uit. Zij zou het wel redden en zodra ze bij Professor Oak was kon ze eindelijk haar reis vervolgen. Dan zou ze naar Kalos gaan, de regio waar ze naartoe wilde gaan. Ze had het kaartje voor de boot al geregeld en een glimlach verscheen op haar gezicht bij het idee een nieuwe regio binnen te stappen. Een nieuwe plek en nieuwe kansen, niks kon nog mis gaan nu! Het was weer stil in de auto en terwijl de man ondertussen de radio had opgezet om de stilte te doorbreken, keek ze uit het raam naar de gebieden die langs hun door schoten. Zo af en toe zag ze nieuwsgierige kopjes omhoog kijken, wanneer ze voor de zoveelste keer door een afgelegen route heen reden en een glimlach verscheen op haar gezicht bij het zien van een gezin. Twee volwassen Pikachu’s en kleine Pichu’s die om hen heen renden, allen zorgeloos spelend. Het aanblik ervan zag er zo schattig uit dat ze besloot ooit ook kleine pokémon te nemen. Een Breeder mocht ze dan nog niet zijn, maar wanneer ze ouder was zou ze dat zeker weten willen gaan doen. Nadat ze alle badges had behaald natuurlijk, ze wilde eerst haar reis helemaal afronden voordat ze zich daar op ging focussen – natuurlijk kon ze ondertussen ook nog wel zo af en toe fokken. Welke pokémon ze vandaag ook ging kiezen, ze wilde sowieso nog een Squirtle of Charmander erbij hebben in haar team – want ze vond ze allebei heel erg leuk. Maar voor vandaag moest ze zich even bezig houden met haar Starter, de pokémon waarmee ze haar reis zou starten. Tot de tijd dat ze een tweede pokémon zou kunnen behalen, moest ze dit eerst goed afronden. Ze moest de juiste keuze maken, want zo’n pokémon kon je geen tweede keer kiezen! Bulbasaur werd hem niet, zo was niet zo verliefd op graspokémon en vooral niet een Bulbasaur. De keuze was tussen Charmander en Squirtle, maar ze had onderhand al besloten om het ter plekke te kiezen, ze moest namelijk ook rekening houden met de karakters! Die zou ze vast al zien als ze daar was, Professor Oak zou het niet erg vinden als ze vroeg ze alle drie uit de bal te halen. Ze wilde ze namelijk eerst van te voren alle drie zien, dan pas kon ze haar keuze volledig maken! Charmander, de vuur pokémon die ooit zal evolueren in Charmeleon en dan in Charizard. Ook wel bekend als een hagedis pokémon. Squirtle, de water pokémon die ooit zal evolueren in Wartortle en Blastoise. Ook wel bekend als de kleine schildpad pokémon. Nee, de keuze ging nog lastig worden. Ze vond de twee beiden geschikt voor haar reis. De stem van haar man deed haar opkijken. ”Welke pokémon ga je kiezen?” Het liefst had ze de vraag met zekerheid beantwoord, maar zekerheid had ze nog niet. Squirtle, Charmander, ze wist het niet. Haar blik werd weer op het raam gericht en ze schudde even zachtjes met haar hoofd. ”Dat weet ik nog niet,” Er weerklonk een verbaasd geluid uit de mond van de man, bijna een arrogant gepuf. Alsof hij wel had gedacht dat ze een bepaalde pokémon zou kiezen, natuurlijk, hij knoopte weer een standaard pokémon aan haar vast. Dé pokémon waar ze de meeste problemen mee kon maken, of course! ”Als je zo arrogant gaat zuchten, vertel me dan maar eens wat jij in gedachten had voor mij?” Een felle blik werd op de man gericht, die moest stoppen voor een stoet pokémon die langzaam de weg over staken. Hij legde zijn arm op het stuur en draaide zich naar haar toe, haar even strak aanstarend, alsof hij haar in zich opnam. ”Ik dacht dat je zou gaan voor de meest verwoestende Pokémon en als ik denk over het vuurtje dat je hebt opgestookt in je voormalige huis-“ Hij staakte zijn zin om haar even met een vernauwde blik aan te kijken. ”-dan denk ik dat je voor een Charmander gaat.” Haar mond viel bijna verontwaardigd open, waardoor ze haar kaken al snel op elkaar spande en hem fel aankeek. ”Dat was een ongeluk!” Schreeuwde ze door de wagen heen, haar emoties van woede kwamen weer als een wervelstorm omhoog. ”Precies,” Zei hij, even arrogant snuivend. Het was duidelijk wat hij daarmee bedoelde en beledigd wierp ze haar blik van hem af. De eikel dat hij was! Wat dacht hij wel niet! Zo tegen haar doen! Ze mocht dan wel zo vurig zijn als een Charmander en het feit dat als ze één pokémon zou mogen zijn, ze een Charmander zou kiezen, was er. Maar dat betekende niet dat hij haar zo oppervlakkig kon vinden! Wie wist ging ze wel gewoon lekker voor de Squirtle, om hem eens wat te laten zien! Ze was niet zo oppervlakkig! Het meisje beet op haar lippen toen ze zich bedacht dat ze nu weer een keuze maakte op de manier hoe ze die altijd maakte. Als iemand haar vertelde dat te doen, dan deed ze het andere en andersom precies hetzelfde. Ze luisterde niet naar wat anderen vonden, ging altijd tegen hun adviezen in, om uiteindelijk weer terug te stuiten op het advies en te doen alsof het haar eigen idee was – maar hierbij kon dat niet. Ze kon niet terugkomen naar Professor Oak om haar Squirtle in te ruilen naar een Charmander en andersom ging dat ook niet. Ze kon niet meer ruilen nadat ze haar pokémon had gekozen en dat stak haar. Er was geen andere optie dan nu een keuze maken en er later geen spijt van te krijgen. Daar moest ze rekening mee houden, ze mocht er nooit spijt van krijgen. Haar blik gleed weer naar de man. ”Wat je ook zegt, mijn keuze is mijn keuze en ik laat me niet door jou beïnvloeden!” Hij begon alweer met rijden en knikte. ”Goed.” Wat had ze er toch een hekel aan als mensen zo vaag en kort reageerden, alsof ze het niet met haar eens waren maar ook geen zin hadden om terug tegen hun in te gaan. De auto stopte ergens dichtbij de stad, waarna hij zich duidelijk naar haar toedraaide. Ze wist wat nu ging gebeuren, hij ging haar een preek geven over hoe ze zich moest gedragen en wilde dat hier doen zodat ze niet uit de auto zou stappen en meteen weg zou lopen om haar pokémon op te halen – midden in de stad wilde hij haar niet meer terug roepen of een hele ruzie met haar starten. Ze keek hem met een diepe frons aan en wachtte op zijn woorden. ”Oké, luister even goed Clarke.” Hij had haar altijd bij haar achternaam genoemd. Het stak, iedere keer als hij haar met ‘Clarke’ benoemde, alsof ze net zo erg was als haar vader. Misschien had hij daarom wel zo’n hekel aan hem, hij dacht dat ze net zo erg was, ooit uit zou groeien tot dezelfde terrorist die haar vader nu was. ”Welke keuze je straks ook maakt, je bent verantwoordelijk voor de daden die je pokémon doen. Steekt je Charmander een gebouw of wat dan ook in de fik? Dan zullen wij met de vingers naar jou wijzen. Laat jouw Squirtle de gym overstromen? Dan ben jij het schuld. En zelfs als je een Bulbasaur pakt, wat mij stug lijkt-“ Hij staakte zijn woorden weer om haar met een vernauwde blik even aan te staren. ”-ben je er zelf verantwoordelijk voor als hij de fout in gaat.” Zijn preek werd even gestaakt en ze knikte om duidelijk te maken dat ze het begreep. ”Ik weet dat je ooit toch weer de fout in gaat, je vader kennende, zal je vast ooit op hetzelfde pad als hem belanden.” Ough, dat stak. Dat stak heel hard. Net alsof hij een mes door haar hart heen stak en die op hol sloeg. Het mocht er misschien raar uitzien voor een tienjarig meisje, maar uitdagend kwam ze wat dichter in zijn buurt. ”Ik ben niet zoals mijn vader, beschuldig me niet van zijn daden.” Gromde ze, maar het zag er helemaal niet intimiderend uit. Ze kon ook niet intimiderend overkomen. Misschien waren het haar zwarte haren die haar soms wat enger maakten dan andere tienjarigen, maar ze had nog steeds het jonge gezichtje en was nog steeds klein. Ze zou nog puur moeten zijn, niemand die haar nu zou moeten verafschuwen. Maar nee, ze was geschaad, een kapot weeskind, de dochter van een terrorist. Natuurlijk zou iedereen vooroordelen over haar maken. ”Goed,” Zei hij, zijn neus ophalend en zijn bik weer op de weg richtend, maar hij begon nog niet met praten. ”Weet wel dat we op je letten, een verkeerde pas en we zijn er en dan zal ik er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat je langer moet zitten dan een half jaartje!” Hij leek er nog steeds zo van overtuigd te zijn dat ze slecht was en ze had al helemaal geen zin meer om tegen hem in te gaan. ”Oké, zoals ik eerder al gezegd hebt, je bent nu in de beschaafde wereld en dient je beschaafd te gedragen. Wees beleefd tegen Professor Oak en als ik ook maar één klacht binnen krijg dat je hem gedreigd hebt om meerdere pokémon te kijgen of wat dan ook, dan kun je meteen weer terug en kun je gedag zeggen tegen je starter!” Een geërgerde zucht verliet zijn mond en hij begon weer met rijden. Het leek wel alsof hij nog iets wilde zeggen, maar er geen zin in had om het te zeggen. Alsof hij van zijn baas iets moest aanbieden voor haar en dat niet wilde – dat met alle macht probeerde te weigeren, maar uiteindelijk lukte het hem niet. Toen ze bij het gebouw waren aangekomen en Amanda haar deur wilde openen om te vertrekken, greep hij haar bij de arm om haar tegen te houden. ”Wacht,” Zei hij en ze luisterde, om haar arm vervolgens los te rukken en weer te gaan zitten. ”Ik..” Hij stamelde even en zocht naar de juiste woorden. Hij moest vast iets aardigs tegen haar zeggen en een genietende glimlach verscheen op haar gezicht. Oh wat hield ze hier toch van, mensen het bloed onder de nagels vandaan halen. ”Ja?” Vroeg ze, met diezelfde glimlach op haar snoet. ”Ik heb begrepen dat je een boot naar Kalos te halen hebt bij de haven en..” De man beet zijn kaken op elkaar en het leek wel alsof hij de woorden het liefst terug wilde nemen. Ja, hij was hier duidelijk toe geforceerd. Zijn baas had het hem vast bevolen en hij moest het nu voorstellen, anders zou hij ooit nog in de problemen komen als ze erachter kwam – want sowieso dat Amanda daar gebruik van zou maken om hem zwart te maken. ”Ja?” Zei ze weer ongeduldig, fronsend. ”Ga verder,” Het was grappig om te zien hoe zijn gezicht rood werd, of het nu van schaamte of woede was, misschien zelfs allebei. ”Ik wilde vragen of je een ritje naar de boot toe nodig had.” Het kwam er in een snelle ademhaling uit en even moest Amanda erover nadenken. Ze wou eigenlijk gewoon ernaartoe lopen, maar als ze zich bedacht hoe lang dat nog lopen was – dacht ze dat het misschien handig was om hier gebruik van te maken. Hoe eerder ze weg was uit Kanto hoe beter, en ze kon hem misschien ook nog haar keuze laten zien – of weigeren het te laten zien. Zeggend dat het een leuke verrassing voor hem zou zijn die hij later wel te zien kreeg. Wie wist. ”Dat klinkt als een goed aanbod!” Zei ze grijnzend en ze zag een soort teleurstelling in zijn ogen, dat hij haar nóg langer moest verdragen. Ze vond het wel leuk, om hem het bloed onder de nagels uit te halen. Precies goed voor hem, dat had hij al een half jaar bij haar gedaan namen. ”Nou, ik ga mijn pokémon maar eens kiezen, het kan wel even duren.” Dat hij maar rustig bleef wachten – niet dat hij daar heel goed in was natuurlijk.
Tijd om het gebouw van Professor Oak binnen te lopen~ |
| | | | Member Keith GrimPunten : 388
Gender : Male ♂
Age : 17 years old
Type : Trainer
Icon : | | Onderwerp: Re: Chatot's Chatter vr aug 08, 2014 1:59 pm | |
| Woah, jeetje Linnie o:
--
Ik heb besloten dat ik 5000 woorden ga schrijven als ik de Gym Leader uit ga dagen :') |
| | | | Member Cecil WalkerPunten : 402
Gender : Male ♂
Age : 13 years old
Type : Trainer
Regions : Kalos
Icon : | | Onderwerp: Re: Chatot's Chatter vr aug 08, 2014 2:02 pm | |
| Yay~ Kijk, zo'n doel heb ik nodig om weer wat inspiratie te krijgen voor een nieuw karakter, aye?~
Maar serieus, ik kan me best goed in haar vinden, want ze komt uit mijn favoriete fandom waar ik eeuwen over door kan praten en ik heb genoeg inspiratie voor haar om vast nog 4200 woorden te schrijven~ >D
En dan start ik meteen met 100 punten hehe :3 |
| | | | Member Abigail PagePunten : 353
Gender : Female ♀
Age : 17 years
Type : Trainer
Icon : | | Onderwerp: Re: Chatot's Chatter vr aug 08, 2014 2:05 pm | |
| Ik ga ooit ook een heeeeeeeeeeeeeeele lange post maken voor puntjes (':
En ik denk dat ik al de juiste situatie dr voor heb :3
Maar iemand een topicje met Abs of Simon? C: |
| | | | Gesponsorde inhoud | | Onderwerp: Re: Chatot's Chatter | |
| |
| | | | |
Soortgelijke onderwerpen | |
|
| | Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |
