Fighting my way Through

Tara zoemde rustig met haar vleugels, het was alweer een tijdje geleden dat ze iets hadden gedaan en in de tussentijd was er heel wat gebeurd. Kate was een rank omhoog gegaan en was nu officieel een afgestudeerde Ranger, nog geen echte, maar wel een stapje dichterbij. Ze waren toegedeeld aan Fortree, Kate’s oude thuis, en het meisje had haar oude huis verkocht. Niet omdat ze het niet leuk vond, maar het had nare herinneringen en het zou alleen een last zijn. Vanaf nu zouden ze gaan wonen in Fortree. Daar hadden ze ook de grootouders van Kate ontmoet, maar die woonden in Sinnoh en waren alleen gekomen voor alle shit die was gebeurd met haar ouders. En nu hadden ze even een pauze. De nieuwe baas was echt heel aardig, niet alleen kon Kate weer rondlopen in haar gewone kleren (het was oké als ze maar haar Rangerjasje aanhield), maar ook had hij het meisje een paar dagen vrij gegeven. En die tijd gingen ze benutten om de tweede gym te halen. Tara was sterk, in het voordeel en zou met haar nieuwe vliegkunsten Brawly inmaken! Of in elk geval, dat was het plan. De Vibrava was al helemaal enthousiast voor het gevecht, sinds ze Rangers waren geworden was er maar weinig vechten aan te pas gekomen. Natuurlijk was het ook niet iets wat ze per se wilden doen, maar af en toe een krachtmeting was wel leuk. Zeker voor Tara, de jonge pokémon wilde graag nieuwe dingen ontdekken en uitdagers vinden. De Vibrava keek duidelijk naar het gevecht uit. Nadat Tara was geëvolueerd had Kate haar aangeboden weg te gaan, naar de Desert aangezien dat de natuurlijke leefgebied van Trapinchen, Vibrava’s en Flygon’s waren. Maar de libelle had besloten niet weg te gaan, het zou ook vast moeilijk zijn. Ondanks het feit dat Tara nu een geweldige schutkleur had leek het er op dat ze zich al helemaal thuis voelde bij Kate. Wat ook niet zo raar was aangezien ze bij die uit het ei was gekropen. “We zijn er bijna,” mompelde Kate met haar blik op het eiland wat steeds dichterbij kwam. Dat de gym op een kleine eiland van Hoenn lag was wat irritant, maar het maakte niet erg uit. Ze hadden een kaartje kunnen krijgen en ze waren ongeveer een half uur geleden vertrokken. Glimlachend keek de nieuwe Ranger naar de kust die steeds dichterbij kwam. Ze was er geweest voor haar laatste missie, maar nu ze voor ontspanning hier heen ging was had ze echt een de kans goed naar het strand te kijken. Kate was geen fan van het strand, niet van water en niet van irritante kleuters die overal rond renden. Maar waar ze wel van hield was het zand, de woestijn was dan ook een van haar favoriete plekken. Op de tweede plek kwam waarschijnlijk het bos, iets compleet anders dan eindeloos veel zand, maar wel haar thuis. Tara kon het ook prima vinden in het bos, al was ze op woestijn gebouwd. De Vibrava had ook op kunnen schieten met de vliegende pokémon van de andere Rangers, Flyingtypes waren een populaire keuze in Fortree. Vooral vogels vanwege Winona, al was het niet Kate’s ding. Liever een gave Flygon dan een normale Swellow. Tara landde naast haar trainer op de reling en zoemde vrolijk met haar vleugels. De Vibrava trok heel wat aandacht met haar speciale kleuren, maar dat maakte niet uit. Kate stak haar hand uit en aaide de pokémon over haar kop. “Het lijkt er op dat we zo aan land gaan,” mompelde het meisje, en dan kwam de gym!
Kate stond voor het gymgebouw, Tara naast zich. Het gebouw zag er uit als een redelijk normaal gymgebouw, maar net als bij de eerste gym zag het er van binnen vast apart uit. “Klaar voor?” Kate keek naar de Vibrava naast zich, die zoemde vrolijk en het meisje duwde de deur open. Het was.. een gewone sportzaal? Wat verbaast keek de Ranger om zich heen, waarom was dit een- oh, dit was de fighting gym, dan was het logisch dat de gymleader sportief was. Er waren niet erg veel mensen, maar Kate liep op de dichtstbijzijnde af en vroeg die gewoon waar ze Brawly kon vinden. Na een paar gesprekken had ze hem dan ook gevonden en werd ze naar het veld gebracht. Tara zoemde enthousaist met haar vleugels bij het zien van het strijdveld. Een doodnormale arena gemaakt volgens de league regels. Brawly had de hele tijd samen met een Machoke gelopen en het leek erop dat dat Tara’s eerste tegenstander zou worden. Na een korte uitleg en bevestiging dat ze het allemaal begreep kon het gevecht beginnen.

V.S.

De Machoke bolde zijn spieren op, meteen beginnend met een Bulk Up. “Tara, start met Earth Power,” Kate keek naar de tegenstander, het was een sterke, maar slome pokémon. Tara zou haar voordeel kunnen halen uit het feit dat ze snel en wendbaar was, en ze had heel wat aanvallen die op afstand konden. Dit gevecht was in hun voordeel. De aarde – ja, er was aarde in de gym -  rondom de Machoke begon te trillen en al snel ontplofte de boel onder de voeten van de sterke pokémon. De gympokémon probeerde weg te komen, maar dat was niet zonder schade. Tara vloog weg van de plek waar ze was en voerde ondertussen een Sonic Boom uit. Het was geen sterke aanval, maar het bracht in elk geval een beetje schade aan de tegenstander. De Machoke moest terug staan met een Vital Throw, dat betekende dat Tara als eerst kon aanvallen, maar moeilijk kon missen. “Tara, gebruik Fly,” Kate keek toe hoe de Vibrava de lucht in vloog, buiten het bereik van de gympokémon en daarmee de aanval ontweek. Kort daarna dook de pokémon naar onder in een poging de Machoke te raken, maar miste. De gympokémon maakte van het moment gebruik en sloeg toe met een Wake-Up Slap. Tara viel achteruit door de klap, ze was een redelijk kwetsbare pokémon, en had even nodig om overeind te komen. Ze ontweek de Machoke maar net en vloog toen weer boven het veld. De pokémon op de grond maakt een geïrriteerd, grommend geluid en het leek even alsof hij naar de lucht wilde uithalen uit frustratie. “Dig,” Tara reageerde meteen en vloog naar de grond waarna ze wild gravend verdween. Het was wonderlijk dat de tere Vibrava nog steeds kon graven, maar aan de andere kant moest dat ook. Anders zouden ze in het wild niet kunnen overleven. De Machoke probeerde de positie van zijn tegenstander te bepalen, maar dat ging duidelijk moeizaam. Tara had het voordeel dat hij niet wist waar ze was en kon de grotere pokémon raken met de aanval. Helaas voor de Vibrava herstelde de Machoke zich snel en raakte hij haar met een tweede Vital Throw. Tara trok even met haar vleugel, waarschijnlijk was die hard geraakt door de Vital Throw. Maar opgeven zat er zeker niet in, zelfverzekerd keek Tara naar haar tegenstander. De Vibrava was niet van plan zich gewonnen te geven, nog lang niet. “Tara, gebruik Sandstorm en dan een Dragon Breath en Earthquake.” Kate keek naar het gevecht, het was beter als het allemaal snel ging. Als Tara echt veel schade aan haar vleugels zou krijgen zou de Vibrava zeker niet graag door willen vechten. Nog een paar van die klappen en ze konden het wel schudden. Tara reageerde op de woorden van het meisje en begon wild met haar vleugels te klapperen. Een gezoem vulde de zaal en het gaf ieder normaal mens hoofdpijn. Kate duwde haar sjaal voor haar mond en deed haar gogoggles op om geen last te hebben van het zand wat steeds meer ging vliegen. Het duurde niet lang of een huilende zandstorm waaide door de kamer en maakte het zicht voor iedereen die er niet aan gewend was moeilijker. Tara had er geen last van, maar de Machoke kneep zijn ogen dicht tegen het striemende zand. Daardoor kon de Vibrava hem makkelijk raken met haar Dragon Breath, de dragontype aanval raakte hem tegen zijn buik en liet hem dubbelklappen. Tara zoemde triomfantelijk met haar vleugels en landde op de grond. Daar begon ze haar kracht naar de grond te sturen en veroorzaakte daarmee een aardbeving. Zelfs Kate die aan dat soort dingen gewend was had moeite overeind te blijven staan. Een redelijk luide plof klonk wat aangaf dat iemand was gevallen, of dat de gympokémon was of de gymleader was de vraag. Met toeknepen ogen keek Kate door de zandstorm en zag dat Brawly was omgevallen, alles had een grappige, rode kleur. Het leuke aan gogoggles was, was dat ze waren gebaseerd op Flygons, in elk geval hun ogen. Wat de gymleader precies aan het doen was wist ze niet, maar als hij nu iets ging zeggen kon hij zand binnenkrijgen. “Tara,” Kate riep naar de Vibrava, haar stem gedempt door de sjaal. “Gebruik je Sonic Boom en doe dan een Feint Attack.” De pokémon begon te zoemen harder en harder tot het echt pijnlijk aan je oren werd. Sonic Boom was een handige aanval, maar je kreeg er wel hoofdpijn van. De Machoke vond het ook en erg onprettig geluid en een brul kwam vanuit het zand. Tara was echter nog niet klaar en raakte met een niet zo effectieve Feint Attack. Effectief of niet, de Machoke was aan het einde van zijn krachten. De gympokémon zou het duidelijk niet meer zo lang volhouden en dan zou de eerste overwinning voor Tara zijn. Het was een nogal eenzijdig gevecht geweest doordat de Vibrava zo snel en behendig was, maar ze konden niet te comfortabel worden. “Tara, maak het af met een Earthquake.” De woestijnpokémon landde weer op de grond en deed hetzelfde als wat ze ervoor had gedaan, een tegenaanval zou niet komen aangezien de Machoke verdwaald was in de woesternij van zijn eigen gym. De grond begon weer te schudden en een klap gaf aan dat er weer iemand was gevallen, en deze keer niet de gymleader. De zandstorm ging ondertussen ook liggen en toonde de uitgetelde Machoke die uitgeput op de grond lag. Tara zoemde triomfantelijk met haar vleugels, één neer, nog één te gaan.

V.S.

Brawly liet zijn pokémon terug keren, maar zei niks. Vast bang om zand in zijn mond te krijgen. In plaats woorden te verspillen haalde de gymleader een andere pokéball tevoorschijn en klikte die open. Voor Tara verscheen een gigantische pokémon, groter dan de grootste Flygon die Kate ooit had gezien. Een Hariyama. De grote pokémon sloeg zijn vuist in zijn platte hand en nam toen een vechtstand in met een dreigende blik. Of dat zijn normale blik was wist Kate niet, maar voor een moment was ze blij dat zíj niet tegen dat ding moest vechten. Tara kon het wel aan, de Vibrava had bijna geen schade gekregen en als dit gevecht net zo makkelijk ging als net zou die badge binnen zijn. De grote pokémon begon meteen met een Bulk Up en Focus Energie om zijn kracht te versterken. Tara zoemde even kort met haar vleugels, maar gaf niet aan dat ze dit gevecht niet aan kon. “Fly,” Kate besloot dat het slimmer was om deze pokémon met super effectieve aanvallen aan te vallen, want het was een stevige, sterke tegenstander. Puur snelheid ging niet winnen, nu hadden ze ook wat meer kracht nodig. Tara verdween in de lucht en vloog hoog zoemend boven het strijdveld. De Hariyama sloeg zijn grote handen tegen elkaar en probeerde zijn tegenstander met een krachtige Whirlwind uit haar vlucht te halen. Met enige moeite wist Tara te blijven zweven en viel vlak na de Whirlwind aan. De Fly raakte de Hariyama op zijn rug, dan kon ze ook weer snel wegkomen, en liet duidelijk schade na. Voor Tara echter kon wegkomen had de gympokémon zich omgedraaid en haalde hard uit met een Smelling Salts. De Vibrava sloeg tegen de grond en bleef even een moment liggen. Bezorgd keek Kate naar haar pokémon, ze wilde Tara niet te erg pushen. De pokémon krabbelde weer overeind en ontweek daarmee net de Hariyama die een aanval had ingezet. “Tara, gaat het?” Kate keek haar pokémon inschattend aan. De shiny zoemde vrolijk met haar vleugels, al klonk het wat zwakker dan eerst, en keek vechtlustig naar haar tegenstander. Tara was nog niet uitgespeeld.
“Sand Attack en dan Earthquake.” Doordat Tara ook een edelsteen droeg die ze hadden gekregen van hun baas, zo een vriendelijk man, werden haar Groundtype moves versterkt met nog eens dertig procent bovenop de STAB. De Same Type Attack Boost was al handig, maar de Groundgem al helemaal. Tara schopte zand van de Sandstorm omhoog met al haar vier poten en verblinde daarmee haar tegenstander – of in elk geval voor even. Daarna landde ze veilig buiten het bereik van haar tegenstander op de grond en liet de aarde weer schudden. De Hariyama viel niet om, maar had wel even moeite om overeind te blijven staan. “Taar, Earth Power, nu!” De Vibrava zoemde en de grond onder de Hariyama begon te beven, maar in plaats van uit balans te zijn geraakt door de Earthquake kwam de pokémon van zijn plek en voerde razend snel een Brine uit op zijn tegenstander. Tara werd compleet verrast door de aanval en het water spoelde over haar heen. Doordat ze half Dragontype was deed de aanval niet bijzonder veel schade, maar haar vleugels waren nu waardeloos. Compleet doorweekt hingen ze naast de Vibrava en klapperen leek niet te helpen. “Tara, ontwijk, snel!” De Hariyama had het moment van verwarring gebruikt en raakte de shiny met een Force Palm. Tara wankelde, maar kon toen toch nog op tijd weg komen voor haar tegenstander de gelegenheid kreeg een tweede aanval uit te voeren. “Tara, Bulldoze en een Rock Slide,” Kate beet op haar lip, dit gevecht had een gevaarlijke wending genomen. De Vibrava volgde braaf de bevelen op en begon hard op de grond te stampen. Niet zoals een Earthquake, maar wel iets wat er op leek. De aanval was minder sterk, maar vertraagde de Hariyama ook. Vlak daarna begonen er stenen te vliegen door Tara’s aanval en kwamen op de gympokémon af. Door de vertraging kon die minder goed ontwijken en een aantal schampten de Hariyama dan ook pijnlijk. Tara zoemde met haar vleugels en keek haar tegenstander uitdagend aan, alsof ze hem wilde uitdagen tot het uiterste te gaan. De Hariyama kwam op de Vibrava af en deed een poging om een Smelling Salts te laten raken. Toen dat mislukte, zelfs lopend was Tara sneller, besloot die een Vital Throw te doen. Dat gaf de kans een krachtige tegenaanval te doen. “Earthquake,” misschien kon de aanval de Hariyama uit balans brengen zodat zijn aanval niet zou raken. Tara liet de grond nog een keer schudden en bracht heel wat schade toe aan haar tegenstander. Helaas voor haar was die tegenstander ook heel snel en voor ze iets kon doen werd ze opgepakt en tegen een van haar eigen stenen gesmeten. Boos zoemend kwam Tara overeind, ze kon het duidelijk niet hebben dat ze aan het verliezen was. “Earth Power,” Kate keek naar haar Vibrava, ze had al beseft dat het beter was dat de pokémon aanvallen zou doen op afstand en zo het gevecht zou kunnen winnen.
Tara voerde de Earth Power met voldoening uit, de aanval leek zelfs krachtiger dan daarvoor. De Hariyama kon niet ontsnappen aan de ontploffende grond en zakte even door zijn knieën. Dat betekende dat hoe sterk de gympokémon zich ook hield, hij had ook heel wat schade opgenomen. Beide pokémon hadden ongeveer een even grote kans om te winnen. “Dragon Breath en een Sonic Boom.” Tara blies een hete, paarse vuurachtige golf over de gympokémon heen en probeerde ondertussen haar vleugels te drogen, dat ging makkelijker bij het paarse vuur. Niet kunnen vliegen was heel onhandig voor de Vibrava aangezien Vibrava’s vooral op hun vliegkunsten moesten vertrouwen. Ze hadden een heel tenger lijf en een paar harde klappen kon al het einde betekenen van zo’n leuke libelle. Gelukkig was Tara niet normaal, en nee, dat had niks met haar shiny kleur te maken, en kon ze dit gevecht wel aan. Net dan. Meteen daarna werden de schokgolven op de gympokémon afgestuurd. De Hariyama leek aan het einde te zijn van zijn kracht en doordat de pokémon was vertraagd zou hij ook niet zo snel zijn snelle tegenstander kunnen raken. Hij probeerde zijn geluk met een tweede Brine, maar Tara was net op tijd die te ontwijken. De Vibrava had geen zin in nog een keer natte vleugels en zette alles op alles dat ze niet weer doorweekt werd. “Tara, Hyper Beam!” Kate had de Vibrava de aanval één keer zien gebruiken, maar het veegde heel wat kracht. Maar nu ze dat laatste beetje kracht nodig hadden werd het tijd die aanval eens te gebruiken. Tara zat op een steen met perfecte blik op haar tegenstander, de Vibrava opende haar bek en een witte bol verscheen voor haar scherpe tanden. Het duurde misschien een seconde, maar toen schoot een witte straal gemixt met wat regenboogkleurtjes op de Hariyama af. De krachtige aanval raakte de gympokémon recht op zijn borst en sloeg hem met zijn gigantische kracht achteruit. Het leek erop dat dit het einde was van het gevecht, het leek er op. De Hariyama kroop weer overeind en keek zijn tegenstander met eenzelfde uitdagende blik aan als die hem had gegeven. Tara zoemde geïrriteerd met haar vleugels, maar kon zich verder niet bewegen. Door de Hyper Beam werd ze voor even aan de grond genageld. En de Hariyama wist dat. Met zijn laatste kracht kwam hij op de uitdager af in een poging die te raken. “Tara, Fissure, snel!” Tara brak los uit haar verstijving en stampte één keer op de grond met haar dunne pootje. Vanuit die stamp begon een scheur te groeien, helemaal naar de gympokémon toe. Tegelijk met de Fissure liet de Vibrava een Sandstorm ontstaan zodat ze als de Fissure zou mislukken in elk geval nog bescherming had door de zandstorm. Nu was het afwachten.