Fighting Boots

Renato. Dat was zijn naam. Na een week van druk peinzen en drukmakerij om niets, was ze er dan toch eindelijk opgekomen. De makuhita keek haar dan ook vreemd en verbaasd aan toen ze hem uit zijn pokeball haalde en vertelde dat hij een naam had gekregen. De hele tijd had ze hem gewoon als ‘makuhita’ of ‘hij’ genoemd. Nu werd het dan eindelijk anders. Lichte aanpassingsproblemen had hij er wel mee, de pokemon was namelijk al een tijdje zonder naam getraind, maar na een soepele ochtendtraining ging het wel weer. Luisteren was een klein probleempje, maar het ging in orde komen.
Haar gedachten waren echter al snel op een bepaald punt aangekomen. De gym. Dewford was gezellig en zonnig, maar het was nu wel genoeg geweest. Ze wilde die tweede gymbadge veilig in haar doosje hebben. “Ik denk dat we er klaar voor zijn.” Mompelde ze, op de wandeling van het strand terug. Renato keek verrast op en ze hoorde hem een geschrokken ‘maku’ naar buiten brengen. Toch knikte Caroline. “We kunnen niet voor eeuwig trainen, toch?” Grijnsde ze erna en zag de makuhita knikken. Ja, hij had altijd die spirit wel. En zijn uithoudingsvermogen was ook hetgeen wat hem een plekje had beloofd in haar selectie voor dit gevecht. Al wist de makuhita dit natuurlijk nog niet.

Ze liet de automatisch deuren voor haar openglijden en stapte de gym binnen. De omgeving was anders, veel meer gericht op vechtsporten en het strand. Vergeleken met Roxeanne’s gym zag het er naar haar smaak veel leuker en motiverender uit. Al snel merkte ze een opvallend blauwe haardos op en tikte ze de jongen op zijn schouder. Brawly draaide zich om, een sportieve grijns op zijn lippen en Caroline moest even twee keer knipperen. Deze man was wel degelijk .. knap. Hm, jup! Toch wist ze haar concentratie erbij te houden. “Ik wilde je graag uitdagen!” Een zelfverzekerde grijns verscheen rond haar lippen en de gymleader knikte tweemaal. “Dat is goed, kom maar mee.” Dat was, snel afgehandeld zeg. Wie weet gaf hij haar die badge ook op een dienblaadje.
De ruimte waar ze mochten vechten was groot en de plek waar de pokemon moesten vechten was vlak. Geen rotsen die ze in haar voordeel (of zelfs nadeel) kon gebruiken. Slechts een simpel gelegde vloer. Hard, maar niet zo hard als steen. “Uitdagers mogen beginnen.”

En dus begon zij ook. Ze koos ervoor haar makuhita te laten verschijnen. Renato keek even verward om zich heen, maar zag al snel een gespierde pokemon voor zich verschijnen. Zijn humeur sloeg van vrolijk naar serieus om. Aan de overkant zag ze Brawly instemmend knikken, want ja, een makuhita was dus wel even zijn soort pokemon. Zij mocht beginnen en van die zet maakte ze ook graag gebruik. “Gebruik fake out, gevolgd door arm thrust!” beval ze de pokemon die meteen op de machoke afrende. Met een verrassend harde klap, sloeg hij met twee handen toe. Het gezicht van de machoke kwam ertussen en de grotere pokemon stapte versuft naar achteren. Dat was het effect. Direct sloeg Renato weer toe, door de buik van de machoke een paar keer hevig te slaan. Een, twee, drie, v—Renato wilde net voor een vierde keer toeslaan, maar de versufte machoke had zich weer hersteld. Met een karate chop schopte hij de makuhita van zich af. Renato landde nog wel veilig op de grond en de twee pokemon stonden weer een afstandje van elkaar af. “Gebruik een focus energy!” Riep Brawly. “Jij ook!” Het was nu werkelijk vuur met vuur bestrijden. “Low kick!” De machoke rende op Renato af en haalde fel uit van onderen. De makuhita werd van zijn voeting beroofd en de machoke sloeg vervolgens met nog een karate chop naar de pokemon. “Pak zijn arm!” Renato wist zich snel te draaien en greep de arm van de machoke vast en zwaaide mee met de slaande beweging. “Nu force palm!” Caroline grijnsde en zag de makuhita fel toeslaan met een gerichte aanval op de zij van de machoke. De pokemon verstijfde kort en Renato kreeg de kans de afstand tussen de twee pokemon te vergroten. Helaas verlamde de machoke niet, maar had hij wel schade toegedeeld gekregen. “Machoke, gebruik seismis toss!” De machoke greep de makuhita beet, Caroline had geen bevel geopperd. De machoke zette zich af van de grond en op het hoogste punt zei ze pas iets. “Vital throw!” De twee daalden neer, Renato onder de machoke gehouden, maar nu greep de makuhita zijn tegenstander beet en in een draaiende beweging werd de machoke onder geplaatst. Met een klap vielen de twee op de grond en Renato rolde al snel uit de stofwolk die opgedoemd was. Met een grom kwam de machoke wat houterig overeind en werkelijk vuur stond in zijn blik. Weer rende de machoke op haar pokemon af en met een low sweep haalde hij Renato onderuit, om hem vervolgens met een wake-up-slap meerdere malen te slaan. “Nogmaals force palm!” De machoke was te druk bezig met het slaan en dus merkte hij ook geen vuist op die op zijn lichaam werd verplaatst. De pokemon zakte door een knie en bleef hijgend op de grond geknield. “Low sweep!” Grauwde Caroline toen en de vermoeide machoke werd dit keer van zijn voeting beroofd. Brawly had dit niet verwacht, maar Caroline had niet voor niets haar makuhita deze aanval laten leren. “Knock off!” Het was dan niet bedoeld om een item te stelen, maar het werd wel gebruikt om de makuhita van zich af te werpen. De gut pokemon was echter nog niet moe. “Arm thrust!” Met snelle bewegingen wist de makuhita de machoke weer drie keer op meerdere plekken op zijn lichaam te raken. Elk gevoelig plekje werd geraakt, waaronder de knie. De machoke sloot zijn ogen meedere malen door de pijn, maar toen de makuhita een kleine time out moest nemen, sloeg hij toe. “Revenge!” Haar adem stokte in haar keel. Arceus! Dat was een van de sterkste aanvallen, zeker als haar pokemon wel redelijk wat schade had aangericht. De woede in de ogen van de machoke werd nu gebruikt, hij kwam overeind en begon de makuhita weer te slaan. Caroline stond verstijfd naar het gebeuren te kijken. Renato opperde een paar keer een zachte pijnkreet. “Pak zijn handen vast!” Dan kon hij niet slaan, dan kon hij hem verder geen pijn meer doen. Het was meer een paniekstrategie. Na een paar keer het geprobeerd te hebben, werden de vuisten vastgepakt door de makuhita, maar deze was de benen vergeten. Heel lelijk gaf de machoke Renato een trap. Het verbaasde Caroline dat de makuhita nog vasthield, maar verder stilstond. Was hij ..? Nee.
Een wit licht begon op te gloeien en de makuhita groeide van een simpele een meter naar een dikke twee meter. Opeens was de machoke de kleine pokemon, die voor een hariyama stond. Caroline maakte een klein meisjesachtig sprongetje en wilde het liefst het veld oprennen en haar pokemon een knuffel geven dat hij in deze moeilijke periode geëvolueerd was. Brawly keek er maar naar, naar de hariyama wiens kleur afweek van een normale hariyama en van dit verraste moment maakte ze ook gebruik. “Close combat!” deze aanval had Renato nog geleerd toen hij een makuhita was en het was de beste move die ze nu kon gebruiken. De machoke zou het niet lang meer volhouden. Met harde slagen en trappen viel de hariyama aan, zichzelf niet beschermende. Dat was het nadeel, maar het voordeel was wel de grootste kracht mogelijk. De machoke werd in een hoek gedreven en probeerde zichzelf op zo veel mogelijk plekken nog een beetje te beschermen. Toen Renato uitgeput was van de aanvallen, zakte de machoke door zijn knieën. De pokemon probeerde er nog een act van te maken, door zijn zij vast te pakken en te doen alsof hij in erge pijn was, en om dan fel uit te halen met een karate chop. Maar Renato’s stugge lijf hield de impact klein. “Maak het af met vital throw!” De machoke zag zijn grote fout in. De arm die zojuist was gebruikt voor een aanval, werd beetgepakt en met een slinger werd de machoke naar de andere kant van de kamer gegooid. Daar kwam de machoke met een klap neer. Dreigend stapte Renato dichterbij, veel moeite kostte het helaas wel, en staarde neer op de machoke, die niet meer overeind kwam.

“Machoke is uitgeschakeld, Caroline is de winnaar van deze ronde.” Caroline knikte tevreden en keek uitdagend naar de gymleader aan de overkant. Ze moest toegeven dat hij een pittige tegenstander was, hij hield zich cool, in tegenstelling tot Roxeanne, die het stoom wel uit haar neus kon blazen. Ze was nieuwsgierig naar wat voor een pokemon hij nu zou brengen, want ja, ze had natuurlijk wel onderzoek gedaan naar hem. Twee pokemon gebruikte Brawly en eentje was er nu veilig teruggekeerd in een pokeball. Caroline koos er ook voor haar pokemon terug te laten keren, tot Renato’s verbazing. Ook Brawly trok een wenkbrauw op en ergens zag ze een soort teleurstelling over zijn gezicht trekken. Het werd al snel duidelijk waarom.

Een tweede hariyama verscheen, deze in de normale kleuren die en hariyama had. De pokemon stampte met twee zware poten op de grond en hurkte door zijn knieën. De volgende tegenstander was dus een pokemon die ze zelf net kende. Interessant. Al snel was haar keuze gemaakt. De tropius, ook een pokemon die met gestamp op de grond landde, verscheen op het strijdveld en brulde luid en intimiderend. Weer kreeg Caroline de eerste zet toegeworpen. “Air slash!” Haar pokemon had het grote voordeel van flying type aanvallen, waar vechtpokemon stuk voor stuk nachtmerries van kregen. Met een felle beweging haalde de tropius met zijn blader vleugels uit naar de lucht. Deze geslagen lucht zoefde op de hariyama af die met een soepele beweging zijn massieve armen kruiste en de aanval opving. De pokemon deed slechts een klein stapje naar achteren voor stevigheid, maar leek verder geen grote schade opgelopen te hebben. Ergernis trok rond Caroline’s gezicht. “Vital throw!” Ze wist natuurlijk de precieze werking en al snel werd Claudio vastgegrepen, bij zijn tere vleugels. Voor een moment was ze band dat de bladeren zouden scheuren, maar die bladeren waren wel steviger dan boomblaadjes. De pokemon werd in de lucht geworpen. “Houd jezelf in de lucht!” Beval ze haar pokemon, die dicht in de buurt van het plafond was gekomen. Gelukkig wist de tropius zichzelf vliegende te houden en keek de pokemon woest neer op de hariyama. “Gust!” Een helse rukwind werd gecreëerd door de vleugelslagen van de tropius en weer kruiste de hariyama simpel zijn armen. Dit was echter niet Caroline’s plan geweest. “Magical leaf!” De gust zou ervoor zorgen dat de snelheid van de bladeren vergroot werd en dus zou de impact groter worden. De vreemde blaadjes werden op de hariyama afgeschoten, die deze aanval niet verwacht had. De pokemon weerde het grootste gedeelte van de aanval wel af, maar de eerste paar bladeren had hem vervelend geraakt. Nu de tropius de lucht had gevonden, zou het moeilijk worden voor de hariyama hem te raken. Helaas had de pokemon daar wel een trucje voor. De grote hand van de pokemon gleed over de grond en schoot omhoog, zo dat er allerlei zand omhoog kwam. De tropius werd in zijn ogen geraakt en raakte de controle kwijt over de richting en de hoogte van zijn vlucht. Toen de pokemon net te dichtbij kwam, gebruikte de vechtpokemon een forcepalm, die de fruit pokemon op een tere plek op zijn buik raakte. De tropius stortte neer op de grond en kwam rillend overeind. Caroline klemde haar kaken geïrriteerd op elkaar toen ze de verlammende effecten zag plaatsnemen op haar tropius. Arceus, dit werd nu wel heel lastig. “Gebruik je stomp!” De tropius bevond zich dichtbij, had nog altijd wat van zand in zijn ogen en begon willekeurig te stampen. De hariyama wist de zware poten soepel te ontwijken en dook op een gegeven moment achter de tropius op. Het werd een tackle, die de tropius nogmaals op de grond bracht. Al snel dook de hariyama weer op, hief een van zijn handen op voor een arm thrust, maar Caroline was Brawly voor. “Leaf tornado!” gromde ze. De hariyama stond over de tropius gebogen en had geen kans van ontsnappen. De ware storm van scherpe bladeren sneed zijn gehele bovenlijf en de pokemon moest wel wegduiken om niet de volle laag te krijgen. Claudio wist overeind te komen, maar ondervond wel last van schade en verlamming. “Razor leaf!” Een deel van de aanval mislukte, maar de laatste helft verscheen nog. De hariyama gebruikte weer zijn grote handen als bescherming en dit was Caroline’s doel geweest. De razor leafs sneden de grote handen, waardoor de hariyama in pijn zijn handen terugtrok en nu geheel werd geraakt. De verlamde tropius moest echter al snel stoppen, vanwege zijn status. “Smelling salts!” Oh arceus. De hariyama kwam al in de buurt en Claudio was nog niet in staat zichzelf te herstellen en te verdedigen. Met een pijnlijke klap werd de tropius geraakt, maar de aanval had hem wel van zijn verlamming geholpen. “Weer force palm!” Oh nee! Dat trucje zou hij mooi niet uithalen! Niet weer! “Aerial ace!” De aanval was snel en precies. De hariyama werd op zijn uitgestrekte arm geraakt door een van de vier bladervleugels. “Fly!” terwijl de grote pokemon over zijn pijnlijke arm gebogen stond, vloog de tropius weer op, buiten bereik van de hariyama. “Gebruik sand attack!” Maar dit keer wist de tropius wat hij moest verwacht, simpel vloog hij met een boogje om de hariyama heen en toen begon het. De fly. Met een scherpe duik vloog de tropius op de hariyama af, die de snelheid van de vliegende pokemon niet goed kon inschatten. De fruit pokemon ramde de hariyama en zelfs met het zware gewicht wist hij de hariyama enkele meters achteruit te duwen. Door de moeite die de aanval kostte, moest de tropius weer landen. De twee pokemon stonden in elkaars buurt, hijgend. Het gevecht had al lang geduurd, maar nog steeds stonden beiden op de been. “Brine gevolgd door tackle!” wacht .. brine?! Een straal van water schoot uit de mond van de hariyama en duwde de tropius achteruit. De schade werd groter aangezien de tropius over de helft van zijn energie was. Om het nog extra gemeen te maken, tacklede de hariyama de tropius nog, die weer op zijn rug landde. Caroline moest snel ingrijpen, anders zou de fruit pokemon het niet lang volhouden. “Gust gevolgd door Air slash!” Riep ze met precies dezelfde bedoeling als daarnet. De gust hield de aanstormende hariyama, die nog een tackle had willen inzetten, tijdelijk tegen en de air slash zorgde ervoor dat de gepijnigde handen weer schade opliepen. Claudio wist overeind te komen, maar werd door een onverwachte force palm weer op de grond gebracht. De tropius wilde zich weer ophijsen, maar nogmaals werd hij geplaagd door een verlamming. Het zat haar en haar team niet mee. “Fly!” Riep ze nog, in de hoop dat ze nog een keer een rake klap uit kon delen. Het moest toch een keer gedaan worden?! De tropius kwam overeind en wist op te stijgen, het was een zwakke vlucht, maar net toen Claudio de duikvlucht had willen inzetten, sloeg de verlamming toe. “Maak er een body slam van!” Met nog een beetje energie wist de tropius zijn richting bij te zetten en sloeg hij vol toe met zijn lichaamsgewicht.

De hoop van pokemon klaarde al snel op en tot haar verbazing zag ze de hariyama uitgeput opkrabbelen, de pokemon stond nog en weer zag ze haar eigen pokemon erin. De makuhita had er ook een heel gevecht van gemaakt voordat hij gevangen had willen worden. Ze liet Claudio terugkeren, die moedig had gevochten en liet Renato weer op het veld komen. De hariyama had een kleine rustperiode gehad en stond nu tegenover een soortgenoot. De een normaal, de ander shiny. De spanning was om te snijden en de twee vechterspokemon keken elkaar in stilte aan. Brawly en zij riepen op hetzelfde moment hetzelfde. “Arm thrust!” De twee pokemon renden op elkaar af en een linker en een rechterhand maakten op hetzelfde moment contact. De hariyama van brawly zakte licht ineen, aangezien zijn hand veel gemene en bijtende wonden had opgelopen door de razor leafs. Renato steunde op de handen en zo bleven de twee grote en massieve pokemon even staan. Brawly kon niet veel doen, zijn pokemon zag er namelijk het uitgeputst uit. Een zet en de energie zou op kunnen zijn. “Low sweep!” beval Caroline toe en heel handig liet Renato de handen van de andere hariyama los en haalde met een voet uit. De pokemon werd van zijn evenwicht beroofd en viel op de grond neer. Maar alweer kende de pokemon het woord ‘opgeven’ niet en kwam hij, met veel en grote moeite, overeind. Ze keek naar Brawly en zag de gymleader slechts gespannen naar het hele gevecht staren. “Force palm!” De pokemon van de gymleader kwam op een knie overeind. De hariyama wilde uithalen, maar de kracht zat er niet meer achter. Renato werd helaas werd geraakt, maar ondervond geen verlamming. “Maak het af met close combat!” Het was een alles of niets zet en Brawly had dit door. “Arm thrust!” De twee hariyama kwamen nogmaals tegenover elkaar te staan en Renato haalde met fellere klappen uit, maar kon de arm thrusts van Brawly’s pokemon niet ontwijken. Het was een fel gevecht om te aanschouwen en toen beide pokemon geen fut meer hadden voor nog een klap, deden ze beiden een stap naar achteren. De twee staarden elkaar intens aan en het bleef stil. Caroline kon haar hart in haar keel horen kloppen en het bloed suisde door haar oren. Ze wilde het einde nu weten, ze wilde door deze harde secondes heen, ze wilde dit hele afwachten gedeelte nu overslaan. Maar helaas, dit hoorde bij een gymgevecht. De vorige keer was ze er met een simpele rookwolk vanaf gekomen, maar nu. Nu zakte er een van de hariyama’s door zijn knieën. Welke?