Some birds aren't meant to be caged [open]

Met grote ogen keek het tien jarige meisje naar het doosje wat haar moeder naar haar uit hield. Ze wist al wat er in zat. Dat was immers van tevoren afgesproken. Toch staarde ze ongelovig naar het voorwerp, waar een zilveren strik omheen gebonden was. Ze wist niet wat ze er bij moest voelen, eerlijk gezegd. Aan de ene kant was ze dolgelukkig dat ze zo’n cadeau mocht hebben en dat haar ouders haar zo vertrouwden. Aan de andere kant, was ze zenuwachtiger dan ooit. Het gebeurde ook niet elke dag dat je volledig zelfstandig de wereld in mocht trekken.

“Is er iets mis?” klonk de zoete stem van Kayin’s moeder. Het meisje had volledig bewust naar het pakje zitten staren. Ze wist vrijwel zeker dat haar zorgen in haar ogen te zien waren geweest. De stem van haar moeder brak haar echter uit haar starende bui, en liet haar opkijken naar de vrouw. “Ik denk dat ik bang ben,” gaf ze voorzichtig toe. Haar moeder glimlachte, en nam plaats naast haar.
“Mijn lieve Yin, er is niks om bang voor te zijn. Als je niet meer weet wat je moet doen, of je wil niet verder, dan kom je gewoon weer naar huis. Zolang jij maar gelukkig bent.” Kayin waardeerde deze woorden, maar bleef alsnog stil naar het pakje staren. “Je wil dit toch wel?”
“Jawel,” klonk nu Kayin’s zachte stem. “Heel graag zelfs. Maar ik vind het nog wel moeilijk.” Haar moeder knikte, en gaf haar een aai over haar hoofd. “Het is voor iedereen spannend in het begin, maar ik beloof je dat het goed komt. Hier.” Het pakje hield ze uit naar Kayin, die het nu dan eindelijk aanpakte en het zilveren lint loshaalde. Het deksel kwam los, en in het doosje bleek een Pokéball te zitten. Welke Pokémon er in zat, was voor Kayin echter nog een verrassing. “Open hem maar,” spoorde haar moeder haar aan. Voorzichtig als altijd drukte Kayin op het knopje aan de voorkant van de Pokéball, waardoor deze open sprong en een lichtstraal onthulde. Deze straal zocht naar een ondergrond, koos voor de vloer, en nam daar de vorm aan van een kleine, ronde Pokémon op lange pootjes. Het licht verdween. “Dat is een Surskit,” legde Kayin’s moeder uit, wetend dat haar dochter nog niet zo veel verstand had van Pokémon. “Het is een Water en Bug type Pokémon. Ik denk dat jullie het wel met elkaar kunnen vinden.” Kayin stond op van de bank, om op de grond voor de Pokémon op haar knieën te gaan zitten. “Hoi,” begroette ze haar voorzichtig. De Surskit keek haar met kraaloogjes aan. “Ik ben Kayin. Mag ik jou ook een naam geven?” Surskit knikte. “Dan ben je nu… Clementine.”

Clementine verdween niet weer de Pokéball in. Kayin voelde zich veiliger als de Pokémon aan haar zijde liep, zelfs al liep ze tot nu toe nog niet ver van huis af en had ze het ook voor elkaar gekregen dat haar moeder met haar mee liep. Ze had gezegd dat ze mee zou gaan tot aan de rand van de stad en dat Kayin daar op zichzelf verder moest, en daar was het meisje mee akkoord gegaan. Dus wandelde het drietal rustig door de stad, waar op dit tijdstip langzaam leven in begon te bloeien. De mensen hadden er geen problemen mee om Kayin en haar moeder na te kijken terwijl ze zich een weg door de straten baanden. Voornamelijk haar moeder kreeg veel aandacht, maar dit was begrijpelijk. Niet alleen was ze één van de bekendste mensen in de stad, maar ze was ook nog eens heel aardig. Als ze niet Kayin op pad aan het helpen was, had ze vast met de helft van de mensen die haar begroetten een praatje gemaakt.

“Dit is de rand van de stad. Verder kan ik niet met je mee.” Kayin was al bijna vrolijk doorgelopen zonder iets door te hebben, toen haar moeder’s stem haar opeens afleidde. Meteen staakte ze haar pas en draaide ze zich om. “Oh,” kwam er uit haar mond. Ze begreep heel goed dat ze zelfstandiger moest worden en dat dit de enige manier was, maar toch deed het haar een beetje pijn dat ze alleen verder moest. “Je kan het, Yin. Ik geloof in je. En als er iets is, kom je gewoon naar huis, oké?” Het meisje knikte, maar kreeg het niet voor elkaar om een woord uit haar keel te persen. Voor haar moeder terug keerde naar huis, wilde ze echter nog iets heel belangrijks. Een stevige knuffel. Kayin rende op de vrouw af en sloeg haar armen om haar heen. Ze hoorde haar moeder giechelen, maar zelf stonden er tranen in haar ogen. Afscheid was niet iets waar ze vaker mee te maken wilde hebben, eerlijk gezegd. “Kom maar snel weer een keertje langs, oké?” vroeg haar moeder. Het meisje knikte, en liet toen de vrouw los. Die aaide nog een laatste keer met haar hand over haar haar, waarna het echt tijd was om te gaan. Kayin draaide zich om en liep terug naar Clementine. “Kom,” sprak ze haar Pokémon toe, terwijl ze haar bovenlichaam naar achteren draaide om haar moeder uit te kunnen zwaaien. Ze wist dat ze niet alleen gelaten zou worden tot ze uit het zicht was. Het donkere meisje wist niet zeker of dat haar moest inspireren om sneller door te lopen of niet. Ze hield haar eigen pas maar aan.

Een minuut of twee doorlopen later keek Kayin voor het eerst weer om. Haar moeder was ver uit het zicht. Ze stond er nu echt alleen voor. Nou ja, met Clementine. “Dit is het dan,” mompelde ze tegen het wezentje. “Maar… waar zijn we?” Verward keek ze om zich heen. Ook Clementine scheen niet zeker te zijn waar ze zich bevonden. Geweldig, ze was nog geen vijf minuten van huis of ze was alweer verdwaald. Al kon ze in principe gewoon terug lopen, want dan zou ze uiteindelijk weer thuis aan komen. Dat was echter niet wat ze wilde. Ze wilde weten waar ze nú was, gewoon hoe het hier heette, en hoe ze bij de volgende stad kon komen. Ze had het geluk dat ze net een trainer langs zag lopen. “Kom, we gaan het vragen.” Snel, maar toch voorzichtig, stapte Kayin op de vreemdeling af. “Sorry, mag ik even storen? Weet u toevallig waar we zijn?” vroeg ze, terwijl ze aan het shirt van de persoon trok om zijn of haar aandacht te trekken.

-- open!