What Does The Fox Say?

Met een zucht liep Mabel zich in het zand vallen, even een dag rust. Haar wonden waren in de tussentijd zo goed als het kon genezen, de schaafwond op haar knie was al niet meer te zien en de diepe kras op haar arm was ook niet meer open gegaan. Al zou het natuurlijk wel nog even duren tot die was genezen en zat er nu nog een beschermend verband omheen. Arme Amy was haast flauwgevallen bij het zien van de wond. Hoe stoer de Zorua ook was, tegen wonden leek ze niet te kunnen. Lang bleven ze dan ook niet in de meeste pokécenters. Met al die gewonden pokémons en zo. Nu waren ze in  Slateport, waar ze ook waren aangekomen, want Amy vond de zee mateloos interessant. De Zorua was heel verbaast over het zoute water en liep nieuwsgierig in de branding, nog interessanter waren de boten. Maar daar mocht ze niet op, wel was beloofd dat als ze terug gingen naar Kalos, Mabels geboorteregio, Amy buiten mocht zijn en op de drijvende gebouwen mocht staan. “Hé Amy,” de Zorua keek om bij het horen van haar trainers stem, ze was net bezig geweest een zandbouwsel te maken. Ze had Mabel willen uitleggen hoe het werkte, zandkastelen maken. Tja, eigenlijk was de trainer van de enthousiaste pokémon ook nieuwsgierig naar de zee. Na een heel leven in Vaniville was het meisje geen strand en zee gewend, dus bleven ze wat langer dan normaal. Maar genoeg daarover, Mabel riep net de naam van haar Zorua. Amy kwam nieuwsgierig aangetrippeld, als mens, de Zorua had al gemerkt dat als ze er als zichzelf uitzag het meisje nerveus werd en snel geschrokken reageerde. Vlak voor haar trainer bleef de vermomde pokémon nieuwsgierig staan, normaal werd ze nooit zo geroepen. “Ik eh..” opeens leek Mabel wat verlegen, raar. Amy keek nu nog een tikkeltje verbaasder, wat was er aan de hand? “Ik dacht dat je misschien wat meer aanvallen wilde leren, bij Silver heeft het ook geholpen en.. jij vind vechten geloof ik een stuk leuker.” Amy kreeg grote ogen en maakte een enthousiaste: “Zoruuuuuu.” Dit leek haar leuk, vechten en zo was iets wat ze al tijden deed.. maar nu zou ze aanvallen leren die normale Zorua’s niet zouden kunnen. “Ik heb dus een paar TM’s voor je gehaald,” ging Mabel verder, het meisje bukte en haalde niet één, niet twee, maar wel zes CD’s uit haar tas. Met een vrolijke lach, die bijna menselijk leek, keek Amy naar de dingen, dit werd helemaal geweldig! “Klaar voor?” werd er nog gevraagd, maar dat was niet nodig.
Amy stond met de dex in haar poten, ja, nu was ze weer een Zorua geworden, anders zou aanvallen leren moeilijk worden. Mabel stond op een afstandje te kijken, naast Silvester, ergens was ze nog wel bang voor de Zorua. Verklaren kon ze het niet, maar het was er gewoon, die vreselijke fobie. Ze had al vier aanvallen gehad, twee dark aanvallen, twee daarvan waren makkelijke aanvallen, want ze waren van hetzelfde soort als de gebruiker. Nu was Amy bezig geweest met wat moeilijkere: een lucht en grond aanval. Met de lucht was ze ook al klaar, met wat simpele uitleg van Silvester was het de Zorua ook heel makkelijk gelukt. En Dig was eigenlijk gewoon een gat graven, maar nu was de pokémon er heel goed in, ook handig als je je moest verstoppen. Maar nu kwam de aanval waar ze misschien wel het meeste moeite mee had: Shadow Ball. Misschien was het slimmer geweest eerst met Schadow Ball te beginnen, want nu deed Amy de hele tijd Dark Pulse als ze de ghosttype aanval wilde uitvoeren. Voor nu had de Zorua, na zeker een half uur proberen, even de aanval opgegeven en ging verder met Grass Knot. Dat was redelijk makkelijk, al snel schoten groene planten uit de grond en vormden een struikelval. Je kon er makkelijk over struikelen, en dat was de aanval eigenlijk, een pokémon laten struikelen. “Wil je het nog een keer proberen?” vragen keek Mabel Amy aan, nu had de Zorua alle aanvallen geleerd behalve Shadow Ball. De pokémon keek om en knikte, vastbesloten om de aanval te laten lukken.
Een kwartier later was het nog niet gelukt, Amy zat verslagen in het zand. De plekken om haar heen leken haast zwart te zijn geworden door het constante gebruik van Dark Pulse. De duistere aanval had ook effect op het strand. “Zullen we het morgen proberen?” probeerde Mabel, de zon was al bijna onder en het werd zo langzaam aan ook koud. “Misschien lukt het beter als je uitgeslapen bent.” Amy knikte, te vermoeid om haar trainer tegen te spreken, en stond op waar ze in haar gebruikelijke mensenvorm veranderde. Samen met Mabel liep Amy richting de stad. Silvester zat natuurlijk in zijn bal, meelopen was toch echt moeilijk voor een vogel die gebouwd was voor vliegen en te groot was voor het zitten op zijn trainers schouder. Met grote kwam voor- en nadelen, jammer genoeg was er niet zoiets als de perfecte grote. Mabel keek naar de stad, ze was geen stadsmens, maar ook geen natuurmens. Ze hoorde gewoon nergens bij, van steden hield ze niet en in de natuur zaten overal pokémon die haar de stuipen op het lijf jaagden. Mabel zuchtte en probeerde niet aan de berg te denken die voor haar was, de moeite die ze moest doen om over haar fobie te komen was gestegen sinds de aanval van de Feraligatr. Ze was zelfs bang voor Amy als ze een Zorua was. Misschien kwam ze er wel nooit vanaf... nee, zo moest ze niet gaan denken! Dan ging het nooit lukken. Haar gedachten werden afgebroken toen een hand zich om haar arm sloot. Mabel keek opzij en zag een man staan, een matroos, duidelijk dronken. Amy bleef ook staan, op haar hoede. In haar ogen was de man een grote, enge, hoogstwaarschijnlijk slechte trainer. “Heeey meisje, zin om mee te feesten?” het sprak! Met grote ogen keek het Zoruameisje naar de dronken man. “Je kunt je zusje wel hier laten, ga gezellig mee.” Ging het met dubbele tong verder. Mabel keek de matroos koud aan, voor pokémons was ze misschien bang, doodsbang, maar mensen waren mensen en daardoor zwak. “Nee bedankt,” sprak ze rustig, met een ijzige ondertoon in haar stem. Het was maar een man, wat kon hij doen? “Ben je me aan het afwijzen?” ze werd dichter naar de dronken matroos toegetrokken. De man stonk naar alcohol en even was Mabel bang voor wat de man in deze staat zou kunnen doen. Amy gromde opeens, boos, want dit was niet oké. Niemand mocht zomaar aan haar trainer zitten. “Wat mot je?” werd er onvriendelijk aan het meisje gevraagd. Amy keek nu echt kwaad, Mabel voelde de bui al hangen. De Zorua sloot haar ogen en in haar handen verscheen een zwarte bal. Shadow Ball. Dus ze kon het wel. Amy keek de man nog een moment boos aan en stuurde toen de ghosttype move op hem af. Mabel werd losgelaten en de man keek de Zorua boos aan. “Zozo, gaan we het zo spelen?” waarschijnlijk had hij niet eens door dat een oogscheinend normaal meisje een move had gebruikt. Een pokébal werd tevoorschijn gehaald. “Amy?” piepte Mabel wat angstig tegen haar pokémon, voor mensen was ze niet bang, pokémons waren wat anders. Uit de bal kwam een Kingler, vervaarlijk klikkend met zijn klauwen. Ook al gaf de dronken trainer van de pokémon geen bevelen was het duidelijk wat hij moest doen. De krab kwam eerst op het oudere meisje af. Mabel voelde de tranen al in haar ogen prikken en liep zo snel ze kon achteruit, proberen niet te erg van streek te raken. Amy kwam grommend naar voren en veranderde in een Zorua, nu kleiner dan de Kingler. Nu de waterpokémon een duidelijke tegenstander had kwam hij naar voren en viel aan met een bubble. Amy reageerde door een Dark Pulse uit te voeren, een aanval waar ze ondertussen al heel goed in was. De Kingler was niet erg onder de indruk van de aanval, al raakte die wel, en sloeg naar de kleinere pokémon met een Stomp. Amy piepte geschrokken toen de schaar van de krab keihard op haar kop neer kwam, verward wankelde ze even rond om genadeloos modder in haar ogen te krijgen. Mud Shot. Nu kon de Zorua al helemaal niks meer zien, nu angstig keek Amy om zich heen, al was het enige wat ze kon zien duisternis was. Toen sloot de schaar van de Kinger zich om haar keel en werd de lucht afgeknepen. In doodsangst piepte de kleine pokémon. Mabel had eerst ontstelt toegekeken toen het gevecht begon, maar had al snel de pokébal van Silvester van haar riem geklikt en liet de Pidgeot er uit op het moment dat de krab was begonnen met het verstikken van haar andere pokémon. De vogel had maar een blik op het strijdveld nodig om te zien wat er aan de hand was. Zonder maar een waarschuwing of kreet te geven begon hij met het laden van een Hyper Beam. De Kingler, zo bezig met zijn prooi, had niks in de gaten. Toen de waterpokémon genadeloos werd geraakt door de super sterke normaltype aanval die door STAB nog eens sterker werd, kon Mabel een moment de verbaaste uitdrukking zien. Toen werd de pokémon weggeblazen door de aanval en viel Amy met een plof op de grond. Mabel rende naar het slappe bundeltje op de grond toe terwijl Silvester de dronken matroos nakeek die bang achter zijn pokémon aan rende. Tja, Silvester was niet zwak, niet super sterk, maar zeker niet zwak. En dan had je zijn mega vorm nog niet gezien. Amy piepte zwakjes en viel flauw. Half in paniek keek Mabel op naar haar vogel. “We moeten naar het pokécenter.” Geen vraag, geen bevestiging, het was een bevel.
Even later zat Mabel bezorgd in het pokécenter van Slateport, Silver had haar er heen gevlogen en nu wachtte ze in stilte op Amy. De zuster had wel gezegd dat het niet erg was, gewoon gevechtsschade, maar toch was ze bezorgd. Silvester was alweer in zijn bal, hij was niet kleiner geworden in de tussentijd en dus te groot. Hoe lang wachtte ze al? Vijf minuten, tien minuten, een kwartier, een half uur, een uur? Ze had geen idee, maar het leek een eeuwigheid te duren. En toen kwam.. Mabel stond op toen de zuster kwam aangelopen met een vermoeide Zorua in haar armen. “Gaat het goed met haar?” was het eerste wat de trainster vroeg, de vrouw knikte en gaf de Zorua aan haar trainer. Trillende nam Mabel de pokémon aan, tja, ze bleef bang voor pokémon. “Ze is wat moe, maar morgen is ze weer helemaal beter.” De zuster keek nog even naar de twee en ging toen verder met haar werk. Nog steeds bezorgd boog het meisje zich over de pokémon in haar armen. “G-Gaat het?” vroeg ze trillend aan Amy, de Zorua maakte een zwak geluid en knikte. “Laten we maar naar de kamer gaan,” mompelde Mabel er achteraan, ze had ook een kamer gehuurd in de tussentijd.
In de kamer was Amy al weer wat opgeknapt, de Zorua zat op de grond en probeerde weer Shadow Ball uit te voeren. Mabel zat op het bed en Silvester lag gemakkelijk op een kleedje op de grond. Hij keek alleen toe en leek zich niet echt iets aan te trekken van zijn bezorgde trainer of de Zorua die probeerde de aanval nog eens uit te voeren. Maar toch was er in zijn ogen ook een bezorgdheid te zien. Amy was een teamgenoot en hij gaf om haar, al was ze wel een lastpak. De Shadow Ball wilde maar moeizaam lukken, de Zorua slaagde er in een soort zwarte bal te vormen, maar een echte aanval was het ook niet. “Amy.. misschien moet je morgen nog eens proberen,” mompelde Mabel vermoeid tegen de pokémon, want dit ing niet werken. Echt niet, Amy probeerde het nu al zeker weer tien minuten. Maar de pokémon wilde er niks van weten en klemde haar kiezen op elkaar. Met gesloten ogen probeerde Amy al haar focus in de Shadow ball te stopen, waarschijnlijk was ze nog nooit zo geconcentreerd geweest. In plaats van een zwarte bal te vormen begon de Zorua te gloeien. Mabel viel haast van het bed bij de plotselinge evolutie, Amy werd groter, veel groter dan dat ze was geweest, en haar vormen veranderden. Ze leek meer menselijk te worden. Toen de Zorua, nu Zoroark, was uitgeëvolueerd had Mabel haar dex al in de hand en scande de pokémon. ‘Zoroark, the Illusion Fox Pokémon and the evolved form of Zorua. Each has the ability to fool a large group of people simultaneously. They protect their lair with illusory scenery. Bonds between these Pokémon are very strong. It protects the safety of its pack by tricking its opponents. Stories say those who tried to catch Zoroark were trapped in an illusion and punished.’ Mabel keek Amy verbijsterd aan, de Zoroark keek ook verbaast. Toen vertrok de blik van de nieuw geëvolueerde Pokémon om in een grijns en vormde zee en Shadow Ball. Een perfecte Shadow Ball. Amy veranderde zichzelf in een mens met haar nieuwe krachten, Mabel wist dat het maar een illusie was, maar het leek echt heel echt. “O, wauw, dit is echt geweldig!” Enthousiast keek Amy haar trainer aan, die viel van haar bed en bleef verstijfd liggen. Prate Amy nu net, dit moest een droom zijn, een rare droom die voort kwam uit de stres en bezorgdheid om de Zorua. “H-Hoe.. Wanneer.. hoe?” stamelde Mabel verbijsterd tegen Amy terwijl ze overeind krabbelde en de pokémon verbijsterd aankeek, Silvester was ook aan komen huppen en keek zijn teamgenoot verbaast knipperend aan. Voordat de Zoroark kans had om antwoord te geven was de trainer alweer op zoek naar info op haar dex. En vond die ook. ‘Zoroark is a bipedal, gray-brown, fox-like Pokémon with crimson and black accents. It has a pointed snout and ears with red insides. It also has some red rimming its eyes and mouth. It has a large, red, voluminous mane with black tips, which somewhat resembles a ponytail, as a teal bangle down its length separates a mass of the mane from the lower portion. It has a black ruff on its upper body, pointed at the shoulders from which its arms extend. Its upper arms are thin, whereas its lower arms, while still slim, are bulkier. The arms have spiky extensions of fur at the elbows, and it has red claws on its hands and feet. Zoroark's eyes are red-rimmed with light blue irises. Zoroark can create illusions that are indistinguishable from reality, deluding many people simultaneously. It can even create illusory landscapes in the forests where it dwells, to hide its territory and protect its den. However, Zoroark is incapable of physically changing itself into another form; it is merely capable of casting illusions. When a Zoroark takes the form of a human, it is capable of human speech. It can make convincing illusions of attacks, and these illusions are extremely realistic, enough to fool even cameras and make one believe they're being physically affected, though the illusion does not have any direct physical effect. Zoroark, along with its pre-evolution Zorua, are the only Pokémon capable of learning Night Daze. Zoroark lives in groups, where unity is strong. It is extremely protective of those it cares about and will go to any lengths to keep them safe, including risking its own life, and it can hold grudges on those who harm its loved ones. Zoroark will hide its Zorua young in its mane to protect them and carry them around. There are stories that say Zoroark punishes those who attempt to catch it by trapping them in an illusion.’ Oké, veel van die info was niet nodig, Mabel las nog eens en vond toen het stukje text waar ze net overseen had gelezen: When a Zoroark takes the form of a human, it is capable of human speech. “Wauw,” nog steeds extreem verbijsterd keek Mabel haar Zoroark aan. “Je kunt praten.” Amy keek haar trainer aan alsof die nu onzin aan het uitkramen was. “Natuurlijk, mijn ouders konden het ook en ik heb zo lang gewacht tot ik eindelijk kon evolueren! Maar het schijnt alleen te werken als ik een mensen illusie maak.” Mabel knikte, niet goed wetend wat ze moest zeggen, ze bekeek Amy eerst wat beter. De Zoroark had niet de vorm aangenomen van een tienjarig meisje, zoals ze als Zorua altijd deed, nu was de pokémon een tiener. Misschien even oud als zij was. Ze was net was kleiner dan haar trainer en had lang, rood haar. Amy leek haar verschijning te hebben gebaseerd op haar normale, ‘echte’ vorm. Haar nagels waren rood gelakt en in het lange rode haar waren zwarte plukken te vinden. Amy had blauwe ogen, het enige typische Zoroarks dat ze niet had was een staartje. Het rode illusie haar hing gewoon los. Nog steeds in een verbijsterde staat stak Mabel haar hand uit om Amy aan te raken, maar trok die ook meteen weer terug. In plaats van mensenhuis te voelen voelde ze het vacht van de pokémon. Amy merkte het ook en keek teleurgesteld naar haar arm. “Ja ik weet het,” mompelde ze met een wat treurige blik. “Dit is echt alleen een illusie, Zorua’s kunnen zich wel echt in andere veranderen, maar dat kan ik nu niet meer.” Ze zuchtte en keek toen weer vrolijker op. “Maar nu zijn mijn krachten toegenomen, ik kan op een veel grotere schaal illusies maken.” Mabel wie het nu langzaam begon te bevatten, knikte en keek in de blauwe ogen van de illusie mensAmy. “Hoe wist je dat je dat kon?” vroeg ze nieuwsgierig aan de pokémon, het was ergens wel een beetje raar dat ze nu met een pokémon aan het praten was. Er bestond ook een soort telepathie, Lucario’s en andere psychische pokémons konden daarover beschikken, maar van echt hardop praten had ze nog nooit gehoord. “Mijn ouders,” antwoordde Amy, en meteen daarna zuchtte ze. “Toen ik ze nog had.” Nu was Mabel’s nieuwsgierigheid al helemaal gewekt, zelf had ze ook een pijnlijk verleden, maar het verleden van een pokémon horen uit de mond, of bek, van die die het had meegemaakt was heel bijzonder. “Wil je het.. vertellen?” vragend keek het meisje haar pokémon aan, natuurlijk hoefde Amy er niet over te praten als ze het te vervelend vond, al was ze wel heel nieuwsgierig. De Zoroark keek haar trainer even aan en knikte toen. “Ik wil het al tijden aan iemand vertellen.” Antwoordde ze met een vage glimlach op haar gezicht. Amy ging naast haar trainer op het bed zitten, sloot haar ogen even en begon toen te vertellen. “Het begon allemaal ongeveer drie jaar geleden...”

De Zorua opende haar ogen, net uit het ei en nu wilde ze de wereld al ontdekken. De groep waarin ze was geboren was redelijk groot: 5 Zoroarks en 4 Zorua’s, waarvan een haar broertje. De ouders van de kleine pokémon waren de leider en zijn partner, hun eerste nest. Het meisje kreeg de naam Amy en de jongen werd Zorro genoemd, ze waren al beste vrienden vanaf het moment dat de met elkaar begonnen te spelen. Het bos was de veiligste plek om op te groeien en de illusies die de groep maakte zorgden er voor dat ze nooit werden ontdekt. Amy en Zorro waren goede vrienden, onafscheidelijk. Alleen was er soms een andere Zorua, een oudere met de naam Jack, die heel irritant kon zijn. Hij was een beetje een pestkop – Amy was heel duidelijk over dat deel – en een aandachtsvrager. Een Zorua die net als Zorro en Amy vastbesloten was wat voor de groep te doen, Zorua’s hebben meestal ook een sterk familie gevoel. Alleen was Jack iemand die vaak te ruw speelde en andere expres pijn deed. Amy negeerde hem meestal, maar Zorro was degene die altijd in de problemen kwam. Hij en Jack hadden een bepaalde rivaliteit die niet weg wilde trekken. Maar goed.
Amy keek haar moeder aan, haar moeder was een mooie Zoroark. En sterk ook, alleen was er een ding wat haar zwak maakte. Haar nieuwsgierigheid, speciaal haar nieuwsgierigheid voor mensen. De wezens die pokémons opsloten in ballen en die haar vader slecht noemde. Maar dat vond Mara niet, mensen waren eindeloos interessant: hoe ze steden bouwden, hoe ze leefden in stenen nesten, hoe ze de baas speelden over de wereld. Zo vaak had ze het aan haar dochter verteld, dat ze, als ze kon, ze in de mensenwereld wilde wonen. Haar vader, Doran, was er fel op tegen, mensen waren slecht en ze zouden nooit veranderen! Het hield Mara echter niet tegen met het bedestuderen van de vreemde mensen, ze waren zo anders, de enige levende wezens die geen aanvallen konden leren. En de enige levende wezens die pokémons tot hun gevangenen konden maken. Erg bijzonder allemaal. Maar het leven bestond nu eenmaal uit het bosleven. Amy begon, na haar eerste verjaardag, de fascinatie voor mensen te delen. Misschien kwam het door de verhalen die haar moeder haar toefluisterde, of die keer dat ze een klein meisje in het bos had zien lopen, maar ook de jonge Zorua wilde weten wat mensen waren. Mara had zelfs een schommel voor haar gemaakt, die had ze wel eens in een mensenveld gezien. Zorro was meer als zijn vader, iemand die van gezag hield, van orde. Het leven was prima, broer en zus waren close, vader en moeder gelukkig, de groep veilig. Maar niks duurt voor eeuwig, zeker gelukkige tijden niet.
Het is niet heel lang geleden gebeurt, misschien een half jaar geleden van nu. Zorro en mam Mara waren op zoek naar eten, iets wat twee solitairen wel konden vinden. Ze waren niet op jacht of zo. In elk geval dwaalden ze naar de rand van het gebied en vonden daar een trainer, een man die zich niet had laten foppen door het illusieveld dat ons allemaal veilig hield. Zorro wilde meteen weg, vader waarschuwen en de man wegjagen, maar Mara wilde kennis maken, ze kon immers praten door haar illusie. Toen Zorro even niet oplette glipte de Zoroark er tussenuit en wilde met de man praten, in plaats van een gesprek glommen de ogen van de trainer hebberig op en ging hij het gevecht aan met Mara die nu haar fout inzag. Zorro probeerde te helpen, echt waar, maar de Arcanine van de man sloeg hem makkelijk omver toen de pokébal zijn moeder opsloot. Mara was gevangen en Zorro werd uitgeschakeld. De volgende dag vond Jack, die ook al een Zoroark was geworden, de Zorua en nam die mee. Veel van de groepsleden vonden het haar eigen schuld, had ze maar niet zo geobsedeerd moeten zijn met mensen. We wisten allemaal al lang dat die gevaarlijk waren. Amy had het moeilijk, de relatie tussen haar en haar broer werd slechter en hun vader was bezig met het vinden van zijn partner. Doran was vaak tijden weg om zijn geliefde te vinden en met elke mislukte poging werd hij wanhopiger. Het ging zo een paar maanden door totdat hij thuis kwam met vreselijk nieuws. Mara was in de wonder trade beland, ze werkte niet mee met haar trainer en die had haar weggedaan. Ze kon overal op de wereld zijn! Gebroken gaf Doran het op, hij wilde niet meer en de weken daarna waren vreselijk. Amy zag haar vader wegkwijnen en haar broer steeds meer in problemen raken tot op de dag dat alles verloren leek, toen het laatste restje van de familie uiteen viel. Dat was toen Doran stierf door een auto-ongeluk.
Zorro en Amy kregen het te horen van de rechterhand van hun vader, Damian, hij vertelde dat Doran niet had uitgekeken en onder een auto was gekomen. Het bleek dat hij nog een poging had willen doen Mara te vinden, maar niet goed had uitgekeken en de weg op was gerend. Damian zou nu leider worden, daar twijfelde niemand aan, en met de groep ging het weer beter nu er weer een leider was die zijn taak serieus nam. Iedereen was gelukkig behalve degene die alles waren verloren, Amy en Zorro konden geen plaats meer vinden in de groep. Amy vond haar afleiding door mensen te bekijken en op haar schommel te zitten die al weer in verval raakte. Zorro raakte in problemen en besloot uiteindelijk te vertrekken. Geen boodschap, niks, Amy kwam terug van haar eindeloze wandelingen en hoorde dat Zorro al sinds gisteren weg was. Na een week was hij nog niet terug.
Het maakte mij Amy gebroken, ze had alles verloren en het leek niet terug te willen komen. De Zorua spendeerde meer tijd door als mens en liep vooral in haar eentje rond. Ze had de groep praktisch verlaten, de enige plek waar ze echt lang bleef was de schommel. En daar vond Amy nieuwe hoop. Ze had het wel gehoord, een mens die tussen de bomen liep met een pokémon achter haar aan. Het kwam in haar op om zich te verstoppen, maar wat zou het voor zin hebben? Er was niks in het bos wat haar ervan weerhield weg te gaan. En natuurlijk was Amy nieuwsgierig, wat voor mens zou het zijn? het bleek gewoon een verdwaalde reiziger te zijn, iemand die de weg wilde weten. Even was de Zorua verbaast, maar besefte al snel dat het meisje niet kon weten dat ze een pokémon was. Dus wees ze de trainer de weg en kwam er achter dat ze best aardig was. Raar, als je opgroeide met het idee dat mensen monsters waren.. na de ontmoeting ging Amy weer terug naar haar schommel en bleef daar even nadenken. Misschien waren trainers helemaal niet zo slecht. De volgende dag nam ze zich voor het trainermeisje met haar Pidgeot weer te vinden en te ontdekken wat ze precies was. Helemaal niet zo moeilijk, want het meisje slaagde er in op het territorium van de groep te komen en Jack te ontmoeten. Ze nam een besluit, het besluit waar ze later blij was dat ze hem nam. Amy viel Jack aan, de Zoroark was verrast en wilde het gevecht maar al te graag aangaan. Hij noemde haar een verrader en zei dat hij haar graag het zelfde einde gaf als haar vader had gevonden. Maar voor de Zoroark iets van zijn bedreigingen waar kon maken kwamen de andere, Damian en zijn andere helpers. Ze zeiden dat als haar hart bij de mensen lag, ze daar moest blijven. Amy was verbannen, had nergens meer om heen te gaan. Het deed haar minder dan je zou denken, maar de pijn van verlies was daar. De Zorua besloot met Mabel mee te gaan en te leren over mensen, leren waarom ze precies ‘slecht’ waren zoals haar vader zei en wat haar moeder tegen sprak. En ze hoopte Zorro te vinden, Amy miste haar broertje en wilde weten waarom hij weg was gegaan. Misschien zou het lukken, misschien niet. Maar nu ben ik hier en hoop dat het een beetje gaat.

Amy ademde diep in en uit en keek haar trainer daarna aan. “En nu ben ik dus hier.” Mabel knikte, het was een redelijk heftig verhaal, Amy was wees door mensen geworden en toch had ze er geen hekel aan. “Ik ben blij dat je in mijn team zit,” zei ze met een glimlach tegen de Zoroark. Amy knikte en keek even naar Silver. “Maar er kan nog veel gebeuren aan ons kleine team. Ik bedoel; Silvester wil niet eens vechten en behalve mij heb je geen andere pokémon.” De Zoroark keek even naar het meisje naast haar. Mabel keek onzeker terug. “Maar je weet toch dat ik een fobie heb?” vroeg ze met een duidelijke twijfel in haar stem, ze was bang voor pokémon, punt. Amy knikte en keek even afwezig in de verte. “Maar ik weet ook dat je er vanaf wilt komen, en met alleen Silvester en mij gaat dat niet lukken.” Oké, ergens had ze een punt, maar zo makkelijk was het ook weer niet. “Beloof me dan in elk geval één nieuw teamlid te vangen, zodat we wat voor gaan stellen en jij kunt oefenen met wat minder bekende pokémon.” Haast smekend keek Amy haar trainer aan, zo kende ze de Zoroark weer. Mabel dacht kort na, tja, Alex had zulke dingen ook gezegd en ze kon de pokémon nog altijd vrij laten als ze die niks vond. “Oké,” gaf ze toe. “Maar op de voorwaarde dat ik zelf mag weten welke pokémon ik vang.” Amy knikte wild en had een grote grijns op haar gezicht. “Hoe meer zielen, hoe meer vreugde,” sprak de pokémon met een vrolijke twinkeling in haar ogen. Ze vond het nu al helemaal geweldig meer pokémons te leren kennen. Aangezien ze Mabel ook wilde helpen en wilde weten hoe het was een echte vechtpokémon te zijn. Ze had er nu al zin in. “Jij bent weer beter hoor ik,” mompelde Mabel wat vermoeid. Amy hield even op met stuiteren en keek haar trainer wat schuldig aan. “Laten we maar gaan slapen.” Zei ze met een klein grijnsje. Amy krulde zich, als Zoroark, op op het kleed, tegen Silvester aan, en Mabel ging op het bed slapen. Wat een lange dag.
De volgende dag liepen ze alweer door Rustboro, Silvester had Mabel er heen gevlogen en nu liep het meisje naast Amy rond. Het was wel wennen, nu de Zoroark er als zeventien of achttienjarige uitzag en kon praten, praten! Alleen raar dat het niet mogelijk was als Amy een pokémon was, want de mens was maar een illusie toch? Als je Amy aanraakte zou je gewoon haar vacht voelen. Opeens werd ze aangestoten door de klauw van de Zoroark. Mabel keek verstoort op en zag dat ze al aan het einde van de stad waren gekomen. Ehm.. nou ja, ze had nog geen plan gehad om ergens heen te gaan. “Waar wil je eigenlijk heen?” vragend keek Amy haar trainer aan, het was nog steeds wennen dat het meisje dat daar stond Amy was. Mabel haalde haar schouder op, had ze beter niet kunnen doen. “Ik vraag het wel aan iemand,” vrolijk liep de Zoroark, lijkend op een gewone, reizende tiener, richting een andere meisje en bleef voor die staan. “Weet jij misschien de weg.” Mabel had moeite zich te beheersen, Amy bleef Amy, maar de weg vragen zonder te weten waar je heen wilde. Dat was... ze had er niet eens woorden voor. Met een zucht liep ze achter haar pokémon aan, geweldig.

& Azalea