Slippery. [&RAGYA AIRON] [FINISHED]

Met over elkaar geslagen armen keek Kaito naar de grot. Het was bekend als de Reflection Cave en zou schijnbaar een heel mooie grot zijn volgens de meesten in Geosenge Town, het dorp van stenen. Hij zuchtte, keek naar Psycho en ging vervolgens naar binnen. Het felle licht van de grot deed pijn aan zijn ogen, maar na heel even te hebben gekeken wenden zijn ogen aan het licht. Het eerste wat hem opviel was dat hij zijn eigen spiegelbeeld zag. Het tweede wat hij zag was dat er een soort ijslaag over de grond lag. Aangezien er geen andere kant was om op te gaan dan over het ijs, besloot hij om het te wagen. Hij voelde voorzichtig met een voet op het ijs. Hij had nog wel sporten beoefend waarbij hij zijn evenwicht moest bewaren, zoals bijvoorbeeld surfen. Hij ging vier keer in de week naar de fitness om te sporten, maar hij deed ’s zomers vooral sporten waarvoor hij buiten moest zijn zoals dus surfen. Hij had zijn surfplank meegenomen naar de plek waar hij onderdak had gekregen, dus die kon hij nog wel eens tevoorschijn halen op een vrije dag. Terwijl hij zo aan surfen zat te denken lette hij niet echt op en gleed zijn voet naar voren. Kaito zette zijn andere voet er echter zo snel bij dat hij zichzelf nog kon redden en naar de andere kant gleed. Hij probeerde zich zo staande mogelijk te houden en dat was ook gelukt als zich verderop niet een persoon had bevonden. Kaito zuchtte. ‘Aan de kant!’ riep hij nog, maar hij bevond zich op zo’n dichte afstand dat hij dacht dat het weinig ging uithalen.

Misschien had hij dat zuchten toch niet moeten doen en had hij eerder moeten roepen. Met de rotvaart waarmee hij haar naderde zou ze natuurlijk nooit meer kunnen uitwijken en dat was te merken ook. Kaito stak zijn hand uit en probeerde zijn hand tegen de muur te duwen zodat hij af zou remmen. Jammer genoeg voor hem bevond er zich geen muur vlakbij in zijn buurt. Het enige wat er was, was zijn spiegelbeeld en dat bestond uit glad ijs. En dat zorgde er dus voor dat hij niet kon afremmen en tegen haar botste. Uiteraard werd het hem niet makkelijk gemaakt. Hij probeerde te verhinderen dat hij op haar zou vallen, maar zelfs dat was onmogelijk en met een smak viel hij op haar. De klap werd enigszins nog wat verminderd omdat hij zijn handen uitstak. Hierdoor voelde hij pijn door zijn handpalmen schieten. Zijn ellebogen bevonden zich aan weerszijden van haar lichaam en de rest van zijn lichaam leunde op die van haar. Zijn gezicht was slechts een paar centimeter verwijderd van haar en als ze niet net zouden zijn gevallen, zou men eerder denken dat het een of andere scène was waarbij ze elkaar gingen kussen. Dit was echter niet Kaito’s plan. Het was niet dat hij de dame onder zich niet mooi vond, maar hij was niet echt van liefde op het eerste gezicht of meteen gaan met die banaan als hij een vrouwelijke schone zag. En dus duwde hij zichzelf van haar af en landde naast haar op zijn rug. ‘Sorry,’ mompelde hij. ‘Ik kon mezelf niet afremmen. Ik riep wel nog naar je om aan de kant te gaan.’ Hij kon het niet helpen dat hij even grinnikte. Hij moest eerlijk toegeven dat het hem geen zier boeide of ze zichzelf pijn had gedaan. Zijn excuses waren dan ook niet gemeend, maar dat kon zij niet weten omdat hij ze zo oprecht had aangeboden. Psycho kwam naar hun toe gegleden en keek zijn trainer bezorgd aan, waarna hij voor beide personen één hand uitstak. Hij wilde zowel Kaito als het meisje omhoog helpen. Ze moesten immers wel de act als vriendelijke personen ophouden, uiteraard.  

OOC: Sorry, maar het einde van je post vroeg er gewoon om ;D

Kaito kuchte. Hij had zich niet erg veel pijn gedaan. Hij had eigenlijk best een zachte landing gehad, maar dat kwam omdat zij de grootste klap had opgevangen. Dat vond hij eigenlijk wel goed zo. Het enige wat hem pijn deed waren zijn handpalmen waarmee hij de grootste klap had opgevangen. Als ze al pijn had, dan had ze nog erg veel geluk gehad. Zijn volledige gewicht was niet eens op haar gekomen, maar ze leek er wel last van te hebben. ‘Ik zei dan ook dat je aan de kant moest gaan. Maar wel goed van je dat je eerst om een etentje vraagt in plaats van dat je ze meteen op je laat liggen.’ Hij grinnikte even om zijn eigen grap, keek naar de uitgestoken hand van Psycho en nam deze, in tegenstelling tot het meisje, wel gewoon aan. Oké, misschien was het een beetje een dubbelzinnige grap geweest, maar ach. Zijn blik gleed naar haar Ninetales. Het was een prachtige Pokémon. Misschien ook wel leuk om te stelen. Hij moest zich echter koest houden. Eerst vertrouwen winnen, dan tot actie overgaan. Tenzij de Pokémon niet sterk leek en het een klein trainertje was. En hij zich in Lumiose City bevond uiteraard. Dan kon hij het wel wagen. Maar voor nu moest hij het maar gewoon bij de straten van Lumiose City patrouilleren houden. ‘Maar goed,’ sprak hij en hij klopte zijn kledij af alsof er niks was gebeurd – godzijdank waren ze niet vies! – en keek haar vervolgens aan. ‘Mijn naam is Kaito Stone. Aangenaam kennis te maken, mevrouw.’ Hij maakte een idiote buiging, kwam weer overeind en keek haar vervolgens glimlachend aan. Psycho sloeg zijn armen over elkaar heen en keek naar de Ninetales. Kaito liet kort zijn blik glijden naar de Ninetales. Die zouden ze wel aankunnen als ze besloot om irritant te gaan doen.

Kaito had haar hand aangenomen en er een zachte kus op gedrukt. Daarna had hij haar hand zachtjes weer losgelaten, alsof het van porselein was. Allemaal opgezet spel natuurlijk. Als hij haar hand fijn moest knijpen dan deed hij dat gewoon. In tegenstelling tot de meesten van zijn leeftijd was hij niet iemand die het vreselijk vond om dames pijn te doen. Dat wilde trouwens niet zeggen dat hij niet bereid was om een dame in nood te helpen, maar dan moest ze niet van hem verwachten dat hij dat zou blijven doen. Soms was het ook gewoon eens leuk om in de problemen te komen. Hij had een gespierd postuur en dat zorgde er meestal wel voor dat hij zo veel kracht kon zetten dat hij zijn tegenstander fysiek wel aankon. En de Teleport van Pyscho, welke hij als vluchtmiddel kon gebruiken als hij het allemaal een beetje fout liep, hielp ook wel enorm veel. Hij kwam snel te weten dat de Ninetales van de dame Aldrei noemde. Geen idee waar de naam vandaan kwam en het lag ook ver buiten zijn interesse. Hij draaide zijn hoofd terwijl hij naar de rest van de grot keek. Verderop bevonden zich meer van die gladde ijslagen. ‘Gaan we verder door de tunnel of wil je liever terug? Hier blijven staan heeft ook geen zin,’ zei hij tegen haar. Hij zou haar handje wel vasthouden als ze bang was. Ha. Niet dus. Nou ja, als het echt moest om zijn doelen te bereiken – namelijk dat ze hem zou vertrouwen – dan zou hij dat wel doen. Die Ninetales van haar was misschien geen aanwinst voor zijn team, maar wel leuk om op de zwarte markt te verkopen. Misschien kon hij er wel een goed prijsje voor krijgen. Zijn blik gleed weer naar het meisje toe. ‘Oh ja, dat is trouwens Psycho,’ sprak hij. Afgeleid van psychopaat, wilde hij er nog bij voegen, maar dat zou niet echt goed helpen bij de act die hij al de hele tijd aan het opzetten was en dat zou niet goed zijn.

Kaito had kort met zijn wenkbrauwen gefronst toen ze een duidelijke nadruk legde op ‘we’. Alsof ze hem verweet dat zij gezamenlijk verder moesten gaan. Hé, van hem had ze ook mogen omkeren als ze wilde. Het was niet dat hij per se bij haar in de buurt wilde blijven of zo. Ze koos er zelf voor om ‘we’ te gebruiken en er dus voor te kiezen om samen door de grot te gaan. Zoals altijd lag het dus niet aan hem. De Ninetales was nog steeds wantrouwig naar hem toe en dat liet hem kort grinniken. Slimme Pokémon. Psycho vertoonde, zoals altijd, geen emoties naar de Pokémon of mensen toe om hem heen. Enkel bij Kaito in de buurt was hij wie hij wilde zijn, maar voor de rest zette hij, net als zijn trainer, een act op door emotieloos overal op te reageren. En behulpzaam. Net alsof hij het niet in zich had om een trainer genadeloos tegen de muur te drukken met zijn Confusion als hij dat zou moeten doen van Kaito. Psycho was zo afhankelijk van Kaito geraakt dat hij het gevoel had dat hij zelf geen persoonlijkheid meer had. Als hij Kaito niet kon dienen, zou hij zichzelf nogal hulpeloos voelen. Kaito deed misschien alsof hij wel zonder Psycho zou kunnen, maar voor hem zou het ook anders zijn. Maar goed, terug naar de grot met het meisje voor even. Ragya had haar Pokémon net voorgesteld en ondanks dat hij de namen van haar Pokémon had gemist – wat vond hij dat toch verschrikkelijk, boehoe – had hij wel de Eevee gezien die uit haar rugzak piepte. Hmm. Interessante Pokémon. Ook nog jong. Een makkelijk slachtoffer. De Ninetales leek ook wel een Pokémon te zijn die hij aankon. Zou hij…? En toen besefte hij het zich. Hij had helemaal geen Dark Ball’s bij zich. Hij moest er nog kopen. Hij knarste met zijn tanden. Dat was pech hebben. ‘Een jonge Eevee,’ bracht hij uit. ‘Leuk, hoor.’ Hij was zo goed in acteren dat Ragya zijn ergernis waarschijnlijk niet zou merken. Hij zag een stuk ijs en nadat hij gecontroleerd had of er niemand in de weg stond, deed hij net alsof hij op een surfboard stond en gleed soepel over het ijs. Vervolgens ging hij vlak voor het ijs staan en keek Ragya aan. ‘Moet ik je soms helpen, schat?’ vroeg hij plagend aan haar en hij grijnsde. 'Het zou me een eer zijn om u veilig over dit ijs te mogen helpen.' En weer maakte hij een gekke buiging.

Een kleine grijns speelde zich om Kaito’s lippen. Hij wist dat het allemaal maar geacteerd was en dat hij nooit echte emoties kon ervaren voor mensen zoals anderen dat wel konden, maar dit begon hij eigenlijk best wel amusant te vinden. Wat raar was, want meestal vond hij het acteren enkel erg vervelend. Tenzij het was om iets vervelends, natuurlijk. Zoals de vorige keer toen hij iemand had laten vallen over glad ijs. Dat was gewoon leuk geweest om daarbij de onschuldige zelf te moeten acteren, maar het was minder leuk als je net alsof moest doen dat je vriendelijk was tegen iemand anders alleen maar om diens vertrouwen te winnen zodat een aanval later makkelijker gepland zou zijn. Maar dit… dit was anders. Dit was grappig. Hij haalde zijn schouders op toen ze het afwees en deed handig een stap opzij zodat ze niet tegen hem zou vliegen. De volgende minuten waren ze enkel bezig met ijs oversteken. Hij begon er erg handig in te worden. Omdat hij toch zo’n gentleman was – en omdat hij het eerlijk gezegd gewoon niet fijn vond om iemand achter zich in plaats van voor zich te hebben omdat het dan minder overzichtelijk was wat een persoon met je zou kunnen doen – liet hij haar eerst gaan. Als hij bovendien zou struikelen zou hij tegen haar komen en niet andersom. Dan zou hij een zachtere landing hebben. Hij zag voor zich dat het arme schaap haar evenwicht had verloren, maar zich wel nog overeind wist te houden. Droog trok hij een wenkbrauw op en gleden zijn ogen geïrriteerd naar het plafond met de bedoeling om met zijn ogen te rollen. Toen pas merkte hij de scherpe ijspegel op die aan het plafond hing en binnen de kortste keren naar beneden zou hangen. Het was overduidelijk het werk van één van de Pokémon die zich hier bevonden, hoewel hij geen idee had in hoeverre er ice types waren hier. Misschien met een Psychic of een Confusion aan het plafond gevestigd, wie weet. Terwijl Ragya aan het grommen was op het ijs, begon de ijspegel steeds losser te zitten en een innerlijke strijd woedde in hem. Als hij niks zou doen, zou ze er een levenslange verwonding aan kunnen oplopen. Zijn instinct nam het over toen hij zag dat de ijspegel naar beneden begon te gaan. Hij sprong naar voren, landde op het ijs en schoof een heel stuk door tot hij tegen haar botste. ‘Shit!’ riep hij uit toen hij voelde dat de ijspegel naar beneden was gekomen. Het was gebarsten in kleine splintertjes en enkelen daarvan hadden zich in zijn been geboord. Opnieuw lag hij half op haar. ‘Er hing een ijspegel boven je die naar beneden wilde komen en dat, zo te voelen, net ook gedaan heeft,’ probeerde hij droog te zeggen, maar een pijnlijke grimas hing om zijn gezicht. En waarom had hij haar ook precies weer gered? Om vertrouwen te winnen? Ja. Liet hij het daarop houden. Om vertrouwen te winnen.

OOC: Your wish is my command. Ik zal wel mee verzinnen, gnagna c: Oh, sorry, hij werd 'n beetje lang. Negeer de lengte maar en reageer maar zo kort mogelijk terug als je wilt, hoor c:

Kaito voelde vocht naar beneden stromen. Een beetje alsof hij in zijn broek had geplast, maar hij wist heus wel dat het geen plas was. Het waren de splintertjes die dieper in zijn huid waren gegaan en die nu pijnlijk staken in zijn been. Hij voelde het bloed naar beneden druipen en zuchten. Bah. Hij haatte elk vochtig gevoel op de wereld. Vooral dat gevoel nadat hij een warme douche had genomen en weer terug naar buiten moest. Dan moest hij met een handdoek alles afvegen en als hij het niet goed genoeg deed, kreeg hij er natte en plakkerige kleren van. Echt een vreselijk hatelijk gevoel, maar het overkwam hem dagelijks weer. Hij hield ook absoluut niet van regen of hagel. Hij hield wel van surfen en van de zee. Maar ook dat gevoel duurde maar kort, want als hij uit het water was, voelde hij zich weer vreselijk. Zijn blik gleed naar zijn been, maar hij kon natuurlijk niks zien omdat hij nog steeds op Ragya lag. ‘Daar ben ik op dit moment eerlijk gezegd niet zo mee bezig,’ antwoordde hij droog op haar woorden, maar zette zijn handpalmen vlak langs haar gezicht. Het leek er net op alsof hij haar wilde gaan kussen en even dwaalden zijn ogen terug af naar de hare. Haar ogen bleven in de zijne hangen. Vervolgens gaf de zilverharige man een duw en rolde hij van de roodharige schone af. Hij kreunde toen hij neerkwam en keek naar zijn been. Hij zag een stuk ijs uit de grond steken en leunde met zijn rug tegen dat gedeelte waarna hij zijn broekspijp naar boven trok. ‘Psycho, gebruik Confusion om ze eruit te krijgen,’ zei hij terwijl hij zijn tanden op elkaar klemde en zijn hand om het ijsblok sloot waar hij tegen leunde. Psycho deed met tegenzin wat er van hem werd verwacht en gebruikte zijn lepel. Telkens als er een scherf uit zijn been ging, klemde Kaito zijn kaken op elkaar om het niet uit te schreeuwen van de pijn. Zweet kwam op zijn voorhoofd terecht en zuchtend draaide hij zich opzij naar Ragya om niet naar de geconcentreerde Psycho en zijn been te hoeven kijken. ‘En hoe gaat het daar?’ vroeg hij. ‘Is mijn reddingspoging gelukt of is hij voor niets geweest?’ Hij informeerde duidelijk – op een wat terughoudende manier – of zij gewond was geraakt. Het kon hem niks schelen. De enige reden dat hij haar had gered was om haar vertrouwen te winnen zodat hij even later haar Pokémon met gemak kon stelen.

OOC: Ik vind die avatar met die roos waar zij met gesloten ogen op staat echt 'n prachtige avatar! c: (weet niet of het nu je vaste avatar is of niet, want ik zie ze nogal vaak verschillen elke dag xD)

Kaito inspecteerde kort haar wonden, maar zag op enkele bloedspettertjes na niks ernstigs. Dan was wat hem overkomen was wel wat erger. Ondanks dat de ijspegel niet direct contact had gemaakt met zijn huid, was hij in stukjes gebarsten vlak naast zijn been. Het ijs waar hij net nog op had gelegen was bezaaid met van die kleine stukjes. Dankzij Pyscho waren daar wat bijgekomen. Kaito voelde het overal branden aan zijn been en keek naar het plafond terwijl lichte zweetdruppeltjes zich vormden op zijn voorhoofd. Hij kreeg het warm van die pijn. Hij had sowieso niet veel met injectienaalden en andere dingen die er ook maar iets op leken. Zijn blik gleed naar Ragya. ‘Mooi zo,’ antwoordde hij droog. ‘Heb ik toch niet voor niets mijn been zo pijn gedaan.’ Hij keek haar echter wantrouwig aan toen ze met een lap stof, water en een lucifer aankwam zetten. Hij wilde zijn been terugtrekken, maar het leek haast wel verlamd te zijn. Hij zuchtte en keek haar gespannen aan. ‘Ik zweer dat Psycho je iets aandoet als je me voor mijn leven verwondt,’ sprak hij dreigend, maar Psycho vertoonde geen enkele poging om het meisje ook maar iets aan te doen en keek haar in plaats daarvan emotieloos aan. Als Psycho er al zo rustig bij stond, had hij niks te vrezen, toch? ‘Ragya, wat ben je van… aah!’ zei hij en hij kneep zijn ogen dicht van de pijn. Hij had heus wel in de gaten dat ze de wond dicht wilde branden, maar moest dat weer per se op zo’n manier gebeuren? ‘Mijn sexy beenhaar, wat doe je?’ bracht hij vervolgens dramatisch uit. Dat deed hij echter enkel om niet op de pijn te hoeven letten. Hij zakte wat meer onderuit en keek naar de wond die dicht gebrand was. Het deed ongelooflijk veel zeer. ‘Ja, geef maar hier,’ sprak hij, waarna hij het water van haar overnam en deze op zijn been gooide. Aaah. Dat verkoelde wel een beetje. Hij keek haar met samen geknepen ogen aan. ‘Ik denk dat we nu quitte staan,’ volgde er droog. Hij was te koppig om Psycho of haar om hulp te vragen, dus sloeg hij zijn arm om het ijs heen en probeerde overeind te komen. Hij zakte echter weer terug op zijn plaats en tilde zijn shirt op om zijn voorhoofd te ontdoen van het zweet. Voor enkele luttele seconden was zijn gespierde borstkas ontbloot, waarna hij het shirt weer liet zakken en haar aankeek. ‘En waar wilt mevrouw nu naartoe?’ vroeg hij terwijl hij opnieuw een poging deed om overeind te komen.