Slippery. [&RAGYA AIRON] [FINISHED]

Psycho keek opzij naar Ragya, maar zijn gezicht stond uitdrukkingloos. Hij reageerde dan ook expres niet op haar en keek haar niet eens aan. Hij voelde zich toch wel lichtelijk bezorgd om zijn trainer, ook al had hij niet ingegrepen toen Ragya hem behandelde met het vuur. Hij had gewoon het vage gevoel dat het meisje niet zo slecht voor Kaito was als Kaito zelf misschien dacht en daarom had hij niet ingegrepen. Hij had een lichte verandering bij haar opgemerkt. Haar gedrag naar Kaito toe was ietsje anders, ook al merkte Kaito dat zelf natuurlijk weer niet. Kaito zuchtte toen hij weer terug tegen het ijs naar beneden gleed. Hij wilde Psycho wenken zodat hij hem kon oprapen, maar voelde zich daar veel te koppig voor. Dan zou hij zwak overkomen tegen Ragya en dat was juist de indruk die hij niet wilde geven. Hij wilde overkomen als een gevaarlijk iemand. Iemand die zijn eigen boontjes kon doppen. Ook al wist hij dat hij zo niet overkwam omdat hij een te vriendelijk uiterlijk daarvoor had, wat weer perfect paste bij zijn karakter. Mensen laten denken dat hij vriendelijk was en goede bedoelingen had terwijl hij er eigenlijk op uit was om hun leven te verknallen als dat zou moeten om een rang hoger te gaan dan hij nu al was. Ragya kwam hem al oprapen en lichtelijk protesterend probeerde hij zijn arm van haar nek te halen, maar dat lukte niet echt. ‘Wat vernederend,’ mompelde hij terwijl hij zijn arm dan maar liet hangen en op zijn goede been leunde. ‘Ik denk dat we die kant op moeten,’ zei hij vervolgens. ‘Terug over dat gladde ijs.’ Hij keek uitdrukkingloos naar het ijs. Dat zouden ze nooit halen. Niet zonder hem te laten vallen in elk geval. ‘Of ik kan voor de makkelijkere optie gaan en Psycho Teleport laten gebruiken, natuurlijk. Sinds dat jij toch zo open staat om me te verzorgen.’ Een klein grijnsje verscheen om zijn lippen terwijl hij Psycho wenkte en haar vragend aankeek. Omdat hij maar op één been leunde moest hij behoorlijk steun bij haar zoeken, iets wat hij maar niets vond. En dan had ze ook nog die Ninetales die naar hem loerde alsof ze hem elk moment kon vloeren. Waarom had hij zich dan ook zo uitgesloofd door haar te redden? Geen idee, maar door erover te peinzen zou het niet beter worden. Helemaal niet zelfs.

Kaito zuchtte en wierp een blik op het ijs. Hij zweerde bij deze dat hij hier echt nooit of te nimmer meer zou komen tenzij het niet anders kon en hij verplicht was dankzij zijn opdrachtgever om een opdracht uit te voeren voor Team Rocket. Dan zou hij types zoals deze in elk geval niet meer tegenkomen, hoewel ze hem wel interesseerde. Ze had een pittig karakter en dat konden ze zeker wel gebruiken in Team Rocket. Terwijl hij zo tegen haar stond en nadacht, meende hij dat hij haar hartslag voelde versnellen en haar hart voelde kloppen. Kwam dat door hem? Hij had geen idee. Misschien kwam het wel door het extra gewicht die ze moest dragen. Ze moest immers extra inspanning doen om al die spieren te dragen, uiteraard. Hij grijnsde jongensachtig. Hij wierp een blik opzij en zag haar toen blozen. Dat maakte hem nog meer in de war. Hij begon het gevoel te krijgen dat ze hem toch wel leuk vond. Maar… waarom? Omdat hij haar gered had? Oh, oké, als het zo’n dame was, wist hij wel wat voor type er naast hem stond. Hij dacht echter razendsnel na. Team Rocket kon nog wel meer van zo’n pittige types gebruiken en zoals ze daarnet zijn wond verzorgde… niet elke dame deed dat haar na. Misschien moest hij hierop ingaan. Misschien moest hij hiermee experimenteren. Haar verleiden, haar verliefd op hem maken en haar lokken in Team Rocket. En haar vervolgens keihard dumpen. Zijn hart klopte sneller bij dit aannemelijke plan. Toen realiseerde hij zich dat ze wachtte op een antwoord en keek met een ijzige blik naar het beest. ‘Dat beest mag gerust uit haar bal blijven, hoor,’ zei hij kortaf. Daarna keek hij naar Psycho. ‘Psycho, gebruik Teleport,’ sprak hij. Omdat Ninetales en Ragya zich dicht in hun buurt bevonden, lukte het en stonden ze even later voor het Pokémon Center van Geosenge Town. De schuifdeuren gingen open toen en Kaito zuchtte vermoeid. ‘Ik denk dat het het beste is als we daar gewoon een kamer huren. Kan ik tenminste even gaan liggen,’ zei hij met een diepe stem. Hij was niet alleen goed in acteren, maar kon ook nog eens zijn stem verlagen zo diep als hij wilde. Hielp goed bij het imponeren van een vrouw. Het werkte immers altijd. Dit plan ging magnifiek worden, dat wist hij gewoon.

Kaito vond het goed voor hem dat het Pokémon Center niet naar een ziekenhuis rook, anders zou hij helemaal gek zijn geworden. Natuurlijk waren ze hier vooral om de Pokémon te verzorgen, maar ze zouden toch ook wel verstand hebben van mensen, of niet soms? Hij trok een wenkbrauw op toen hij Ragya iets hoorde zeggen en rolde met zijn ogen. Hij steunde nog steeds half op haar en vond het tijd worden dat hij dat niet meer ging doen. Hij moest zichzelf van zijn beste kant tonen. Bovendien was hij zo echt zichzelf niet. Hij liet haar dus los en steunde maar op één voet. Hij zette de andere op de grond om stoer over te komen, maar dit deed toch wel meer pijn dan dat hij in eerste instantie had gedacht en gauw trok hij zijn voet terug omhoog. Kaito hinkelde kalm mee naar het kamertje waar hij moest gaan liggen en ging toen op de behandeltafel liggen. Hij pakte het verbandje dat de zuster voor hem had neergelegd en keek toen hoe de vrouw naar binnen kwam, zijn broekspijp oprolde en vervolgens naar zijn been keek. Zijn blik gleed naar Ragya terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. ‘Je bent vrij om te gaan hoor, schatje,’ zei hij en hij grijnsde uitdagend. De zuster keek hem even aan en fronste haar wenkbrauwen, waarna ze haar hoofd schudde en vervolgens zijn been begon te verbinden nadat ze het had ontsmet met ontsmettingsmiddel. Kaito probeerde het prikkende gevoel zo veel mogelijk te negeren en keek vragend naar Ragya, afwachtend op antwoord.

Kaito had zijn armen nog altijd over elkaar heen geslagen terwijl hij naar haar keek. Zijn been klopte, maar het was minder erg dan een paar minuten geleden en eigenlijk begon hij nu best wel te wennen aan het irritante, pijnlijke gevoel. Dat nam nog steeds niet weg dat hij wilde dat het hem niet overkomen was. En het was hem ook niet overkomen als hij Ragya niet zo nodig moest redden. Aan de andere kant leek het nu wel een goede zet te zijn geweest, want zo kon hij haar vertrouwen in hem laten krijgen. Hij had ook al gemerkt dat ze het niet zo heel erg vond om in zijn bijzijn te verkeren. Als hij haar zou verleiden, zou hij haar Team Rocket binnensmokkelen. Dan zou Team Rocket dankzij hem iemand erbij hebben die wat pit had en zou hij een vriendin hebben. Hij moest bijna lachen. Natuurlijk niet. Hij was wel zo slim om haar te dumpen eenmaal zijn missie geslaagd was uiteraard. ‘Dag schoonheid!’ riep hij haar na toen eerst haar Ninetales vertrok en toen zij. Hij liet zich grijnzend weer zakken tegen de behandeltafel en keek toen naar de zuster die naar hem toekwam en vertelde dat hij weer weg mocht gaan. Oké dan. Was dat ook weer geregeld, dacht hij zo.