{Open} 101 Dedennes

De jongen liep kalmpjes door de grotten van Reflection Cave. Zo nu en dan stond hij stil voor een van de heldere kristallen die aan de muur hangen, om daar naar zijn eigen spiegelbeeld te kijken en vervolgens weer verder te lopen. Hij had het gevoel dat hij al uren rondliep, en was misschien wel een klein beetje verdwaald geraakt. Maar ach, echt iets veel beters had hij nou ook weer niet te doen en een beetje beweging kon geen kwaad. Een stem galmde door het grottenstelsel heen. "Ruddles kom terug!" Hmm, het leek erop dat iemand iets kwijt was geraakt. Zoals altijd interesseerden de problemen van anderen zich, en dus draaide hij de gang in waar het geluid vandaan kwam. "Ruddles?" klonk het weer. Hij zag iets verderop iemand half op de grond liggen. Wat verbaasd trok hij zijn wenkbrauw op, en liep naar de desbetreffende persoon toe. Toen herkende hij de blondine, en grijnsde lichtjes in zichzelf. "Iets kwijt, dear?" vroeg hij toen op zijn gewoonlijke August-toon, plagerig.

Hij zag hoe de blondine verstarde en leunde tegen de wand van het grottenstelsel aan, haar afwachtend aankijkend. "Uhm.. Hallo," zei het meisje duidelijk nerveus, en misschien zelfs nog wel met een klein vleugje angst. "Hey," zei hij vervolgens op een kalme toon en liet zijn blik rondgaan, er was niemand aanwezig hier voor de rest, dus tegen wie had ze dan gepraat. "Ik neem aan dat je iets kwijt bent met de naam.. Ruddles?" Voor een kort moment was de naam hem ontglipt. De roodharige jongen haalde voor een kort moment zijn hand door zijn haar heen en keek naar de blondine, zelf niet echt doorhebbend dat zij hem op dit moment waarschijnlijk helemaal niet wilde zien.

Hij keek kalmpjes toe hoe ze zichzelf overeind hees en hem aan bleef kijken, een teken dat je het niet vertrouwde om de ander uit het oog te verliezen. Ach, nu hij er zo over nadacht was het best wel logisch na alles wat hij had uitgespookt achter de Holocaster. "M'n Dedenne," meldde de blondine toen, "maar die vind ik wel terug," zei ze er vluchtig achteraan. De jongen duwde zich van de muur af en keek haar aan. "Laat me helpen om 'm te zoeken, voor hetzelfde geld is 'ie verdwaald. Reflection Cave is best groot, weet je." Met een redelijk 'opgewekte' blik keek hij de blondine aan, waarna hij voor een kort moment met zijn hand door zijn haren heen streek, de blondine ook niet uit het oog verliezend natuurlijk. Als ze er vandoor zou gaan bleef hij alsnog alleen achter, en dat was saai.

Dat zijn haar altijd warrig was lag gewoon aan het feit dat hij altijd een pose aan wilde nemen. En dat was met zijn hand in zijn haar of met zijn hand in zijn zak weggestopt. "Nee, ik vind 'm wel," zei het meisje nu weer. Mweh, zin om weg te gaan had hij nog niet. En tevens, hij was de weg kwijt geraakt in het gangenstelsel, dus als hij haar gewoon zou volgen kwamen ze vanzelf wel weer buiten. "Weet je het zeker? Ik en mijn pokémon kunnen je helpen met zoeken, voordat die ene Team Rocket grunt 'm eerder vindt," zei hij toen op een redelijk serieuze toon voor zijn doen, en keek de blondine afwachtend aan. Dat het meisje hem voor geen meter vertrouwde kon hij aflezen aan haar houding. Maar ach, wat kon hij nu immers voor schade aanrichten? Zijn pokémon waren helemaal zo sterk nog niet en vormde geen bedreiging. Hij zou pas een bedreiging worden als hij de twee pokémon zou vangen die hij in zijn gedachte had, en als hij zijn key stone zou hebben natuurlijk. Dan werd het helemaal een feest.

Blijkbaar vertrouwde de blondine hem voor geen meter, want binnen een paar tellen stond er een sterk ogende Ninetales naast haar. En niet zomaar een Ninetales, een shiny. "Ik denk dat Alyss en ik het wel aan kunnen," zei het meisje toen met een stem die een beetje trilde. August kon het niet laten om eventjes te grinniken om haar zogenaamde 'zelfverzekerde' gedrag. Beter gezegd, de pogingen die deed om zo over te komen, want hij zag er regelrecht doorheen. "Ik denk dat je wel wat hulp kan gebruiken, met meer ogen heb je meer kans om je lieve Ruddles te vinden," meldde hij toen simpelweg. Het was geen vraag meer, hij ging mee met zoeken. Want tsja, anders zou hij net zoals de vorige keer toch gewoon weer achter haar aan gaan lopen. Ze zou het maar moeten accepteren, anders zou hij namelijk achterblijven en nog altijd verdwaald zijn. Omdat hij het natuurlijk niet al te fijn vond dat het meisje een van haar pokémon naar buiten had geroepen viste hij nu ook een van zijn eigen pokéballs uit zijn zak. Binnen een paar tellen verscheen zijn Rapidash, Epona, naast hem op de grond. Er was wel meteen wat meer licht vanwege de vlammende manen van het elegante vuurpaard, die nieuwsgierig in de richting van het meisje keek. Natuurlijk was Epona zich van geen kwaad bewust, die kon ook niet weten dat haar trainer zich als een enorme Seedot gedroeg tegen dit meisje.

"Waarom voel je je zo geneigd om me te vergezellen?" zei het meisje vervolgens op een kille toon die hem zijn wenkbrauw wat op liet trekken. Dat toontje had hij nog niet eerder gehoord bij haar. "Mocht je de hint niet gekregen hebben, ik heb je liever niet in mijn buurt." Auch. De roodharige streek een keertje langs de warme hals van zijn Rapidash, zijn blik nog altijd op Lilium en haar shiny Ninetales gericht. Luchtig haalde hij zijn schouders een keertje op. "Ach, ik moet iets te doen hebben." Natuurlijk wist hij wel dat hij zojuist een van de domste redenen had gegeven, but who cares? "Dus. Gaan we je Dedenne nog zoeken of wat?" vroeg hij vervolgens kalmpjes en keek naar het blondje.

"Ik, ik ga de Dedenne zoeken, jij gaat iets vinden om jezelf te vermaken," zei het meisje vervolgens. Zijn blik schoot van haar Ninetales, terug naar het blondje. Ergens wilde hij liever geen ruzie met die pokémon krijgen. Maar echt veel anders zat er waarschijnlijk niet op. De roodharige keek droogjes naar de blondine. "Neh, dat zit niet echt in de planning," zei hij vervolgens luchtig en keek even kort naar zijn Rapidash. "Trouwens, ik kan niet zomaar weglopen nu." Hmm, hij vond het niet bepaald leuk om toe te geven dat hij verdwaald was geraakt en dat zijn pokémon ook niet echt speurders waren. Ze was dus zijn enige kans om hier uit te komen. Dus zou hij - ook niet op verzoek - zomaar weglopen.