Not creepy at all. [OPEN]

Met een gaap rekte Connor zich uit. Het begon al te schemeren en hij had nog steeds niet zijn weg gevonden naar Dendemille Town. Hij was vanochtend vroeg vertrokken in Laverre City en had eigenlijk een beetje rondgehangen om te kijken welke Pokémon er zoal te zien waren, maar was al vrij snel tot de conclusie gekomen dat de meeste Pokémon hier van een hoger level waren dan zijn eigen Pokémon. Eevee had zich verborgen in zijn armen en Pikachu keek ook gespannen rond, maar Connor liep op zijn gemak door het zachte gras van de route die van Laverre City naar Dendemille Town ging. Hij had gehoord dat zich hier in de buurt een verlaten hotel bevond en was van plan om uit te zoeken wat daar was. Hij hoopte dat het level waarop zijn Pokémon zich nu bevonden genoeg was om een partij te vormen tegen de Pokémon of gekke trainers die hun eventueel aan zouden vallen, maar hij vermoedde dat er niet te veel problemen zouden zijn onderweg. Het duurde niet lang voordat hij trappen zag verscholen tussen het hoge gras en snel liep hij er naartoe. Hij daalde de trap af en keek naar de donkere gang. Hij pakte zijn Holo Caster tevoorschijn en scheen in het donker. Zijn hart sloeg in zijn keel toen hij iets zag staan, maar bij nader onderzoek bleek het gewoon een vuilnisbak te zijn. Hij had Eevee in één arm geklemd en zette de Pokémon rustig op de grond neer. Hij richtte zich op in zijn volle lengte toen hij iets hoorde omvallen. ‘Wie is daar?’ riep hij met een dwingende stem in het donker. Eevee verborg zich bang tegen Connor’s been en Pikachu sprong naar haar toe om haar te troosten. Connor keek even naar beneden en glimlachte toen hij ze zo zag. Kawaii! Daarna richtte hij zijn blik weer serieus naar voren.

Waar de muk was hij nu weer terecht gekomen? Hij was net nog over de toendra aan het lopen, zag een oud hotel en liep langs de zijkant van het oude gebouw. Nu zat hij hier, in het donker. Was hij in een kelder deur gevallen? Hij tastte aan zijn gordel en wierp een pokeball op. Luminous kwam tevoorschijn en keek hem blij aan. De gang was donker, koud en gedeeltelijk vervallen. Hij keek omhoog en zag inderdaad een open kelder deur met een ijzeren trap die naar beneden leidde. Hij trok zijn jas wat dichter, aaide Luminous en strompelde nieuwsgierig door de gang. Hij stootte verderop per ongeluk een oude bezem omver die tegen de muur lag en hoorde daarna iemand roepen. Nieuwsgierig tuurde hij het hoekje om en zag daar iemand fel met z'n holo caster de duisternis in schijnen en zei: "Oeps... Ehm... Hoi."

Connor dacht in eerste instantie dat hij het allemaal verzonnen had. Dat er eigenlijk niemand was en dat hij verzonnen had dat hij dat geluid had gehoord, maar vervolgens klonk er een stem. Hij schrok zich dan ook dood toen hij één of ander figuur in de verte zag staan, maar zo te zien had hij geen enkel kwaad in de zin. Connor deed zijn Holo Caster wat naar beneden zodat het licht niet de hele tijd in de ogen van de man scheen. Vanaf deze afstand leken ze ongeveer van dezelfde leeftijd te zijn. ‘Hallo,’ zei Connor op een droge manier terwijl hij zijn hand naar de man opstak. Toen Eevee en Pikachu in de gaten kregen dat het geen gevaar was, weken ze van elkaar. Eevee deed haar oren verlegen naar achteren en Pikachu klom gauw naar Connor’s schouder alsof er niks gebeurd was en keek een tikkeltje angstig naar de man verderop. Hij vond het nog altijd niet leuk om in de buurt van andere trainers te zijn. Connor liep naar voren. ‘Ik dacht dat je iemand met kwaad in de zin was,’ gaf Connor eerlijk toe. ‘Dat zou me niet verbazen op zo’n plek als deze. Wat is dit?’ vroeg hij vervolgens alsof de man alle antwoorden zou hebben. Maar hé, misschien was dat ook wel zo. ‘Ik ben trouwens Connor,’ stelde Connor zichzelf voor toen hij op een kortere afstand van daarnet van de man stond. Zijn Holo Caster scheen nog steeds wat licht, maar het grotere licht was afkomstig van de voor Connor onbekende Pokémon van de man. Het leek op een geest in de vorm van een kroonluchter. Hij keek weer naar de man en wachtte vervolgens rustig op antwoord.

Jace glimlachte naar de jongen en liep vrolijk op hem af. Hij gaf de jongen een hand en zei: "Nee ik heb inderdaad geen nare intenties. Mijn naam is Jace Thorn, aangenaam. En wat deze plek betreft, ik denk dat we ons nu onder de haunted hotel bevinden." Jace nam aan dat ze in de kelder waren, maar wilde dat niet alle zekerheid zeggen. Luminous vloog om de jongen heen, zeer nieuwsgierig kijkend naar de jonge man z'n pokemon.

De man die tevoorschijn kwam leek alles behalve slechte intenties te hebben. Connor vermoedde dat de man, net zoals hij, hier toevallig terechtgekomen was. Of nou ja, heel toevallig was hij hier eigenlijk niet, want hij was gewoon nieuwsgierig om te zien waar deze plek naar leidde. Maar hij durfde te wedden dat er zich hier genoeg gure types bevonden die je aan konden vallen als ze dat wilden. Nou ja, hij had zijn Pokémon bij zich voor als het mis zou gaan. Zijn blik gleed naar de man toe. ‘Aangenaam, Jace. Mijn naam is Connor Jacob.’ Hij schudde de hand van de man. Hij stelde zichzelf eigenlijk nauwelijks voor met zijn volledige naam, maar omdat Jace het deed, kon hij moeilijk achterblijven, toch? Zijn blik gleed door de ruimte heen. Dus dit gebouw heette Haunted Hotel. Of misschien heette het anders, maar noemde Jace het zo gewoon. Zou allemaal wel eens goed kunnen. De plek schikte hem niet echt af, maar maakte hem nog meer nieuwsgierig naar wat er zich zou kunnen bevinden. ‘Laten we wat verkennen. Ik heb een volledig team van zes, dus ik denk dat we ons wel kunnen beschermen. Bovendien ziet je Pokémon er ook wel sterk uit. Wat is het voor een Pokémon?’ Hij vermoedde dat de Pokémon van Unova was omdat dat de regio was waar hij de minste Pokémon van kende. Hij wist dan wel veel over Pokémon uit Kanto, Johto en Hoenn. En dankzij zijn reis door Kalos en de mensen die hij had leren kennen wist hij ook weer wat meer over de Pokémon van Kalos. Zijn blik gleed naar Jace en afwachtend keek hij de blonde man aan.

Jace knikte instemmend en zei met een glimlach: "Verkennen lijkt me een goed idee." Jace zou zichzelf ook kunnen beschermen aangezien veel pokemon in het wild minder sterk waren dan zijn pokemon. De jonge man voor hem maakte een vriendelijke opmerking over Luminous en Jace zei: "Dit is Luminous, hij is een Chandelure." Hij was wel een shiny Chandelure, maar dat maakte eigenlijk niet zo veel uit. Jace keek verder het duister in en vroeg: "Zullen we dan?"

Connor had licht gegrijnsd toen Jace zei dat verkennen goed was. Hij was benieuwd wat ze tegen zouden komen hier, want het leek niet op één van de meest veilige plekken waar hij ooit geweest was. Maar goed, hij had een volledig team van zes en Jace’ Pokémon zag er ook wel sterk uit, misschien nog wel sterker dan zijn eigen Pokémon. Toen Connor te weten kwam dat het om een Chandelure ging, keek hij nog eens naar de Pokémon. Hmm, best wel toepasselijk, vond hij. Sommige namen van Pokémon waren echt afgeleid van dingen in het echte leven, maar bij anderen vroeg hij zich af waar het vandaan kwam. ‘Ja, we gaan,’ beantwoordde hij Jace’ vraag waarna hij begon te lopen. Dankzij Chandelure werd de ruimte flink verlicht en kon hij zelfs de meest donkere hoekjes in de verte zien. Zijn blik gleed naar de zijkant van het hotel en hij fronste zijn wenkbrauwen toen hij zag dat er tralies stonden. Als een soort hek dat naar beneden was gegaan en de doorgang versperde. Hij besloot om rechtdoor te horen. Hij spitste – figuurlijk dan – zijn oren toen hij meende hevige muziek te horen, maar wist niet zeker of hij zich dat verbeeldde. ‘Hoor jij dat ook?’ vroeg hij voor de zekerheid aan Jace om zeker te zijn dat hij het zich niet verbeeldde. Zijn blik gleed naar de schaduwen die zich nu duidelijk aan de overkant van hun op de muur aftekenden en hij vroeg zich af wie er nog was. Misschien wel van die ruige types die zouden beweren dat het domein van hun was. Wat het ook was, hij was er klaar voor!

"Hoor ik wat ook? Ik denk dat je het je verbeeld, want ik hoor niets." De gangen waren benauwd en duister. Luminous scheen heel wat bij, maar het ongemakkelijke gevoel bleef. De inwoners van Dendemille zeiden dat het hier spookte. Hij geloofde zelf niet in spoken en had genoeg sterke pokemon bij hem om zich te beschermen, maar hij kon het niet helpen om zich niet op z'n gemak te voelen.

Connor fronste met zijn wenkbrauwen toen Jace antwoord gaf. Oh, great. Hij was hier nog niet eens tien minuten en hij begon zich al dingen te verbeelden. Of Jace was doof, dat kon ook natuurlijk, want hij hoorde het steeds duidelijker. Stemmen, gestamp, wat het dan ook was. Zijn blik gleed naar een groene vuilcontainer die verderop stond. Zijn voorhoofd werd één frons terwijl hij naar de vuilcontainer keek. Had hij het zich nu verbeeld of bewoog dat ding nu echt…? Hij voelde Pikachu op zijn schouder verstijven en merkte dat Eevee haar lijfje bang tegen zijn been drukte toen de vuilcontainer weer bewoog. ‘Deze keer ben ik het echt niet, hoor. Ik verbeeld het me niet,’ zei hij terwijl hij met zijn vinger naar de vuilcontainer wees. ‘Dat ding bewoog en mijn Pokémon merkten het ook.’ Eevee maakte een piepend geluidje en verborg zich zo veel mogelijk achter Connor’s been. Connor keek opzij naar Pikachu, maar ook deze leek niet van plan om zich voort te bewegen. Zucht. Oké dan, de boodschap was duidelijk. Langzaam liep hij op de groene vuilcontainer af, wachtend wat daar in zou zitten…