Creepy. [&RAVEN STRIDER]

Met een bange blik en over elkaar geslagen armen keek Caitlynn naar de schommel die zich een eindje verderop bevond. Aan de rechterkant van haar bevond zich een glijbaan. Er was ook nog een klein zandbakje, maar erg uitnodigend zag het er allemaal niet echt uit. Dan had je natuurlijk ook nog die enge takken die haar angst aanjaagden. Ze had Lumiose City veel aantrekkelijker gevonden met zijn mooie lichtjes. Nu wat minder door die angstaanjagende logo’s en de sfeer die er hing, maar goed. Het meisje wilde net door wandelen toen ze de schommel opeens hoorde kraken. Ze keek opzij. De schommel bewoog, maar er zat niemand op en het was windstil. Caitlynn deed al twijfelend een stap naar achteren, angstig kijkend naar de schommel. Toen een hels gepiep klonk, schrok ze zich een ongeluk. Het volgende moment zweefde er een Gastly vlak voor haar gezicht. Caitlynn gilde het uit, draaide zich om en begon vervolgens te rennen met tranen in haar ogen. Ze hoorde dat haar achtervolger achter aan aankwam. Ze besloot om links af te slaan vlak na de derde enge boom. Daar viel ze haast naar achteren omdat een woeste Arbok haar opwachtte. ‘Ga weg!’ riep Caitlynn. Natuurlijk kon ze haar Pokémon tevoorschijn halen, maar deze Arbok evolueerde rond level 20, dus het niveau was zeker hoger dan haar Pokémon. Nee, ze zou hun maar veilig in hun bal houden. Ze merkte niet eens dat haar voeten nat werden van het water dat zich hier bevond. De Arbok haalde uit en Caitlynn wist het op één haar na te ontwijken. Plotseling kreeg ze een persoon verderop in het vizier. Hopelijk kon hij haar helpen. Snel rende ze naar de persoon toe terwijl ze om hulp schreeuwde. Ze had geen andere keus. Ze haalde de Poké Ball van Charyb tevoorschijn en gooide deze over haar schouder. ‘Bite!’ riep ze vervolgens, hopend dat het de Arbok voor nu bezig zou houden tot ze hulp had gevonden.

Hij had er al ruim van tevoren aan horen komen. Ze maakte nog meer lawaai dan een op hol geslagen Bouffalant - en geloof me daar had hij ervaring mee -, maar het was pas op het moment dat ze ook nog eens om hulp begon te schreeuwen, hij geïrriteerd zijn lege blik die kant op draaide. De oranje kip op zijn hoofd leek al angstig in elkaar te duiken. Wat was er toch in Arceusnaam aan de hand?! Toen de grote sissende Arbok echter opeens uit het struikgewas dook, kwam ook Raven even geschrokken van zijn plek. Het meisje gooide een Gyarados over haar schouder, maar de slang was minstens van een twee keer zo hoog level, dus er was geen mogelijkheid dat ze dat ding neer ging halen. Geïrriteerd en voordat iedereen hier straks lag te creperen van de poison, haalde Raven de pokeball van zijn Lucario tevoorschijn. Echt hoor, al die meiden waren bij de verkeerde persoon als ze van hem verwachtte dat hij hen continu uit de nesten ging helpen. Dit. Was. De. Laatste. Keer. Hierna loste ze het allemaal maar lekker zelf op. Raven stond op het punt zijn arm in de lucht te gooien, toen één van zijn andere Pokemon daar een heel ander idee over leek te hebben. Fang kwam met een uitdagende grijns en de meest slechte timing ever uit haar bal geschoten. Ze slaakte een vals grommetje en rende toen met geladen elektriciteit op de slang en de grote vis af. "Fang, nee!" riep Raven geërgerd. Dat beest had er veel te veel plezier in om dit goed af te kunnen laten lopen.

Het idee dat Charyb ook maar iets kon doen tegenover een grote, gevaarlijke Arbok was achteraf gezien een stom idee geweest. Charyb had geen enkele kans en dat besefte Caitlynn zich pas toen Charyb zijn tanden in de huid van de Arbok zette, die daar niks van leek te voelen. De Arbok wilde aanvallen, maar voordat hij dat kon doen, kwam er al een andere Pokémon tevoorschijn. Nu pas merkte Caitlynn die man op die verderop stond. Wacht. Elektriciteit. Charyb’s types flying en water. Nee, geen goed idee. Caitlynn haalde haar Poké Ball tevoorschijn en keerde de vis-Pokémon gauw terug zodat de Arbok overbleef. Daarna dacht ze kort na. Ze wist zeker dat als ze Electra ging laten doen zowel de man als zij geëlektrocuteerd gingen worden. Maar het was misschien ook hun enige kans om van die Arbok te geraken. Oké, dit ging gekkenwerk worden, maar ze ging het wel doen. Ze gooide de Poké Ball van Electra over haar schouder en de Flaaffy kwam vrolijk tevoorschijn. ‘Eerst Thunder Wave en daarna Thundershock!’ riep ze naar de Flaaffy, welke haar elektriciteit begon op te laden. Daarna draaide ze zich om, rende naar de jongen en gooide haar lichaam tegen hem aan. Hierdoor vielen ze samen erg onhandig op het droge vlak. Natuurlijk moest zij weer bovenop hem belanden en haar wangen werden even rood als haar haren. ‘Sorry, maar ik wilde je uit het water helpen. Anders zou Electra’s Thundershock ons hebben geraakt. Achteraf gezien had ik je beter aan je hand mee kunnen trekken,’ mompelde ze. Ze zette haar hand vlak naast zijn hoofd, gaf een duw en rolde zo van hem af. Ze merkte dat haar wangen nog steeds rood waren en zuchtte zachtjes. Wat een ramp, zeg. Haar blik gleed opzij naar hem en ze keek vervolgens naar de twee Pokémon die tegenover de Arbok stonden. Hopelijk was de Thunder Wave genoeg geweest.

Hij hoorde de vonken elektriciteit door de lucht knetteren en vroeg zich geërgerd af wat die Shinx van hem allemaal aan het doen was. Raven wilde net een stap naar voren zetten, toen het meisje opeens tegen hem op rende. Verrast door de plotselinge duw, verloor hij zijn evenwicht en viel hij naar achter. De blinde jongen was het toen al helemaal kwijt. Was iedereen hier soms gek geworden?! 'Sorry, maar ik wilde je uit het water helpen,' mompelde het meisje beschaamd, die bovenop hem terecht was gekomen. "Wat." Water? Raven fronste en probeerde een beetje ongemakkelijk onder haar vandaan te komen, terwijl hij iets mopperde dat ze van hem af moest. Had ze hem dan niet gewoon weg kunnen trekken? Toen hij uiteindelijk weer overeind stond, liet hij snel zijn speciale visie weer naar het gevecht verderop schieten om te zien hoe erg het er aan toe was.
... En het viel mee. De Arbok lag geëlektrocuteerd op de grond. Bovenop het beest zag hij Fang staan, trots om haar neergehaalde prooi. Niet erg onder de indruk stapte Raven op haar af en griste hij haar via haar nekvel van de grond. Fang sloeg protesterend met haar pootjes in de lucht, maar Raven had haar goed beet en hield haar omhoog, veilig ver weg van zijn gezicht. "Nog één keer zo'n actie en ik breng je naar het asiel," dreigde hij chagrijnig. Niet dat hij er een woord van meende.

Ze voelde haar wangen rood worden toen ze de reactie van de man hoorde. Die zou er nu vast helemaal niks meer van begrijpen, maar dat deed ze zelf ook al niet meer. Waarom had ze hem gewoon niet aan zijn hand meegetrokken? Dan hadden ze deze zooi nu niet gehad. Het roodharige meisje keek hem aan met haar gifgroene ogen en volgde toen zijn blik naar de Shinx. Deze had de Arbok al uitgeschakeld en even was Caitlynn verwonderd over het feit dat hij een Arbok van dat niveau had neergehaald, maar toen besefte ze zich dat een niet geëvolueerde Pokémon niet meteen betekende dat de Pokémon van een laag niveau was. Ze fronste haar wenkbrauw toen de man de Pokémon oppakte en vervolgens begon te bedreigen, maar grinnikte even toen ze bedacht dat hij het vast niet meende. Hoe vaak had ze Electra al wel niet bedreigd met dreigementen die ze niet ging waarmaken? Vaak genoeg dus. Ze keerde de Flaaffy terug in haar Poké Ball en draaide zich vervolgens naar de man. ‘Dankjewel,’ sprak ze tegen hem. ‘Ik denk niet dat mijn Gyarados het aangekund zou hebben en mijn Flaaffy trouwens ook niet.’ Ze dacht even na. ‘Je mag wel blij zijn met zo’n Shinx. Je hebt ook nog Pokémon die helemaal niks doen.’ Ze grinnikte even. ‘Anyway… mijn naam is Caitlynn. Aangenaam.’ Bij dat laatste beet ze kort op haar lip, want zo aangenaam zou het voor de man wel niet geweest zijn. Hij had immers daarnet haar lichaamsgewicht met de zijne moeten opvangen en dat was vast geen pretje geweest, maar ze hoopte dat ze hierdoor niet de hele tijd slecht contact gingen hebben. Haar blik gleed naar de man en ze keek hem afwachtend aan terwijl ze op antwoord wachtte.

Hij voelde hoe Fang in zijn hand tegen begon te spurten door wild met haar pootjes te slaan, maar hij hield haar gewoon zonder moeite in haar nekvel omhoog. Zijn lege blik draaide zich weer naar het meisje, die hem bedankte en opmerkte dat ze het met haar Pokémon niet in haar eentje had gered. Nee, dat was wel duidelijk, maar hij slikte die opmerking in. 'Je mag wel blij zijn met zo'n Shinx,' grinnikte. Raven fronste en draaide zich weer met een afkeurende blik naar het monster. Fang had het opgegeven en bleef nu gewoon mopperend in zijn hand hangen. "Ja ze is echt een aanwinst," sprak hij sarcastisch, om zijn innerlijke angst naar katten een beetje te verbergen. Hij moest toegeven, sinds hij Fang had ging het beter. Was het misschien toch nog ergens goed voor. "Ik ga je nu neerzetten en je gaat je gedragen," sprak hij streng, alsof hij het tegen een kind van vijf had. Fang grauwde iets, maar begon toen toch verlangend haar pootjes te strekken toen Raven haar weer liet zakken. Eenmaal op de grond draaide ze zich meteen om naar het meisje met het vuurrode haar, haar oogjes vernauwd. Vriend, vijand of pestobject. Daar was ze nog niet over uit. Raven keerde zich ook weer naar het meisje en knikte kort toen ze zich voorstelde als Caitlynn. "Raven," zei hij op zijn beurt. Hij merkte dat ze nogal verlegen was, of ze voelde zich nog steeds ongemakkelijk over het incident van net. Hijzelf probeerde dat liever te vergeten. "Wat doe je hier als je geen Pokémon hebt die je kunnen beschermen?" vroeg hij toen. Waren die meiden tegenwoordig allemaal zo naïef of had hij gewoon steeds de pech die tegen te komen. Als één of andere magneet. Want hij straalde zo'n vriendelijk en open karakter uit.

Caitlynn keek hoofdschuddend en met over elkaar geslagen armen naar de jongen terwijl ze het haar uit haar ogen weg schudde. Ze pakte het vast, deed het samen en gooide het toen over één schouder terwijl hij gifgroene ogen fonkelend naar hem keken. Hij was een paar jaar ouder, maar daardoor zeker niet lelijk. Het was een knappe man. Caitlynn voelde kleine blosjes op haar wangen komen bij die gedachten. Nee, het was niet aan haar besteed om zo’n dingen te denken, maar ze kon het moeilijk ontkennen nu ze zo naar hem keek. Ze keek naar de Shinx die hij had losgelaten en die haar blik nu op Caitlynn had laten rusten. Zonder dat ze het meteen wilde hurkte Caitlynn neer en stak haar hand uit naar de Pokémon. Gelukkig had ze Electra, Iron of Charyb niet achter haar staan, want die zouden boos geworden zijn op haar. Amare zou het nog wel leuk vinden en zou meegedaan hebben. ‘Aangenaam kennismaking, Raven,’ sprak ze. ‘Hoewel het misschien de volgende keer wel onder andere omstandigheden mag van mij.’ Ze grinnikte, maar niet van harte. Ze wist dat de man het allesbehalve leuk vond wat er was gebeurd en het bezorgde haar ook nog steeds roodheid van schaamte op de wangen als ze eraan dacht. Nee, dit wilde ze het liefste zo snel mogelijk vergeten. Ze luisterde naar zijn vraag en haalde haar schouders op. Het had geen zin om boos te reageren, want ze wist dat hij gelijk had. Bovendien was ze veel te verlegen en schrikachtig om over zoiets tegen hem uit te vliegen. Ze vloog niet graag tegen mensen uit omdat ze niet in de problemen wilde raken, maar je moest haar nu ook weer niet kwaad maken. Ze had veel geduld, maar ze werd eng als ze dat verloor. Ze richtte haar groene ogen op Raven. ‘Tja…’ Ze liet een korte stilte vallen. ‘Ik dacht dat het wel zou gaan.’ Dat klonk stom. ‘Ik had eigenlijk ook niet gedacht dat er hier zo’n sterke Pokémon zouden zijn,’ voegde ze er haastig aan toe. ‘En ik weet dat ik moet trainen. Daar wordt trouwens aan gewerkt.’ Ze dacht na over wat ze hem kon vragen of tegen hem kon zeggen. ‘Jouw Pokémon lijken me echt sterk,’ zei ze bewonderend. ‘Heb je al veel badges?’ Ze ging er maar gewoon vanuit dat hij een trainer was, want waarom ook niet, right?