Blue Fire

Het was te warm voor woorden en pas toen Jayce voor de zoveelste keer op de kaart gekeken had, besefte hij dat ze gestrand waren in de buurt van een vulkaan die Hoenn kenmerkte. Hij kon deze trip enkel verweten aan zijn eigen twee nieuwe Pokémon, Alva en Electra die elk een blauwe kleur hadden die volgens het Holo Caster gesprek met Caroline “shiny” werden genoemd. Ze hadden een afwijkende kleur van “normale” Pokémon en deze genetische mutatie leek zeer zeldzaam te zijn, dus de kans dat hij er in korte tijd twee verkregen had was een prestatie op zich. Al had hij Electra in de naburige bos rond Mauville City gevangen en Alva als presentje van zijn vader toen hij hem eindelijk telefonisch had weten te bereiken en de Pokéball van de Pokémon via een transportatie machine wist op te sturen. De technologie was duidelijk vrij ver gekomen, maar hij was de enige die onwetend om elke handeling vroeg aan zijn vader, terwijl andere, vele malen jongere Trainer’s kalmpjes een zekere “aanraak scherm” aanraakte en iets wegsleepte en toen indrukte. Het was letterlijk allemaal Misdreavus-magie voor hem. Maar goed, sinds de dag dat hij de twee had, concentreerde hij enkel op hun training, zodat ze op een gelijk niveau met de rest van zijn team zaten. Echter was Alva dus een Water type Pokémon en vocht ze enkel, met enige aandrang, gezien ze nogal koppig was en hem afkeurde, Pokémon waar ze in het nadeel mee was. In tegenstelling tot Electra, wiens training makkelijker verliep, indien ze moed genoeg had om een aanval uit te voeren. Ze luisterde echter wel naar hem en concurreerde met Acuzio als zijn meest loyale Pokémon. En nu… De twee zaten elk aan zijn zijde waar normaal gesproken Acuzio en Kraker stonden, die nog in de Pokémon Center lag, maar snel opknapte.

De Froakie mopperde zachtjes en spande elke spier in haar lijf aan, waarop Jayce en Electra haar met een frons aankeken, totdat ook Electra’s vacht onzeker overeind schoot. Het werd hem duidelijk dat er gevaar dreigde en direct rolde hij de kaart op en hield kalm zijn omgeving in de gaten. Gevaar, dus, maar…. Waar? “Electra?” De Electrike reageerde enkele tellen later pas, gezien ze nog niet gewend was aan de haar gegeven naam en snoof onzeker rond. Ze had een gevoelig reukorgaan, zoals een Houndoom, maar er zat een zwakte aan, buiten dat het dus zeer gevoelig was. Een nerveuse Pokémon kon er slechter gebruik van maken en zeker Electra was altijd zeer onzeker en had weleens in de nacht een angstaanval gehad, doordat een Swellow verderop wegvloog. Er zat amper beweging in haar snuit en dat zei al genoeg; ze kon niets opsporen, ze was te bang. Toen zijn blik naar Alva ging, voelde hij Electra zich beschamend en angstiger in elkaar kruipen door de voor het oog onzichtbare teleurstelling. Graag wilde hij de Electrike gerust stellen, maar hij moest alert blijven. “Alva?” De Froakie snoof minachtend naar hem, trok haar kop weg met haar armen over elkaar heen. In tegenstelling tot Elektra begreep hij Alva amper, ze was namelijk even koppig als Kraker, maar deed zoveel dingen zonder een duidelijke reden waaronder de minachting jegens hem. Het gaf hem het gevoel alsof hij zich moest bewijzen tegenover haar. Plotseling wierp Alva bliksemsnel diverse bubbels regelrecht op een onder as zittende struik af.

Direct erna verwijderde diverse Stantler-achtige Pokémon met een soort heuvel op hun rug uit de struiken en keken ze lomp, maar dreigend hun kant uit. Het leek erop dat de bliksemsnelle aanval van Alva nogal schade bij de Pokémon verricht had, maar ze waren verre van uitgeteld. Toen pas viel hun aantal pas op; het waren er vijf, de grootte van een horde. Direct bracht dat hem terug naar een aar dagen geleden toen een andere horde Kraker zwaar toegetakeld had. Nog steeds gaf dat hem een misselijkmakend gevoel, maar hoewel hij zijn kalmte lichtjes verloor kon hij degelijk nog de situatie goed opnemen. Het waren traag vooruit komende Pokémon en met Alva’s snelheid en type moesten ze een makkelijk doelwit zijn. De Froakie zette zich af tegen de grond en sprong recht op de Pokémon af en vuurde bubbels op de openingen op de heuvelruggen af. Direct reageerde de lomp uitziende Pokémon paniekerig en deinsden ze angstig terug, maar twee exemplaren bleven koppig staan en vuurde een vlammenzee haar kant uit. “Al-“ De Froakie keek hem waarschuwend over haar bubbeltjes kraag aan en snoof afkeurend. Spoedig wist de vlammenzee een deel van haar elleboog te raken, doordat ze schijnbaar haar focus verloren had door hem aan te kijken. Hij had geen idee wat hij kon doen om Alva naar hem te laten luisteren, maar ook wat verstandig leek op dit zekere moment. Hij had haar gewoon niet in bedwang en ze deed wat ze wilde en haar onafhankelijkheid straalde ze dan ook direct uit. Terwijl de Pokémon ditmaal diep gromden naar haar en vervolgens op haar afstormde, nu ze naar beneden viel, kroop Electra dichter tegen zijn been aan, bibberend van de angst. Enkel een aanval van de twee was raak, maar Alva wist op tijd de klap te verminderen door het gezicht van de Pokémon vast te grijpen en zich op zijn kop te vestigen. In het moment van de verwarring vuurde ze fel meerdere bubbels op de gat af, waarop de Pokémon hevig protesteerde en fel met zijn kop heen en weer begon te schudden in een poging de Froakie van zich af te krijgen. Daar slaagde hij niet in, maar Alva liet de Pokémon los toen zijn kameraad onzeker terug in de struiken kroop. Opgetogen trok ook de laatste exemplaar zich terug. Voldaan veegde Alva wat roet van haar lijf af, voordat ze met een nors gezicht Jayce aankeek en koppig van hem vandaan sprong. “Alva! Wacht!” Hij zuchtte diep en keek kort naar Electra of die Alva beter begreep, maar deze bibberde enkel nog, maar kreeg een rode gloed rond haar wangen, terwijl ze Alva aandachtig met haar ogen volgde. Waarom bloosde ze? Ach, ze moesten Alva inhalen. “Kom, Electra!” De Electrike leek zich weer bewust te worden van Jayce’s bestaan en rende achter hem aan om Alva bij te houden. Enkele stappen later dacht hij terug aan de zogenaamde “teleurstelling” die hij uitgestraald had en stopte met rennen keek Electra vriendelijk aan. “Maakt niet uit, je doet je best!” Een bemoedigend glimlachje voegde hij aan zijn woorden toe en het leek te werken; Electra knikte en liet een beginsel van een glimlach aan hem zien. Inmiddels bouwde Alva’s voorsprong echter enkel verder op, dus sprintte hij met Electra verder.

Na een sprint kwamen ze dan uiteindelijk uit op een plateau waar een vreemd uitziend exemplaar Ponyta stond met felblauwe manen met naast hem nog een Pokémon die voor hem onbekend was. Deze leek echter zijn blik gericht op de Pokémon te houden, alsof hij deze beschermde. Het ontging hem niet dat dit dan ook een shiny Pokémon moest zijn, maar het was wel vreemd dat ze tot nu toe elk een blauwe tint hadden. Hij vroeg zich echter af of het daadwerkelijk wild was, gezien deze beschermd werd en uitgeput leek. Op zijn hoede liep hij het plateau op met Electra vlak naast zich tot het onvermijdelijke gebeurde; Alva was al bij de shiny Ponyta aangekomen en vuurde al vastberaden bubbels op de Pokémon af. “Alva, nee!” Zijn woorden verdwenen in het niets; de actie van de Froakie kon hij niet terugdraaien.

Het was onvermijdelijk dat er zich problemen zouden voordoen na Alva’s spontane actie. En zodoende, volgden deze ook. De aanval had zijn “doelwit” geraakt en de vreemd gekleurde Ponyta deinsde geschrokken naar achteren, waarop de minder uitgeputte uitziende Pokémon beschermend voor haar schoot. Deze wierp een woedende blik op Alva, maar zij keek voor de verandering niet dreigend, maar zeer geamuseerd door de actie van de Pokémon. Ze viel echter niet direct meer aan, maar toch voelde Jayce dat ze elk moment weer een fout zou begaan. En snel ook. Een figuur, hoogstwaarschijnlijk de Trainer van de twee Pokémon verscheen spoedig. Direct viel zijn groene, haast middeleeuwse kledij hem op, gepaard met het blonde haar en de felblauwe ogen. Het as een vreemde combinatie, maar hé, hij had schijnbaar eens zijn eigen soort gevonden. Alleen hoopte hij dat het een positiever ontmoeting was geweest dan deze misverstand. Eenmaal op het plateau eiste de Trainer te weten wat er gaande was. De vraag zelf boezemde Electra angst in en onzekerder dan ze als was kromp ze in elkaar achter zijn voeten.

“Excuses voor de Froakie’s gedrag! Ze is-”Zijn mond werd gesnoerd door Alva die besloot dat de wapenstilstand genoeg geweest was en spong recht op de twee af en hield haar voorpoten dicht bij elkaar, terwijl er zich een blauwkleurig bal in vormde; Water Pulse. Hij kon de Froakie op dit punt onmogelijk stoppen en-Wacht, er was een manier, maar of dat handig zou zijn? Het zou Alva’s vrijheid afnemen voor een ogenblik en de zwakke band die ze hadden zou dan niet beter zijn dan roofdier en prooi-Jayce was in dit geval de prooi-, maar de situatie riep ervoor. Vol tegenzin greep hij Alva’s Pokéball vast en keerde haar net op tijd terug, voordat ze de inmiddels grote bol vol water afgevuurd had. Opgelucht haalde hij adem, maar het was van korte duur, want nou zou Alva zich enkel slechter gedragen tegenover hem. Het leek alsof Electra dit ook begreep, gezien ze bezorgde geluiden maakte en haar kop langs zijn been wreef. “Nogmaals, excuses!” Alva was wellicht nóg erger dan Kraker, die liet zich nog afleiden door iets.

De trainer excuseerde zich voor het gedrag van de Froakie, maar voordat hij in staat was om zijn zin af te maken had de waterpokémon besloten om weer aan te vallen. Dit keer was Hector echter voorbereid en gebaarde naar Epona dat ze achteruit moest gaan en hijzelf hield zijn armen al beschermend voor zich. Een Gallade kon wel tegen een beetje water, maar dit ging toch wat te ver naar Judah's zin. Hij liep al naar voren en terwijl hij zich afvroeg hoe hij die Froakie zou kunnen stoppen, reageerde haar trainer al door haar in haar Poké Ball terug te laten keren voordat ze haar aanval uit kon voeren. Nu pas viel het Judah op dat de ander een apart masker droeg, wat hem wel wat verbaasde. Carnaval was immers allang voorbij, of was deze persoon zo'n cosplayer? Zo ja, wat deed hij dan hier, in een verlaten gebied? In elk geval bood de trainer nogmaals zijn excuses aan en Judah glimlachte vriendelijk. “Geeft niet, ik heb ook een Pokémon die niet altijd even goed luistert,” zei hij, waarna hij naar Epona toe ging en haar hals geruststellend streelde. De Ponyta brieste even, maar leek toen wat kalmer te zijn. Ook Hector liet zijn armen weer ontspannen langs zijn lichaam hangen, maar bleef wantrouwend naar de andere trainer kijken. Judah negeerde het maar even en zijn blik gleed weer naar de blauwe Electrike naast de trainer. “Normaal zijn Electrike toch groen?” zei Judah deels tegen zichzelf. Eigenlijk wist hij al dat dit dan wel een shiny moest zijn, net zoals Epona.

De vreemd uitziende Trainer scheen gelukkig niet furieus te zijn, al had dat weinig gescheeld. Alva had namelijk wel bijna een enorm probleem weten te veroorzaken met haar plotselinge uithaal. Jayce begreep nog steeds niet wat de achterliggende reden was en dat frustreerde hem. De shiny Froakie was een enorme mysterie voor hem met haar koppigheid, gehuld door haar spontaniteit en agressie. Zo te horen was hij echter niet de enige met dat probleem en reageerde Jayce met een zwakke glimlach op de ander. Dat klonk ergens al beter, al was het nooit fijn om een probleem veroorzakende Pokémon te hebben, of beter gezegd; meerdere. Zijn blik gleed van hem naar diens Pokémon die kalmer oogden nu Alva veilig opgesloten zat in haar Pokéball, maar de blik van de Gallade stond nog wantrouwend op hem gericht. Eerlijk gezegd had hij de reactie kunnen verwachten en liet het aan zich voorbij gaan. Zijn Electrike echter verschool zich nog steeds achter zijn been, nog steeds aan het bibberen van de angst. Dit was ook een probleemgeval, alleen was zij zwaar onzeker en niet overmoedig zoals de rest van zijn Pokémon. Electra was verre van dapper, maar groeide langzamerhand uit tot een iets zelfverzekerder Pokémon. Nou was er nog weinig van te merken, helaas. De stem van de jongen weerklonk weer en beweerde dat Electrike meestal groen waren, waarop Jayce traag knikte. De blauwe vacht van Electra viel natuurlijk op, maar ze scheen de ‘uitverkorene’ in haar voormalige roedel te zijn. Sinds kort kwam Jayce er dan ook achter dat Alva en Electra schijnbaar ‘shiny’s’ waren door hun afwijkende kleur. Het was een zeldzame genetische mutatie, althans, zo werd het beschreven. “Een shiny, en jouw Ponyta ook?” Hij hield zijn hoofd op vragende wijze scheef en keek kort naar Electra. De shiny Electrike schudde haar kop lichtjes en snoof op haar hoede richting de jongen. Dat was al een aardig begin. Ze toonde interesse in anderen. “Wat was jouw probleem Pokémon?” Besloot Jayce te vragen, imiddels hopend op eventuele tips van de ander voor de-Klap! Niet begrijpend keek Jayce verrast naar de Pokéball die plotseling open geklapt was. Het was Alva’s Pokéball! Spoedig verscheen er een woedende Froakie voor Jayce’s voeten die wilde gebaren maakte. ‘Fro-Fro-Froakie! Froakie!’ De Pokemon kraamde een boel wartaal uit, maar was duidelijk zwaar geagiteerd. Toen ze merkte dat Jayce amper reageerde draaide ze haar rug naar hem toe met haar poten over elkaar heen getrokken. “A-Alva?” De Froakie negeerde hem nog. Het was al een wonder dat ze zo gemakkelijk en snel zich uit de Pokéball wist te krijgen. Dit bracht hem nergens. Alva keek inmiddels vastberaden naar de Gallade en de Ponyta, maar verroerde geen vin. “Sorry,” Excuseerde Jayce zich direct. Hij had geen idee wat Alva nou wilde van de Pokémon van de jongen, écht een idee.