Hot Dang [+Leah Day]

Benji wist eerlijk gezegd niet zo goed wat hij hier deed. De temperatuur was al veel te warm, maar nu hij zich bij de warmwaterbronnen bevond, smolt hij nog erger dan normaal. “Ughhh... Rogue waarom waarschuwde je me niet...?” vroeg hij jammerend aan zijn Chingling. Als de pokémon schouders had gehad, dan had ze die nu opgehaald. Benji mokte verder, maar stapte tevens ook door. Hij wist niet waarom, maar zijn voeten wilden hem per se naar de top van de berg dragen. Of hij zo ver kwam betwijfelde hij eerlijk gezegd, maar het was een mooie oefening om de calorieën weer te verbranden. De kookkunsten van zijn moeder moest hij doordeweeks wel missen, maar in het weekend kreeg hij zoveel zijn hartje begeerde... En dat was nog steeds erg veel.

Moeizaam was de jongen halverwege gekomen en moest hij even uithijgen. “Zo... Warm...” mompelde hij uitgeput. Hij liet zijn hand rusten tegen een rotsige muur en draaide zijn blik toen van de berg weg, waardoor hij het uitzicht naar beneden al kon zien. Zijn ogen begonnen meteen te stralen en Benji vergat meteen dat hij moe was door de wandeling. Met wat kracht duwde hij zich van de muur weg en begaf hij zich dichterbij de rand. “Whoa! Rogue, moet je zien!” riep hij enthousiast naar zijn Chingling, die zelf ook al zat te genieten. “Wat gaaf! Dit was het helemaal waard!” voegde hij eraan toe – compleet het tegenovergestelde van hoe hij zich net voelde.

Het was toen hij geluid van de zijkant hoorde dat hij opkeek en het vreemde meisje zag staan. Met moeite wist hij zijn ogen los te rukken van het uitzicht en naar de vreemdelinge te kijken. Ze leek net zo in trans te zijn als hij daarnet, haar ogen op wat er daar beneden te zien was gericht. Benji kon een hint van vermoeidheid in haar gelaat opmerken; iets dat er waarschijnlijk was omdat ook zij net de berg had beklommen tot hier. De jongen zag een kans om een nieuwe vriendschap te sluiten en kreeg een vrolijke twinkeling in zijn ogen, waarop zijn mondhoeken opkrulden in een brede grijns. Zijn tanden ontbloot en zijn humeur nu nog beter dan het al was, stapte hij op het meisje af. “Mooi hè?” vroeg hij trots, alsof hij haar deze plek had laten zien. Niets was minder waar – Benji was hier nog nooit eerder geweest. De jongen had haar blik voor een moment gevolgd, weer even in trans door het uitzicht, maar keek haar nu weer recht aan. “Haai! Ik ben Benji,” stelde hij zichzelf toen vrolijk voor en gebaarde naar zijn Chingling. “En dit is Rogue.” De pokémon knikte een keer als wijze van begroeting, maar zei verder niks. “Euh... Anyway, wat brengt jou hier? Buiten het uitzicht dan,” vroeg Benji, zijn blik glijdend van Rogue naar het meisje.

De vreemdelinge haalde een camera tevoorschijn nadat ze had geconstateerd dat het er hier inderdaad erg mooi uitzag. Benji keek met grote ogen naar het apparaat en volgde het met elke beweging die ermee werd gemaakt. Daar kon je vast leuke foto’s mee maken! Daar hield hij wel van, alleen hij had geen camera... Eentje op zijn Holocaster, ja, en die stonden dan ook vol met selfie’s van hem en Rogue. Eentje waarin hij zijn tong uitstak en Rogue strak hoofd naar het scherm keek, eentje waarin hij een gekke bek trok en Rogue met een strak hoofd naar het scherm keek, eentje waarin hij zwoel glimlachte en Rogue met een strak hoofd naar het scherm keek... En zijn favoriet was nog wel waarin hij met een brede grijns naar Rogue keek en zij... Met een strak hoofd naar het scherm. Benji giechelde even om de gedachte, maar besloot al snel weer terug te keren op moeder aarde. Net op tijd, want het meisje stelde zich toen voor als Leah en begon wat te vertellen over haar grote team.

“Oh, heel graag,” grijnsde de jongen naar haar. “Ik kan niet beloven dat ik alles onthoud, maar ik zal m’n best doen,” voegde Benji eraan toe. Hij plaatste zijn armen relaxed achter zijn hoofd en bekeek de set pokémon, terwijl hij aandachtig luisterde naar wat Leah hier op de berg kwam doen. Toen ze echter vroeg wat hij hier deed, haalde hij onwetend zijn schouders op. “Ik heb eigenlijk geen idee...” gaf hij eerlijk toe. Nadat hij dat gezegd had, besefte hij zich iets. “Ah, man! Ik had veel cooler kunnen klinken door te zeggen dat ik hier op patrouille was!” Hij had zelfs zijn uniform en alles aan. “Kan ik niet opnieuw beginnen?” Benji keek het meisje met smekende puppyoogjes aan.

Leah stelde dan toch haar pokémon voor en zijn blik bleef hangen op haar Chingling, die hij om de een of andere rede nu pas opmerkte, waarbij hij een vrolijke grijns rond zijn lippen toverde. Hij keek Rogue voor een paar tellen aan en wees naar Steven. “Kijk Rogue, een soortgenootje! Waarom ga je niet kennis met hem maken?” Hoewel zijn Chingling erg onsociaal leek en zich liever afzonderde, was ze toch redelijk vriendelijk naar anderen toe. Tenminste, naar haar eigen mening wel en ze had Benji nooit horen klagen. Daarom ging ze nu ook op de andere Chingling af, hoewel ze hem enkel en alleen bleef aanstaren, in plaats van daadwerkelijk een begroeting te geven. “Steven is een leuke naam trouwens!” complimenteerde Benji Leah met een grijnsje. Hij porde zijn handen in zijn zij en keek de rozeharige aan, waarop het gesprek zich vervolgde tot het punt waarin hij opnieuw kon vertellen wat hij hier deed. Benji raakte even in paniek, want hij wist niet hoe hij het wilde brengen, maar kon desondanks toch op tijd nog een heldhaftige pose verzinnen; eentje die hopelijk niet al teveel leek op die van Tiger Gladiator. “Ik, jongedame, ben hier voor uw eigen veiligheid aan het patrouilleren!” sprak hij op een nobele toon, hoewel er geen spoor van walging in zijn stem te vinden was, in tegenstelling tot volwassenen die dit spraken tegen jongere pubers en kinderen. Enkel dat kinderlijke charme was te vinden in zijn woorden.

Ze bedankte hem voor zijn compliment en Benji glimlachte vriendelijk naar haar, blij dat hij haar ook blij kon maken. Maar eigenlijk was hij altijd blij, want hij was een kind en hij was Benji, dus heel bijzonder was het nou ook weer niet. Leah vroeg hem toen of hij niet toevallig een Ranger was en de jongen zijn ogen lichtten meteen op – begonnen zelfs te glinsteren van enthousiasme. “Ja!” riep hij vrolijk. Hij werd herkend! Oké, niet meteen, maar... het was iets! “Nou ja, ik ga net naar de Rangerschool die laatst is geopend... Maar ik wil wel heel graag een Ranger zijn, ja,” legde hij uit. Oh man, stel je eens voor; Benji in een echt Ranger uniform! Natuurlijk zou het nooit zijn uniform van Tiger Gladiator kunnen verslaan, want zeg nou zelf, die was door zijn eigen moeder gemaakt. Maar mensen zouden hem dan nog vaker gaan herkennen en hem misschien zelfs een goede Ranger vinden! Hij kon haast niet wachten om af te kunnen studeren. “Foto’s mogen genomen worden, trouwens. Ik deel ook handtekeningen uit,” grijnsde hij naar Leah. Het was een grapje natuurlijk, maar als ze echt met hem op de foto wilde, vond hij dat ook niet erg.

Benji was een beetje overrompeld toen een hand naar zijn hoofd ging. Ietwat droogjes keek hij uit zijn ogen toen diezelfde hand door zijn krulletjes werd gehaald en hem werd verteld dat hij schattig was. Een normale knul van zijn leeftijd zou zeggen dat hij niet schattig was – hij was stoer en rechtvaardig, want niet alleen was hij een Ranger in training, maar ook nog eens een geheime superheld! Benji was echter geen gewone jongen. Hij was het bovenal gewend om schattig te worden genoemd, want zijn moeder zei het vaak genoeg tegen hem en de dorpelingen die hem kenden zeiden het even goed. Af en toe had zijn moeder wel eens een vriendin over en die vond hem met zijn ambities dan ook schattig. Zijn mondhoeken krulden op tot een brede grijns, waarbij zijn tanden werden ontbloot, toen hem werd gezegd dat ze inderdaad een foto konden maken. Yes! Foto’s! Hij hield van foto’s. Zijn moeder had al een heel fotoboek vol met foto’s van hem en hij vond het geweldig om daarin terug te kijken. Misschien moest hij een soort foto logboek bijhouden van mensen die hij leerde kennen. Dat leek hem wel grappig om te doen.

Benji ging dichterbij staan en stak zijn duim omhoog naar de camera. Hij grijnsde misschien zelfs ietsje breder toen hij naar de lens keek – als dat al mogelijk was en twijfelde even of hij een arm om Leah moest leggen, zodat ze nog dichter tegen elkaar aan konden staan. Dat was hoe mensen samen op de foto gingen, toch? Hij had eigenlijk nooit echt door waar de grens bij mensen lag, want dat was bij iedereen anders en hij had niet echt een oog voor detail op dat gebied. Het verwarde hem alleen maar... “Cheese!” riep hij, waarbij hij zijn duim nog ietsje hoger hield en zijn best deed om niet te knipperen. Dan zou de foto mislukken.

Leah werd klaarblijkelijk geïnspireerd door zijn capriolen, want ze stak ook haar duim omhoog en riep even vrolijk met hem mee. Benji grijnsde daardoor net ietsje breder dan de bedoeling was, maar het resultaat zou hij zo meteen pas kunnen zien. Het fotootje kwam onder het apparaat uit en zag er helemaal zwart uit. Sipjes keek hij ernaar, tot hij zag dat Leah het eruit pakte en ermee begon te wapperen. Hè? Wat deed zij nou? “Wat doe je?” floepte hij er daarom ook een beetje dom uit. Benji was te jong om van zulke retro camera’s af te weten. Hij was juist met de digitale tijd opgegroeid, hoewel hij veel liever buiten speelde dan met zo’n holocaster zat te spelen. Dit was dus best een vreemd fenomeen voor hem. Tot zijn verbazing werd er een ander beeld zichtbaar op de plek waar het net zwart was – toen hij beter keek, zag het dat het hun foto was. “Cool!” riep hij met glunderende oogjes uit. “Hoe heb je dat gedaan?” Zijn vrolijke gezichtsuitdrukking werd alleen maar erger toen Leah opmerkte dat er alleen nog een handtekening miste. Toch wist hij zich al snel te vermannen en was er alleen een trotse twinkeling in zijn ogen te zien. “Tuurlijk! Heb je een pen?” Dit was waarom hij weken zijn handtekening had geoefend! Nu mocht hij eindelijk een eerste, officiële zetten.

Ze kon toveren. Benji keek haar met glunderende oogjes aan. Ze kon toveren! Betekende dit dat er echt superhelden bestonden? Hij had geen idee wat voor een nut deze speciale kracht had, maar het moest vast voor een goed doeleinde kunnen worden gebruikt. “Gaaf!” begon hij weer enthousiast. Vervolgens kreeg hij te horen dat ze inderdaad een pen had, waarna hij afwachtend naar het gerommel in de tas staarde en uiteindelijk de pen en de foto aannam. “Oké, wacht,” vertelde hij de rozeharige, waarna hij rondkeek om te zoeken naar een vlak stuk grond of muur. Die vond hij helaas niet. Daar had hij echter een ander plan voor bedacht. Benji zakte door zijn knieën en nam plaats op de grond, waar hij handig gebruik maakte van zijn been en de foto er vlak bovenop legde. Vervolgens begon hij zo secuur mogelijk zijn handtekening te zetten – zijn tong half uitgestoken door de inspanning. Hij had echt een moeilijke handtekening, hoor. Al die krulletjes hier en daar. “Wil je er ook één van Rogue?” vroeg hij erna, zijn blik richtend op Leah. Goh, nu was ze alleen maar groter voor hem.