Entertainment~

Ja hoor. Sara was nog geen dag terug in Lumiose of ze had het alweer voor elkaar gekregen om te verdwalen. Waarschijnlijk had ze ergens een afslag te vroeg genomen en dwaalde ze nu rond in de stad op een plaats waar ze liever niet was. Gezien aan het gebrek aan zonlicht, zou Sara zich nu liever in een hotel bevinden en zich lekker in een deken wikkelen om te gaan slapen. In plaats daar van begaven zij en Cinnamon zich in de steeds donkerder wordende straten, waarvan de naambordjes nauwelijks nog leesbaar waren in het duister. Sara voelde zich niet op haar gemak.

“Kom, Cin.” Ze pakte haar Braixen bij zijn poot vast en trok hem mee alsof hij een klein kind was. De Pokémon scheen minder problemen te hebben met het verdwalen dan zijn trainer, want hij stapte al op straatjes af waarin Sara zeker wist dat ze alleen maar verder verdwaalden. De witharige was moe en geïrriteerd en had even geen zin om nog een uur door de stad te dwalen. Ze had ook geen zin om haar Braixen in woorden duidelijk te maken dat ze op zoek waren naar een hotel of Pokécenter en niet naar nog meer doodlopende straten, dus trok ze hem gewoon achter zich aan. Gelukkig stribbelde hij niet tegen, maar hij liet wel een norse grom klinken die duidelijk maakte dat hij liever niet op deze manier behandeld werd. Sara zou later haar excuses wel aanbieden.

De twee vervolgden hun weg op zoek naar een slaapplaats toen plotseling het licht van een lantaarnpaal vervormde. De witharige schrok best hard van de schaduwen die zich over de straat verplaatsten, en richtte dan ook meteen haar blik op de lichtbron. Een jonge vrouw zat er bovenop. Van alle dingen die Sara verwacht had, was dat wel het laatste. De schrik en de verbazing waar ze momenteel mee te maken had, hadden er voor gezorgd dat Sara haar moeheid bijna helemaal vergeten was. “Heb je hulp nodig?” vroeg ze hardop. Ze vermoedde van niet, want ze had de Flygon onder de lantaarnpaal zien liggen en vermoedde dat deze tot de vrouw behoorde, maar toch kon ze niet zonder te weten waarom de vrouw daar zat doorlopen.

De vrouw had Sara’s woorden opgemerkt, want ze meende te kunnen zien dat ze werd aangekeken. Of het echt zo was wist ze echter niet, want het licht van de lantaarnpaal scheen in haar ogen als ze omhoog keek. Wat sowieso bevestigde dat ze gehoord was, was dat ze een antwoord kreeg op haar vraag. Zoals Sara had verwacht had de vrouw geen hulp nodig, en ze demonstreerde meteen al waarom. De Flygon was inderdaad van haar geweest, en hielp haar van de lantaarnpaal af. Sara gaf het niet graag toe, maar met de vrouw dichter in haar buurt voelde ze zich eerlijk gezegd ongemakkelijk. Ze straalde iets uit, iets waardoor de witharige niet wist wat ze moest verwachten. Ze kon deze vrouw niet inschatten. Oké, misschien was Sara iets te gehaast met conclusies trekken, en kon ze met een kort gesprek er achter komen wat voor persoon ze mee te maken had. Al had de witharige niet heel veel behoefte aan een lang gesprek, want nu de verbazing weer wat weggetrokken was, keerde de vermoeidheid terug. Gelukkig niet zo erg als eerst.

“Eerlijk gezegd ben ik verdwaald,” gaf Sara toe. Misschien was het niet zo’n goed idee om zoiets tegen een wildvreemde te zeggen, zeker niet omdat Sara niet wist wat ze van haar moest verwachten. Aan de andere kant betekende het gebrek aan verwachtingen dat de vrouw haar net zo goed de juiste richting kon wijzen. Als ze het niet vertrouwde, dan kon ze de instructies van de vrouw ook gewoon niet opvolgen. “Ik was op zoek naar een Pokécenter of hotel, maar ik denk niet dat die hier in de buurt zit.” Sara keek rond, alsof ze verwachtte alsnog een slaapplaats in haar omgeving te vinden, wat natuurlijk niet het geval was. Haar blik eindigde op Cinnamon, die zelf intens naar de Flygon staarde. Sara legde een hand op zijn schouder om zijn aandacht te trekken, en gaf hem vervolgens een ‘doe maar niet’-blik. Ze had geen behoefte aan zijn eigenwijze gedrag nu.

Zo langzamerhand begon het Sara toch duidelijk te worden wat voor persoon ze hier te maken had. Deze jonge vrouw was of zo dronken dat alles haar amuseerde, of een beetje getikt. Welke van de twee het ook was, Sara begon het gevoel te krijgen dat ze beter zo snel mogelijk haar pad kon vervolgen voor ze in de problemen zou raken. Sowieso had de vrouw gelijk. Het was erg laat om nog een slaapplek te vinden. De meeste hotels hadden mogelijk hun balie al gesloten en het zou Sara niet verbazen als alle Pokécenters in Lumiose al vol waren. Misschien was het beter als ze het gesprek snel afsloot zodat ze tenminste zeker wist dat ze een plekje ergens had. “Meestal lukt het me wel om op tijd iets te vinden. Sterker nog, meestal verdwaal ik niet. Misschien heb ik m’n nacht niet.” Sara haalde haar schouders op, alsof het haar niet zo veel deed, en richtte toen haar blik op Cinnamon. Deze had door dat zijn trainster zijn aandacht vroeg, en keek daarom ook haar kant op. Sara had echter niks tegen hem te zeggen. Ze vroeg zich alleen af hoe het bij hem stond met zijn vermoeidheid, maar hij scheen het nog redelijk vol te houden.

Sara haalde diep adem. Haar gedachten begonnen nu toch een beetje wazig te worden van vermoeidheid. Feit bleef echter dat ze nog steeds geen plek had om te verblijven. “Weet jij toevallig een plek in de buurt waar ik zou kunnen overnachten?” vroeg ze aan de vrouw. Ze wist niet zeker of ze te vertrouwen was, maar veel andere keus had ze niet.

In plaats van angst en onzekerheid, drong er nu een lichtelijke irritatie door bij Sara. Natuurlijk was het Pokécenter de beste plaats om te overnachten, zeker als het al laat was en de meeste andere plekken al dicht waren. Sara had echter zojuist verteld dat ze verdwaald was, en het leek haar zelf wel duidelijk dat ze wat instructies nodig had voor ze het Pokécenter kon vinden. Was dit zo’n persoon waar ze letterlijk alles aan moest vertellen voor ze kreeg wat ze wilde? Dan was haar onzekerheid voor niks geweest. Misschien kon ze dan zelfs beter een ander zoeken om de richting aan te vragen. “Dat denk ik ook, alleen weet ik niet waar het Pokécenter is, laat staan waar ik nu zelf ben,” sprak Sara duidelijk. Zou deze hint duidelijk genoeg zijn om wat richtingsaanwijzingen te krijgen, of moest ze er nog wat aan toe voegen? Ze trok haar mond alweer open, maar er kwam iets heel anders uit dan ze gepland had. “Cinnamon, stop daar eens mee!”

Terwijl zij haar aandacht op de jonge vrouw gericht had gehad, was Cinnamon naar de Flygon toe gestapt en prikte in het lichaam van het wezen met zijn stok. Het leek niet alsof hij hard prikte, maar Sara kon zich voorstellen dat het irritant was en bovendien was het ontzettend onbeleefd. “Arceus. Toon eens wat respect.” Ondanks haar waarschuwing, leek Cinnamon nog geen zin te hebben om te stoppen met prikken.