Don't have a choice

Lumiose City was een stad geworden die ze het liefst ontweek voor de rest van haar leven. In elk geval, totdat alle dikke, rode letters van de gebouwen verdwenen waren. De rillingen liepen haar weer over de rug als ze er alleen maar aan dacht. Dominique was geen held, dat absoluut niet. Maar ze was ook niet iemand die de bevelen van die organisatie op zou volgen. Nooit. Ze wist van de avondklok, en had zich ook nog niet buiten durven te begeven op het late uur. Maar toen ze aan het eind van de middag nog iets op was wezen halen aan de andere kant van de stad, had ze eigenlijk wel kunnen weten dat ze niet op tijd terug zou zijn in het pokémon center. Het meisje had zich vandaag gelukkig een beetje donker gekleed. Ze droeg een donkerblauwe spijkerbroek, een paar zwarte laarzen die tot net onder haar knieën kwamen en een zwart vest waarvan ze de capuchon over haar zwarte haren heen getrokken had. De capuchon was zo ver over haar gezicht getrokken dat haar twee blauwe ogen er nog net onderuit tuurden, en haar gezicht in een schaduw viel. Ze had haar handen in haar zakken, waar ze rustten op de pokéballs van Admiral en Shev. Als er iets zou gebeuren kon ze hen naar buiten roepen, mocht ze echt in de problemen komen. Dominique liep in de schaduw van de huizen, hopelijk zou niemand haar opmerken. Alleen moest ze toegeven, welke kant het pokémon center nou precies op was wist ze niet meer. Net zoals het feit dat ze onbewust al drie keer door deze straat heen gelopen was..
{OPEN}

De straten waren donker en er scheen alleen een vaag licht dat afkomstig was van de straatlantaarns die om de zoveel meter neergezet waren. Zo hier en daar was er eentje kapot, wat logisch was omdat men niet alle straatlantaarns in Lumiose tegelijk kon vervangen. Zeker niet nu Team Rocket er alles voor het zeggen had. Dominique had er al meerdere keren aan gedacht terug te keren naar Hoenn, de plek waar ze vandaan kwam, waar men minder last had van deze organisatie. Maar ze was nog lang niet uitgekeken op Kalos, en tevens was ze van plan om weer verder te gaan met het uitdagen van de gyms hier. Het zwartharige meisje had niet al te beste ervaringen met Team Rocket, en dus was het misschien niet de meest verstandige actie geweest om 's middags nog weg te gaan uit het pokémon center. De avondklok was ze eventjes vergeten op dat moment, maar eenmaal iets gedaan kon je niet meer terug.
Precies op het moment dat ze de hoek om wilde gaan hoorde ze iets op de grond tikken dat de stilte van de nacht verbrak - op het geluid van haar voetstappen na dan. Een gestalte kwam tevoorschijn en vrijwel meteen was ze stil blijven staan. Gelukkig verborg de capuchon een groot gedeelte van haar gezicht, enkel haar blauwe ogen moesten goed zichtbaar zijn in deze winterse nacht. Het meisje deed een halve stap achteruit, ogen nog strak gericht op de ander.

Toen Dominique een stapje achteruit zette deed de andere persoon vrijwel meteen een stap naar voren. De zwartharige was blijven staan en keek hem alleen maar aan vanonder haar capuchon en zonder haar blik af te wendden. De ander kwam weer een stap dichterbij, waarop ze zelf weer een klein beetje achteruit schuifelde. Hij was groter dan haar, en de glimlach die rond zijn lippen hing voorspelde al helemaal niet veel goeds. Toch wist Dominique haar hartkloppingen nog binnen te houden, als ze haar angstige kant kon onderdrukken zou ze misschien weg kunnen komen voordat het fout ging. "Zeg," begon de ander toen. Dominique drukte haar kaken stevig op elkaar en tuurde hem nog altijd aan vanonder haar capuchon, wat een beetje leek op een Purrloin die vanuit het donkere bos naar iemand tuurde. "een lief meisje zoals jij zou niet rond moeten lopen op zo'n tijdstip als dit. Straks kom je nog.. ongure types tegen." De ander deed weer een stapje dichterbij, maar dit keer bleef ze verstard staan. "Types zoals.." De veel grotere persoon was nu toch wel een beetje erg dichtbij, maar eigenwijs bleef ze staan. Angsten onderdrukken, dan kwam alles goed.. "zoals ik." De ander deed weer een stap naar haar toe, waarop ze nu toch weer een beetje achteruit stapte, kaken nog altijd stevig op elkaar geklemd. "Ik heb je advies niet nodig," kwam er uiteindelijk toch nog uit, waarna ze kort slikte. Verdorie, waarom moest ze nou altijd weer de creeps tegenkomen.

De ander schudde met zijn hoofd, terwijl ze nog altijd naar hem loerde vanonder haar capuchon. "Maar liefje, dit is geen advies." Zijn rode ogen stonden indringend en verreweg van aangenaam, maar ze wist zich nog sterk te houden voor nu. Ze zou het niet meer toelaten dat anderen haar in stukjes lieten breken, wat Floyd een tijd geleden wel gedaan had. Nooit meer zou ze die fouten maken. "Het zijn regeltjes, die wij jullie hebben opgedragen en waar jij nu tegenin gaat." Er verscheen een simpele frons op zijn gezicht, maar het meisje had haar kaken weer op elkaar geklemd en luisterde enkel naar wat hij te zeggen had. "Of ben je die vergeten?" Het sarcasme droop zowat van zijn woorden af, wat een korte snuif opleverde die er al uit was voordat ze er erg in had. Haar kaak verstrakte een beetje, al zou hij dat toch niet goed kunnen zien vanwege de schaduwen die over haar gezicht heen dwaalden. "Dus, kom maar op met een goede reden waarom jij nog door deze straten rondloopt op.. zo'n tijdstip." Het meisje deed nog een klein stapje naar achteren, maar zag toen in haar ooghoek iets om haar heen sluipen, waardoor het uiteindelijk maar een kleine schuifel naar achteren werd. Een plukje zwart haar viel voor haar oog, zodat deze opeens uit het zicht van de ander zou verdwijnen. Hij zou immers niet weten dat het haar haren zouden zijn die haar oog bedekten. Nog altijd hield ze haar kaken strak op elkaar, zoekend naar een goede manier om iets te zeggen. "Ik moest iets ophalen." De stem van het meisje was kort en ze keek de ander aan. Haar handen had ze in de zakken van haar donkere vest zitten, waar ze zich tot vuisten klemden.

De ander deed een stapje dichterbij, maar het meisje bleef staan. Er was geen uitweg meer, dus hopelijk zou hij snel beslissen dat ze niet interessant genoeg was en zou hij gewoon weggaan. Al was de kans daarvoor vreselijk klein. "En wat was dat ding dat je moest ophalen?" vroeg de nader haar toen. "Probeer niks van me weg te houden, want dat zal je alleen maar bezuren achteraf." Zijn blik was dreigend, en ze moest toegeven dat een beetje angst nu toch wel op begon te borrelen. Maar, wat zou hij haar kunnen doen? Het meisje hield nog eventjes haar mond dicht, maar besloot toen te spreken. "Ik ging mijn nieuwe Holocaster ophalen, omdat iemand anders van die leuke organisatie van je m'n oude vermorzeld had." Het was de waarheid, want de dag dat Floyd het ei van haar gejat had, had hij ook meteen haar Holocaster ten onder geholpen. Het had een tijdje geduurd voordat ze genoeg geld had gehad om een nieuwe te kopen, maar vandaag had ze het gloednieuwe voorwerp op kunnen halen.

De ander stak duidelijk zijn hand uit, maar Dominique verroerde geen vin en bleef gewoon zo staan als eerder. "Geef dan maar hier," zei de ander toen met een uitdagende blik in zijn ogen die ze niet goed kon plaatsen. Het meisje negeerde zijn 'bevel' en hield haar handen nog altijd in haar zakken, gebald tot vuisten. "Of heb je misschien iets waardevollers in je bezit, dat je hieruit kunt kopen?" vroeg hij toen met een brede grijns. Het meisje slikte een keertje en bleef nog altijd stilletjes staan. "Ik heb je niks te bieden," zei ze vervolgens op dezelfde koude toon met weggestopte emotie als eerder. Het was misschien een leugen dat ze hem niks te bieden had, maar haar pokémon zouden buiten dit gesprek blijven. Ze had veel te vaak die ene fout gemaakt, en dat zou ze nooit meer doen. "Dus ik zou niet weten wat je nog hier bij mij zoekt."

Dominique had nog een stapje achteruit geschuifeld toen hij weer dichterbij gekomen was, bij elke stap leek hij groter en dreigender te worden. "Oh, het is geen vraag." De ander had zijn handen alweer gesloten en had duidelijk door dat ze hem niks ging geven van haar bezittingen. "Geef mij iets en ik zal zwijgen over het feit dat je hier nog rondloopt zo laat, anders.. moet ik toch echt wel andere maatregels nemen." Het meisje slikte toen hij een grote stap naar haar toe deed en stapte automatisch achteruit, maar voelde toen dat de hak van haar schoen tegen de muur aanstootte van de huizen in de verlaten, donkere straat. "Ik heb je niks te geven.." zei ze en slikte een keertje. Toen hij nog een tweede stap naar haar toe deed drukte ze iet wat angstig haar rug tegen de muur aan, waarvan ze de kou door haar kleding heen kon voelen. "Nou, waar wacht je nog op?" Ze voelde haar hart in haar keel bonzen. Ze keek recht naar voren en keek tegen zijn borst aan, kon zijn ademhaling zowat langs haar wangen voelen strijken. Als ze nu een goede zet deed kon ze hem misschien in verwarring brengen, dan zou hij uit zijn tent gelokt worden en kon ze hem overdonderd achterlaten. De kans was klein, maar het proberen waard. Dominique had nog altijd haar capuchon over haar gezicht heen hangen, dan bezat ze tenminste nog iets wat haar minder weerloos liet voelen, hij had haar gezicht nog niet goed kunnen zien. Voordat ze het zelf doorhad schuifelde ze een klein stukje naar voren, ging op haar tenen staan en drukte haar zachte lippen op die van hem. Arceus. Laat hem nu dan tevreden zijn.

Het meisje voelde hoe hij haar wat dichter naar zich toetrok door zijn armen om haar rug te slaan. Wegrennen zat er nog altijd niet bij, want nu zat ze gevangen in zijn armen. Haar lippen kwamen langzaam los van die van hem, waarna hij zijn hoofd wat boog en naar haar oor bracht. "Voor deze keer dan," snoof hij, waardoor ze kort moest huiveren en haar ogen kort sloot. "De volgende keer laat ik dit niet meer zo makkelijk door de vingers zien, begrepen?" Het meisje knikte kort en voelde dat zijn hand zich nog altijd om haar pols heen gesloten had. Haar ademhaling was nog altijd niet zoals hij hoorde te zijn, maar ze had het wel onder controle. Hij deed een stap naar achteren en keek haar aan met zijn rode ogen. Zelf gluurde ze nog altijd onder de capuchon door. "Goed dan, ik neem je mee terug naar waar je hoort te zijn op dit moment. Je kamer, waar overnacht je?" vroeg hij vervolgens en liet haar los. Het meisje deed een klein stapje naar achteren en keek hem nog altijd aan met haar ijsblauwe ogen. "Pokémon Center van Lumiose," zei ze als antwoord op zijn vraag en knipperde een keertje kort met haar ogen. Als ze het goed had was hij nu tevreden, dan hoefde ze verder niks van haar pokémon of spullen af te geven, hopelijk. Ze haalde een keertje diep adem en keek hem toen aan, wachtend tot hij begon te lopen.