Don't have a choice

De onbekende jongen knikte een keertje kort toen ze de plek noemde waar ze overnachtte: het pokémon center. Een wat strakke blik werd haar nog toegeworpen waarna hij zich simpelweg omdraaide en begon te lopen. Eventjes twijfelde het meisje, misschien kon ze zich gewoon omdraaien en de andere kant uitgaan. "En denk maar niet dat je weg kunt rennen, ik ben sneller." Niet dus. Dominique zette een twijfelende stap naar voren en volgde hem toen, nog altijd op haar hoedde natuurlijk, want door alles wat er net gebeurd was was ze nog wel een beetje overdonderd. Het meisje had haar blik afgewend en keek naar de straatstenen die zwakjes verlicht werden door de lantaarns aan de kant van de straat. Ze voelde hoe zijn ogen in haar prikten, hij hield haar in de gaten. Zelf gluurde ze nog altijd onder haar donkere capuchon door, waardoor enkel haar ijsblauwe ogen nog altijd zichtbaar waren voor hem. De ander minderde vaart en kwam naast haar lopen, wat ervoor zorgde dat ze haar hoofd totaal de andere kant op draaide, ongemakkelijk. "Nu we toch onderweg zijn," begon de ander vervolgens. Ze slikte kort, wat wilde hij nu weer? "Kun je me net zo goed vertellen hoe je heet." Oh. Logisch. Het meisje richtte haar blik weer naar voren en bleef eventjes stil, waaruit wel duidelijk werd dat ze nadacht. Maar toen ze zich besefte dat haar naam toch al geregistreerd stond en het geen nut had om het nog langer verborgen te houden, kwam ze tot de beslissing het maar gewoon te zeggen. "Dominique," klonk haar stem redelijk zacht door de donkere nacht heen. Hoeveel Dominique's liepen er nou eenmaal rond in Kalos? Voor zover ze zelf wist niet veel. Hij hoefde haar naam nu maar te laten vallen of er was in elk geval één grunt die precies wist wie ze was. Floyd. Snel schudde ze de gedachte weg, daar moest ze nu niet aan denken. Wie ze precies was, daar kwamen ze toch al achter. Toch had ze de capuchon nog altijd op, al was het alleen maar om haar nog licht rode gezicht te verbergen voor hem. "Wat is jou naam dan?" Best logisch dat ze de wedervraag stelde, gezien ze zojuist haar eerste kus aan hem weggegeven had en het een tikkeltje ongemakkelijk zou zijn als ze niet eens zijn naam wist. Haar ijsblauwe ogen tuurden weer eens onder de capuchon door, hem voorzichtig aankijkend.

Eigenlijk wilde ze zijn naam niet eens weten, als ze er eenmaal over nadacht. Het liefst zou ze deze hele avond terug willen spoelen en ervoor zorgen dat niks wat er nu wel was gebeurd, gebeurd was. Maar dat was natuurlijk onmogelijk, ze kon zoveel verlangen van het leven waarvan ze eigenlijk nu al wist dat het nooit zou gebeuren. Spelen met de tijd was niet mogelijk, jammer genoeg. Ze begon per seconde aan de ander te twijfelen. Wat nou als hij haar helemaal niet naar het pokémon center bracht, en haar straks beroofde van haar pokémon? Het meisje klemde haar tanden op elkaar terwijl ze nadacht, misschien kon ze zich wel gewoon omdraaien en wegrennen. Het zou tenslotte alleen maar bluf kunnen zijn, misschien was hij juist wel erg sloom en probeerde hij te dreigen met specialiteiten die hij niet bezat, snelheid in dit geval. In haar ooghoek zag ze dat de ander zijn schouders nonchalant ophaalde op haar wedervraag. "Justin," zei hij als zijn antwoord. Justin. Het meisje wendde haar blik af, de naam klonk redelijk onschuldig in haar oren. Niet bepaald iets dat ze zou verwachten bij een.. Team Rocket grunt. Haar gezicht stond wat bedenkelijk, maar echt iets erover zeggen deed ze maar niet. Wie weet loog hij wel tegen haar, dat was tenslotte wat al die grunts deden van die organisatie. In elk geval hoopte ze dat ze snel bij haar kamer waren, dan hoefde ze hem niet meer te zien (al waren er zat mensen in haar leven die ze liever niet meer zag, maar hoe liever ze iemand niet wilde zien, des te vaker ze de desbetreffende persoon tegen leek te komen). Haar identiteit was nog veilig, gezien hij enkel haar ogen had gezien. Er waren meerdere meisjes met ijsblauwe ogen hier in Kalos. Een korte stilte viel, waarbij ze enkel strak voor zich uit staarde. Uiteindelijk gleden haar ogen onder de rand van de capuchon door naar de jongen, waar ze haar blik kort op liet rustten. "Hoe lang duurt het nog?" vroeg ze.