Prepare for trouble

De avondklok. Het meest geweldige idee waar ze ooit van had gehoord. Not. Zeker niet omdat ze het altijd voor elkaar kreeg om net na de avondklok over straat te zwerven. Zo was ze ook vandaag weer eens de weg kwijt geraakt in Lumiose nadat ze had gegeten in een restaurantje samen met haar pokémon. De stad was dan wel welvarender geworden, maar voor Dominique had het nu al een aantal keer wat minder leuke ervaringen opgeleverd. Ze had al eerder gedacht dat ze iets had zien bewegen in een van de steegjes waar ze langsgekomen was, en ze wist vrijwel zeker dat ze zowat aan de verkeerde kant van de stad liep als ze het pokémon center op wilde zoeken. Het was al ver over de avondklok, misschien zelfs wel over twaalven. Dominique had haar zwarte jas ver omhoog geritst en had haar capuchon op gezet, hopelijk zou niemand haar zo zien als ze half verborgen in de schaduwen van de huizen bleef lopen.

{Eerste post voor Floyd}

Toen er een luide fluit door de straat heen galmde stond ze meteen stil, shit. Ze durfde amper op te kijken, maar toen ze een luide stem hoorde gluurde ze onder haar capuchon door. ‘Jij daar! Ik zou maar naar hier komen als ik jou was,’ klonk de stem. Dominique stond nog altijd stil, en was van plan om dit keer gewoon door te rennen. Maar toen ze het halve leger naast de grote man zag staan wist ze dat rennen haar nog verder in de problemen zou brengen. Verdorie, stomme avondklok ook.. ‘Tenzij je van Team Rocket bent heb je niet het recht nu nog buiten te komen,’ ging de ander verder. Met haar blik op de straat gericht schuifelde de duistere figuur in de richting van de schreeuwende persoon, en stopte zonder ook maar iets te zeggen een paar meter voor zijn neus, maar hield haar blik strak op de grond gevestigd. De capuchon die ver over haar hoofd heen zat zorgde er dan ook voor dat er niks van haar gezicht duidelijk was.

Nog altijd staarde ze koppig naar de grond. Haar capuchon was het enige wat haar op dit soort moment een beetje kon beschermen, want als ze haar pokémon nu naar buiten zou roepen wist ze dat deze onnodig klappen op zouden vangen. De beesten van deze persoon hadden er immers in de verte al enorm sterk uitgezien. ‘Laat jezelf zien,’ zei de ander dwingend. Ze had haar handen in de zakken van haar donkere jas en kneep deze even kort tot vuisten. Maar zich bewegen deed ze nog niet. ‘En vertel daarbij maar meteen wat je hier precies te zoeken hebt om dit uur? Denk je soms dat je te goed bent voor de avondklok? Dat jij er geen rekening mee moet houden?’ Het meisje bleef naar de grond kijken. "Ik ben de weg kwijt geraakt nadat ik terugkwam uit een restaurant," mompelde ze en bleef naar beneden kijken, haar handen nog altijd statig in haar zakken weggedrukt. Mooi niet dat ze haar identiteit vrij ging geven, daar kwamen vast en zeker de grootste problemen van..

Toen de kap van haar hoofd af werd getrokken wilde ze deze weer terug grabbelen en opdoen, maar een stevige hand die haar kin stevig beetgreep belette haar van die actie. Haar hoofd werd zo opgetild en ze keek lichtjes angstig recht in de gele ogen van een man. ‘Wat vinden mensen zo moeilijk aan het opvolgen van bevelen? Ik spreek toch zeker niet één of andere vreemde taal?’ zei hij met een toch kalme en beheerste stem. Dominique herkende hem plotseling. Floyd. Omdat ze zowel geschrokken als verbaast was kon ze geen bruikbaar woord uitbrengen, dus keek ze hem domweg maar aan. "Sorry.." zei ze en voelde hoe er een pluk haar half voor haar gezicht werd geblazen door de wind. Ook dat nog. Haar ogen schoten onder de haren snel wat heen en weer, ze kon nog net wat zien tussen de zwarte lokken door. Blijkbaar had meneer zijn hele team op vrije voeten rondlopen..

Haar ogen flitsten weer terug naar Floyd, die alles behalve amused bleek te zijn door haar verschijning. Hoeveelste keer was dit nou weer dat ze na de avondklok nog buiten liep? Geen idee, maar ze had de laatste tijd wel vaker over straat gezworven. ‘Jij,’ zei de ander toen met vernauwde ogen. Eventjes slikte ze. Oeps. Toen hij zijn gezicht iets dichterbij bracht vertrok ze geen spiertje meer, hem enkel aankijkend met haar opengesperde, blauwe ogen. ‘Sorry is geen excuus voor hier na de avondklok nog rond te wandelen,’ zei hij met een dreigende toon in zijn stem. Iets terugzeggen durfde ze nog niet, straks gaf hij haar nog een klap of iets dergelijks. Daar zag ze de mensen van Team Rocket in elk geval wel voor aan. ‘Dus wat doe je nu nog op straat terwijl je maar al te goed weet dat het niet meer mag?’ vroeg hij toen weer aan haar. Eventjes was het meisje stil, maar ze bleef nog altijd stond zoals ze stond. "Zoals ik al zei, ik kwam uit een restaurantje en ben de weg nu kwijt," zei ze. Haar stem was niet zwakjes dit keer, maar ook niet bepaald al te scherp. Nee, het risico dat hij haar iets aan zou doen liep ze liever niet. "Je mag me nu best wel loslaten.." mompelde ze toen haast onhoorbaar voordat ze zelf wist wat ze zojuist eigenlijk had gezegd. Oeps.

‘Hmhm, ik weet daar een goede oplossing voor,’ zei Floyd toen en Dominique slikte een keertje. Verdorie, ze had ook gewoon eerder weg moeten gaan. Maar het was best gezellig geweest en ze was de tijd vergeten. ‘Volgende keer moet je gewoon een uur of twee vroeger dat domme restaurant verlaten en als je dan verdwaald heb je genoeg tijd om de weg te vinden.’ Het meisje keek hem enkel aan, want tsja, wat viel hier nou op te zeggen? Dat ze dom was geweest wist ze zelf ook wel. Het was ook vooral erg dom dat ze geen kaart van de stad mee had genomen. En dat haar Holocaster leeg was. En dat ze niet bepaald gekleed was op de nacht en dat ze het dus koud had. ‘Misschien moet ik ook maar eens een praatje gaan maken met de eigenaar van het restaurant, dan kan hij zijn uren misschien veranderen,’ zei hij toen op een bedenkelijk toontje, waardoor het meisje slikte. Een praatje maken kon net zo goed iets heel anders betekenen in Team Rocket taal. Haar gemompelde woorden waren hem blijkbaar ook niet al te best gevallen. ‘Ik mag best veel, maar gelukkig moet ik niet alles,’ was zijn antwoord vervolgens. Dominique kneep haar ogen een beetje samen, net zoals hij had gedaan. Vervolgens trok ze haar hoofd een beetje naar achteren, een poging doend om zich los te krijgen uit zijn greep. "Laat me nou maar gewoon los.. Ik heb jou toch niks misdaan?" mompelde ze toen vervolgens. Nee, het feit dat er een aantal grote pokémon en hun intimiderende trainer rond haar stonden vond ze alles behalve fijn of leuk.

Toen hij haar losliet deed ze vrijwel meteen een stap naar achteren, het feit proberend te verbergen dat ze eigenlijk half achterover gestruikeld was. Vrijwel meteen draaide ze haar hoofd, maar zag toen dat zijn Blastoise achter haar stond. Damnit. ‘Door niet te luisteren heb je mij indirect wel degelijk wat gedaan,’ zei de ander vervolgens, waardoor ze haar blik weer op de man richtte. Hij zag hoe de Braixen van de man haar ook in de gaten hield, er was geen ontkomen aan. Nog niet. ‘Je snapt vast wel dat ik je niet zo maar kan laten gaan.’ Het meisje zag hoe zijn blik iets verzachtte, maar het leek nog altijd niet bepaald vriendelijk. Niet dat hij dat ooit was geweest en dat ze een bepaald iets kon vergelijken, maar goed. ‘Dit de eerste keer dat je na de avondklok buiten rond wandelt?’ vroeg hij. Dominique had haar blik afgewend en keek hem nu weer aan. Één.. twee.. derde keer.. Oeps. "Nee," zei ze vervolgens en ze beet op haar lip. "Dit is de derde keer," zei ze en keek hem toen weer aan, elke beweging van hem volgend, mocht hij opeens iets raars gaan doen.

Het meisje stond er nog altijd wat ongemakkelijk bij. Niet zo gek natuurlijk, want iedereen in dit gezelschap was groter en sterker dan haar. Natuurlijk zou ze haar eigen team erbij kunnen roepen, maar dan was ze er zeker van dat ze voorlopig niet van hem af kon komen. Misschien werkte praten wel gewoon, liet hij haar gaan en zou ze hem misschien een tijdje niet meer zien. Want de hoop dat ze hem nooit meer zou zien na die ene dag had ze al opgegeven, immers leken de twee elkaar altijd tegen te komen. Misschien was Hoenn nog niet eens zo'n slecht idee. ‘Dit is de derde keer en je weet nog steeds niet dat je nu niet meer buiten mag komen?’ had de man haar gevraagd. Het enige antwoord wat hij daarop kreeg was een kort moment dat ze haar ogen op hem richtte, en die spraken boekdelen. Natuurlijk wist ze het wel. ‘Volgens mij hebben mijn vorige collega’s niet goed laten merken dat dit niet toegestaan is,’ ging hij na een korte stilte verder. Dominique klemde haar kaken op elkaar. Natuurlijk hadden die het wel laten merken. Heel erg zelfs.. Kort dacht ze terug aan dat ene moment, maar zo snel als ze kon wiste ze het weer van haar netvlies af. Kssst. Weg. ‘Als je zou mogen kiezen, of ik zorg ervoor dat je geen enkele pokémon van je ooit nog heel terug ziet of je gaat niet meer na de avondklok hier ronddwalen,’ klonk de bedenkelijke stem van Floyd toen. Dominique werd weer uit haar gedachten getrokken en keek de ander nu aan. Wat voor een keuze was dit? "Jij komt met geen een van je poten aan mijn pokémon," zei ze plotseling. Een stuk feller dan ze eigenlijk bedoeld had, maar het was er nou eenmaal uitgekomen. Al die botsingen met Team Rocket hadden haar veranderd. Het had haar gedwongen om op een gegeven moment voor zichzelf op te komen. Ook al was dit alles behalve het goede moment om dat te doen. "Ik kan er toch niks aan doen dat ik verdwaald raak?" zei ze toen, al was de toon nu iets minder fel dan daarnet. Ze paste toch wel op haar woorden nu.