Dark streets (Allison)

Hij legde zijn hand op zijn hart en zei dat ze zijn hart brak. Heilige Arceus. Ze begon echt te denken dat ze dat drankje nog nodig ging hebben ook. En hoe meer hij sprak, hoe overtuigder ze hiervan raakte. “Sorry, dat is niet mijn bedoeling van vanavond.” Een glimlachje trok over haar gezicht. Nee, ze was goed met alcohol. Wat die stem in haar hoofd ook schreeuwde. “Dus, lopen voor ik spijt krijg,” zei ze, een knikje gevend naar voren. Als hij niet snel ging lopen, zou ze namelijk de andere kant op wandelen en zelf een bar uitzoeken, want dit hield ze niet heel erg lang meer vol.

Allison vernauwde haar blik bij het zien van de winkelstraat. Wilde hij hier wat drinken? Hmn. In de tijd dat ze hadden gelopen was haar brein ergens weer tot rust gekomen en was ze zich er ergens heel erg van bewust dat ze dit niet moest doen (al was het al om ‘t feit dat ze Marcus niet eens aardig vond), maar zijn woorden stoorden haar. Wie dacht hij wel niet dat zij was? Ze was een Executive. Ze liet zich niet neerhalen door een beetje alcohol. Ze zou bewijzen het aan te kunnen.
Zijn woorden brachten haar uit haar gedachten en ze keek hem met een vernauwde blik aan. “Waag het eens,” snoof ze. Zijn woorden had ze begrepen, dus stapte ze langs hem om de promenade af te lopen met snelle passen, haar jurkje heen en weer zwierend bij elke stap die ze zette. Verdomde Marcus. Verdomd. Waarom had ze hem ook alweer ooit gepromoveerd?

Hij wilde een foto maken. Allison draaide zich om naar de man en grijnsde haar tanden bloot, haar dubbelgekleurde haren zwaaiend in de beweging die ze maakte. Ze hief haar wenkbrauwen even. “Hang die maar boven je bed,” knipoogde ze, voor ze zich terug draaide. Please doe dat niet. Gadverdamme zeg. Zijn woorden deden haar dan ook even omkijken, opnieuw. “Ik zou er niet te veel van verwachten,” sprak ze rustig. Hij moest niet nadenken dat hij hiermee ineens haar goedkeuring zou hebben. Nee, ze wilde nog steeds het liefst zijn nek omdraaien. En ze wist niet of dit plan dat beter zou maken.

Allison was er heilig van overtuigd dat ze vandaag haar waardigheid zou behouden, ondanks het feit dat Marcus zich in haar aura bevond. Hij zei niet te veel van haar te verwachten en Allison snoof zachtjes. “Toevallig ging ik heel veel uit, hoor,” bromde ze, duidelijk makend dat ze heus wel eens een glaasje op had. Alleen had ze nog nooit hoeven drinken om iemand te bewijzen dat ze kon drinken. Om te bewijzen dat ze leuk was. Was ze niet meer leuk? Was ze nu saai en oud? Nee, ze wilde nog niet oud zijn. Ze zat midden in haar jonge jaren. Arceus, moest ze nu uggs gaan dragen? Ze schudde haar hoofd even. Nee. Ze zou bewijzen dat ze het nog wel kon.

Ging. Moest de nadruk daar nou op gelegd worden? Ze wist niet hoe het was gekomen, maar types als Marcus wisten het toch altijd voor elkaar te krijgen haar ego compleet te krenken en ervoor te zorgen dat ze de noodzaak voelde zichzelf te bewijzen. Iets wat dom was, want ze (althans dat vond ze) stond ver boven Marcus. Ze kwam dan ook tot stilstand en zette zich recht voor Marcus neer, naar hem omhoog kijkend. “Ik denk dat ik nog de leukste Executive ben die je tegen zal komen,” besloot ze met een onschuldig glimlachje te zeggen, voor ze zich weer omdraaide. Puh. Ze was hartstikke leuk.

Marcus deed de deur voor haar open en maakte een buiging, na het spreken van zijn woorden. Allison snoof even en zette zich langs de man. “Nog enige manieren, dus,” merkte ze rustig op, hem toch even vanuit haar ooghoeken volgend terwijl ze langs hem liep. Ze keek even naar binnen en een frons trok over haar gezicht, waarna ze besloot zich aan een lege kruk aan de bar te zetten, wat voorover over de bar leunend om de barman te wenken. “Passoa,” zei ze, waarna ze Marcus aankeek. Passoa, waarom niet. Dat deed mensen altijd zoveel goed. Ahum.

Heerlijk, noemde Marcus het. Allison staarde in haar drankje, terwijl Marcus die van hem al op had. Ze kon niet achter blijven. Daarom slikte ze een keer, voor ze het passoaglas aan haar mond zette en het drankje binnen enkele tellen volledig achterover te gieten. De rillingen liepen over haar lijf, maar ze wist een kleine glimlach te forceren. “Zie je?” Nu had ze het wel bewezen, toch? Konden ze weer naar huis? Ze wist immers niet echt of het een heel goed idee was als ze hier blijven zou en er meer alcohol in the picture zou komen.

En toen begon Marcus te roepen. Eventjes had hij haar verbaasd, compleet verloren en zonder woorden. Haar kop kleurde rood en haar blauwe ogen verwijdden zich, terwijl ze gejuich hoorde. Dit duurde hooguit vijftien seconden, voor ze haar voet op tilde en een flinke trap opzij verkocht, in de hoop zijn scheen even flink te raken met haar hak. “Je bent een Seedot en ik hoop dat je vroeg of laat wordt gecastreerd,” beet ze hem toe, voor ze haar hand opstak. Wilde ze deze avond overleven, dan begon die drank noodzaak te worden. Al was het maar omdat ze Marcus anders niet overleven zou.