Welcome to my silly life ~ (& Freedje)

“Coo~ Coo~” De stem van het meisje klonk luid, terwijl ze de naam van haar vogel over het veld riep. Het duurde niet lang voor het kleine ding er op volle vaart aan kwam vliegen, om op het hoofd van het meisje te landen. Een glimlach ontstond op haar gezicht. “Hey Coco,” sprak ze met een grijnsje. “Je moet niet zo ver gaan, hmn?” kwam er plagerig uit haar mond en de vogel maakte enkele verontschuldigde geluiden, waarna Zoey om zich heen keek. Pup, Pup.. Oh heilige Arceus, nu was Pup weg? “Coco, zoek Pup,” zuchtte ze. De vogel hoefde niet eens op te stijgen, want nog voor deze dat deed viel Zoey’s blik op een roze gevaarte, welke net een poging deed tot het stelen van iemand’s eten. Oh, heilige Arceus…

Athan had een tijdje getwijfeld of hij het wel zou doen. Hij was er over na aan het denken om Parfum Palace te gaan bezoeken. Hij had geruchten gehoord dat het echt de moeite waard zou zijn om te bezoeken, maar eigenlijk wilde hij nog eens naar Cyllage City gaan. Hij had daar namelijk een Pokémon gezien die hij wel in zijn team zou willen hebben. Hij had informatie opgezocht over de desbetreffende Pokémon en had gezien dat de evoluties ook wel interessant waren. Een sterke Pokémon kon hij hebben als hij een juiste keuze zou maken. Bovendien konden Blaze, Star en Scyth ook wel een maatje gebruiken. Hij besloot net om toch maar naar Parfum Palace te gaan toen hij iets hoorde. Hij keek opzij… en zag een Slowpoke. Zijn wenkbrauw schoot omhoog toen hij zag dat het ding probeerde om zijn eten te pakken die hij naast zich had liggen. Met een snelle beweging graaide Athan het voedsel vlak voor de Slowpoke zijn neus weg en keek het ding geïrriteerd aan. ‘Niet weer een vervelende Pokémon,’ kreunde hij, sinds hij zich het vorige akkefietje met een ander meisje die hij tegen was gekomen nog goed kon herinneren. Gelukkig kon een Slowpoke, voor zover hij wist dan toch, niet veranderen in een andere Pokémon of een ander mens. Hij trok zijn wenkbrauwen nijdig op toen hij een meisje verderop zag staan. Aan haar reactie te zien was de Slowpoke van haar. Toch maar even vragen voor de zekerheid. ‘Is dit niet goed opgevoede ding van jouw?’ vroeg hij bot aan haar. ‘Hij zit namelijk aan mijn eten en dat heb ik niet zo graag.’ Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en keek het ding onder zich nog eens boos aan. En waarom trok hij ook alweer de aandacht van vervelende Pokémon? Hij hoopte dat het ding niet de hele tijd bezig zou blijven met zich zo te gedragen, want anders ging hij weer weg.

Zoey keek naar de vogel op haar hoofd en bewoog haar kin richting de lucht, waardoor de vogel begreep dat deze van haar hoofd af moest gaan. Het vogeltje fladderde en Zoey keek naar de man - jongen? - wiens eten Pup bijna gestolen had. Bijna. Oh oh, dit was nog veel erger dan als het gelukt was. Zoey’s paarse blik gleed naar de Slowpoke en ze ving nog net de woorden van de jongen op, maar kreeg de kans niet om erop te reageren. Met snelle passen rende ze op de Slowpoke af, net op tijd om op de grond neer te komen en haar arm om de bek van het beest te wikkelen. “Heilige Arceus,” zuchtte ze, half boven op de Slowpoke liggend, terwijl ze de jongen aankeek. “Ne- Net op tijd.” Pup had nogal de behoefte om een Yawn uit te voeren zodra hij niet kreeg wat hij hebben wilde en dan was het tijd om te gaan slapen. “Stoute Pup!” sprak ze boos tegen de Slowpoke, waarna ze hem los liet en met haar wijsvinger op zijn neus tikte. Ze kwam van hem af en richtte haar blik op de jongeman. Hij had een… Interessant uiterlijk. Ze wist in ieder geval meteen zeker dat dit voor het eerst was dat ze hem zag. “Sorry,” zei ze een keer, een vage glimlach op haar gezicht toverend in de hoop dat haar paarse glim-oogjes hun werk ook bij deze jongeman zouden doen. Helaas was dat lang niet altijd het geval.

In plaats van dat ze antwoord gaf op zijn vraag rende ze opeens naar de Slowpoke toe. Athan haalde zijn wenkbrauw op toen de Pokémon half vermorzeld werd onder haar gewicht. Hé, voor hem was het goed. Als dat beest daardoor ophield om met zijn poten aan Athan’s eten te komen, vond hij het goed. Athan draaide kort met zijn ogen. Ja, want een Pokémon ‘stout’ noemen ging ook echt helpen. Hij besloot echter om er verder niks over op te merken en keek haar een tikkeltje geïrriteerd aan. ‘Al goed,’ bromde hij. Hij had geen zin om hier een groot drama van te maken, want zo was hij niet. Het gezicht die ze trok deed hem echter helemaal niks en hij bleef haar fel aankijken om duidelijk te maken dat ze dat soort trucs niet bij hem moest proberen. Hij was niet vatbaar voor schattige blikken of zielige oogjes. Daar was hij trouwens nooit vatbaar voor geweest, maar sinds zijn vader hem zijn jeugd had ontnomen, was hij eigenlijk nergens meer vatbaar voor. Toch wel raar dat één gebeurtenis heel je manier van doen kan omgooien. Hij probeerde zijn gedachten te verwerpen door, in plaats van naar haar, naar haar Pokémon te kijken. Zo te zien was het een Slowpoke. Die Pokémon vond hij dus echt helemaal niks. Ze zagen er gewoon zo… dom uit. ‘Gedraagt dat ding zich altijd zo?’ vroeg hij haar bot. ‘Want anders zou ik er toch eens over nadenken of je dat beest niet beter kan opvoeden als ik jou was. Voordat je dadelijk iemand tegenkomt die er vervelender over doet dan ik.’ Het was meer een tip dan een waarschuwing. En oké, misschien maakte hij hier toch wel een klein drama van. Hoewel, eigenlijk ook weer niet, want hij gaf haar gewoon een tip. Dacht hij. Hij wist het niet. Hij probeerde zijn kap wat beter over zijn hoofd te trekken zodat zijn litteken niet zo zou opvallen.