Mischief managed

Sara was absoluut niet het soort persoon om zich aan wensen vast te klampen. Toch had ze altijd een soort bewondering gevoeld voor de mensen die dat wel deden, en ook bijgelovig genoeg waren om hun centen in het water van de fontein te gooien. Al sinds ze klein was had het haar opgevallen hoeveel muntjes er onder in het water lagen. Vooral op een zonnige dag, wat het nu was, viel het extra op hoe de bodem van de fontein schitterde. Ze zou er bijna een bijdrage aan willen leveren, maar dat was niet waar ze van plan was haar geld aan te besteden. Ook had ze vroeger altijd de neiging gehad om het water in te stappen en de muntjes op te pakken, maar haar ouders hadden dat verboden. Vaak werd ze dan boos, maar inmiddels begreep ze waarom het niet kon. De fontein behoorde niet aan haar, en de muntjes op de bodem ook niet. Wel vroeg ze zich nog af wat er gebeurde met de munten. Ze wist zeker dat de bodem sommige dagen opeens leger was dan andere, en het maakte haar nieuwsgierig of iemand het geld alsnog er uit had gevist, of dat de gemeente dat had gedaan. Hoe dan ook wist het haar gedachten flink bezig te houden nu ze eindelijk weer eens terug was in Camphrier Town. Vanavond zou ze haar ouders weer zien. De dag zou ze nog met haar Pokémon besteden.

Pokémon betekende in dit geval eigenlijk alleen haar Braixen, Cinnamon.  De vuur Pokémon zat verveeld op het randje van de fontein, naast zijn trainster. Echter zat hij met zijn gezicht naar buiten toe, zodat hij voorbijgangers kon bekijken. Veel boeiends gebeurde er niet. Camphrier Town vond hij maar een saai dorpje. Sara scheen zich echter wel te vermaken, dus besloot hij om haar niet te storen met wat ze ook maar aan het doen was. In plaats daar van stond hij op van zijn plek, om de eerste persoon die in zijn blikveld viel en die niet aan het lopen als slachtoffer uit te kiezen. Hoe hij het ongemerkt wist te doen was zelfs voor hem een raadsel, maar hij snelde zich op de voeten van de persoon af en strikte de veters van de schoenen aan elkaar. Vervolgens ging hij weer naast Sara op de rand van de fontein zitten. En nu wachten tot de persoon in beweging kwam.

Cinnamon kon zijn lachen niet inhouden. Luid giechelend keek hij toe hoe het meisje wiens schoenveters zijn slachtoffer waren geworden op de straat viel. Heerlijk, dat leedvermaak. Een poging tot zijn lachen inhouden deed hij niet eens, want dan werd het alleen maar erger. Helaas trok hij nu met zijn gelach wel de aandacht van Sara, ondanks dat ze zo in gedachten was geweest dat ze niet eens door had gehad dat hij van zijn plaats was geweest. De opgetrokken wenkbrauw was zo’n bekende blik voor de Braixen, dat het hem niet eens meer intimideerde. Zelfs toen Sara vroeg wat er zo grappig was, gaf hij niet toe wat hij gedaan had – mede omdat hij haar taal niet sprak. Natuurlijk kon hij naar het meisje wijzen die hij had laten struikelen, maar dan was alle lol er zo af.

Helaas voor Cinnamon was Sara slim genoeg om de puzzelstukjes samen te voegen. Ze zag het meisje op de grond, haar schaterende Pokémon, en aangezien ze wist dat Cinnamon erg van leedvermaak en dit soort nare grapjes hield, begreep ze meteen wat er aan de hand was. “Cin. Ga je excuses aanbieden.” Eindelijk maar toch verging het lachen hem nu. In plaats daar van gromde hij geïrriteerd, als een of andere puber die van zijn moeder zijn kamer moest opruimen. “Cinnamon, ik meen het. Dit soort grapjes haal je niet bij vreemden uit.” De Pokémon haalde zijn schouders op, wat voor Sara de druppel was. Ze stond op van de rand van de fontijn, pakte Cinnamon bij zijn arm zodat ze hem mee kon trekken, en verplaatste zich naar het meisje, die inmiddels bezig was met het losmaken van haar veters.

“Hoi. Sorry voor het storen, maar mijn Braixen wil zijn excuses aanbieden.” Sara gaf Cinnamon een duw in zijn rug, zodat hij gedwongen een stap naar voren deed. Het meisje aankijken deed hij niet. Achter haar rug om gedroeg hij zich stoer, maar als hij er mee geconfronteerd werd was hij opeens een lafaard. Typisch. Wel mompelde hij iets in zijn taal wat Sara opvatte als een excuses. Het kon natuurlijk van alles zijn, maar ze kende haar Pokémon goed genoeg om te weten dat hij alsnog spijt zou hebben. Tevreden met het excuus van Cinnamon, stak Sara haar hand uit naar het meisje om haar overeind te helpen. “Je hebt je toch niet te erg bezeerd, hè?” vroeg ze bezorgd.

Het meisje accepteerde gelukkig Sara’s uitgestoken hand. Het leek er op dat ze geluk had dat Cinnamon een wat zachtaardiger persoon had gekozen als slachtoffer. Niet dat Sara het dit meisje gunde om zo geplaagd te worden door een Pokémon die ze niet eens kende, maar het was voor haar voordelig dat het groenharige meisje niet een of andere agressieve tuthola was. Sara kon flink van zich af bijten met woorden, maar als het niet hoefde deed ze het liever niet. Het leek er op dat dat nu niet nodig was – behalve misschien tegen Cinnamon.

Het meisje gaf toe dat ze best wel pijn had. Sara fronste bezorgd. Ze wist dat het Cinnamon’s schuld was, maar hij was haar verantwoordelijkheid, dus was het ook deels haar schuld omdat zij hem niet goed in de gaten had gehouden. Op dit moment besteedde ze ook niet heel veel aandacht aan hem, maar nu stond hij naast haar en was het makkelijker om hem tegen te houden als hij er vandoor wilde. “Als je een pleister of iets anders nodig hebt, heb ik vast nog wel wat in mijn tas,” bood de witharige aan. “Het is het minste wat ik kan doen.” Ze wierp Cinnamon een semi boze blik toe vanuit haar ooghoek, waarop de Braixen haar ook niet al te vriendelijk aankeek. Zijn armen vouwde hij over elkaar. Sara besloot om hem maar even alleen te laten.

“Insgelijks Tsugumi. Ik ben Sara. Deze rebel hier heet Cinnamon.” Als de Braixen niet zo overduidelijk in een slechte bui was geweest, had ze hem over zijn kop geaaid. Nu bleef ze echter maar even van hem af. Toch zat het haar niet lekker dat hij zo raar deed. Een grapje uithalen, oké. Dat was niet zo erg. Dat hij zo boos werd omdat hij zijn excuses moest aanbieden, dat vond Sara echter vreemd. Ook nu keek hij weg van de twee meiden, alsof er verderop iets heel interessants speelde, maar er was niks te zien. “Wat is er mis, Cin? Ik ga geen sorry zeggen omdat jij je excuses niet aan wil bieden voor je eigen gedrag,” sprak Sara hem streng toe. “Als je je verveelt, kan ik de anderen wel tevoorschijn halen? Is dat wat je wil?” Cinnamon haalde alleen zijn schouders op, waarop Sara een zucht slaakte. Ze gaf het op.