Who wants to fight? [OPEN]

North was blij dat Sara wel leek te weten waar ze heen moesten gaan. Dan zou hij in elk geval geen blunder maken door de verkeerde kant op te lopen. Als er iets meer afgang was, dan was het wel eerst zo’n blunder maken zoals hij had gedaan en daarna beweren dat hij wel wist waar het Pokémon Center lag terwijl dat niet zo was, om vervolgens nog een blunder te maken door totaal de verkeerde kant op te lopen. Nee, hij had er goed aan gedaan door eerlijk te zijn. Eerlijkheid duurde immers het langste, zoals zijn vader vaak tegen hem zei. En dat had North niet met een korreltje zout genomen, want sindsdien was hij goudeerlijk tegenover iedereen geweest. Misschien soms een beetje te eerlijk, want hij zei zijn mening nogal direct tegen anderen. Hij zei precies wat hij dacht en dat leverde hem soms wel eens problemen op, maar niet echt zo erg dat het schokkend was. Het ergste wat hij ooit had meegemaakt was toen hij in Kanto agressief was geworden omdat een jongen met zijn handen aan zijn toenmalige vriendin had gezeten. Meer dan een klein vechtpartijtje was dat niet echt geweest, maar het was wel ontstaan omdat North eerlijk had verteld wat hij van de jongen dacht en die had dat niet echt leuk gevonden. North schrok op uit zijn gedachten toen hij Sara’s vraag hoorde. Ze had waarschijnlijk nog iets tegen hem gezegd over het Pokémon Center, maar dat had hij gemist. Jammer dan. Hij glimlachte bij haar vraag. ‘Ik kom niet uit Kalos, maar uit Kanto,’ sprak hij tegen haar. ‘Ik was eerst van plan om de league in Kanto uit te dagen, maar merkte dat ik daar nog niet klaar voor was. Voor ik echter een beslissing had kunnen maken om toch op reis te gaan, kondigden mijn ouders aan dat we zouden verhuizen naar Kalos. Ik vond dat niet echt een probleem, want daardoor ben ik alsnog een reis begonnen en het feit dat het in een onbekende omgeving is maakt het misschien juist spannend en leerzaam.’ Ja, spannend maakte het zeker, want hij had soms echt geen idee waar hij naartoe aan het lopen was. Dan wilde hij naar Camphrier Town gaan en nam hij per ongeluk de poort naar Laverre City. Hij was dan ook een tikkeltje te koppig om een fatsoenlijke map te kopen, hoewel Petal aandrong dat hij dat wel moest doen. Petal! Dat arme ding zat opgesloten in zijn Poké Ball. ‘Dit is mijn maatje,’ sprak hij. Hij gooide de Poké Ball van Petal met een zwierig gebaar naar voren en zag hoe de Pokémon nieuwsgierig om zich heen keek. ‘Hij heet Petal,’ grijnsde hij. ‘Maar kom jij dan wel uit Kalos?’ vroeg hij vervolgens aan haar, haar een wederkerende vraag stellend.

Sara beantwoordde de vraag niet echt direct, maar van haar opmerking kon hij ook wel opmaken dat ze weldegelijk uit Kalos kwam. Hij wist niet of het feit dat je uit dezelfde regio kwam als waar je ging reizen het direct makkelijker maakte om op reis te gaan. Er waren veel dingen waarvan je dacht verstand te hebben en als je er dan uiteindelijk was waren er heus wel weer nieuwe dingen die je verbaasden. Hij wist zeker dat als hij op reis zou gaan in Kanto dat hij van de helft van de dingen die hij dan zou zien het bestaan niet eens zou weten. Zo had hij vele dingen over Lavender Town gehoord en over de Pokémon Tower, maar was de plek nooit echt gaan bezoeken. Hij wist zeker dat het tien keer enger was dan dat ze beweerden en dat het ook een heel triestige achtergrond had, want het was immers de begraafplaats voor de overleden Pokémon in Kanto. Dat achtergrondverhaal voegde er gelijk weer een soort van geschiedenis aan toe wat North eigenlijk altijd wel trok naar dat soort plaatsen. North knikte aandachtig toen Sara begon te vertellen waar ze haar Braixen vandaan had gehaald. Dat klonk interessant. Hij wist zeker dat als hij voor Petal had moeten betalen met zijn eigen geld dat hij dat ook had gedaan. Het wilde niet per se zeggen dat Pokémon in het wild beter waren dan Pokémon die van een Breeder kwamen. Of Pokémon die van een professor kwamen slimmer waren dan Pokémon van een Breeder. Elke Pokémon had immers zijn eigen kwaliteiten. ‘Ik heb Petal van mijn vader gekregen. Hij was toen al een Bulbasaur, maar ik denk dat hij ook van een Breeder afkomstig is. Dan hebben we weer wat gemeen.’ Hij grinnikte even. ‘Maar jouw Pokémon ziet er ook goed verzorgd uit. En gelukkig.’ Hij glimlachte. Hij vond het altijd leuk om te zien dat een Pokémon gelukkig was. Hij was wel eens in van die ongure buurten in Saffron City geweest en was geschrokken over het feit hoe veel ongezonde Pokémon daar waren of trainers die het vertikten om naar hun Pokémon om te kijken. Als hij zoiets zag dan knapte er altijd wel iets in hem. Hij grijnsde toen hij het bekende rode dak van het Pokémon Center herkende. ‘Het goede nieuws van mijn verlies is dat Hydro is geëvolueerd. Al zal ze het zichzelf pas na een paar weken weer vergeven dat ze het gevecht heeft verloren. Ze is op dat vlak heel erg koppig en trots. Net als een Charmeleon,’ lachte hij waarna hij naar voren stapte zodat de schuifdeuren van het Pokémon Center opzij schoven. Because North’s in the house, bitches!

North had lichtelijk moeten grinniken toen Sara zijn gevoelens tegensprak. Oké, de Braixen had misschien een norse uitdrukking, maar dat wilde niet per se zeggen dat hij niet gelukkig had. Hij kon de keren niet eens tellen dat zijn eigen Ivysaur een norse uitdrukking had. Deze leek van nature al nors en wantrouwend te kijken. En zijn opmerkingen maakten dat soms niet echt beter, maar North wist van zijn Pokémon dat hij oprecht gelukkig was met zijn trainer en zijn situatie. Hij had immers bij een veel ergere trainers kunnen belanden die altijd serieus was en nooit grapjes kon maken. Bovendien nam Petal hem ook geregeld in de maling, dus op dat vlak pasten ze wel goed bij elkaar. North was in elk geval blij dat hij zijn Pokémon had ontmoet. Hij zou zeker niet zonder Petal kunnen en hij wist dat het behoorlijk wennen ging worden als zijn Ivysaur op een dag zou evolueren in een Venusaur. Nu hij dichter in de buurt kwam van de hogere niveaus met zijn Pokémon, zou dat binnenkort ook zeker het geval zijn. Echter wilde North daar niet al te veel aan denken, dus concentreerde hij zich op wat Sara zei. Hij had lichtelijk zijn schouders opgehaald bij haar opmerking. ‘Je moet doen wat je zelf leuk vindt en niet wat anderen van je verwachten,’ had hij er als enige op gezegd. Inmiddels waren ze al in het Pokémon Center. Zijn blik gleed rond. De ruimte was in elk Pokémon Center precies hetzelfde: de balie met de zuster erachter of een Chansey, aan zijn linkerzijde een afgelegen salontafeltje met enkele stoelen er omheen waar trainers uit konden rusten, recht tegenover hem en rechts van de balie stonden verderop twee verkopers die producten verkochten zoals Potions en healing items en aan de linkerzijde van de balie bevond zich een kleedkamer. North achtervolgde Sara en gaf zijn Poké Ball af aan de Chansey nadat deze de Ralts van Sara in ontvangst had genomen. North draaide zich om en leunde met zijn ellebogen tegen de balie terwijl hij naar Sara keek. ‘Het zal waarschijnlijk niet te lang duren tot ze weer opgelapt zijn. Ik heb een beter idee gekregen. Nu we hier toch zijn, kunnen we net zo goed bij het cafetaria een broodje gaan eten? Het is immers net twee uur geworden en we hebben wel wat lekkers verdiend. Bovendien is alles zo duur hier in deze stad.’ Hij liet een zachte zucht volgen om in een dramatische manier uit te drukken hoe duur het hier wel niet was. Tenzij je natuurlijk een redelijk hoog budget had, maar dat had hij niet en dus was het voor hem duur. Wie weet dacht Sara er wel anders over. ‘Maar ik meende trouwens serieus wat ik daarnet zei,’ besloot hij even op ander onderwerp over te gaan. ‘Je moet echt doen wat je zelf leuk vindt en niet kijken naar wat de rest van je denkt of van je verwacht.’ Hij glimlachte bemoedigend naar haar.

North grinnikte toen Sara aangaf dat ze op haar uitgaven moest gaan letten en liet zijn blik naar de tassen glijden die ze al had voordat ze gingen vechten. Hij durfde te wedden dat het voor het grootste deel uit kleren bestond. Hij kende geen enkele meid die niet gek was op kleding kopen. De meeste uitgaven van de dames werden daar dan ook aan besteed. Toen hij in Kanto een vriendinnetje had gehad, was haar favoriete gedeelte ook shoppen geweest en had ook zij voornamelijk kleding gekocht. North wilde echter niet te veel aan haar denken, want dan zou hij weer denken aan hoe het vroeger was en kreeg hij misschien weer heimwee. Pokémon uit Kanto in zijn team hebben wilde schijnbaar nog niet zeggen dat ze echt het thuisgevoel weer konden bezorgen. Natuurlijk bezorgden ze dat wel voor een klein deel, maar het bleef een feit dat hij zich in Kalos bevond en dat hij ver van Kanto was. Aan de ene kant vond hij dat nog steeds een vervelend feit, maar aan de andere kant begon hij ook lichtelijk te wennen aan Kalos en begon hij het hier zelfs wel leuk te vinden. De meeste mensen die hij tot nu toe had ontmoet waren aardig tegen hem geweest ondanks dat hij soms een beetje te bruut zei waar het op sloeg. Hij sloeg grijnzend even het schouwspel tussen trainer en Pokémon gade. De Braixen was overduidelijk snel geïrriteerd door zijn omgeving. Petal was dat niet echt, maar hij kon soms wel geïrriteerd op North reageren als deze weer eens in de problemen raakte of een opmerking maakte die de grass type niet zo leuk vond. ‘En anders kan Petal wel een deel dragen,’ sprak hij lacherig terwijl hij de Poké Ball van zijn Ivysaur tevoorschijn haalde. Het was de eerste keer sinds tijden dat hij eens met een andere Pokémon door de stad had gelopen dan met Petal. Petal zou zich vast wel eenzaam voelen, het arme ding. En dus liet North de Pokémon uit zijn Poké Ball. Petal kwam tevoorschijn en keek verward zijnde om zich heen. North gaf een tevreden knikje toen Sara haar opmerking maakte. ‘Precies ja,’ zei hij lachend tegen haar. ‘That’s the spirit.’ Vervolgens draaide hij zich naar Petal die hem verbaasd zijnde aankeek. ‘Je bent zo’n speciale Pokémon,’ begon North te slijmen. Petal trok een gezicht en deed een paar stappen achteruit terwijl hij North afwachtend aankeek. De Pokémon was inmiddels wel zo slim dat als North hem plotseling tevoorschijn haalde en meteen zo begon te slijmen dat hij iets moest doen voor zijn trainer. ‘Zo speciaal dat je die tassen mee mag helpen dragen,’ zei North terwijl hij zijn lach probeerde in te houden en naar Sara’s tassen wees. Petal maakte een verontwaardigd geluid. North grinnikte en wenkte Sara. ‘Laten we maar gauw iets gaan bestellen voordat deze twee boos op ons worden,’ zei hij met een plagerig knipoogje tegen haar. ‘Maar goed, dit is Petal. De chagrijnige, lelijke Ivysaur,’ zei hij trots. Deze wierp hem een boze blik toe, maar stak vervolgens zijn roede uit naar Sara om haar een ‘hand’ te geven. North draaide met zijn ogen en begon alvast naar de cafetaria te lopen.