You can take what you don't deserve until you die. +Matthew

Hij keek even schuin naar zijn drie Pokémon. Het was een erg zeldzaam iets, dat je ze alles drie uit hun bal zag. Mary was even aan het rondkijken en probeerde toen de grond te bewerken met haar ground moves... Sigh. Caesar keek met een hoge blik rond en snoof toen even luid, het was al duidelijk wat de Froakie er van vond. Barbara keek hem aan, grote ogen, terwijl ze haar handjes tegen haar gezicht had geplaatst. Hij lachte even naar haar en de rooskleurige Pokémon lachte even kort terug. Ze was niet alleen zijn sterkste Pokémon maar ook waarschijnlijk de enigste met een goede persoonlijkheid. Net zoals hij. Hij grijnsde kort en keek om. Hij hoorde stappen, wat was dit?
Snel maakte hij een gebaar naar zijn Froakie, die meteen naar voren schoot met een Quick Attack. Mary keek op, niet goed wetende wat er gebeurde. Matthew keek even schuin naar de ground Pokémon en schudde kort het hoofd. Het zou er echt nooit inkomen. Zijn aanpak moest straker. Hij keek kort naar Barbara, die haar handen van haar gezichtje haalde en haar een van haar hand tot een vuist balde en even de ander erop legde en deze kraakte. Wel meteen had de Trapinch door wat de er aan de hand was en schoot ze naar voren, dat was beter. Arceus, wat moest je doen om een lelijk mormel aan het werk te zetten? Barbara keek even naar de Pokémon, draaide zich toen op naar Matt en lachte naar hem, hij lachte kort naar haar, ze was een goede Audino. Toen Froakie weer naast hem verscheen door een simpele salto te maken, moest de andere Pokémon, de Trapinch, die nog maar net in de helft van wat Caesar had gelopen, al omkeren. Hij keek afkeurend naar de Pokémon en schudde kort het hoofd, mormel. Toen keek hij naar zijn Water type, die knikte naar een van de twee straatje die op deze steeg uitliepen. Er was ook nog een weg achter hem, maar hij had wel gehoord dat ze niet van daar waren gekomen. toen er opeens een Axew verscheen, verscheen een speelse blik in zijn ogen en gebaarde hij naar Caesar en Mary om snel te zijn. Hij had een snelle beslissing genomen, maar deze jongen zou zijn nieuwe aanwinst worden.
De Trapinch sprong op en stootte haar kop tegen de grond waarna ze verdween. De Froakie schoot naar voren met een Quick Attack en was al snel bij de Dragon Type Pokémon. Toen hij voor de jonge Pokémon stond, wilde die eerst iets doen, maar de Froakie sprong op, maakte een simpele salto over de Axew en gaf het toen een Pound in de rug, waardoor het naar voren viel en daar even bleef liggen. Wel meteen kraakte de grond wat open en verscheen de Trapinch, die haar bek opende en de Axew zo mee onder de grond nam. Matthew keek even naar Caesar, die best wist wat hij moest doen, maar even naar het gat staarde. Matt bleef stil en staarde gewoon naar de Froakie, die al snel niet langer twijfelde en ook in het gat sprong, om samen met Mary even weg te blijven. Matt staarde even kort naar de straat waar de Axew uit was gekomen en zuchtte zachtjes. waarschijnlijk was het wel een Pokémon van iemand, wie weet, maar die was nu voor goed zijn Axew kwijt.

{Toestemming hiervoor~}

Een ietwat kleiner gestalte verscheen op zijn netvlies en hij keek even schuin naar de groenharige die dichterbij kwam. Een grijns van oor tot oor. De Axew was vast van hem, maar hij zou er nooit achter komen. Tot hij het natuurlijk naar voren zou brengen. Anders zou hij vast een soort van gaan opvallen, wie weet. ”Heb jij misschien mijn Axew gezien?” Hij knipperde even rustig en wees naar het andere straatje. "Die liep die kant op," zei hij. Daarna leunde hij wat naar voren, zijn handen in zijn zakken. "Als je wil kan ik gerust helpen," zei hij met een lachje op zijn gezicht. De Audino lachte even kort en liet toen een blij geluidje horen.

Het duurde niet lang en dat verbaasde de man eigenlijk wel, maar het was niet erg ofzo. Des te meer plezier hij kon hebben, niet daarvan. Hij lachte daarom naar hem. Hij bracht het woord. ”Oke.” uit. Was het iets goeds? Voor hem zeker. Barbara liep daarom al naar voren en Matt liep achter de jongen aan waarna hij even rustig zuchtte. "Dus, hoe komt het eigenlijk dat ie wegliep?" vroeg hij dan maar waarna hij even schuin keek naar Barbara, die ondertussen de jongen kort aan het bekijken was. Toen ze diens ogen ontmoette, lachte ze kort en liep ze wat naar voren waarna ze even stopte en even van links naar rechts keek en toen links afsloeg. "Het is die kant op," zei hij met een knikje.