Clumsy! {open}

De langverwachte dag was dan uiteindelijk aangebroken. Nola had de Lumiose Badlands achter zich gelaten en was zwaar bepakt aangekomen bij Coumarine City. Ze stond hoog boven de stad uit op een klif. Beneden zag ze een grote baai waar omheen een levendige stad gebouwd was. Er stonden veel hoge gebouwen en de haven leek te bruisen met leven. Schepen kwamen en gingen, en vandaag zou zij ook eentje nemen. Naar Hoenn. Ze was relatief kalm geweest toen ze de Lumiose Badlands op liep. Maar nu ze zo dicht bij was begon haar adem toch wel wat gejaagder te worden. Ze greep de riem om haar schouder waar haar viooltas aan bevestigd was steviger vast en slikte. Nola keek eventjes achterom. Aarzelend richtte ze haar blik toen weer naar de stad onder haar. Het was nu of nooit. Ze zou een ticket kopen en vervolgens op die boot stappen. Niets ging haar tegenhouden. Zelfs een paar paniekaanvallen niet..

Nola keek haar ogen uit. De stad bruiste van het leven. Hij was erg modern in vergelijking waar zij was opgegroeid. Een monorail liep recht boven haar hoofd langs. Met haar trekkoffertje achter haar aan liep ze naar de havens toe. Na wat richtingen gevraagd te hebben aan behulpzame burgers kwam ze er wel. Ze keek om zich heen. Haar ogen zochten een plaats waar ze kaartjes kon kopen. Of nee, tickets! Ze ging de winkeltjes en restaurants af die aan de boulevard lagen met hun zicht op de havens. Ze was te druk met zich zorgen maken om de echte schoonheid van de stad te zien. Toen haar ogen een groot gebouw spotte waar 'Coumarine Haven' op stond met een logo van een boot kon ze de stres even niet meer aan. Ze haalde de bal van Néné tevoorschijn en drukte op de knop. De kleine muis pokémon verscheen en keek omhoog naar haar trainer. Toen Néné haar blik zag trippelde ze naar haar toe en klom via haar been lenig omhoog naar haar schouder. Terwijl Nola weer doorliep met haar tassen vroeg Néné vragend, met een lichte bezorgde ondertoon: 'Nene ne ne ne?'. Nola zuchtte en deed alsof ze begreep wat de Dedenne tegen haar zei. "Néné, ik ben gewoon zo bezorgd.. ik ben nog nooit zo ver weg van huis geweest in me eentje". Nola zette haar voet verkeerd neer en voelde hoe ze naar voren wankelde en hoe de zwaartekracht het overnam. Néné sprong nog snel van haar schouder af en landde precies voor Nola's neus. Haar viool tas landde met een plof tegen haar rug aan en haar trekkoffertje maakte een schuivert. Haar armen lagen languit voor haar uitgespreid. Terneergeslagen kwam ze overeind in een zittende houding en verwenste ze haar eigen onhandigheid. 'Nene?' Vroeg Néné die inmiddels weer op haar schouder geklomen was en haar handjes op Nola's voorhoofd drukte. Ze streek de Dedenne over haar lijfje en duwde liefdevol een kus tegen haar aan. "Ik ben oké, dank je wel voor je bezorgdheid. Nu moeten we echt een ticket halen, kom op". Ze kwam helemaal overeind en pakte haar tassen weer.

Met nog even veel zenuwen al voorheen stapte ze de lobby binnen. Tot haar afschuw en opluchting stond er geen rij voor de balie. Ze zette haar tassen naast zich neer en haalde haar portemonnee tevoorschijn. "Ik wil een enkele ticket naar de Hoenn regio". De streng uitziende man achter de balie keek op. 'Paspoort graag' Nola wilde zich omdraaien om in haar tas te kijken maar Néné was haar voor. Ze sprong op de balie en legde het paspoort netjes voor de man neer. De man pakte hem aan en keek hem bondig door. Néné sprong weer op Nola's schouder en keek nieuwsgierig toe. "Dat word dan 35,- euro" Ze overhandigde hem het geld en kreeg een blauwe ticket met een klein bootje er op er voor terug. "Hij vertrekt over exact 30 minuten vanaf de haven helemaal rechts van hier, fijne tocht". Dreunde de man op die weer verder ging met zijn papierwerk. Nola knikte en pakte haar spullen weer bij elkaar. Ze liep naar buiten, de koude wind weer in, en plofte op het eerste het beste bankje neer. Ze legde haar tassen netjes naast zich neer zodat andere mensen ook nog gebruik konden maken van het bankje. Die trouwens onder gescheten was door wingull. Ze keek naar de ticket die tussen haar vingers rustte. Zodra die boot ging vertrekken met haar er op zou het nog heel lang duren voor ze terug zou komen in Kalos. Tenslotte zou ze eerst de hele league uitdaging moeten afronden. 8 gyms was niet niets. Voor haar pokémon zo sterk waren.. maanden zou het duren. Misschien zelfs wel een jaar. Bij die gedachten werd Nola zo erg treurig dat ze haar vrije hand tot een vuist moest ballen om niet te gaan huilen. Waarom twijfelde ze nou nog? Ze had pas geleden toen ze Noore ontmoette tegen zichzelf gezegd dat het juist goed was om te vertrekken. Kalos hield alleen maar nare herinneringen sinds het ongeluk van haar ouders. Ze wilde eigenlijk heel graag weg. Maar ook weer niet. Kalos was veilig. Kalos was vertrouwd. Néné kroop op Nola’s schoot en probeerde haar wat op te vrolijken door enthousiast op de ticket te tikken met haar handje. Zij leek er wel zin in te hebben om naar Hoenn te gaan. “Ik moet me niet zo aanstellen” Stelde ze vast terwijl ze de ticket veilig opborg in haar zak. Toen ze haar hand weghaalde trok ze per ongeluk een klein stukje er van er uit. Een harde windvlaag pakte de ticket zo mee. Nola sprong overeind toen ze zag hoe haar pas weg uit Kalos er vandoor ging. “Me ticket!” Riep ze geschokt en ze wilde gaan rennen. Haar voet bleef haken achter haar koffer en ze maakte nogmaals een enorme smak. Nola voelde hoe een steek van pijn door haar buik en ribben trok en ze kreunde. Met grote ogen keek ze haar ticket na die de wind steeds verder en verder droeg. Shit! "Iemand vang die ticket! Alsjeblieft!" Riep Nola wanhopig terwijl ze zichzelf overeind duwde en klaar maakte om er achter aan te rennen als een olympische renner.

Nola kwam in beweging toen een meisje naar haar ticket greep. Voor heel even was ze dolblij toen het er uit zag dat ze hem zou vangen. En toen glipte hij tussen haar vingers door! Ze sprong om haar tassen heen en keek naar de grond of er geen obstakels meer lagen die haar konden laten struikelen. Ze rende langs het meisje heen om de ticket te gaan vangen. Natuurlijk zat het haar niet mee en werd hij door de wind omhoog geduwd. Richting het water! Bij de waterkant bleef ze staan met een open mond van schok. Het zat haar ook nooit mee! Ze was geneigd om een duik te maken en er achter aan te zwemmen maar hij was veel te ver weg. Wat zou ze er voor geven om vleugels te hebben.. Haar ogen werden groter toen er een lichtje leek te gaan branden in haar hoofd. Zij had geen vleugels maar Pagan Min wel. Ze ritste haar jas met grof geweld open en klikte de bal van Pagan open. Hij spreidde zijn vleugels meteen en vloog naar Nola toe. "Daar, Pagan! Me ticket!" Gilde ze toen ze zag dat de ticket een gevaarlijke duik naar het water maakte. Pagan scheerde er meteen heen. Ze maakte een sprongetje van geluk toen ze zag dat Pagan hem in zijn snavel opving net voor hij het water oppervlak zou raken. Hij maakte een draai en vloog toen terug naar haar. Ze stak haar arm naar hem uit om te kijken of hij er op zou gaan zitten. Pagan remde bij Nola af en begon te dalen. Toen zijn klauwen zich om haar arm sloegen voelde ze hoe de klauwen bijna in haar vel drukte. Ondanks de dikke winterjas die ze aanhad. De blondine pakte het kaartje aan en vouwde hem met beide handen recht. Hij zag er verkreukt uit en had een klein scheurtje door Pagan zijn niet zachtzinnige vang. Ze slaakte een zucht van opluchting en straalde Pagan weer terug in zijn bal. Met het kaartje stevig in haar hand gedrukt draaide ze zich om en liep ze naar het meisje die haar kaartje bijna had gevangen. "Dat was kantje boord! Als ik nog een kaartje had moeten kopen dan waren al me reserves voor de reis weg" Mompelde ze koortsachtig. "Mooie poging deed je net, bedankt" Zei ze vrolijk en ze keek met haar diepbruine ogen in die van het meisje. Ze wilde haar toch bedanken voor de poging ondanks dat ze hem niet gevangen had. Dat voelde wel zo juist.