{Viev} Your dream just lost a dreamer

Vermoeid liep ze door het bos heen. Ze wist niet eens waar ze heel wandelde, haar voeten leken vanzelf te bewegen. Ze was zo moe de laatste tijd. Nachtmerries plaagde haar in de nachten, overdag dacht ze overal schimmen te zien. Ze wist niet eens meer hoe lang ze dit zou kunnen trekken, hoe lang ze nog wakker zou kunnen blijven. Momenteel stond ze op bijna 30 uur zonder slaap en dat begon ze te merken.
Voor haar rende vrolijk een Eevee heen en weer. Ze had nog niet met Naida kunnen trainen sinds ze haar had gevangen, maar voor nu wilde ze haar gewoon zo dicht mogelijk bij zich houden. "Naida, niet doen," mompelde de brunette vermoeid, terwijl de Eevee ervan door ging. Met haar laatste beetje energie jogde ze erachter aan.

Zacht gesnik deed d'r opkijken. Naida had het meisje al eerder gevonden dan dat zij haar überhaupt had gezien. "Lilium?" vroeg ze zachtjes, terwijl ze naast het meisje hurkte. Plots was ze door haar vermoeidheid heen, al bleef het wel drukken op de achtergrond. Eerst moest ze voor dit snikkende meisje zorgen. "Lilium, wat is er gebeurd?" vroeg ze zachtjes, terwijl ze haar armen om het meisje heen sloeg.

Naida keek wat bedroeft naar de twee meiden die bij elkaar zaten en deed een poging om zo dicht mogelijk bij Lilium te kruipen, maar Vivienne schudde haar hoofd. Dat was momenteel niet zo zo'n slim plan. De Eevee liet d'r oren hangen en rolde zich op tot een balletje, om vervolgens de wacht te gaan houden. Ondertussen drukte de brunette het snikkende meisje stevig tegen zich aan. Met een trillende hand, van de vermoeidheid waarschijnlijk, aaide ze haar hoofd. "Shhhttt," probeerde ze het meisje een beetje te kalmeren. "Vertel eens rustig wat er allemaal gebeurd is," zei ze daarna zachtjes, terwijl ze haar wang op het hoofd van het meisje legde. Arceus, waarom kwam zij altijd dit soort types tegen als ze zelf al genoeg in de rats zat.

Een vlaag van woede ontvlamde toen Lilium begon over Team Rocket. Tot dus ver had Vivienne zichzelf ontzettend rustig gehouden als de organisatie aanbod kwam, maar dat was vooral omdat ze bij dan met Jace was en ze wilde voorkomen dat hij domme dingen ging doen. Nu wilde ze het liefst gewoon al haar pokémon bij een raken en dat schorem Kalos uit jagen, met die roodharige Seedot voorop. Ze gromde zachtjes, maar liet een zucht horen terwijl ze verder luisterde naar wat de blondine te vertellen had.
Haar hart kromp in toen ze het had over Aiden en wat hij allemaal gedaan had. Ze snoof zachtjes en maakte een mentale notitie dat ze, als ze hem de volgende keer zou zien, hem eens grondig de oren zou wassen. Die Seedot moest nodig eens leren niet zo te spelen met meisjes. Niet als hij daarna geen pijn wilt krijgen tenminste. "Germ meisje toch," zei ze zachtjes, terwijl ze de blondine stevig vast hielt en zachtjes heen en weer bewoog. "Huil maar, huil maar goed uit," mompelde ze warm.

"Het leven is oneerlijk, spreek me daar niet van," zei ze zachtjes, op een warme toon. Ze had zelf al genoeg meegemaakt om daar niet meer aan te hoeven twijfelen. Ze gaf Lilium een stevige knuffel en slaakte een zachte zucht, waarna ze haar hoofd schudde. "Nee, joh, maakt niet uit. Ik heb zelf al genoeg ruzie met Team Rocket om te weten hoe intimiderend te kunnen zijn. Maar hey, je hebt, voor wat ik er van heb gezien, een geweldig team aan pokémons bij je. Probeer een beetje tot rust te komen, je kan dit echt wel aan. En anders geef je maar een belletje, ik heb nog een appeltje te schillen met een roodharige Seedot," snoof ze zachtjes. Wacht ... Zou Lilium nu niet denken dat ze direct achter Aiden aan zou gaan, in plaats van die Seedot van team Rocket?

[/size]

"Nee," mompelde ze zachtjes. "Voorlopig blijf je bij mij, ik heb een kamer in Santalune City, maar er staat nog een bed. Als je wilt kunnen we de kamer delen," stelde ze met een warme glimlach op haar gezicht voor. Het zou haar misschien ook wel goed kunnen doen, misschien zou ze dan eindelijk weer rustig kunnen slapen. Ze huiverde eventjes en geeuwde. Arceus, hopelijk kon ze wakker genoeg blijven om Lilium te helpen, maar ze begon er voor te vrezen.
Toch schrok ze even op toen Lilium vroeg wat ze ging doen en toen bedacht ze zich dat ze het inderdaad beter had moeten verwoorden. "Oh, nee, niet Aiden. Nee, ik heb regelmatig ruzie met een van Team Rocket, roodharig, Salamence, Houndoom. Ik weet alleen zijn naam niet," ze zuchtte zachtjes. Dat was toch wel het grootste hatelijk feit.

Een glimlach verscheen op haar gezicht. "Tuurlijk kan dat, Jace reist toch ergens door Kalos heen, dus het bed is leeg," zei ze vriendelijk. Ze hield haar hand voor d'r mond, terwijl ze een geeuw liet ontsnappen. Oh Arceus, dit ging lastiger worden dan dat ze had verwacht. Ze zuchtte zachtjes en zag hoe haar Eevee de strijd al had opgegeven en in slaap was gevallen. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht.
Vivienne keek op toen Lilium een naam liet vallen. Wacht, was dát zijn naam. Serieus? Ze had tenminste iets spannenders verwacht, wat een afknapper zeg. "Ooit breek ik z'n nek," gromde Vivienne zachtjes, waarna ze zuchtte. "Na alles wat 'ie me heeft aangedaan, vind ik dat ik dat wel verdien." Ze schudde haar hoofd en keek verontschuldigend naar de blondine. "Sorry, ik verloor mezelf een beetje. Kan ik je verder nog ergens mee helpen, Lilium?" Toen pas bedacht ze zich dat het best wel koud begon te worden hier. Ze greep een pokéball van haar riem en liet een Volcarona verschijnen. "Nuria, alsjeblieft?" vroeg ze enkel en al snel voelde ze de warmte van de pokémon af komen.

Oké, nu begon ze er echt moeite mee te krijgen om wakker te blijven. Hoe had ze dat de afgelopen dag volgehouden? Ja, heel veel koffie en d'r gedachten weten af te leiden van de vermoeidheid die als een irritante hoofdpijn zat te drukken tegen d'r ogen. Maar aan de andere kant had ze ook die angst om te gaan slapen door de nachtmerries waar ze mee werd geplaagd. "Is goed," zei Vivienne zachtjes, zonder in te gaan op het rust deel. Ze had geen zin om alles uit te leggen, ze zou sterk blijven.
Ze keek iets wat verbaast naar de blondine en voelde hoe haar wangen licht rood kleurde. Zwijgend deed ze haar jas uit en stroopte haar mouwen op, waardoor de littekens en zwarte, doodse, vlekken op haar armen zichtbaar werden. "Zijn Houndoom heeft me verbrand en ervoor gezorgd dat mijn vriend zijn oog kwijt is geraakt. Ja, ik ken 'm, meer dan dat ik zou willen, jammer genoeg," zei ze met een zucht, terwijl ze haar jas weer aandeed. Toch verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht toen Lilium naar de Volcarona keek. "Ja, ze is mooi hè. Larvesta's zijn heel lastig te trainen, maar hun evolutie is zeker de moeite waard," zei ze met een glimlach.