{Zoey} One of us..

And when she walks, she walks with passion
When she talks, she talks like she can handle it
When she asks for something, boy, she means it

Een jong grietje stond naast een wat oudere jongen te dansen, haar heupen zwierend en haar losse haren langs haar schouders glijdend. Zacht zong ze mee met de muziek, terwijl ze een stapje opzij zette om de tastelijke jongeman niet zijn plezier te gunnen. Toen hij dan ook zijn armen rond haar lichaam sloeg, knalde ze haar hak op zijn tenen en op het moment dat hij naar beneden greep, ging haar knie in zijn kruis. Met een sierlijke draai zonderde ze zich van hem af en ze glimlachte liefjes. “Afblijven~” sprak ze liefjes. Ze hoorde hoe ze nagevloekt en nagescholden werd, maar ze wist zich snel om te draaien en door de mensen te lopen.
Onderweg vouwde ze haar lange, zwarte haren in een hoge staart, waarbij enkele plukken langs de voorkant naar beneden hingen. Ze zette zich neer naast een willekeurig blond meisje en blikte hier even naar, voor ze licht over de toonbank leunde, hierbij de aandacht trekkend van de barman. “Eén passoa, graag,” merkte ze op, voor ze haar elleboog op de bar liet steunen en ‘t blondje aankeek. “Je ziet eruit alsof je wacht op een wilde nacht die niet komen gaat.”

De Passoa werd voor haar op de bar neergezet en het meisje sloot haar paarse ogen in een glimlach, terwijl ze de barman met een hoog stemmetje bedankte. Deze mompelde enkele woorden, voor hij zich bezig ging houden met andere, ongeduldigere, dronkaards. Zoey richtte ondertussen haar blik op het blondje naast haar en ze hief haar wenkbrauwen op, het rode drankje aan haar lippen zettend. Het was heus niet de eerste van vanavond, dus wennen aan het branderige gevoel hoefde ze niet. Ze genoot er al van. “Dat je eruit ziet alsof je scharrel je heeft laten zitten,” merkte ze met een lichte grijns op, waarna ze het meisje even met een fronsje aankeek, voor ze de barman weer wenkte. “Dit blondje wil er ook één!” zei ze enthousiast en ze hoorde hoe de barman zacht lachte, nog een klant hielp, voordat deze zich voor hen neerzette en het glas van Lilium begon te vullen.

Het blondje was hier niet voor scharrels en Zoey hief één wenkbrauw. “Liefje, je weet niet wat je mist.” Een grijnsje sierde haar gelaat. “Je hoeft ze niet eens te geven wat ze willen. Een beetje klieren is genoeg.” Een knipoog werd aan Lilium geschonken en haar witte tanden werden nog zichtbaarder in een grotere grijns. In haar paarse ogen waren pretlichtjes zichtbaar. Nee, ze wist dat het gemeen was. Maar, ze wist ook dat ze al het recht ertoe had. Wanneer jongens van plan waren de harten van onschuldige meisjes te breken, mocht zij hun hoop wel breken, was het niet? Ze had er immers plezier in.
Toen ‘t blondje zei niets te willen, schudde Zoey haar hoofd. “Zolang je eruit blijft zien alsof je een gemiste scharrel hebt, ga ik hier niet weg, lekkerding.” Een grijns sierde opnieuw haar gelaat en ze knikte naar het drankje dat voor de neus van Lilium neer was gezet, om nog een slok te nemen van haar eigen. “Van mij heb je niets te vrezen. Ik doe hooguit je haar wat beter.” Want, ze had niet echt het idee dat dit meisje haar best erop deed.

Ieder zo zijn hobby’s. Zoey grijnsde. “Mannen zijn ratten, liefste Lilium,” bracht ze onschuldig uit, een slok van haar drankje nemend. “Het liefste glijden ze zo je broekje in, zonder ook nog maar een woord tegen je te zeggen.” Het was vreemd hoe denigrerend ze over mannen sprak en haar stem toch zo gefascineerd liet klinken. “Als je dat eenmaal weet is ‘t simpel. Laat ze denken dat ze je krijgen en loop dan weg. Ze lopen als hondjes achter je aan,” ging ze geamuseerd door. Het was een simpel leven. Want, ze wilden wat ze niet zouden krijgen. Ze wilden het oh zo graag en ze maakte er maar wat graag gebruik van. Gemeen, kon je het noemen. Maar het was niet zo dat ze liefde voor haar voelden - ze wilden gewoon iets van d’r.
Toen Lilium vroeg wat er mis was met haar haren, fronste Zoey even. “Het is alsof je een goede zangstem hebt die je niet bewerkt. Alsof je een sterke Pokémon hebt die je geen aanvallen leert. Het is leuk, maar je moet er echt wat aan gaan doen.” Over haar subtiliteit waren de meningen verdeeld.

Lilium zei dat ze niet wist of ze dat op prijs zouden stellen en Zoey lachte. “Denk je dat ze je sowieso op prijs stellen? Kom op, meis. Met die instelling kan je me niet vertellen ooit genoten te hebben,” sprak ze lacherig. Ze schudde haar hoofd even. “Laat me raden. Of je hebt nog nooit een vriendje gehad, of je bent nooit lang genoeg met ‘m gebleven om te ervaren wat voor ratten ‘t zijn?” opperde ze vrolijk. Vertrouwen in mannen had ze absoluut niet. Nope, dat had ze al genoeg meegemaakt in het leven. Toen Lilium dan ook zei dat haar haren prima zaten, zuchtte Zoey een keer. “Ooit kom je daarop terug. Kleed en verzorg je alsof je op elke dag dé prins tegen kan komen,” zei ze met een knipoogje. “Die enige vent die geen rat in hart en nieren is.” Ja, ze geloofde wel dat er voor iedereen een soulmate was.

Ze hoefde geen vriendje. De bitterheid in de stem van het blondje en het feit dat ze toch aan de alcohol ging, deed Zoey lachen terwijl ze zag hoe haar glas hervuld werd. “Dankje!” riep ze vriendelijk naar de barman, voor ze weer naar Lilium keek. Ze nam een slokje van haar passoa en glimlachte. “Je toon zegt me anders,” zei ze met een glimlachje, haar hoofd schuddend en nog een slokje nemend. Ze draaide zich met kruk en al om richting het meisje, leunde naar voren en stak haar hand vol enthousiasme uit. “Ik ben Zoey!” glimlachte ze, haar ogen glimmend in de hoop dat het meisje dit zou accepteren. Er kon veel over Zoey gezegd worden, maar er zat absoluut geen beetje kwaad in het meisje met de paarse ogen. Nee, ze was een goedzak in hart en nieren. Het ergste wat ze deed, was een beetje spelen. En dit was omdat ze wist dat het andersom nog veel erger eraan toe ging. Opzettelijk zou ze immers nooit iemand zeer doen.

“Wat een leuke naam!” riep het meisje enthousiast uit en ze sloot haar ogen in een vriendelijke glimlach, voor ze Lilium even verbaasd aankeek. “Net een bloemetje.” Een grijns trok over haar gezicht. Het was maar lastig om woorden te bedenken die bij het meisje pasten. Kinderlijk? Te enthousiast? In ieder geval had het meisje nooit problemen met anderen in het leven en was er voor haar geen reden om haar persoonlijkheid te veranderen. Ze was gelukkig, dus het was goed zo. Daarom glimlachte ze ook weer. Immers moest iedereen gelukkig zijn, was het niet? “Ik ken het hoor, Seedots,” zei ze met een glimlachje. “Je klonk sipjes toen je zei geen vriendje te willen - ben je afgewezen?” vroeg ze vervolgens, waarna ze Lilium weer even geamuseerd aankeek. “Ik herinner me morgen toch niets van dit gesprek,” knipoogde ze lacherig, nog een slok van haar glas nemend om haar woorden kracht bij te zetten.