Annie had niet verwacht dat haar plan om de gym uit te dagen zo drastisch zou veranderen, want nadat ze in Rustboro City was aangekomen, was ze er nog even gebleven om haar Larvitar te trainen zodat deze klaar was om in zijn eentje de twee pokémon van de gymleader uit te dagen. Echter, op een prachtige dag waarop ze uitkeek naar de blauwe open zee, werden haar plannen in één klap omgezet. De zuster van het pokémon center was haar tegenmoet gekomen met een ei in haar handen en had dat ei in de handen van Annie geduwd, met de woorden dat het voor haar was aangekomen in haar pokémon center. Vanaf daar begonnen alle mysteries al, want er werd niet bij gezegd van wie het ei was en waarom het naar haar was toegestuurd. Ze was er eerst van overtuigd dat dit een cadeau moest zijn van haar ouders, omdat ze meestal wel met zo’n vage dingen aankwamen bij haar – maar nadat ze een lang holocaster gesprek met ze had gehad, waarbij ze eerst had moeten uitleggen hoe dat kleine rotding nou eigenlijk werkte, was ze erachter gekomen dat het ei niet van haar ouders kwam. De dagen daarna had ze gezocht naar een antwoord, maar omdat die niet kwam had ze dat zoeken uiteindelijk opgegeven. Het zou vast aan haar komende Fokkerij en Pokémon opvang liggen, wie weet had diegene er gehoor van gekregen en had besloten zijn ongewenste pokémon ei naar haar toe te sturen, of haar te steunen door deze pokémon aan haar te schenken. Het meisje was maar met deze conclusie akkoord gegaan en had haar nieuwsgierigheid hierbij laten liggen. Het was vast een ongewenst ei of een geschenk voor haar aankomende fokkerij, aardige personen bestonden op deze planeet en wie weet was het dat gewoon – een aardig geschenk aan haar. Maar waarom haar? En hoe wist de vreemdeling wie zij was? Waarom had hij of zij er niet bij gezegd dat het ei van haar of hem was? Er waren zoveel vragen, die ze uiteindelijk maar wegwierp omdat het toch geen nut had om ze te vragen. Ze zou er nooit achter komen, pas als de persoon zelf naar haar toe zou stappen en het zou zeggen, zou ze het te weten komen. Eerder niet. Misschien zou ze er wel nooit achter komen, maar ze had besloten dat ze er vrede mee had en er het beste van ging maken van de pokémon die uit het ei zou komen. Uiteindelijk was ze door stomheid geslagen toen er een ware starter uit het ei kwam, om precies te zijn een starter uit Sinnoh. Een ware mannelijke Turtwig. Weer waren de vragen bij haar opgeborreld, was er misschien iets mis met deze pokémon, of met zijn ouders? De Turtwig bleek uiteindelijk een schat te zijn en Annie was blij dat ze hem had gekregen en besloot hem te trainen voor de komende gym. Echter werden die plannen weer in de soep gegooid, want er kwam een pokéball voor haar aan in het pokémon center. Dit keer was het weer net zo’n grote verassing, want er kwam een Treecko uit. Een starter uit háár regio, een starter die ze nooit had opgehaald. Eerst had ze gedacht dat het misschien een cadeau was van de professor, dat haar moeder hem had gevraagd of hij Annie toch een starter wilde toesturen – want ja, zo was haar moeder wel. Maar na een kort gesprek met haar moeder was ze er nog niet verder uitgekomen.
Uiteindelijk was Annie tot de conclusie gekomen dat het in beiden gevallen geen nut had om naar antwoorden te gaan vissen en daarom is ze doorgegaan met het trainen. Ze had ondertussen besloten dat ze Larvitar en Turtwig zou gebruiken voor de eerste gym, om haar kansen toch wat groter te maken dat ze hem zou overwinnen. Haar Turtwig had ze ondertussen getraind tot level 20 en vandaag was het de dag dat ze eindelijk de gym zou gaan uitdagen. Ze was er volop van overtuigd dat ze het aankon en met zelfverzekerde passen stapte ze dan ook op het grote gebouw af. Nerveus was ze zeker, maar van tevoren had ze zichzelf moed ingesproken en verteld dat ze haar pokémon gewoon moest vertrouwen en dat ging ze ook doen. Haar pokémon waren sterk en klaar hier voor, daar had ze voor gezorgd en desondanks dat ze zenuwen had omdat ze nog nooit echt tegen een échte bewegende pokémon had gevochten, wist ze toch dat deze zenuwen goed voor haar waren. Het maakte haar alert en doordacht, zodat ze weliswaar snel kon reageren en iedere beweging snel kon interpreteren. Ze nam nog even een grote hap lucht naar binnen en pakte al haar moed bijeen eer dat ze de twee grote deuren opensloeg en naar binnen liep. Ja, ze ging dit doen. Ze ging die gymleader eens een poepje laten ruiken! Eenmaal binnen keek het bruinharige meisje haar ogen uit. Je kon aan de binnenkant van de gym zeer goed zien in welk type deze gymleader zich interesseerde, want wat ze zag waren bruine muren en rotsen, waarop en waarnaast oude skeletten van pokémon stonden. Haar blik werd gevangen genomen door één bepaald soort pokémon, een grote pokémon die haar op het moment enorm fascineerde, al wist ze niet eens wat de naam van deze pokémon was. Het moest vast een hele oude fossiel zijn, want ze had nog nooit zoiets gezien of er nog nooit van gehoord. Het was groot en had enorme tanden, stond op twee poten en had twee kleinere voorpoten. Dikke botten vormden de rug, die uitliepen tot iets wat op een lange staart leek. Als je haar van een afstandje zou bekijken, dan zou je meteen aan haar gezichtsuitdrukking kunnen zien wat ze dacht.
Wow. Haar appelgroene ogen gleden van het skelet af toen ze beweging zag in haar ooghoeken. Om precies te zijn was het een vrouw die haar naderde en toen Annie haar blik op de bruinharige vrouw fixeerde, toverde de vrouw een glimlach op haar gezicht. Ze had bruine haren die tot aan haar rug doorliepen en haar kleding was redelijk ouderwets, alsof ze nog van een oude school vandaan kwam. Daarnaast had ze rode ogen en was haar huid best bleekjes van kleur. Annie draaide zich op de toppen van haar tenen naar de vrouw om en besloot dat ze haar glimlach netjes kon beantwoorden door terug te glimlachen.
”Well, well!” Ze had niet verwacht dat haar stem zo duidelijk was, het leek haar eerder een verlegen persoon te zijn. Plots kwam ze tot de conclusie dat dit de gymleader was en dat ze zich nu in de gym bevond, maar natuurlijk! Ze was hier om de gym uit te dagen, alleen had die grote pokémon haar aandacht even gekaapt.
”Zie ik hier een nieuwe uitdaagster?” De glimlach verdween toen ze de spottende woorden van de vrouw hoorde en maakte plaats voor een sarcastische glimlach, de conclusie trekkend dat ze deze gymleader niet als haar beste vriendin kon zien.
”Ja hoor,” zei ze poeslief, maar haar blik zei veel anders. Ze keek haar strak en vastberaden aan en de glimlach op haar gezicht verbreedde zich even.
”Maar ik zou maar niet zo zeker van je overwinning zijn, ik heb een heleboel in petto.” De vrouw keek haar even terug aan en het leek wel alsof de twee even een staarwedstrijd hielden, voordat Roxanne besloot dat ze het toch niet zou winnen en zich soepel omdraaide. Annie kon daaruit wijsmaken dat ze begonnen aan hun gevecht, maar goed ook, ze kwam hier namelijk niet om gezellig te zijn of vrienden te maken. De Gymleader ging aan de andere kant van het veld staan en zij nam plaats aan haar kant. Even gaf ze zichzelf de kans om haar groene ogen over het veld heen te laten glijden. Het was gemaakt van rotsen, al was dat best duidelijk, en er waren een paar stenen verdeeld over de grond, al bedacht Annie zich wel dat die vast vastzaten aan de grond en niet gemakkelijk opgetild konden worden. Ze zou een aanval erop kunnen uitwerken, maar besloot dat dit vast niet de moeite was voor haar Larvitar. Bovendien waren Roxanne’s pokémon rock pokémon en konden die vast wel tegen een steentje dat naar ze toe werd geworpen. Annie vertrouwde haar Larvitar volledig, al was het niet de Larvitar die ze als eerste zou inzetten. Ze had haar huiswerk namelijk gedaan en wist dat Roxanne als eerste een level 14 Geodude gebruikte. Aangezien Lei al level 30 was, bewaarde ze hem voor het laatste gevecht, gezien de tweede pokémon van Roxanne een wat hoger level had dan de Geodude. Ze moest in het begin dus volkomen vertrouwen op haar Turtwig, Radioactive, maar ze was niet bang dat hij dit gevecht helemaal aankon. Hij was sterk en enthousiast en had héél goed opgelet tijdens de trainingen, dus ze was er zeker van dat hij hier goed vanaf zou komen. Roxanne had al die tijd stil naar haar gekeken, alsof ze Annie’s bewegingen had geobserveerd. Toen Annie weer opkeek en dit opmerkte, besloot de brunette dat het tijd was om het gevecht te beginnen.
”Ik kijk ernaar uit om je vecht technieken te zien!” Was dat haar openingszin voor een gevecht? Annie fronste even en knikte vervolgens.
”Laat je eerste pokémon maar eens zien.” Dus zij mocht eerst beginnen? Niet dat het veel uitmaakte, zij wist al welke pokémon Roxanne als eerste zou kiezen en naar haar weten zou dat niet snel veranderd worden.
~Gymgevecht begint hier~
De pokéball van haar Turtwig haalde ze al snel tevoorschijn, ze wist zeker dat hij het aankon en daarom zou ze ook volledig op hem vertrouwen. Ze hadden hierop getraind, misschien wat korter dan dat ze met Larvitar had getraind, maar hij was er klaar voor en hij was sterk genoeg om die steen in elkaar te slaan. Al snel had ze op het zwarte knopje van de pokéball geduwd en kwam een rode straal eruit. Verder zei ze niks, ze had het altijd raar gevonden dat trainers iets moesten zeggen voordat de pokémon eruit kwam, want ze had zich bedacht dat ze het vast wel
merkten als ze uit hun bal werden geroepen. Er verscheen al snel een groene pokémon met twee vastberaden gele ogen op het veld. De Turtwig keek even naar achteren en knikte zelfverzekerd naar zijn trainer, die zijn knik bevestigde met een glimlach. Ja, ze waren er helemaal klaar voor. Haar groene ogen gleden van haar Turtwig naar de vrouw toe, die de pokémon even leek te bekijken voordat ze haar eigen pokéball tevoorschijn haalde.
”Oké, geodude, maak me trots.” Weerklonken haar woorden door de zaal heen, voordat de rotsachtige pokémon tevoorschijn kwam. Annie begreep niet hoe dit soort pokémon eigenlijk ontstaan waren, het waren net rotsen die tot leven waren gekomen en iets boven de grond uit zweefden, maar ach, er waren zoveel rare pokémon waar ze van afvroeg hoe die ontstaan waren – al was dit misschien wel een van de raarste. Hij leek namelijk zoveel op een rots, dat ze hem in het donker vast niet eens voor een pokémon zou aanzien. Zachtjes grinnikte ze, maar ze besloot dat ze goed moest opletten voor het gevecht, want ze wilde toch niet verliezen doordat ze even aan het nadenken was over het ontstaan van een Geodude. Nee, dan zouden haar pokémon vast teleurgesteld in haar zijn en dat ging dus echt niet gebeuren. Haar glimlach had plaatsgenomen voor op elkaar geperste lippen en een gespannen blik.
”Doe Magnitude!” Roxanne was de eerste die een zet maakte en Annie keek gespannen toe wat er ging gebeuren, lettend op haar Turtwig die er zeer alert uitzag. Hij was er klaar voor, zou iets op hem afvuren. Ze wist dat hij het aankon en hij was er ook zeker van dat hij het aan kon en daarom keken ze beiden toe hoe de pokémon aan zijn aanval begin. Echter was het niet bepaald een aanval die te ontwijken viel, eenmaal uitgeroepen door Roxanne kwam er namelijk een bruine gloed rond de pokémon en sloeg de Geodude vol kracht eenmalig tegen de grond, een enorme aardbeving op het veld opwekkend. Ze moest haar benen steviger op de grond zetten om niet zelf om te kiepen en dat deed ze ook. Haar Turtwig stond wat onstabiel en viel, ze kon zien dat hij zich pijn had gedaan, maar gelukkig sprong hij meteen weer op.
”Wij kunnen wel tegen een stootje.” Glimlachte ze de gymleader toe, een beetje gezond uitdagen mocht best tijdens deze battle.
”Doe Razor Leaf!” Ze hadden deze aanval al heel vaak geoefend en haar Turtwig wist dus wat hem te doen stond, aangezien Annie niet helemaal wilde uitleggen wat hij moest doen in een gevecht, leerde ze het haar pokémon altijd van tevoren – zoals waarschijnlijk iedere goede trainer dat deed. Turtwig bewoog zijn hoofd in rondjes en uit het blad bovenop zijn hoofd schoten bladeren, die vlijmscherp moesten zijn en super effectief zouden zijn als ze de Geodude zouden raken. Deze had namelijk een weakness van 4 voor grass en daarom gebruikte Annie ook deze aanval.
”Ontwijk!” Probeerde de gymleader nog. De Geodude probeerde tevergeefs de bladeren te ontwijken, de eerste twee werden ontweken, maar de rest waren raak en Annie zag dat het de pokémon veel schade aanbracht. Misschien was dit gevecht wel heel gemakkelijk, al wist ze maar al te goed dat ze niet te vroeg moest juichen. Er kon altijd nog het onverwachte gebeuren en daar moest ze altijd op rekenen.
”Roll out!” Roxanne gaf haar Geodude geen tijd om uit te rusten van de Turtwig’s aanval en al snel kwam de pokémon op Turtwig afgerold.
”Rem af met Razor Leaf!” Het viel te proberen, dacht Annie. De bladeren raakten de Geodude, maar verminderden zijn snelheid niet genoeg om te stoppen voordat hij de Turtwig zou raken. De arme groene pokémon werd met een klap naar achteren gegooid en viel op zijn zij weer terug op de grond. Annie beet op haar lip en staarde naar de pokémon die moeizaam weer opkwam, maar ze kon aan hem zien dat hij nog niet uitgevochten was. De Geodude mocht dan wel een sterke aanval hebben gegeven, haar Turtwig had maar een weakness van 1 tegen rock en de grass aanvallen hadden de arme Geodude al redelijk beschadigd. De Geodude was weer terug op zijn plaats en Annie wachtte af tot hij weer verder ging met zijn Roll out aanval, want naar haar weten kwam deze aanval een paar keer achter elkaar en dat gebeurde ook. Alsof het in zijn hoofd geplant was om het meteen daarna te doen rolde hij weer vooruit. Ze kon aan de arme pokémon zien dat hij uitgeput was, maar niet wilde verliezen van haar en haar Turtwig.
”Withdraw!” Net voordat de pokémon weer geramd werd door de sterke Geodude, trok de Turtwig zich terug in zijn schild en desondanks dat deze door de lucht vloog en met een klap tegen de grond aankwam, wist ze dat het de pokémon weinig schade aangebracht zou hebben. Een schild van een Turtwig was namelijk hard en daarom vond ze deze aanval die haar Turtwig had leren kennen zeer handing. Roxanne leek geërgerd te zijn over het feit dat de pokémon zich had teruggetrokken en haar aanval dus mislukt was. Turtwig kwam weer uit zijn schild, maar voordat Annie hem weer een aanval kon opleggen, kwam de stem van de vrouw weer in haar op.
”Doe nogmaals Magnitude!” De grond begon te trillen, waardoor de Turtwig werd, proberend om recht te blijven staan.
”Tackle!” De aanval kwam voor zowel Annie als haar Turtwig onverwacht en terwijl beiden bezig waren om stevig te blijven staan en de aanval zonder veel schade – in het geval van Turtwig dan – te door staan, kwam de Geodude alweer aan met een nieuwe aanval. De stenen pokémon kwam met een harde klap tegen de Turtwig aan, waardoor deze uit balans raakte en met een klap tegen de grond aankwam. Rook versperde de weg voor Annie en ze balde haar vuisten samen. Was haar Turtwig nog oké? Haar blik gleed even naar Roxanne, die met een grote, tevreden glimlach op haar gezicht toekeek, alsof ze de overwinning al voelde aankomen.
”Turtwig? Doe Absorb!” Het kon niet zo zijn dat ze zou verliezen van een Rock pokémon met haar Turtwig! Een grass pokémon was sterker dan zo’n rock pokémon en dat ging ze bewijzen. Een vage kleurverandering in de rook werd duidelijk en ze kwam uiteindelijk tot de conclusie dat het de absorb moest zijn, en ja hoor, want toen de rook verdwenen was, stond de Turtwig weer op beide poten dichtbij in de buurt van de Geodude. De arme pokémon leek even in de war te zijn geweest door de rook en was in de buurt van de Turtwig gebleven. Dit was haar kans.
”Doe Razor Leaf, nu!” De arme Geodude kreeg niet eens de kans om zich fatsoenlijk naar de Turtwig om te draaien, voordat de scherpe bladeren hem genadeloos raakten. Annie kon zien dat de laatste klap die hij kreeg teveel voor hem was geworden en haar gevoelens waren juist geweest, want nog geen twee secondes daarna viel hij K.O. neer op de grond. Haar blik gleed weer naar Roxanne, wiens glimlach nu van haar gezicht af was gespoeld. Ze keek vol bewondering naar het veld en haalde haar pokéball weer tevoorschijn.
”Goed gevochten, Geodude.” Zei ze nog voordat ze haar pokémon terugriep in zijn pokéball. Annie kon het gevoel van overwinning dat ze op dat moment had niet beschrijven, ze was er zo blij mee dat ze haar allereerste gevecht had gewonnen en moest zich dan ook enorm inhouden om niet helemaal vrolijk haar Turtwig op te tillen en te knuffelen. Het was gewoon een feit dat hij samen met haar, haar eerste wedstrijd had gewonnen en de Turtwig leek er zelf ook zeer tevreden over te zijn. Deze dacht echter minder goed door en rende naar haar toe, waardoor ze niet veel anders kon doen dan de pokémon even een aai te geven.
”Goed gedaan,” Fluisterde ze met een gedempte stem, waarna ze de pokémon terug wuifde naar zijn plaats, ze waren namelijk nog niet klaar. Hij wel eigenlijk, want ze zou hem nadat Roxanne haar tweede pokémon had laten zien terugroepen. Hij was nog maar net level 14 en dan zou er 4 levels verschil tussen zitten, ze wou het hem niet aandoen om na deze overwinning een verlies te leiden en daarom zou ze hem gewoon terugroepen. Dat mocht namelijk. Haar ogen gleden nu weer naar Roxanne, die al die tijd stilletjes was blijven staan en haar en haar pokémon had geobserveerd, de vrouw leek een obsessie te hebben hiermee. Ze leek heel geïnteresseerd te zijn in andere trainers en hun manier van omgang met hun pokémon. Annie glimlachte kort naar haar, maar haar blik werd al snel weer serieus. Het gevecht was nog niet over en ze had haar badge nog niet gewonnen. Lei moest dit voor haar afmaken, al wist ze wel dat hij het kon. Hij had immers een veel hoger level dan Roxanne’s volgende pokémon.
”Laten we verder gaan.” Zei Roxanne, haar volgende pokéball tevoorschijn halend.
”Nosepass, kom maar tevoorschijn!” Een blauwe pokémon met een rode neus kwam tevoorschijn, het zag er net zoals de geodude uit als een stuk steen, maar dit keer veel gladder dan het ruwe oppervlakte dat de Geodude had. Annie haalde haar pokéball weer terug, ze wilde haar Turtwig wat rust geven nu. Hij had goed genoeg gevochten en bovendien had hij ook redelijk wat schade opgelopen in het gevecht tussen de Geodude. Ze had haar pokémon daarnet al gezegd dat hij het goed gedaan had en voordat ze de bal naar hem toegooide, kruisten hun ogen even en knikte ze nog even naar hem. Goed gedaan, jongen. De Turtwig verdween in de pokéball die weer terug in haar handen werd geworpen, waarna ze zijn bal met veel zorg weer vasthaakte aan haar riem, zodat hij stevig vast bleef zitten. Ze wilde hem natuurlijk niet kwijtraken!
Roxanne keek haar gespannen aan terwijl ze de volgende pokéball tevoorschijn haalde. Hierin zit haar metgezel, haar starter en haar vriend. Ze wist dat ze het met hem goed kon afmaken en deze Nosepass eens goed te laten zien hoe het wél moest. Ze drukte dan ook zachtjes op het knopje, waardoor een rode straal uit de pokéball verscheen en uiteindelijk de vorm van de Larvitar aangaf. De groene pokémon verscheen en zijn rode ogen waren intimiderend op de Nosepass voor hem gericht, ze had het aan Lei verteld dat hij stoer moest uitzien – en daar had hij niet veel moeite mee. Met zijn look was hij al stoer genoeg namelijk. Je werd snel bang van deze pokémon, zijn rode ogen keken je recht in je ziel en oh als blikken toch konden doden. De Nosepass leek echter niet onder de indruk hiervan te zijn en keek de Larvitar droogjes aan. Roxanne had dit vast al vaker gezien en daarom ook de Nosepass, die niet meer zo snel geïntimideerd kon worden als een nieuwe pokémon. De Larvitar maakte het weinig uit, want met zijn level 30 kon hij best een level 18 Nosepass aan. Het was aan Annie de beurt om te beginnen en eigenlijk wilde ze Roxanne ook niet de tijd geven om een strategie te bedenken die ze tegen haar Lei kon gebruiken.
”Rock Slide!” Ze wist dat het weinig schade zou aanrichten aan de Nosepass, maar dit was dan ook niet haar enige idee dat ze wilde doen en Larvitar wist wat ze bedoelde. Al snel vormden zich rotsen in de buurt van Larvitar, die hij met alle kracht op de Nosepass afschoot, die de rotsen tegen zich aan kreeg omdat zijn trainster te langzaam was geweest met reageren.
”Naar voren en die Chip Away!” Het gebeurde allemaal heel snel, want de rotsen waren nog maar net tegen de Nosepassa aangekomen, of de groene Larvitar stond alweer voor hem en sloeg hem met zijn stevige armen op iedere plek waar hij hem kon raken. Roxanne balde haar vuisten bijeen, wetende dat dit gevecht nog eens heel taai ging worden als ze het wilde winnen. Annie kon niet veel anders doen dan grijnzen.
”Naar achteren en gebruik Rock Throw!” De Nosepass schoot snel naar achteren toen de Larvitar een klap wilde uitdelen, waardoor haar pokémon uit balans raakte en werd geraakt door de stenen die op hem werden afgevuurd. Het leek hem enigszins te pijnigen, doordat de klappen zo onverwachts waren aangekomen, maar hij leek er niet onderuit te gaan. Natuurlijk niet, Rock had niet zoveel effect op hem. Nog een rots werd op hem afgevuurd en nu was haar Larvitar snel genoeg om dat grote ding te ontwijken, wat er toen gebeurde was voor zowel Annie als Roxanne onverwachts. De Larvitar werkte uit zijn eigen denken en schoot op de Nosepass af, een harde klap uitdelend die Annie alleen kon aanzien als een Chip Away. Furieus leek haar lieve pokémon te zijn en Annie kon niet veel anders doen dan even fronzen, maar haar blik veranderde al snel van verbaasd naar trots. Hij wilde gewoon zo graag voor haar winnen dat hij uit zichzelf handelde, nu hij toch een opening had gezien in de Nosepass kon dat makkelijk.
”Goed zo,” Gaf ze haar pokémon uiteindelijk duidelijk aan, waardoor hij achteruit stapte, maar beledigd hierom was hij niet. Hij kon vast aanvoelen dat Annie een twist had bedacht.
”Ren op hem af!” Het was de enige aanwijzing die ze gaf en Roxanne leek gespannen toe te kijken, want dat was iets wat ze niet verwacht had misschien. Een aanwijzing om een beweging te maken was raar, een aanwijzing om een aanval te maken niet en dit was misschien wel iets bijzonders voor de vrouw. Toen de pokémon dichterbij de Nosepass kwam, besloot Roxanne dat het genoeg was en dat ze nu een aanval moest doen, ze wilde niet langer wachten op wat de Larvitar ging doen. Wat Annie ook wel begreep, het was slopend als je niet wist wat er ging gebeuren en de andere pokémon als maar dichterbij kwam. Annie zei echter niks en bij iedere stap kwam haar Larvitar dichterbij, die precies wist wat hem te doen stond. Ze hadden dit besproken.
”Block hem en doe Rock Throw” Annie bedacht zich dat dit een rare combinatie was, maar het zou vast werken als de pokémon hem kon blocken. Larvitar opende uiteindelijk zijn mond en een pijnlijke, harde en bovenal hoge toon verliet de groene pokémon. De Nosepass leek alles te vergeten en zette uit schrik, voor zover hij dat kon, grote ogen op. De Block werd vergeten en door de pijnlijke kreet die de Larvitar uit sloeg, was er weer een opening gekomen voor de Larvitar om toe te slaan.
”Chip Away!” Het was een van de beste aanvallen die hij kon gebruiken op het moment voor de Larvitar en ook een van de aanvallen die de pokémon goed kende. Daarom was het handig om hem op dit moment te gebruiken, dan zou het juist de meeste schade aanrichten bij haar tegenstander.
”Block, block!” Schreeuwde Roxanne nog over het veld heen, maar het was al te laat. Want voordat de rotsachtige pokémon kon bewegen, stond de Larvitar al voor hem en sloeg hij hem tegen zijn rotsachtige lijf aan. Ze dacht de Nosepass te horen kreunen en fronste. Was het gevecht nu al afgelopen dan? Had ze misschien een te hoog level getraind om tegen deze Nosepass te vechten? Het gevecht was natuurlijk super spannend nog steeds, want er konden nog zoveel dingen gebeuren. Zoveel aanvallen konden nog nodig zijn om deze pokémon van steen neer te krijgen. Maar het beste vond ze eraan dat ze dit eindelijk gedaan had, dat ze eindelijk die moed bijeen had gezameld om de zaal binnen te stappen en het gevecht aan te gaan met deze vrouw. Het had haar zeker goed gedaan, want ze voelde dat ze nog meer gyms aan kon als ze zo door ging natuurlijk. Ze moest er hard voor trainen en omdat het een hobby van haar was, was het meer een bijzaak dan een hoofdzaak, maar het zag er wel mooi uit als een breeder ook wat badges had – dan was ze toch weer een betere trainer dan breeders die dat niet hadden. Misschien was dat wel aanlokkelijk voor andere mensen die de pokémon van haar wilden kopen, want niet alleen levels en potential gelden bij het fokken van pokémon, maar ook de vaardigheden van de fokker zelf. Een fokker die zijn eigen pokémon niet goed kon trainen en verzorgen was een slechte fokker, en van een slechte fokker kwamen meestal ook best slechte pokémon af. Als er
iets was wat Annie niet wilde zijn was het een slechte fokker en daarom wilde ze dit doorgaan, eens in de schoenen staan van een trainer en wie weet ging ze binnenkort ook eens in de schoenen staan van een coördinator. Het zou haar vast helpen en ze wist dat als ze Larvitar nu alleen had gebruikt om te fokken, ze niet zo’n sterke band met hem gehad had als wat ze nu met hem had. Dan waren ze vast niet zo snel zo close geworden. Ze balde haar vuisten bijeen en fronste diep, terwijl ze haar gedachten volledig probeerde te richten op het gevecht zelf. De Nosepass was ondertussen aan de Chip Away ontkomen door zijn handen uit te steken en de Larvitar weg te slaan. Het was geen aanval, dus het had weinig schade aangebracht, maar omdat de klap onverwacht van de zijkant was gekomen had het de pokémon toch wel een beetje uit balans gegooid. De Larvitar probeerde zijn balans terug te vinden en stond te wankelen op een voet. Op dat moment zag Roxanne haar kans in om de Nosepass een aanval te laten maken die ze al eerder had willen doen.
”Rock Throw!” De Nosepass begreep wat hem te doen stond en al snel verschenen er rotsen bij hem, die hij op de Larvitar afvuurde. Omdat de afstand zo kort was kwamen ze weliswaar minder sterk aan als wanneer ze langer hadden kunnen vliegen en meer snelheid hadden kunnen maken, maar wat Annie wel wist was dat het in de roos werd geraakt. De Larvitar werd eenmalig tegen zijn buik aangeraakt en nog voordat hij daarvan weer terug in balans kon komen, schoot er een tegen zijn hoofd aan en de laatste klap kwam tegen zijn zij aan, waardoor de arme pokémon op de grond viel. Door de val en de afgevuurde rotsen die op de grond waren gekomen, kwam er een soort mist omhoog op het veld en Annie’s ogen werden groot. Ze hield er niet zo van als ze haar pokémon niet meer kon zien, wat als hij K.O. was nu en ze haar Turtwig weer moest gebeuren? Ze zou het verschrikkelijk vinden, haar Larvitar was immers zo sterk.. hoe kon een level 18 Nosepass haar dan verslaan? Nee, dat was onmogelijk! De rook ging langzaam aan weer weg en het eerste wat in haar blikveld opkwam waren twee figuren die stonden. Omdat ze zo dicht bij elkaar stonden zagen beide trainers waarschijnlijk hun kans tot een aanval en de winst in.
”Doe Rock Slide, nu!” ”Vuur nogmaals een Rock Throw af!” Tegelijkertijd hadden ze het over het veld heen geroepen en de pokémon reageerde ongeveer op het zelfde moment. Op het moment dat ze elkaar weer in het oog kregen schoten er van beide kanten grote rotsen op de ander af. Een luide klap was hoorbaar toen de rotsen tegen elkaar aan knalden. Dikke brokken steen schoten ervan af, rotsen schoten naar alle kanten op en de Pokémon vuurden hun aanval nogmaals af. Dit keer werd niet alleen het zicht op de pokémon belemmerd, maar kwam de rook ook tot aan de trainer zelf en kon ze helemaal niets zijn. Kuchend door de stof die ze inademde bleef ze daar staan, haar mauw voor haar mond houdend, terwijl ze vol spanning afwachtte. Er weerklonk weer een harde knal en daarna een wat zachtere knal en Annie begreep daaruit dat één pokémon neergegaan was, of niet. Ze wist het eigenlijk niet, haar blikveld werd enorm belemmerd op het moment. Met een hart dat klopte in haar keel wachtte ze af. Had ze gewonnen? Of had ze zojuist verloren?
