It's so dark in here +Tsugumi

Hoe ze het in haar hoofd had gehaald om hierheen te gaan? Geen idee. Ze was uiteindelijk gewoon verdwaald geweest en kwam hier te recht, midden in de nacht nog wel. Wat een blunder zeg. Ze wilde gewoon naar huis toe of zo, het was ook nog eens een verlaten hotel waar ze terecht was gekomen, misschien kon ze hier wel verblijven tot het weer dag werd. Er verder niet te veel over nagedacht te hebben dwaalde ze rond over de gangen. Ze vertrouwde het niet helemaal en haalde een van haar pokéballs tevoorschijn. Ze gooide het ding in de lucht waarna er een flinke flits tevoorschijn kwam. De flits verlichte voor even de hele gang. Een Growlithe verscheen uit de ball en keek met een scheef koppie zijn trainster aan. "Jij houd mij wel gezelschap he, Naran?" vroeg ze liefjes. De Growlithe begon te kwispelen en sprong tegen Tsugumi aan van blijdschap. Tsugumi moest lachen en voelde opeens een koude rilling haar rug op lopen waarna ze achter zichzelf keek. Haar gezicht vertrok toen er een Gastly achter haar was verschenen. Het ding begon 'gemeen' te lachen en Tsugumi moest gillen, heel hard. Haar Growlithe begon stoer te blaffen, maar de Gastly stak zijn tong uit naar de kleine puppy pokémon en Naran dook in elkaar. Tsugumi dacht er verder geen seconde over na, ze moest hier weg komen van die Ghost pokémon. Ze greep haar Growlithe in haar armen en begon te rennen. "Ga weg!" riep ze gefrustreerd waarna ze bleef rennen. De Gastly bleef verbaasd achter en ging weer verder, niet veel aandacht meer bestedend aan het koppel. Ze moest hier zo snel mogelijk uit zien te komen, dat stomme hotel. Nadat ze even een sprintje had getrokken, begon ze wat langzamer te rennen terwijl ze achterom keek of de Gastly er nog was. Voor haar was echter een licht verschenen, afkomend van een pokémon en er stond een trainer naast. Deze merkte ze niet op tot dat ze ineens voor haar keek en zelf keihard op de rem ging. Niet veel centimeters van de jongen kwam ze tot stilstand en meteen maakte ze weer ruimte tussen de twee. Haar Growlithe hing nog steeds in haar armen en keek het gezelschap een beetje verbaasd aan, waar waren die ineens vandaan gekomen? Tsugumi keek de paarsharige jongen aan met haar twee verschillende kleurige ogen. "Sorry, had je even niet gezien" zei ze lichtelijk beschamend. Wat deed hij dan in dit hotel? Maar ja wat deed zij ook in dit hotel?

De jongen fronste, dat kleine deel had ze wel opgemerkt toen ze weer naar achteren was geschoten. Je wilt niet in iemands personal space komen, zeker niet bij vreemden. De pokémon naast hem gaf in ieder geval genoeg licht om de gang te belichten zodat je iets kon zien. De Growlithe hing kwispelend in haar armen terwijl deze naar de Cyndaquil keek, hij vond andere pokémon maar al te interessant en deze gaf ook nog eens licht, zeer interessant. Tsugumi zag de glimlach op het gezicht van de jongen verschijnen, hij had blauwe ogen en paars haar en was een stuk langer dan zij was. Mensen keken altijd op haar neer door haar lengte. Tsugumi merkte dat er iets niet helemaal klopte, maar ze kon niet echt plaatsen wat. Tsugumi zette een glimlach op haar gezicht, de hare was in ieder geval wel gemeend. "Mijn naam is trouwens Tsugumi" zei ze "Je weet toevallig niet waar de uitgang van dit hotel is?" vroeg ze er snel achteraan. Tsugumi gaapte een keer en wreef vervolgens in haar ogen. Het was middernacht, maar ze was best wel moe, na zo'n lange dag weer door Kalos rond reizen. Ze wilde alles in Kalos zien, ook een van de redenen waardoor ze hier terecht was gekomen. Een echt huis had ze niet though, het zag er dus naar uit dat ze nu ergens in het bos of zo moest gaan slapen, pokémon centers waren waarschijnlijk al dicht. Ze tilde haar arm op en keek naar de horloge rond haar pols, het was onderhand alweer bijna half, fijn.

Tsugumi's hand gleed over het koppie van de Growlithe die nog steeds kwispelend in haar armen hing. Tsugumi kreeg echter een apart gevoel bij de paarsharige jongen. Een niet heel goed gevoel, er was iets, maar wat? Niet veel meer erover nadenkend stelde de jongen zich voor als 'Garry'. Leuke naam, vond Tsugumi dan. Tsugumi's glimlach stond nog steeds op haar gezicht terwijl de jongen zijn hoofd schudde op haar vraag over waar de uitgang was van dit creepy hotel. Hij zei vervolgens dat hij geen idee had waar de uitgang was. Ze keek hem nog eventjes aan waarna haar twee kleurige ogen naar de kleine Growlithe keken. "Dan moeten we maar gaan zoeken" zei ze gapend. Haar blik ging even naar de Cyndaquil die de jongen bij had als lichtbron. Een Fire type, daar was Tsugumi dol op, helaas hadden haar pokémon die ze nu bij had geen echte lichtbron. Behalve als ze een aanval deden, maar het hotel was al vervallen genoeg en ze wilde hier wel uit komen. Vervolgens liep Tsugumi maar langs de jongen heen en keek even om naar hem toen ze haar hoofd draaide. "Ik weet niet of je hier blijft, maar ik ga een uitweg zoeken" zei ze met datzelfde glimlachje op haar gezicht. Waarna ze weer voor zich keek en voorzichtig stap voor stap verder liep, het hotel kraakte namelijk aan alle kanten. Gelukkig scheen er op sommige plekken wat maanlicht naar binnen, zodat het niet helemaal pikke donker was in dit gebouw.

De Cyndaquil had nog geprotesteerd dat hij niet werd voorgesteld, dus de jongen deed dat voor hem. De pokémon heette Blake. Tsugumi had nog lichtelijk geglimlacht naar de Fire Pokémon. Toen ze had gezegd dat ze maar beter konden gaan zoeken naar een uitweg knikte de jongen alleen als een soort van akkoord. Vervolgens maakte ze zelf aanstalten om weg te gaan, in ieder geval op zoek naar een uitgang. Ze had nog omgekeken om de jongen aan te sporen om mee te komen, was toch wel handiger wat licht en een beetje gezelschap kon geen kwaad. Haar blik ging naar de jongen die gesneld naast haar kwam lopen en de Cyndaquil die de leiding nam om wat licht te verzorgen in de donkere gangen. Ze keek Garry aan die vroeg wat zij 'hier' eigenlijk deed. Tsugumi glimlachte wat scheef "Ja, goede vraag" begon ze "Ben hier naar toe gereisd om eu... een andere regio te ontdekken" zei ze maar. "Toen ben ik vandaag, of eerder gisteren, gewoon gaan wandelen, echter verdwaalde ik en kwam ik hier terecht" zei ze wat beschamend. Lekker stom van haar ook. "En nu loop ik dus hier rond in een verlaten hotel midden in de nacht" zei ze lichtelijk grinnikend. Als je er over nadacht was het best grappig. Haar ogen gingen naar de kleine Growlithe "Dit is Naran, trouwens" zei ze met een glimlach terwijl de puppy pokémon een tevreden blafje liet horen.

Er verscheen een vaag grijnsje op Garry's gezicht waarna hij zei dat het erg handig was dat ze verdwaald was geraakt. Tsugumi grinnikte wat afwezig, ja ze was niet de handigste, richting gevoel had ze in ieder geval niet. En tja zo kwam ze wel op plekken waar ze anders nooit zou komen. Was dus op zich ook wel leerzaam en zo leerde ze Kalos wel goed kennen. Haar blik ging naar haar Growlithe die een blafje had laten horen en de glimlach verscheen weer op haar gezicht. Wat werd ze toch blij van haar pokémon. Ze keek echter weer vanuit haar ooghoeken naar de paarsharige jongen. Hij zei dat hij 'hier' voor werk was, met een zucht. Vond hij het niet leuk om hier te zijn? Kwam hij dus ook uit een andere regio? "Als je hier voor werk bent... kom je dan ook uit een andere regio?" vroeg ze nieuwsgierig. Tsugumi spotte echter ineens een trap naar beneden, dat zal in ieder geval wel meer richting de uitgang gaan. Zonder echt iets te zeggen liep ze naar de trap en begon ze er langzaam af te lopen. Ze keek even om naar Garry "Ik kom trouwens uit Hoenn" zei ze lichtelijk glimlachend, nee een echt leuke tijd had ze daar ook weer niet gehad, dus ze was erg blij met Kalos als nieuwe regio.

De jongen knikte langzaam en zei dat hij uit Johto kwam. Johto he? Interessant, daar zou ze ook wel een keer heen willen, maar dat zou nog wel even heel lang duren. Opeens werd er een Gastly gespot en de Growlithe wilde uit Tsugumi's armen ontsnappen, maar Tsugumi hield hem stevig vast. Al snel was het de Cyndaquil van Garry die een aanval deed en de Gastly peerde hem maar al te snel dat hij kon. De Growlithe werd alweer rustiger toen de pokémon verdwenen was. Ze grinnikte lichtjes en had Garry net verteld dat ze uit Hoenn kwam. Er kwam verder geen antwoord, dus Tsugumi liep rustig door. Dankzij de Fire Type kon ze genoeg zien. Eenmaal onderaan de trap liepen ze een grote hal in, aan het einde van de hal waren twee grote deuren te vinden, was dat dan eindelijk de uitgang? En als ze het echt niet konden vinden dan gingen ze maar gewoon door een raam of zo. Haar blik ging naar Naran "We zijn er bijna uit" zei ze vrolijk tegen haar pokémon en haar twee kleurige ogen keken naar Garry. "Zo te zien zijn we bijna uit dit stomme gebouw" zei ze lichtelijk opgelucht waarna ze met wat grotere passen richting de grote deuren liep. Eenmaal daar bleef ze voor de twee grote deuren staan en keek ze naar de grote dingen. Het gebouw was echt vreselijk aan het vervallen. Voorzichtig begon ze een deur op te trekken.

Eenmaal bij de uitgang begon ze voorzichtig aan de deur te trekken om hem op te krijgen. Echter met een hand ging dat niet zo makkelijk dus ze zette Naran even op de grond neer, die haar wat nieuwsgierig aan keek. Vervolgens begon ze met twee handen te trekken waardoor de deur in beweging kwam. De jongen had nog gezegd dat hij geen idee had, waarom hij hier überhaupt was, Tsugumi dus ook niet echt. Garry opende ook de andere deur en bij hem ging het sneller. Wat voelde ze zichzelf slap nu. Naja de deuren waren nu eindelijk open en een bries kwam in haar gezicht, de koelte van de nacht, heerlijk. Tsugumi rende naar buiten en snoof een keer de frisse lucht op. In dat oude hotel had het zo muf geroken heel de tijd. Naran was achter Tsugumi aan gerend en sprong blij om het groenharige meisje heen. De maan was heel fel deze nacht, dus buiten was enorm veel te zien, zeker als je net uit zo'n donker hol kwam. Ze keek naar Garry "Dus..." begon ze "Woon je hier ook echt, of ben je ook wat aan het rond reizen?" vroeg ze nieuwsgierig, vooral omdat Tsugumi dus geen slaapplek had en het er naar uit zag dat ze ergens onder een boom moest gaan liggen en dat haar Growlithe en Vulpix haar warm moesten gaan houden. Haar twee kleurige ogen dwaalde even af naar de fel schijnende maan, wat was zo'n nacht toch mooi met al die sterren en er verscheen weer een glimlach op Tsugumi's gezicht.