This is sooo great... not. [&ALYSS TIMER]

Nou. Het goede nieuws was dat zijn schouder eindelijk verlost was van het steunverband, het slechte nieuws was dat hij zich momenteel in een moerassig bos bevond. Pikachu was, heel slim gezien, gewoon op zijn schouder blijven zitten en keek met een vies gezicht naar het moeras dat zich onder hem bevond. Connor deed ondertussen enkele pogingen om zijn schoen uit een diepe poel te trekken. Het leek net alsof zijn voet vastzat, maar na enkele keren hard trekken geraakte zijn voet dan toch uiteindelijk los. Hij haalde zijn neus op toen hij naar de modder keek die zich op zijn schoen bevond en besloot uiteindelijk om op het pad in plaats van in het water te gaan lopen. Dit werkte een stuk beter. Hij haalde een wenkbrauw op toen hij verderop een huisje ontdekte. Hij had van mensen in de omgeving gehoord dat dit huisje echt griezelig was, maar wat kon hij tegenwoordig geloven? Hij zag echter een persoon vlak voor zich staan, dus besloot om ernaar toe te gaan en het te vragen. Kalm liep hij dus naar de persoon toe, tikte haar op de schouder en vroeg: ‘Weet jij of die verhalen die ze vertellen over dat huisje daar kloppen?’

Ze staarde even sceptisch naar het kleine huisje. Griezelig dus. Een soort minispookhuis. Well, ze vond het er niet echt op lijken. Er werd op haar schouder getikt en zonder haar bovenlichaam te bewegen draaide ze zich om, opdat ze compleet naar de persoon toe stond. "Geen idee," antwoordde ze simpel. Ze grijnsde toen kort. "Maar we kunnen het altijd gaan uitvinden," Haar armen sloeg ze eventjes over elkaar.

Een wenkbrauw werd opgetrokken. Hij keek weer van het huisje naar haar terug. Zou hij het doen? Tja, het was niet dat hij bang was of zo, het was eerder dat hij zijn tijd niet wilde verspillen aan iets wat waarschijnlijk een hoop onzin zou zijn. Aan de andere kant leek het hem wel leuk om eens te gaan kijken wat zich daarbinnen bevond. ‘Als ik de roddels moet geloven, zit daarbinnen een oude man die je een spookverhaal vertelt dat je de rest voor het leven blijft achtervolgen.’ Zijn ogen twinkelden vrolijk toen hij dat zei. ‘Maar waarom ook niet? Dan heb ik tenminste iets leuks te doen.’ En dus ging hij haar voor naar het huisje toe terwijl hij zijn omgeving in de gaten bleef houden. Hij had namelijk ook gehoord dat de Pokémon hier niet bang waren om je aan te vallen als dat moest. Zijn Pikachu werd iets meer ontspannen naarmate ze zich een beetje meer verwijderden van het meisje.

Een oude man met vehalen die je niet vergeet. Klonk vet uitdagend. Maar goed, hij ging met haar mee naar binnen, dat was al vooruitgang. Op zijn schouder zat een Pikachu. Slim ding, werd hij tenminste niet vies. Ze had zelf waterdichte laarzen, dat was fijn. Ze kon gewoon naar het huisje toe stappen, zonder dat haar voeten nat werden. Zo hoorde ze alleen het geluid van soppende voeten, maar had ze ze niet. "Kom, we gaan naar binnen," Ze duwde de deur open en liet haar blauwgroene ogen door het huisje gaan.

Connor grijnsde toen hij zag dat het meisje naar binnen ging. Hij vond het wel leuk dat ze een meisje was die pit had. Hij volgde haar kalm naar binnen en liet de deur achter zich dichtvallen. In het centrale gedeelte van het huis stond inderdaad een oude man. Hij keek hun indringend aan, waarna hij zijn armen langs zijn zij liet hangen. Zijn gezicht was vrij bleek en zijn ogen straalden iets… griezeligs uit. Het was in elk geval geen man die je bij je kinderen in de buurt zou laten, dat was iets wat zeker was. ‘Hebben jullie zin in een verhaaltje?’ vroeg hij vervolgens glimlachend. Connor haalde zijn schouders op naar de man. ‘Ik heb er geen problemen mee,’ zei hij grijnzend, waarna hij opzij keek naar het meisje. Hij besefte nu pas dat hij haar naam nog niet wist, maar dat kon hij ook later vragen als ze hieruit waren. Sinds ze dicht bij Lumiose City waren, had hij het gevoel dat de man geld ging vragen nadat hij zijn verhaal had verteld. Dat deden de mensen die een dienst voor je deden immers altijd. Hoewel… was een griezelig kort verhaaltje vertellen wel een dienst? Hmm, moest hij nog eens over nadenken.

OOC: Ik heb expres zijn verhaal niet verteld omdat ik niet zeker wist of jij het wilde vertellen. Ik had namelijk in m’n hoofd om hem gewoon dat verhaal uit de spellen te laten vertellen, maar we kunnen ook iets anders eng verzinnen? c:

Vrijwel meteen kreeg ze beeld van een man. Hij bevond zich in het midden van het huisje, had een bleek gezicht en eng lichte ogen, alsof zijn pupillen wit waren. Hij keek hen aan, en gaf hen de vraag of ze een verhaaltje wilde. De jongen sprak dat hij er geen problemen mee zou hebben, en Alyss keek zijdelings naar hem, met een grijns. Ze mocht hem wel, hij leek niet bang. "Kom maar op," reageerde ze met een glimlach.

OOC;; Ik heb 't spel niet, nooit gespeeld ook c: Dus vertel maar ~

Het meisje gaf antwoord en de man gaf een knikje. ‘Daar gaan we dan,’ zei hij glimlachend. ‘Het was een donkere en stormachtige nacht veel jaren geleden. Verdwaald zijnde kwam ik aan bij dit huis en ging naar binnen. De lichten wilden niet aan gaan, dus bang keek ik rond in het huis. Uiteindelijk vond ik mijn weg naar de keuken. Er was geen sein dat er nog iemand anders was. Ik vond de koelkast en wanneer ik deze opende, kwam er een zwak licht tevoorschijn. Ik kon eindelijk mijn omgeving herkennen. En ik zag een vage omtrek van een man die dicht in het hoekje van de kamer gekropen was. Ik probeerde om hem te vertellen dat ik verdwaald was en ik hoopte dat hij me zou laten blijven tot ’s morgens vroeg, maar toen ik hem naderde schreeuwde de man opeens: ‘Blijf daar!’ Ik verontschuldigde me en ging door met het uitleggen van mijn situatie. ‘Alstublieft, kunt u mij niet helpen?’ ‘Ik ben niet tegen jouw aan het praten!’ schreeuwde hij. Ik keek de man verbaasd aan. Toen ik dit deed, vroeg de man me: ‘Kun je ze niet zien? Achter je! Een horde van gezichtloze mannen!’ De man gaf een harde stamp op de vloer toen hij dat laatste zei en schreeuwde dat ook nog eens heel luid in de kleine ruimte. ‘Nu ik jullie een verhaal heb verteld die jullie waarschijnlijk heel jullie leven zal blijven achtervolgen, mag ik dan nu een fooi hebben?’ Wacht… wat? Je moest hier voor geld betalen?!




OOC: Ik hoop dat het verhaal klopt, want ik heb alles uit het Engels moeten vertalen xD Dat laatste gedeelte zegt in de spellen trouwens ook echt xD

Hij begon te vertellen. Oké, ze kon zich goed voorstellen dat je bang was als je een huis binnenkwam, het leeg leek te zijn, en dat er vervolgens een oude man in een hoekje zat die tegen je sprak over gezichtloze mannen. Dat kon ze zich voorstellen. Maar dat het háár zou achtervolgen voor de rest van haar leven? Nou... Nee. Überhaupt was ze niet zo heel angstvallig. En deze man verwachtte dat ze ervoor ging betalen? Ook die gezichtsuitdrukking erbij. Dat grijnsje. Hij had er plezier in mensen de stuipen op het lijf te jagen. Ze keek hem dus aan voor enkele momenten, en toen schudde ze haar hoofd en stond op. "Nou nee, ik denk niet dat dit verhaal me zou achtervolgen voor de rest van mijn leven..? Je moet toch echt met wat beters komen, wil je mij de stuipen op het lijf jagen," sprak ze, wat uitdagend.

Het duurde even voor Connor besefte dat de man werkelijk vroeg om een fooi. En dat hij schijnbaar het gevoel had dat zijn verhaal hem en het meisje nog jaren ging achtervolgen. Het was niet dat hij echt bang geworden was van het verhaal en hij had het gevoel dat het meisje daar ook zo over dacht. Dat werd trouwens nog eens extra bevestigd toen ze sprak en een klein grijnsje kwam om zijn lippen. ‘Goed dan,’ zei de man zuchtend. ‘Kennen jullie het enge huis in Eterna Forest in Sinnoh?’ Connor schudde zijn hoofd. Misschien dat het meisje naast hem het kende, maar hij in elk geval al niet. ‘In dat huis is er lang geleden iets gebeurd. Er kwam altijd een jongen spelen die bevriend was met een Rotom. Ze speelden elke dag, elke minuut, elke seconde tot het te laat werd en de jongen naar huis moest. Zelfs toen de jongen ouder werd speelde hij nog met Rotom. Op een dag kwam de jongen niet meer spelen. En dit een paar weken niet meer. Rotom voelde zich eenzaam en verlaten en sloot zich op in de televisie die zich op één van de lege kamers van het huis bevond. De man, die al bejaard was toen hij terugkwam, ging nog eens naar het huis opzoek. Hij had een vrouw, kinderen en kleinkinderen. De man rende de trap op, gooide de kamerdeur open waar Rotom en hij altijd speelden toen hij klein was en keek naar de TV. Hij riep Rotom’s naam, maar kon de Pokémon niet vinden. Opeens ging de TV aan en was er enkel een wazig scherm te zien. De man liep naar voren en boog zich dichter naar de TV toe. Plotseling voelde hij een prikkend gevoel in zijn rug, alsof iemand naar hem keek. Hij slikte, draaide zich om… en werd vervolgens onthoofd.’ De man stampte op de vloer toen hij dat zei. ‘Sindsdien dwaalt de geest van de man nog altijd rond in de keuken van het huis. Jonge trainers die het aandurven om naar binnen te gaan, zullen de geest misschien zien. Er wordt ook gezegd dat als je de kamer betreedt die zich bevindt naast waar Rotom opgesloten zit in de TV, je een schilderij ziet waar rode oogjes te zien zijn. Als je dan dichterbij komt, verdwijnen ze.’ De man glimlachte. ‘Krijg ik dan nu een fooi?’

OOC: Het verhaal dat ik nu heb verteld is maar een klein beetje van de spellen en voor de rest heb ik er een eigen draai aan gegeven c: Het volgende verhaal verzin jij maar hoor als je er nog een wilt xD

Hij deed het nog ook, die man. Hij vertelde een nieuw verhaal, en het begon met een plek in Sinnoh. Dat huis! Daar was ze geweest. Dus knikte ze, in tegenstelling tot de jongen. "Ja, daar ben ik ook wel binnen geweest," sprak ze. Niet echt een interessante plek. Maar de man had er toch wat leuks bij weten te verzinnen. Onthoofde geest en een Rotom in je tv. Nou goed, het was een goed verhaal. 8 van de 10 voor creativiteit. Toen hij opnieuw vroeg om fooi greep ze even naar haar zak, en viste er enkele muntjes uit. De man hield zijn hand op, en ze legde de munten erin. Hij grijnsde. Opeens bedacht Alyss iets. Ze wist één echt spookverhaal, wat slechts één zin lang was en haar elke keer rillingen over de rug gaf. "Hmn... Ik ken er ook één," begon ze. Haar blauwe ogen vingen in het gedempte daglicht het beeld van de man op die ging verzitten. Ze glimlachte, en opende haar mond. "Het gelach van een baby is het mooiste geluid in de hele wereld, behalve als het middernacht is, en je helemaal geen baby hebt," Een klein grijnsje hing rond haar lippen, al had ze het altijd al doodeng gevonden.

OOC;; Helemaal goed c: En man dit verhaal vind ik altijd zo doodeng x:

Nadat het meisje aangaf dat ze er ook al was geweest, gaf ze de man een fooi. Connor besloot om hem ook maar iets te geven, maar hij vond het nog steeds afpersing. Hij grijnsde toen het meisje er vervolgens ook één vertelde, ook al was die niet zo lang als de man. Het gaf hem wel even kort de rillingen, hoewel hij dat wel goed kon maskeren. Hij vond het wel een goede. Oh, maar dan kende hij er ook nog eentje. ‘Dan ken ik er ook een,’ zei hij grijnzend tegen beiden. ‘Je komt thuis, moe zijnde na een lange dag werken en je bent klaar voor een rustige nacht alleen. Je hand reikt naar de lichtknop, maar er is al een hand daar.’ Hij liet een kort glimlachje om zijn lippen komen toen de man hem goedkeurend toeknikte. ‘Mag ik nu een fooi?’ deed hij vervolgens de man na. Deze moest lachen en schudde zijn hoofd. ‘Leuk geprobeerd, jochie,’ zei hij vervolgens en iets in zijn stem klonk onheilspellend. Hij had ook een frons in zijn gezicht gekregen. Deze oude man hield overduidelijk niet van grapjes. Connor deed een stap opzij zodat zijn schouder deels het zicht op het meisje blokkeerde en hij keek fronsend naar de man. ‘Tijd om weg te gaan?’ mompelde hij over zijn schouder naar het meisje. ‘Het ziet er niet naar uit dat hij goed tegen grapjes kan.’

OOC: Oh ja, die ken ik ook. Dan heb ik er nog eentje gevonden, haha c:

De jongen vertelde ook nog een korte, en ze keek even verrast. Wow, die was ook best creepy. Echter vroeg hij toen om fooi, net als de man, en toen kon ze een lach niet onderdrukken. De man had even gelachen, maar daarna trok zijn gezicht in een frons. Zijn ogen onheilspellend. Het leek er niet echt op dat hij het grappig had gevonden. Dat was het moment waarop de donkerharige jongeman besloot dat het tijd was om weg te gaan. Echter wist zij niet zo net of de man hen zou laten gaan. Ze keek naar de schouder van de jongen terwijl ze dacht. Ze voelde aan haar riem. "SHIT! Ik ben een pokéball bij het pokécenter vergeten!" riep ze uit. Ze sprong op, en keek geschrokken naar de jongen en de man. Ze was echt goed in liegen, al zei ze het zelf. "Ga je mee?" Kom op, nu kon hij hen niet tegenhouden..?

Connor knarste met zijn tanden. Hij wist niet goed wat te doen. Hij was er wel vrij zeker van dat als het op vechten aan zou komen dat hij zou winnen, maar hij wilde de oude man absoluut geen pijn doen. Het leek gewoon iemand te zijn die kickte op het bang maken van andere mensen en daar vervolgens geld aan wilde verdienen. Daar was toch niets mis mee? Oké, behalve als hij zo ging doen dan. Hij kon zich voorstellen dat als het jongens of meisjes rond de dertien jaar waren die hier kwamen dat ze zich wel dood zouden schrikken. Gelukkig wist het meisje iets te verzinnen en fronsend keek Connor de man aan. ‘Goed, jullie zijn vrij om te gaan,’ gaf de man aan, maar zijn blik bleef onheilspellend op hun hangen. Connor knikte naar hem, bedankte hem voor zijn tijd en draaide zich vervolgens op waarna hij het meisje zacht aan haar arm mee naar buiten trok. Eenmaal buiten staande en buiten gehoorsafstand van de man zijnde begon hij te proesten. ‘Die was goed,’ zei hij grijnzend tegen het meisje. Hij keek naar het huisje, maar de man leek niet van plan te zijn om hun te volgen. Connor vroeg zich af hoe het kon dat de man zijn humeur opeens zo was omgeslagen. Misschien omdat Connor hem geen geld had gegeven? Ach wat. Zijn Pikachu, welke doodstil op zijn schouder had gezeten omdat de Pokémon bang was geworden van zowel het meisje als de man, bewoog ongemakkelijk met zijn oortjes. ‘Mijn naam is trouwens Connor,’ zei Connor glimlachend. ‘En laten we hier nu wegwezen voordat hij weer komt.’ Hij grinnikte en draaide zich alvast om. Dit was wel weer genoeg spanning voor vandaag.

Nou, hij werkte in ieder geval. De man liet hen vertrekken zonder een vinger uit te steken, hoewel hij haar bleef aanstaren tot ze naar buiten was getrokken door de donkerharige jongen. Buiten begon deze te lachen. "Die was goed," grijnsde hij. Hij keek nog even om, voor hij zich toen voorstelde als Connor. "Ik ben Alyss," glimlachte ze terug. Hij besloot dat ze weg zouden gaan, en Alyss knikte. Misschien keek hij hen wel na ofzo. Ze wierp nog een korte blik achterom, en toen ze dat deed zweerde ze dat ze zijn bleke ogen tussen de luiken door zag gluren. Gatver. Dit keer pakte ze hem zacht bij zijn mouw en trok hem mee. "Hij begluurt ons man, even doen alsof we die pokéball van mij gaan halen ofzo," Ze zette een wat sneller tempo in. Arceus, wat 'n griezel. Ze kon wel tegen enge verhaaltjes, maar gluurders, die vond ze maar wat eng.

Het meisje stelde zich voor als Alyss. Hoewel Connor niet echt bang was, voelde hij zichzelf niet op zijn gemak in de buurt van het huis en de man. De man had er serieus uitgezien alsof hij hun elk moment kon bedreigen met een keukenmes. Misschien had hij die wel in zijn achterzak verstopt. Voor het geval als er kinderen zouden komen die echt niet zouden willen betalen. Kinderen zoals hem dus, hoewel hij de leeftijd van achttien had bereikt en officieel als een ‘man’ werd gezien. Zijn wenkbrauwen fronsten zich toen Alyss hem aan zijn mouw meetrok. ‘Geen zorgen,’ zei hij lacherig. ‘Ik zal je wel beschermen tegen de grote enge gluurder.’ En toch ging hij met Alyss mee. Het meisje leek het toch wel griezelig te vinden. Hij vond het enkel ongemakkelijk. Het griezelige effect zou voor het meisje waarschijnlijk niet verminderen bij het zien van het moeras met al die enge takken, maar ach. Connor wist zeker dat als ze hier naar rechts gingen ze vlak in de buurt waren van Laverre City. Als de man hun al achterna zou komen – wat Connor ten zeerste betwijfelde – dan zou de man toch niks durven uithalen omwille van het feit dat daar te veel mensen waren die hem konden zien. Nee, ze waren veilig. ‘Stop maar, hoor,’ zei Connor dan ook rustig tegen Alyss. ‘We zijn vlakbij Laverre City. Hier kan hij ons niks doen.’ Om haar een goed gevoel te geven ging hij achter haar lopen zodat, als ze al werden aangevallen, hij het eerste slachtoffer zou zijn. ‘Dat verhaaltje van jou was trouwens echt goed. Jammer dat het zo’n zuurpruim was,’ zei Connor lachend. Ja, hij kon er de humor nu wel van inzien, nu ze op een veilige plaats van de creep verwijderd waren.