Falling apart

Alana drukte op het rode knopje en legde de Holocaster naast haar neer. Ze vouwde haar benen op en begon zachtjes te snikken. Duncan ging beschermend tegen haar aan liggen, terwijl hij zijn kopje op haar benen legde. Ze legde haar armen om de Houndoom terwijl ze hem naar haar toetrok. "Waarom, Duncan?" snikte ze zachtjes. Ze liep snel naar de deur, die ze voor de zekerheid op slot deed. Ze liep weer terug naar het bed en liet zich vallen, met haar gezicht op haar kussens. Alles zat op slot nu, ramen, deur, alles. Ze was zo bang, zo bang. En haar arm... Haar arm... Ze keek weer naar haar arm, waar ze langzaam maar zeker weer bloedvlekjes op zag. Nee he, niet alweer. Alana zuchtte even trillerig. Ze wou weg, ze wou naar Hoenn. Ze wou weg van alles en iedereen. Waarom...

Snel, snel, snel! Connor vloekte op zijn schouder – welke nog steeds in steunverband zat – terwijl hij zijn best deed om zo snel mogelijk door de straten van Lumiose City te rennen. Het had een kwartier geduurd voor hij van Santalune City naar het juiste gedeelte van Lumiose City was geraakt. Zijn schouder begon op het moment vreselijk te steken en te zeuren. Maar hij hield vol. Hij moest wel, want anders zou Alana weer domme dingen doen en dat was iets wat hij wilde voorkomen. Bovendien was hij haar vriendje en was hij dus verantwoordelijk voor haar, of hij dat nu wilde of niet. En ja, natuurlijk wilde hij dat wel, maar soms zou hij eens willen dat hij een week zonder drama mee kon maken. Zonder dat die idiote Tim er weer tussen moest komen of dat ze ruzie zouden krijgen. Hij was uiteindelijk in het meest noordelijk gedeelte van Lumiose City geraakt. Hij vond de Pokémon Center algauw en vroeg aan de zuster of die soms Alana had gezien, waarna hij snel een korte beschrijving gaf. Hij legde uit dat hij haar vriendje was en kreeg uiteindelijk haar kamernummer. Snel begon hij naar de kamer te rennen en wilde de deur openen, maar deze was op slot. Hij bonsde op de deur met zijn vuisten. ‘Alana!’ riep hij. ‘Doe die deur open! Ik ben het, Connor!’ Ja, heel subtiel. Maar hopelijk wél effectief.

Ze kroop in elkaar toen ze het gebonk hoorde op de deur. Nee, Tim moest weg. Ze wou schreeuwen, maar er kwam niks uit. Ze ging op haar zij liggen en dook in elkaar. ‘Alana!’ hoorde ze, nee Tim. Ga weg. ‘Doe die deur open! Ik ben het, Connor!’ Ze geloofde het niet, ze wou het niet geloven. Straks was het Tim. Ze stond voorzichtig op en liep geruisloos naar de deur. Duncan liep grommend mee. Ze klikte het slot om en hield haar adem in. Ze deed de deur op een kier, waardoor ze nog net de jongen zag. Ze herkende de jongen en ze deed de deur snel open, waarna ze bijna naar voren 'vloog' en de jongen snikkend vastgreep rond zijn middel, terwijl ze haar hoofd op zijn borstkast legde. "Ik ... was zo bang.." fluisterde ze zachtjes tegen hem, terwijl ze de achterkant van zijn jack vast greep. Ze zou ook niet meer loslaten ook. No way.

Connor liet zijn handpalm tegen de deur rusten en zijn andere vuist vlak boven zijn hoofd. Hij zuchtte en keek naar de deur. Hij wilde dat hij die deur kon openbreken, maar daar zou Alana alleen maar meer van schrikken en dan zou hij ook nog eens gezeik krijgen met het Pokémon Center. Daar had hij geen zin in. Zijn blik gleed naar de deur toen deze openvloog en snel haalde hij zijn handen weg zodat hij niet voorover zou kantelen. Hij legde rustig een hand op Alana’s rug en wreef daar zachtjes, waarna hij een kus op haar hoofd drukte. ‘Hé,’ mompelde hij zachtjes. Hij sloeg zijn goede arm om haar heen en drukte zijn lippen tegen haar voorhoofd aan. Daarna haalde hij zijn arm weg, duwde haar een beetje van zich af en liet zijn hand door haar haren glijden. Zijn blauwe blik probeerde hij in de hare te boren. ‘Eerst rustig worden,’ sprak hij op een kalmerende toon naar haar. ‘En dan ga je me rustig vertellen wat er is gebeurd.’ Hij keek naar de Houndoom van Alana en gaf het dier een aai over zijn kop, waarna hij zijn aandacht weer op Alana richtte. Voorzichtig duwde hij haar weer naar binnen en deed de deur dicht door de hak van zijn schoen daar achteloos tegen te gooien. De deur sloot zich en Connor liep naar een stoel, waarna hij daar ging zitten en zijn meisje wenkte om op zijn schoot te komen zitten. Hij wist dat als ze dicht bij hem was dat ze zich veilig voelde aangezien hij dat al meerdere malen meegemaakt had.

Ze voelde de hand van Connor over haar rug gaan, jeetje.. ‘Hé,’ klonk er zachtjes. Het maakte haar niet uit wat hij precies deed, maar dat hij haar aanraakte voelde al goed genoeg. ‘Eerst rustig worden,’ klonk zijn stem kalmerend. Ze knikte even rustig, maar paniek gierden alsnog door haar aderen. ‘En dan ga je me rustig vertellen wat er is gebeurd.’ vertellen... Waarom kon Duncan dat niet? Ze hoorde de deur dichtklappen en ze had eigenlijk geen idee wat er gebeurde om haar heen. Dat wou ze ook helemaal niet. Ze liep gewoon eigenlijk achter Connor aan en plantte zichzelf op zijn schoot en legde haar hoofd tegen hem aan. Ze zuchtte even trillerig, jeetje. Ze was nog banger dan voor haar vader. Ze sloot haar ogen even en legde haar hand op zijn borstkast. Alleen maar door zijn geur in te ademen werd ze al een stuk rustiger. "Ik liep gewoon door Lumiose heen.." begon ze zachtjes te vertellen, terwijl de trilling in haar stem bleef. "En Tim.. hij kwam naar me toe.. Ik zei dat ik niet met hem wou praten maar hij zei dat het hem speet. Vervolgens ging hij... raar doen. Zeggen dat ik van hem hield en niet van jou. Ik ontkende dat en hij werd boos. Hij greep me vast en zei dat ik me niet moest verzetten.." ze slikte even. "Hij zei dat hij van me hield en... hij zei dat hij ervoor zou zorgen dat ik van hem ging houden. Ik kon me toen zo kalm houden, ik weet niet hoe... Ik zei dat ik me niet zou verzetten.. maar Duncan wel en toen heeft hij Fire Fang gebruikt op zijn arm is vervolgens weggerend.." zei kneep in zijn shirt en begon zachtjes te snikken. "Ik was zo bang... Ik was bang dat.." ze wou het niet zeggen. "Ik wil niet dat hij zegt dat ik niet van je hou, dat ik van hem hou.. Ik hou van jou en van niemand anders." snikte ze terwijl ze haar ogen dichtkneep. Nee, het was te onwaar voor haar doen. Ze wou dat Connor, laat maar zeggen, de eerste zonder alcohol zou worden en niet die Tim. Maar omdat nou tegen Connor te zeggen...

De druk die hij op zijn schoot voelde was niet erg zwaar omdat Alana nu eenmaal niet veel woog. Ze had een mooi lijntje voor haar leeftijd en dat kon hij prima voelen. En ook al was ze zwaarder geweest, dan boeide hem dat nog niet. En het was nu ook weer typisch hem om verdwaald te geraken in gedachten die nergens op sloegen en nergens over gingen op momenten dat dat niet gepast was. Zijn blik gleed naar haar en hij streek kalm met zijn hand over haar wang. Hij klemde zijn kaken bij voorbaat op elkaar. Het zou niet slim zijn als hij zijn boze mening tegen haar zou zeggen, want dat werkte de vorige keer ook niet echt. Maar echt, als hij die Tim nog eens tegen zou komen, zou hij die echt helemaal verrot slaan. Het zou hem niet kunnen schelen of de jongen dan in het ziekenhuis belandde. De jongen moest gewoon met zijn handen van zijn meisje afblijven. Haar woorden deden hem echter in de war brengen. Niet zou verzetten tegen wat? Tegen dat zij van die Tim moest houden, dat ze zich niet moest verzetten als die engerd haar zoende of als hij… meer van haar wilde? Want als het dat laatste was, zouden ze gewoon naar de politie moeten gaan. Uiteraard nadat Connor alle dingen met hem had gedaan die volgens de wet niet mochten. Hij keek naar het meisje en streek voorzichtig haar lokken uit haar gezicht. ‘Maar je moet ook niet naar hem luisteren als hij dat zegt. Je moet naar niemand luisteren die zoiets beweert. Als je zelf weet hoe je je over me voelt, dan is het toch goed?’ Hij keek haar aan en drukte zachtjes een kus op haar zachte lippen. Daarna liet hij haar hoofd tegen de hare steunen. ‘Je moet je geen zorgen over wat hij zei, want dat slaat toch helemaal nergens op. Jij houdt van mij, ik hou van jou en er is geen persoon die kan beweren dat dat niet zo is. Voor de rest van de tijd blijf ik gewoon een beetje bij je in de buurt zodat hij je niet meer lastigvalt. Hoewel ik denk dat Duncan daar wel voor gezorgd heeft,’ zei hij grijnzend, waarna hij de Houndoom een goedkeurend klopje op zijn kop gaf. ‘Hé,’ sprak hij zacht tegen Alana waarna hij haar hoofd naar hem toedraaide. ‘Zo snel krijgen ze ons toch niet klein, wel dan?’ Hij drukte zijn lippen teder op de hare en sloot zijn ogen.

‘Maar je moet ook niet naar hem luisteren als hij dat zegt. Je moet naar niemand luisteren die zoiets beweert. Als je zelf weet hoe je je over me voelt, dan is het toch goed?’ Alana keek met waterige ogen naar hem, Arceus. Hij had gelijk. Maar het was toch beangstigend dat hij meer wou dan... Ze voelde Connors lippen op de hare en ze sloot even haar ogen. Ze had gewoon zo'n lief vriendje. ‘Je moet je geen zorgen over wat hij zei, want dat slaat toch helemaal nergens op. Jij houdt van mij, ik hou van jou en er is geen persoon die kan beweren dat dat niet zo is. Voor de rest van de tijd blijf ik gewoon een beetje bij je in de buurt zodat hij je niet meer lastigvalt. Hoewel ik denk dat Duncan daar wel voor gezorgd heeft,’ Alana knikte even met een waterig glimlachje. Ja, als Duncan er niet was geweest he... Als Duncan er niet was dan wou ze niet weten wat er gebeurd was, of ze hier nu wel überhaupt had gezeten. Tim leek zo'n persoon die haar zou kidnappen ofzo. Duncan nam het klopje maar al te graag in ontvangst, maar keek wat bezorgd naar Alana. Hij ging beschermend naast de stoel zitten, met zijn blik op de deur. Als die Tim binnen zou komen dan.. Dan zou hij daar ook iets tegen doen. Ze voelde zijn hand op haar wang en hoe hij haar hoofd naar hem toe draaide. Ze keek nu recht met haar paarse ogen in zijn blauwe ogen, haar paarse ogen nog steeds waterig. ‘Hé,’ klonk er en Alana slikte even. ‘Zo snel krijgen ze ons toch niet klein, wel dan?’ ze voelde zijn lippen en ze zoende hem zachtjes terug, nee, dit was veel beter dan die zoen die Tim haar gaf. Ze trok zich langzaam terug en keek hem weer redelijk rustig aan. "Ik hou van je.." fluisterde ze zachtjes, waarna ze haar hoofd tegen de zijne aanlegde. "Het was gewoon niet echt mijn dag.." ze liet haar arm zien, waar inmiddels het verband weer doorweekt was met bloed. "Het ziet ernaar uit dat ik m weer moet verschonen." zei ze verzuchtend. Hij deed best veel pijn, maar ach. Veel kon ze er ook niet meer aan doen he? Ze draaide zich weer naar Connor, waarna ze zachtjes haar lippen op de zijne zette. "Bedankt..." fluisterde ze zachtjes toen ze zich weer terug trok. Ze sloeg haar armen om zijn nek en legde haar voorhoofd tegen de zijne aan, terwijl ze hem licht glimlachend aankeek.

Connor was lichtelijk opgelucht dat Alana weer rustig leek te worden. Het verband aan haar arm was hem nog niet opgevallen, noch dat ze bloedde. Hij richtte zijn blauwe ogen op haar en grinnikte. ‘Ik ook van jou, schatje,’ zei hij vervolgens, waarna hij haar diep in haar ogen aankeek. Zo te zien had de Houndoom van zijn meisje hem ondertussen al wel geaccepteerd, waar hij wel blij om was. Zijn blik gleed naar het verband toen Alana het had over verschonen en hij haalde zijn wenkbrauw op. Het was hem niet eens opgevallen. Hij duwde haar voorzichtig van zich af, waarna hij rond begon te lopen en uiteindelijk naar zijn rugzak wandelde. Sinds hij altijd van die idiote dingen leek mee te maken, had hij tegenwoordig ook een paar pleisters bij. Pleisters zouden haar echter niet helpen in dit geval. Toen besefte hij zich pas dat zij meestal EHBO-spullen bij zich had en snel liep hij naar haar spullen toe. Hij begon in haar rugzak te graaien en onderdrukte de neiging om haar Holo Caster eruit te halen. Hij moest haar vertrouwen. Hij moest vertrouwen dat ze die Tim niet had gebeld of naar hem had gestuurd en dat het allemaal weer pure toeval was. Hij had toch zelf gezien dat Tim haar was komen lastig vallen? Hij schudde zijn hoofd, haalde de EHBO-kit eruit en zocht naar een verbandje. Hij vond het wit verbandje al snel en ging naar haar toe, waarna hij haar verband voorzichtig losdeed. ‘Wat heb je gedaan?’ vroeg hij ongelovig toen hij naar de bloederige wond keek. Hij ging naar de badkamer, haalde een stukje toiletpapier van de rol en depte deze in de bruine ontsmettingsmiddel. Hij liep weer terug naar Alana en depte haar wond zachtjes met de ontsmettingsmiddel, wat vast wel moest pikken. Hij veegde het overige bloed weg en begon toen haar arm te verbinden. Het was misschien niet al te netjes, maar voor nu zou het wel helpen. Opnieuw werd hij overvallen door onzekerheid toen hij naar het verbandje keek. Hij wist tegenwoordig niet meer wat hij van hun relatie moest verwachten. Al wat ze mee leken te maken was drama en soms betrapte hij zichzelf erop dat het beter was geweest als ze gewoon vrienden waren gebleven. Misschien kon dat ook aan hem liggen, omdat hij nog nooit een relatie had gehad en überhaupt niet wist hoe hij ermee om moest gaan. Maar dat kon ook komen omdat hij haar nooit volledig had vergeven dat ze vreemd was gegaan. Tja… wat moest hij doen? Hij stopte de verbandspullen weg om zijn zorgen niet te laten blijken en wachtte vervolgens af op antwoord.

‘Ik ook van jou, schatje,’ klonk er, waarna ze voelde hoe ze voorzichtig overeind geduwd werd. Ze keek hem even fronsend aan, toen hij ging zoeken naar iets in zijn en haar tas. Ze zag uiteindelijk dat hij haar ehbo-kit pakte, hij wou toch niet... Toen het verbandje van haar arm ging en ook de steriele gaasjes die doordrenkt waren met bloed van haar arm af waren beet ze even op haar lip. Het zag er niet bepaald... lekker uit. ‘Wat heb je gedaan?’ hoorde ze hem ongelovig vragen. "Mijn nieuwe pokémon mag me niet zo." zei ze zuchtend. Nee, totaal niet was het eerder. Toen ze het toilet papier zag fronste ze even, waarom dat als er ook Steriele gaasjes erin zaten? Ze kneep haar ogen dicht toen ze het ontsmettingsmiddel voelde. Dat prikte! Ze keek even naar haar arm en schrok even. Zó rood was hij vanochtend niet hoor! Damn, ze hoopte maar dat er geen infectie in kwam, dan kreeg ze er automatisch altijd koorts bij. Ze keek even dankbaar naar Connor voor het verbandje, al miste de watten en de Steriele gaasjes. Ze wou aan de ene kant het niet afkraken, omdat hij zo lief was. Maar aan de andere kant zou hij er ook wel iets van leren... "Dankjewel.." fluisterde ze dankbaar, waarna ze rustig haar armen om hem heen sloeg. Ze legde haar hoofd op zijn borstkast en wou hem eigenlijk tegen haar aantrekken, maar haar arm weigerde zoals normaal. Ze keek even op en glimlachte zachtjes naar hem. Ze ging op haar tenen staan en drukte zachtjes haar lippen op de zijne.

Connor voelde zich steeds schuldiger en slechter. Hij kon hier toch moeilijk tegen haar gaan zitten liegen en zeggen dat hij van haar hield terwijl hij eigenlijk twijfelde aan hun relatie? Hij probeerde in zijn hoofd na te gaan wat er eigenlijk scheelde. Misschien waren het gewoon de kopzorgen die hem parten begonnen te spelen. Alana was echt een meisje die behoefte had aan veel aandacht en die hem veel om zich heen wilde hebben. Eerst had hij dat niet zo erg gevonden, maar… tja, ze was laatst wel vreemdgegaan omdat hij zijn mening tegen haar had gezegd. Hij wist het allemaal niet meer. Hij voelde zich echter nog schuldiger worden toen ze hem zoende. ‘Alana,’ zei hij zachtjes, waarna hij haar van zich afduwde. Zijn blik gleed naar de grond en hij beet op zijn lip. Arceus, hoe ging hij dit verwoorden zonder bot over te komen? Hij wist het zelf allemaal niet meer. Hij wist enkel dat hij zichzelf niet echt meer was. Dit was niet de relatie waar hij op gehoopt had, als hij zich al überhaupt een relatie kon veroorloven. Misschien was hij daar gewoon niet goed in. ‘Ik weet niet…’ Hij keek weg. Hij wist niet wat hij moest zeggen, wist niet hoe hij het naar haar toe moest verwoorden zonder weer een reeks van dramatische gebeurtenissen te ontketenen. Want ook al zag hij haar misschien niet meer zoals eerst, hij wilde nog altijd goede vrienden blijven. En het was ook zo… plotseling. Of misschien had dat gevoel er altijd al wel gezeten. Hij wist het niet, oké? ‘Ik weet niet of deze relatie wel zo goed is voor me,’ zei hij zachtjes. ‘Ik merk dat je erg aanhankelijk bent. Ik weet niet of ik er altijd voor je kan zijn op dat moment dat jij dat graag zou willen hebben en laatst… wel, laatst ging je vreemd. Niet dat dat er nu nog toedoet, maar…’ Hij knarste met zijn tanden van frustratie. ‘Ik denk dat ik meer vriendschappelijke gevoelens voor je begin te krijgen dan… dat ander.’ Hij keek weg. Dit was veel te moeilijk voor hem.

Ze voelde dat er iets mis was. Ze voelde het. Toen ze werd weggeduwd wist ze zeker dat er iets was. Toen ze hoorde wat hij te zeggen had werden haar ogen groot en stapte ze een stapje naar achteren. "Vriend...schappelijk?" bracht ze er zachtjes. Hij had dus tegen haar gelogen, al die tijd. Zonder dat ze het doorhad haalde ze naar hem uit met de platte hand. "Zeg dan niet dat je van me houdt!" riep ze tegen hem, terwijl ze haar ogen dichtkneep om de tranen binnen te houden. "Je moet die woorden alleen zeggen als je ze meent, ik heb het altijd gemeend!" zei ze met een felle stem terwijl ze haar ogen opende en naar hem keek. Haar blik was fel, kwaad maar was grotendeels vol met pijn. "Als je niet zeker weet wat je voor me voelt, dan hoef ik je voorlopig niet meer te zien." fluisterde ze zachtjes, terwijl ze de snuit van Duncan voelde tegen haar hand. "Dan stuur je me maar een bericht als je het weet. Zoals ik al eerder zei heb ik houvast en zekerheid nodig. Als je me dat niet kan geven dan... dan is het sowieso beter om onze relatie te beëindigen." sprak ze terwijl ze wegkeek en haar ogen dichtkneep. Al zou hij haar aanraken, dan zou ze het wegslaan. Tot ze zou weten waar ze aan toe was wou ze dit niet. Ze wou zekerheid hebben, zoals ze eerst had. Dat had ze nu niet meer.

Zoals hij al half en half had verwacht nam ze het niet goed op. Een tikkeltje beschaamd stak hij zijn ene hand in zijn zak om een houding te geven omdat de andere nog in het steunverband zat. Die zou binnenkort hopelijk ook genezen zijn en… au! Als reactie sprongen er tranen in zijn ogen toen hij een klap in zijn gezicht kreeg. Vervolgens kreeg hij allemaal verwijten naar zijn hoofd geslingerd gekregen die niet echt waar waren. Hij had niet tegen haar gelogen, hij was er gewoon veel later achter gekomen. Ongelovig keek hij naar haar terwijl hij met zijn hand over zijn wang wreef. Hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Alles wat hij nu wilde zeggen, leek verkeerd over te komen. Toen ze over houvast en zekerheid begon, kon hij het niet laten om even een spottende wenkbrauw op te trekken. Ja, want hij was ook echt diegene die toen die avond vreemd was gegaan. Op dit moment wist hij niet eens zeker of ze vrienden zouden kunnen blijven, want daar leek zij niet voor open te staan. ‘Sorry,’ mompelde hij enkel, waarna hij naar Pikachu keek en hem wenkte. De bange Pokémon sprong snel op Connor’s schouder. Connor draaide zich om, pakte zijn rugzak op en slingerde deze over zijn goede schouder. Hij zou weg moeten gaan voordat die Houndoom van haar op hem zou gaan reageren. Hij wist uit ervaring dat haar Pokémon zeer beschermend over haar waren en hij had het gevoel dat hij haar deze keer echt pijn had gedaan. Het was niet dat hij dat opzettelijk zo wilde, maar hij kon zichzelf toch ook niet dwingen om iets voor haar te voelen? Hij draaide zich om en keek haar daarna over zijn schouder aan. ‘Sorry,’ zei hij nogmaals. ‘Maar ik denk dat het beter zo is.’ Hij keek haar een tikkeltje ongelukkig aan waarna hij zijn pad vervolgde en de deur achter zich dicht liet vallen. Kalm liep hij vervolgens de gang door en besloot om zijn gedachten gewoon buiten te sluiten. Het was beter zo, nam hij zichzelf voor.

Ze wou hem slaan, ze wou hem pijn doen. Ze wou hem laten voelen wat zij voelde. Het voelde alsof ze zojuist met een mes was gestoken. Toen hij sorry zei wou ze schreeuwen, dingen gooien. Zo voelde ze zich. Toen hij ook echt weg ging pakte ze een plant die in de buurt stond en gooide deze tegen de dichte deur aan, waarna ze in elkaar zakte en begon te snikken. Ze balde haar vuisten terwijl ze op de vloer sloeg. "Muk! Muk! Muk!" riep ze jankend, waarna ze haar armen over elkaar heen vouwde en haar hoofd erop legde. Duncan duwde zijn snuit tegen haar gezicht, maar veel hielp dit deze keer niet. Als ze alleen maar niet die ene nacht.. die ene nacht.. nee, dat had niet uitgemaakt. Ze wenste dat ze hem nooit ontmoet had. Waarom leek het iedere keer verkeerd te lopen net als ze gelukkig was? Haar Holocaster trilde een keer en ze keek even op. Nee, dit kon hem toch niet zijn. Ze pakte Duncan vast en drukte deze tegen haarzelf aan, wat boeide het ook nog? Duncan begon haar gezicht te likken, alsof hij wou zeggen dat het allemaal wel goed kwam. Maar het enigste wat ze nu voelde was ellende, pijn, verdriet en woede.