Running out of luck

Het gevoel van de kleine Fennekin die in haar armen lag was haar bekend geworden. Het was een gevoel wat ze dagelijks voelde, gezien het wezentje liever buiten haar ball trad, en haar trainster gezelschap hield. Deze hield wel van de warmte, dus liet ze het maar gebeuren. Alyss genoot zoiezo van de aanwezigheid van haar pokémon, helemaal na de aanvaring met haar vader. Het was gewoon iets waarmee je je het jezelf veilig kon maken. Daarom was vooral Cespéds aanwezigheid zeer aangenaam. Hij liep achter haar, op net die afstand waarop de voeten van hem en zijn trainster elkaar niet raakten. Maar dichtbij genoeg, opdat hij kon waarschuwen als er wat gebeurde. Dat hij nu ook deed. Hij wees naar een heuvel, waar een beekje vanaf stroomde, en een meisje vanaf viel. Was het niet rollen? Nee, daar leek het niet op. Shit. Alyss keek even, maar vervolgens duwde ze de Fennekin op haar schouder, gezien het niet handig rennen was. "Hou vast," sprak ze, en toen zette ze een kleine sprint in, richting de heuvel. De persoon met lila haar was ondertussen ergens gaan zitten, de rug naar de coördinator toe. Bij haar zaten een Vulpix, en een grote gestreepte pokémon die Lys niet herkende. De donkerharige bereikte de oudere persoon snel. Ze ging op haar hurken zitten opdat de lilaharige haar opmerkte. "Ik zag je vallen, gaat het?" vroeg ze, een snelle blik werpende op het voorhoofd, waar ze een kleine snee had gekregen.

Het ging. Nou oké, dat zou Alyss dan maar aannemen, immers wist de zilverharige persoon dat zelf het best, nietwaar? Ze had een laars in haar hand, die ze waarschijnlijk zojuist van haar voet had getrokken. De voet die eigenaar was van de laars zat vast aan een compleet gezwollen enkel. Arceus, dat zag er niet goed uit. Ze kreeg een vraag; of ze bekend was met deze bossen. Eigenlijk was ze best bang geweest voor die vraag. De laatste keer had ze ergens op een willekeurige open plek overnacht, en daar gewacht tot er iemand kwam. Een aardige voorbijganger had haar uit het bos geholpen. Ze besloot eerlijk te zijn, en haar hoofd te schudden. "Nou... Niet echt," sprak ze toegeeflijk. "Ik heb ook niet echt een navigator ofzo... Heb jij niet een vogelpokémon?" Ze had maar één soort mogelijkheid tot verkenning. Está kende Aerial ace, waarbij ze mogelijk boven in een boom kon vliegen om vooruit te kijken. Maar dat was ook het enige.

Nee, zij had ook geen vogelpokémon. Shit. De zwartharige trok even met haar mondhoek, en zette haar wenkbrauwen in een frons. Hoe gingen ze dit dan fiksen? De zilverharige persoon had zelf een oplossing, maar dat was niet direct de beste. Gezien die enkel iets in de richting van zwaar gekneusd of erger ging leek het geen best idee om ermee te lopen. Dus keek Alyss rond en zocht ze naar een idee in haar omgeving. Ze zag de gestreepte paarse pokémon, en ving zijn blik even. Toen keek ze terug naar de andere persoon. "Kun je niet rijden op je... eh..." Wat was het nou eigenlijk voor pokémon? In ieder geval leek het sterk genoeg om de lilaogige persoon te dragen. Maar het kon nog zo zijn dat zij dat zelf niet wilde. Waarom niet? Wel... Geen idee. Misschien was er een goede reden voor. Maar eigenlijk was ze zich nu dingen aan het bedenken die niet echt hoefden te zijn.

Oh... Zebstrika. Cool. Het was een mooie pokémon, en hij zag er sterk uit. Echter bleek dus dat hij niemand op zijn rug zou dragen, omdat hij veel te trots was. Daar begon het oudere meisje tenminste over. Maar hij bewees het tegendeel, en ze glimlachte toen de grote zebra-achtige door zijn knieën boog opdat de zilverharige gemakkelijk zou kunnen opstappen. De andere persoon was duidelijk ook verrast door de actie, en ze hinkte voorzichtig naar haar paars en witte pokémon toe, om op zijn rug te gaan zitten. De pokémon kwam omhoog toen ze recht zat, en ze maakte een opmerking over snelheid, dat het niet meer tegen zou zitten. Alyss glimlachte. "Nope. Hoe heet je eigenlijk?" vroeg ze. Dat wist ze immers nog niet. Ondertussen zorgde ze ervoor dat de Fennekin van haar schouder verdween, in de pokéball ging. Nu stond alleen de Sceptile er nog, die nieuwsgierig op de Zebstrika af liep.

Seven dus. Best een interessante en originele naam, als je 't Alyss vroeg. Ze knikte kort. Toen de Sceptile dichterbij liep om de zebra-achtige pokémon te bestuderen waarschuwde Seven hem. Meteen bleef Cespéd staan waar hij stond, maar nog altijd keek hij observerend naar de andere pokemon. De andere persoon had nog een Vulpix bij zich, welke ze terugriep in een pokéball. Toen zei ze weer iets tegen Alyss. "Ik weet niet wat je van plan was in het bos, maar voel je vrij om je eigen weg te vervolgen," sprak ze, waarop de zwartharige weer knikte, en een kleine glimlach toonde. "Ja, ik zie wel hoe ik eruit kom. Heb jij een kaart ofzo bij je dan?" vroeg ze toen, niet omdat ze 'm wilde lenen, maar gewoon, omdat het niet fijn was om met een gekneusde of zelfs gebroken enkel in een bos te moeten logeren.

Ze had duidelijk wel enig idee waar ze naartoe zou gaan. Oké, het klonk wel slim. Alyss wist wel, met haar gevoel voor richting, dat ze het zelf niet zou kunnen. Voor haar zouden alle bomen exacte gelijkenissen zijn van elkaar, ze zou binnen drie minuten verdwalen en weer een nacht moeten overnachten. Of misschien zelfs meer, als er niemand zou langskomen. Misschien kwam er niemand, en werd ze genoodzaakt om wildevrouw te worden omdat ze niet uit het bos kwam. Al ging dat net iets te ver. Ze knikte nu op de reactie en vervolgens schudde ze haar hoofd juist op de volgende vraag. "Uh... Nee. Maar ik kom er wel uit... Desnoods klim ik in een boom ofzo," Ze grinnikte even toen ze dat zei. Ze zag zichzelf al in een boom man. Echt avontuur. En dan van bovenuit roepen: ik zie iets! Ja ja, het was wel typisch haar. Maar ze had niet heel veel zin om in een boom te klimmen. Está kon het altijd nog voor d'r fixen.