Shadows

Met grote ogen staarde het blondje naar de toren. Ze was bijna overtuigd geweest van haar overwinning in de tweede gym en ze had de badge met veel plezier in ontvangst genomen. Het was wel zonde van de kleine schade aan de muren in de steengym en ook de Pokémon zouden nog een redelijk lange tijd pijn hebben van het ruige gevecht. Lawrence, haar Krokorok wandelde naast haar, armen over elkaar geslaan, blik overtuigd en een beetje agressief. Ze zuchtte zachtjes. Hij keek ook naar de toren, maar minder bang dan dat zij deed. Ze keek even schuin naar de Ground, Dark Pokémon en zuchtte zachtjes. Misschien, op een dag...

{& Alana}

Nee he! Daar ging Duncan weer. "Duncan!" riep het meisje, waarna ze achter de shiny Houndour begon te rennen. Waarom? Waarom rende hij zo snel weg? Ze wou dichter met hem worden, zijn vertrouwen winnen, maar nee hoor. Hij rende iedere keer weer heel snel weg. Alana trok een sprintje om de Houndour in te halen en sprong vervolgens op de Houndour, waardoor ze hem tackelde en ze samen op de grond lagen. Alana had Duncan in de houdgreep, niet doorhebbende dat ze letterlijk aan iemands voeten lag.

Toen ze opeens iemand hoorde roepen, keek ze op. Lawrence volgde haar voorbeeld. Ze knipperde enkele keren met haar ogen toen het meisje voor haar sprong en haar shiny Houndour bijna lekker plette onder haar lichaam. Ze keek even neer naar haar en fronste. De Krokorok zette een stap naar voren en leunde naar voren, zijn snuit zat bijna tegen haar en als ze zou opkijken, zou ze bijna recht tegen zijn snuit zitten. Hij opende zijn bek wat, een rij tanden werd zichtbaar. Tawn grinnikte even zachtjes. "Arme Houndour,"

"Oef," bracht ze uit. Duncan probeerde te ontsnappen door te wurmen. "Arme Houndour," hoorde ze plots. Haar ogen werden groot en toen ze opkeek zag ze een snuit voor haar neus. Iek! Ze liet Duncan los en schoof als reflex meteen naar achteren. Duncan rende meteen 5 meter van haar vandaan en bleef daar staan. Alana zuchtte even, "Duncan..." mompelde ze even waarna ze opstond. Een meisje met blond haar stond daar, met een onbekende pokémon voor haar. Duncan ging rustig zitten, maar hield haar in de gaten. "Hey," zei ze even iets ongemakkelijk. "Dat ehm... heeft een reden waarom ik dat deed.." probeerde ze uit te leggen. "Hij rent altijd weg van me en mja... Ben ik zo eng? of... Wacht ik ga nu helemaal van mijn onderwerp af ehm..." Alana krabte even ongemakkelijk op haar achterhoofd. Tja... Ze was op dit soort vlakken toch minder goed dan verwacht.

Ze keek op, verschoot van Lawrence en liet de mooie Houndour, die blijkbaar dus Duncan noemde, los. Wel meteen volgde Tawn de blauwachtige Pokémon en ze zuchtte even opgelucht waarna ze zich omdraaide en met trage passen op de Pokémon afliep. Haar linkerarm, die volledig in stof verdwenen was, werd uitgestoken en ze zakte door haar benen. "Hey daar jongen," zei ze met zachte stem en een kleine lach. De blauwe Pokémon keek even wantrouwig naar haar. Na enkele tellen waagde hij dan toch een stap naar voren en snuffelde deze aan haar met stof bedekte hand. Tawn lachte zwakjes. Ze was weer niet aan het luisteren naar mensen.

Het meisje leek wel niet op haar te letten en ging naar Duncan toe. Wat..? Duncan rende niet weg en snuffelde zelfs aan haar hand? Alana stond daar met een open mond van verbazing. Hoe... Hoe? Wat? Dit kon niet man. Duncan rende altijd weg en nu met haar erbij.. bleef hij gewoon staan? Waarom. Alana zuchtte even, waarom kon zij dat nou niet. Alana schraapte even haar keel, waarna ze zei; "Hij heet Duncan," een licht glimlachje op haar gezicht, ergens hopend dat het meisje naar haar luisterde.

Ze hoorde wel wat ze zegde, maar ze wist het al lang. Daarom lachte ze enkel en rolde ze met haar ogen lichtjes. Duncan keek even naar haar en zij keek terug met grote, bijna bewonderende ogen voor de shiny. Ze had een grote voorliefde voor de speciale soort die bij elke Pokémonsoort voorkwam. Maybel was daarbij ook haar pareltje en ze zou de Charmander bijna nooit aan iemand tonen die ze niet vertrouwde. "Wist ik," zei ze waarna ze overeind kwam en zich omdraaide. Lawrence keek even schuin naar de roosharige, waarna deze vals grijnsde en even al zijn tanden showde.

"Wist ik," wacht, hoe? Ze had alleen zijn naam een keer gemompeld. Niet meer... toch? Geheugen van een Magikarp maar weer he. Het meisje kwam weer overeind en draaide zich naar haar om. Alana was langer dan het meisje viel haar op. Maar, dat was ze wel vaker. De voor haar onbekende pokémon grijnsde val naar haar, waardoor al zijn tanden zichtbaar werden. Alana's gezicht betrok even. Mocht die pokémon haar gewoon niet of verbeelde ze dat? Duncan rende weer een andere kant op, langs Alana en ging ergens achter haar staan op een paar meter afstand. Het leek wel alsof hij wou spelen ofzo, maar zijn gezicht stond kwaad en het leek wel alsof hij klaar stond om iemand aan te vallen. Hij zou toch niet... haar aanvallen toch? Alana slikte even, waarna ze rustig naar het meisje keek. "Uhm, wat is je naam eigenlijk?" vroeg ze vervolgens aan haar, in de hoop dat Duncan zou kalmeren.

Ze keek even rustig naar hoe de mooie shiny langs zijn trainer liep. Ze zuchtte even zachtjes en keek naar Lawrence. Met een korte blik op de bruine Pokémon reageerde die door rustig op zijn trainer af te komen. Toen deze bij haar was legde ze even haar hand op zijn kop en aaide ze hem teder. Daarbij lachte ze met een zoete glimlach naar hem. Hij haalde zijn armen van elkaar en lachte blij met gesloten ogen. "Tawnee," zei ze als antwoord. "En jij bent?"

"Tawnee," wacht wat? Dezelfde Tawnee als op de Holo Caster..? Arceus die gaat haar haten waarschijnlijk. Duncan werd rustiger toen de pokémon naar Tawnee liep. Hij ging liggen en legde zijn kopje op zijn poten. "En jij bent?" Alana slikte even, Arceus alsjeblieft. Laat het haar niet herinneren. "Alana," sprak ze, op een redelijk zachte toon. Ze beet even op haar lip. Please, Arceus ze mocht het niet herinneren. Ze schrok toen ze iets tegen haar hand voelde, Duncan? Duncan had zijn neus tegen haar hand geduwd? Alana opende rustig haar hand, waarin Duncan zijn kopje heel rustig, maar snel tegenaan duwde en het erweer eruit haalde. Hij ging naast haar zitten, zijn blik gefocust op de pokémon van Tawnee.

Toen ze echter haar naam zei, verkrampte haar hand lichtjes. Wel meteen sperde Lawrence zijn ogen open en draaide hij zich met vlammende ogen om. Hij keek het meisje met vuurpsuwende kijkers aan. Maar het blondje legde meteen geruststellend een hand op zijn schouder. Dit zorgde ervoor dat de Krokorok zich wat ontspande, maar nog steeds met boze ogen naar het meisje keek die duidelijk Tawn wat van streek maakte. Ze keek op, ze was ook niet echt blij. "Ik haat je,"

De pokémon leek het niet zo leuk te vinden toen ze haar naam noemde. Ze zag hoe hij keek ... Duncan begon te grommen, maar met een handgebaar maakte Alana duidelijk dat hij het niet moest doen. "Ik haat je," klonk er, Alana zuchtte even. "Dat dacht ik al ja." sprak ze rustig. "En alleen maar om die ene gozer... Lummock ofzo toch?" vroeg ze even rustig, nog best wel heel erg serieus. Ze wou dit uitpraten, ze haatte ruzie. Het was een grap, ze had ergere grappen meegemaakt. Dus waar zeurde ze dan zo over?

Duncan gromde, zmaar ze reageerde er helemaal niet op. Toen ze begon over 'oh ik weet het wel want ik ben ouder en zo van die dingen, jij bent klein hihi' of zoiets, maar Tawn begreep het toch zo. Daarom haalde ze haar hand van haar pokemon en keek ze even naar de vrouw. "LuBBock," verbeterde ze bot. "En ja, wees trots op jezelf dat je voor zoiets doms ruzie kan krijgen," mopperde ze er zachtjes achter. Lawrence keek even furieus naar de veel kleinere pokemon van de vrouw. Die zou eraan gaan als ze de Krokorok niet zou tegenhouden, Tawnee kende hem al genoeg om dat te voorspellen.

"LuBBock" verbeterde Tawnee haar. Ja oke, geheugen van een Magikarp he. "En ja, wees trots op jezelf dat je voor zoiets doms ruzie kan krijgen," mopperde ze er redelijk zachtjes achter. Alana zuchtte even, "Sorry?" probeerde ze vervolgens terwijl ze op haar lip beet. "Ik heb ergere grappen meegemaakt hoor," vervolgde ze strak. "Dus dat je om zoiets heel boos word, snap ik zelf ook niet echt. Dan kun je me beter terug pranken~" zei ze redelijk serieus. Zo kon je revenge nemen toch? Tenminste zo zag zij dat.

"Sorry?" Okay, dat was de meest zwakke sorry die ze ooit had gehoord. Puh. "Ik heb ergere grappen meegemaakt hoor," Ja, alsof ze daar iets omgaf wat er met haar was gebeurd. Ze waren niet dezelfde persoon, dingdong. "Dus dat je om zoiets heel boos word, snap ik zelf ook niet echt. Dan kun je me beter terug pranken~" Ze keek even schuin naar haar Krokorok. Daarna zette ze een kort grijnsje op. deze snapte haar meteen en begon ook te grijnzen. "Hé Law," zei ze terwijl ze de bruine Pokémon strak bleef aankijken. "Pak eens wil je?" De Krokorok draaide zich om naar de roosharige, een grijns ging over zijn snoet. Daarna sprong hij op en verdween hij onder de aarde met dig. Tawn volgde zijn schaduw snel en keek toen kort naar het meisje.