Dozing & Drowsiness

Ze had nog geen rommel gemaakt. Aiden grijnsde even droogjes. Ach, niet dat het hem uit zou maken. Heilige Arceus, hij zou er nog wel pret in zien als hij wat beschamende kleding op de grond had gevonden. Misschien was het sowieso wel eens een leuk plan om haar kleren door te neuzen, eens zien hoe rood hij haar wangen krijgen zou. Hihi. Helaas viel de kamer wel mee en hij wandelde rustig achter haar aan naar binnen toe, om zijn blik op de Jirachi te laten vallen. “Je hebt ‘m nog,” merkte hij met een kleine glimlach op. Ergens was hij daar blij om. Die kleine dingetjes, juist de dingetjes die niet veel betekenden, waren het fijnst. Want, daar zat geen ingewikkelde reden achter. Dat was simpel, dus dat kon hij begrijpen.
Met een simpele beweging griste hij d’r pyjama van de grond en hield hij het naar haar uit. “Huphup, kleed je ‘ns om.” Hij had niet het idee dat ze dat ooit voor zijn neus zou doen, maar er was een badkamer dus dat kon er prima mee door.

Lilium keek eventjes wat verwonderd op toen Aiden een opmerking maakte over de Jirachi. "Natuurlijk heb ik 'm nog," sprak het meisje met een voorzichtige glimlach, eventjes naar de knuffel kijkend. Al had ze het misschien op de kast gezet in plaats van daar als ze geweten had dat Aiden hier zou komen. Een knuffel in bed was nogal kinderlijk.. Of niet? Maar ja, er viel weinig aan te doen. Ze keek eventjes op met verbazing toen Aiden haar Pyjama naar haar uithield, die ze voorzichtig aanpakte. Haar wangen werden wat roder. "Niet hier," sprak ze wat protesterend, waarna ze al snel genoeg naar de badkamer vluchtte.
Het duurde niet lang of ze was weer terug, haar kleding om haar arm gevouwen en in haar pyjama staand, Aiden wat beteuterd aankijkend. "Het is nog zo vroeg.." mompelde het meisje licht nukkig, als een onwillig kind.

Lilium’s wangen kleurden rood en Aiden grinnikte even kort toen ze zei dat ze zich niet hier om zou kleden. Makkelijk als hij was, trok hij zijn schoenen uit en legde hij zichzelf over ‘t bed neer, langs de muur. Want, hij was een lui persoon en had er geen idee van hoe lang ze in de badkamer blijven zou. Je had immers genoeg types die nog drie kilo make-up eraf moesten sleuren. Hij had de Jirachi-knuffel beet gepakt en hield het omhoog, om hier naar te kijken en zijn blik pas af te wenden toen Lilium terug de kamer in kwam. Nonchalant, alsof het vet normaal was dat hij in haar bed lag - wat hij eigenlijk wel vond - werkte hij zich overeind, de Jirachi naast zich neerleggend en naast zich op het bed kloppend. Daar lag immers de deken (omdat ze zo netjes d’r bed opmaakte, ahum) zodat ze zich erin kon vouwen. “Dan kunnen we nog lang zitten,” besloot hij enkel te zeggen. Nee, hij moest zeggen dat hij zelf ook aardig moe was door de vakantie. Aangezien ze niet lang uit de problemen hadden kunnen blijven…

Lilium trok haar vingers door haar lange bos haren heen en bleef eventjes staan. Aiden had het zich blijkbaar al gemakkelijk gemaakt op haar bed en ze bleef er eventjes wat verbijsterd naar staren. Hij voelde zich blijkbaar heel erg thuis. Maar al snel genoeg wenkte hij haar en schuifelde ze naar het bed toe, waar ze het zich al vlug genoeg zelf ook gemakkelijk maakte. Ze ging naast Aiden zitten, maar nog steeds niet echt tegen hem aan omdat ze niet goed wist hoe zijn muts hoed stond, en vouwde het deken om zich heen. "Dat klinkt goed," sprak het meisje zachtjes, de Jirachi van het bed afpakkend en deze iets tegen zich aan drukkend. "Ook een beetje moe..?" besloot ze aan Aiden te vragen. Hij was immers op vakantie geweest.

Lilium ging naast hem zitten. Niet tegen hem aan, maar de afstand was niet gigantisch. Hij besloot er voor dit keer niets aan te doen. Immers kon hij haar niet maar naar zich toe blijven trekken, want dan zorgde hij er alleen maar weer voor dat er zoveel twijfels in zijn hoofd ontstonden. Drong hij haar iets op? Wilde ze ‘t wel? Voelde ze zich niet gepusht? Het was lastig voor hem, om rekening te houden met iemand die zo fragiel leek als het meisje. Maar, in werkelijkheid was het misschien wel hij zelf die bang was. Bang het om te gooien, waardoor hij het blondje weer kwijt was. Op dit moment was ze de enige die hij volop vertrouwde.
Toen ze vroeg of hij ook moe was, knikte hij langzaam. “De vakanties die ik vroeger had waren rustgevend,” zei hij, zijn hoofd met een lichte glimlach schuddend. “Hier met jou zitten is de meeste rust die ik de afgelopen dagen gehad heb.”

Lilium bleef nog eventjes twijfelachtig zitten, de Jirachi tegen haar aan houdend. De knuffel was net groot genoeg waardoor ze haar kin op de muts van de Pokémon kon leggen. "Heb je het zo druk gehad?" vroeg het meisje met een lichte glimlach. Ze klemde het deken nog wat meer om zich heen en staarde voor zich uit. "Dan ben ik toch wel blij dat je hier zitten met mij als rust ziet," sprak het meisje met een glimlachje. Ze gaapte toch nog eventjes kort. "Het is zo idioot dat ik nu al moe ben, moet echt weer wat meer gaan slapen," sprak het meisje, eventjes een blik werpend op het boek wat op het nachtkastje lag. Oeps? "Denk je dat je nog een keer terug zou willen naar Hoenn?" besloot het meisje te vragen, naar voren kijkend.

Of hij het zo druk had gehad. Aiden keek even met een lichte glimlach naar het bed. “Laten we zeggen dat het niet saai was, nee,” zei hij haar rustig. Nee, het was niet saai geweest. Toch kon hij niet ontkennen dat hij stiekem wel had terug had gewild. Al was dat niet heel veel geweest. Hij had niet verwacht het zowaar gezellig te hebben met Raven. Toen ze dan ook zei dat ze blij was dat hij met haar hier zitten als rust zag, grijnsde hij even. “Ook alleen maar omdat jij moe bent, anders ben je soms net een Lillipup.” Ha-ha, wat was hij toch mukkin’ lollig soms.
Ze vond het idioot nu al moe te zijn en zei echt wat meer te moeten slapen, waarna ze vroeg of hij nog een keer terug wilde naar Hoenn. Aiden knikte hier rustig op. “Ja,” zei hij. “Ik denk dat het wel een goede regio is, al weet ik nog niet precies wat ik wil doen als ik hier klaar ben.”

Lilium keek eventjes naar opzij toen Aiden aangaf dat het niet saai was inderdaad, ergens vroeg ze zich af waarom hij zo vaag deed over zijn vakantie, alsof hij het haar niet wilde vertellen. Ze kon niet zeggen dat het haar echt lekker zat... Maar om er nou over te gaan zeuren, nee dat wilde ze niet. Als hij het haar niet wilde vertellen, dan ging het haar blijkbaar niet aan, of hij vertrouwde haar niet voldoende. Maar die gedachte duwde ze snel weg. Ze beet eventjes kort op haar lip en legde haar hoofd weer terug op de muts van de Jirachi, aangezien ze hem niet tegen Aiden's schouder aan wilde leggen omdat ze lichtelijk in de war was. "Nou, dan is het goed," sprak het meisje met een lichte glimlach, terwijl ze naar de muur staarde. Ze snoof echter eventjes kort toen Aiden haar weer een Lillipup noemde. Daar ging ze toch nooit vanaf komen. "Dank je," merkte ze ietwat kort op. Wat lollig weer.
Lilium keek eventjes naar opzij toen Aiden aangaf dat hij Hoenn een goede regio vond. “Ach je vindt wel iets...” Murmelde het meisje zachtjes, niet goed meer wetend wat ze verder moest vragen. Het gebeurde niet vaak, maar op de één of andere manier sloeg ze op dit moment toch een beetje dicht.

Lilium zei niet veel meer en een frons gleed over Aiden’s gezicht, terwijl hij haar even aan bleef kijken. Misschien was ze wel gewoon moe, of misschien was er toch iets gebeurd in de tijd dat hij weg was geweest. Wist hij veel. Hij besloot met een zucht wat naar haar toe te schuiven, zodat ze tegen elkaar aan zaten. “Je wil nog niet slapen?” Hij wilde nog niet dat ze ging slapen. Of toch wel, want het was beter voor haar. Maar goed, alles wat goed voor haar leek, leek ze te vermijden. Aiden glimlachte even droogjes. Nee, het blondje was er geen om wijselijk na te denken en eens voor hetgeen te kiezen wat voor haar het beste zou zijn.

Lilium staarde voor zich uit, de Jirachi nog steeds in haar armen geklemd. Ze zei inderdaad niet veel meer. Maar soms had ze van die momenten dat ze niet veel meer te zeggen had. Het hielp ook niet dat ze lichte slaap had, nou ja oké, niet zo licht, en ze bleef dan ook een beetje rustig naast Aiden zitten. Op dit soort momenten was ze blij met haar Jirachi knuffel. Dan kon ze zichzelf toch nog iets van een houding geven zonder dat het overduidelijk was dat ze zich niet helemaal meer op haar gemak voelde. Wat was er immers mis met met een knuffel zitten? Ze stond vast niet bekend als al te volwassen, dus dat moest kunnen. Ze schrok eventjes lichtjes op toen Aiden alsnog tegen haar aanschoof en keek eventjes opzij. Hij wilde dus blijkbaar wel zo zitten? Voor een moment twijfelde Lilium lichtjes, waarna ze toch haar hoofd met een glimlachje tegen zijn schouder legde. Af en toe begreep ze hem niet… Niet eens af en toe eigenlijk. “Nee.. Nog niet, ik zit wel prima..” sprak het meisje zachtjes, haar greep op de Jirachi iets versoepelend. De knuffel zakte dan ook ietsjes.weg tussen haar armen terwijl ze de deken wat meer om zich heen getrokken had. “Heb jij het niet koud?” besloot ze te vragen na een lichte aarzeling, de deken iets omhoog houdend voor Aiden, zodat hij deze kon aanpakken als hij dat wilde.

Het blondje legde haar hoofd tegen zijn schouder en tevreden bleef hij zitten, wat afwezig voor zich uit starend, wat verzonken in de gedachtenwereld waar hij zich de laatste tijd zoveel bevond. Vooral in haar buurt, mocht het nog niet opgevallen zijn. Toen ze dan ook zei nog niet te willen slapen omdat ze prima zat, glimlachte hij enkel lichtjes. Dan was het prima. Toen ze de deken iets omhoog hield, na te hebben gevraagd of hij het niet koud had, werkte hij zichzelf eronder en glimlachte hij lichtjes. “Dit is oké,” grijnsde hij. Hij had het immers niet echt koud gehad, maar dit was helemaal prima. Hij gaapte een keer, terwijl hij op haar neerkeek voor hij zijn ogen sloot en met zijn achterhoofd tegen de muur leunde.
“Dus, wat heb je allemaal gedaan?”

Hij ging inderdaad onder de deken zitten en meteen kreeg Lilium het wat warmer. Of het nou door Aiden’s lichaamswarmte kwam of iets anders, dat liet ze in het midden. Het meisje glimlachte zachtjes en kroop wat meer tegen hem aan, nu de ruimte gewoon totaal overbruggend. Ze vond het wel prima zo en sloot zelf haar ogen ook lichtjes. De Jirachi legde ze nu gewoon weg, braaf naast haar op het kussen. Ze keek eventjes vanuit haar ooghoek omhoog toen Aiden aan haar vroeg wat ze allemaal gedaan had. “Niet veel boeiends,” merkte het meisje op met een lichte glimlach, “in ieder geval geen Team Rocket geneuzel.. Na dat gedoe in Ambrette. Misschien ben ik er eindelijk gewoon vanaf.” Haar stem klonk hoopvol, alsof ze het echt wilde geloven. Maar ergens keek ze nog steeds over haar schouder voordat ze een afslag maakte. Ze kon niet anders. Niet meer voor nu.

Het blondje kroop wat meer tegen hem aan en even fronste hij, maar uiteindelijk besloot hij wat te gaan verzitten zodat hij zijn arm over haar schouders kon slaan. Hij vertelde zichzelf dat het simpelweg was omdat het makkelijker zat. Natuurlijk wist ook hij maar al te goed dat hij het stiekem ook wel deed om andere redenen want hij was een zielig pupje. Of zij was een zielig pupje. Dat klonk hem veel beter in de oren. Het blondje begon te vertellen dat er niet veel boeiends gebeurd was en dat Team Rocket uit haar buurt was gebleven. Dat was in ieder geval al heel wat beter om te horen. Een lichte glimlach trok over zijn gezicht. “Dat is fijn om te horen,” mompelde hij wat duffig. Nee, nee. Oogjes open houden Aiden. Kom op, grote jongen.

Lilium richtte haar blauwe ogen eventjes op Aiden toen het wat duffig op haar reageerde. Blijkbaar was hij ook nog gewoon moe van de vakantie, de geheimzinnige vakantie waar allerlei dingen gebeurd waren die zij niet mocht weten. Hmpf. “Ja..” sprak het meisje zachtjes, terwijl ze wat duffig tegen Aiden aan bleef liggen. Wat kon ze anders doen? Ze wilde hem ook niet weer teveel wakker maken. Hij leek zelf ook aardig weg te zakken immers en de rust.. ze vond het wel prettig. Ze was de laatste heel erg veel bezig geweest met Ruddles en Alyss, en vooral Ruddles vereiste heel erg veel aandacht. De Dedenne leek nog een ergere neus te hebben voor problemen dan zij. Ze zuchtte lichtjes terwijl ze erover nadacht. Nee, het was een problemenstichter. Maar ze zou de Dedenne nu niet meer kwijt willen. Net zoals dat ze Aiden niet meer kwijt wilde op het moment. Maar die woorden kreeg ze niet over haar lippen. Dat kon niet op de één of andere manier.

Hij begon weg te zakken en wist dat zoiets misschien geen al te goed idee was, maar had de energie niet om zich ertegen te verzetten. Daarom verzakte hij wat, terwijl hij luisterde naar dat enkele woordje dat ze sprak. Hij nam niet eens de moeite om nog op haar te reageren en voelde hoe de gebeurtenissen van de afgelopen tijd toch langzaam hun tol begonnen te eisen. Maar goed, dat was niet gek ook. Met het feit dat ze hun slaapkamer de eerste nacht al verloren waren, had Hoenn heel wat energie gekost en ook Lilium was niet altijd even goed geweest voor zijn nachtrust. Of dit nou kwam doordat ze ‘s nachts aan zijn deur stond, huilend om een nachtmerrie die ze had gehad. Zonder het te merken duwde hij haar wat tegen zich aan, alsof hij nog een laatste zekerheid wilde hebben dat ze bij hem was, voor hij toch toegaf aan de slaap.
Slaap 1 - Aiden 0.