Dozing & Drowsiness

Ze had het te laat gemaakt vannacht, veel te laat. Een combinatie van lichte Vivillon's in haar buik bij het holocaster berichtje dat Aiden weer terug zou komen en het feit dat het boek wat ze aan het lezen was veel te spannend was geweest. Maar het had als resultaat dat ze, aangezien ze haar Pokémon weer om 8:30 moest ophalen, veel te kort geslapen had. Ze had dan ook met de gedachten gespeeld dat ze nog wel weer terug in bed kon gaan liggen, maar uiteindelijk was ze toch gaan trainen.
Maar nu zat ze hier, half induttend, op een bankje in het hoekje van het Pokémon Center en ze was nog niet eens middag. Uiteindelijk had het meisje het opgegeven en was ze tegen de muur aan ingedut. Ergens die middag had blijkbaar de zuster toch een deken om haar heen gelegd, maar voor de rest was Lilium vredig in slaap gevallen.

{Aiden Stark}

Hij was trots dat hij het overleefd had, een vakantie met Raven. Maar, al met al was hij blij weer in Kalos te zijn. Hij kon echter niet ontkennen dat hij Hoenn een mooie regio had gevonden en er misschien wel zijn nieuwe gym-uitdaging wilde gaan doen zodra de twee komende badges binnen waren. En zodra Lilium die ook binnen had, natuurlijk. Het eerste wat hij was gaan doen zodra hij alles weer op orde had, was immers haar opzoeken. Amore liet hij achter in zijn kamer, waar de Pikachu in het bed in slaap was gevallen, samen met eigenlijk elke Pokéball, behalve die van Tyrion. Ook zijn andere spullen lagen in de kamer. Bang dat er wat mee zou gebeuren was hij niet. Grote vent die Amore wakker makte.
En toen zag hij haar zitten. Met een lichte glimlach stapte Aiden op het blondje af, welke zeer onschuldig lag te slapen. Een grijns ontstond op zijn gezicht en hij zette zijn wijsvinger aan zijn duim, om zijn wijsvinger met een tikje tegen haar voorhoofd aan te laten schieten. Wat een liefdevolle begroeting was ‘t toch ook.

Pets. Een tikje tegen haar voorhoofd liet het meisje in eerste instantie fronsen zonder dat haar ogen open gingen. Haar handen gingen tegen haar voorhoofd en ze murmelde wat in haar slaap terwijl ze eroverheen wreef, maar uiteindelijk gleden haar blauwe ogen toch open. Eventjes bleef ze wazig staren, de slaap uit haar ogen knipperend. 1...2.... Het duurde eventjes een paar tellen voordat haar ogen registreerden waar ze was. Het meisje keek naar Aiden, haar blauwe ogen ietwat verbaasd. Maar uiteindelijk verscheen er een blije glimlach op Lilium's lippen. "Aiden!" bracht het meisje uit, zich ietwat onhandig overeind heffend op de bank, al bleef ze wat verstrengeld in de deken. Gek.. Ze kon zich niet herinneren dat ze een deken had gehad.

Zijn naam werd enthousiast geroepen zodra ze eindelijk wakker was en met een grijns keek hij het blondje aan. Wat ze allemaal deed zag er niet al te soepel uit en hij lachte kort. “Je realiseert je dat de slaapkamers hier niet ver vandaan zijn, mag ik hopen?” Hij hief zijn wenkbrauwen even. Hij had niet echt iets beters te melden, immers. Hij weigerde haar in te lichten over de gebeurtenissen in Hoenn, over de drank die hij en Raven daar naar binnen hadden gegoten. Nee, dat was iets wat haar beter onverteld kon blijven. “Ey wijffie,” besloot hij haar uiteindelijk toch met een glimlachje te begroeten. Met een rustige beweging besloot hij zich naast ‘r op de bank neer te zetten. Misschien moest hij d’r zo toch maar eens naar bed brengen. Lillipupje dat ‘t was.

Haar ogen waren toch licht gaan glimmen van plezier toen Aiden er weer was. Ze wilde het niet toegeven, maar ze had hem best wel heel erg gemist. "Niet ver nee," sprak het meisje, waarna ze diep gaapte en zichzelf eventjes iets uitrekte. "Ik weet eigenlijk ook niet hoe ik hier gekomen ben," mompelde het meisje vervolgens, "zie het maar als een middagdutje.. Ik ben zo wel weer wakker." Ze wreef eventjes langs haar ogen, waarna ze haar blik weer nieuwsgierig op Aiden richtte. "Hey," glimlachte ze, waarna ze automatisch toch al iets tegen hem aanleunde. Het was gewoon al gewoonte geworden, best wel erg eigenlijk. Toch bleef het bij een lichte aanraking, aangezien ze er niet zeker van was hoe Aiden hierop zou reageren. Zeker na hun afscheid van de vorige keer. "Hoe was je vakantie?" besloot ze te vragen op een nieuwsgierige toon. Haar blauwe ogen keken Aiden onderzoekend aan.

Een middagdutje. Aiden zuchtte een keer. “Ik mag toch hopen dat we daar zo onderhand te oud of juist nog veel te jong voor zijn?” merkte hij met een geamuseerd glimlachje op. Het maakte hem echter niet zoveel uit. Als ze buiten de kamer lag te slapen, dan zou ze zich vast niet super ongemakkelijk voelen en dat moest dus wel ongeveer betekenen dat ze niet half Team Rocket achter d’r reet had aangekregen in de paar dagen dat hij weg was geweest.
Toen hem werd gevraagd hoe zijn vakantie was, hief hij zijn schouders voor een kort moment. “Het was wel oké. Drank, zon en … Raven.” Een grijnsje sierde zijn gezicht even. Dit moest vast en zeker genoeg zijn. Drank en Raven was immers iets waar hij zelf nooit over door kon vragen. Dat kon niet goed zijn, namelijk.

Lilium glimlachte wat verontschuldigend en trok het deken wat meer om zich heen. "Ik heb vanochtend nogal hard zitten trainen en ik ben vannacht wat laat gaan slapen, dus ik denk dat ik wat moeier was dan dat ik verwacht had, maar nu gaat het weer prima," sprak het meisje op een rustige toon, misschien nog een heel erg klein beetje slaperig. Ze gaapte nog een keer tegen de rug van haar hand, waarna ze Aiden weer aankeek. Als hij haar nu terug naar haar kamer ging brengen ging ze stilletjes huilen.
"Nou, mooi dan," sprak ze met een voorzichtige glimlach. Ze wilde eigenlijk niet eens weten wat het allemaal inhield. Zon kon ze nog wel invullen, drank en Raven wat minder. Dus tja.. Ze glimlachte eventjes wat verlegen. "Ik vind het leuk dat je weer terug bent.." sprak het meisje, iets zachter dan ze gebruikelijk zou hebben gedaan. Niet dat ze hem gemist had, totaal niet.

Ze had vanochtend hard getraind. Een glimlachje ontstond op het gezicht van Aiden. Dat klonk allemaal niet slecht, niet alsof ze zichzelf in de nesten had gewerkt. Hij moest zeggen dat dat toch een opluchting was. Want, ondanks het feit dat hij echt wel om haar was gaan geven, was ze… Hij was met heel andere dingen bezig geweest in Hoenn. En hoe blij hij ook was dat hij haar veilig en wel aantrof hier, was hij veel meer bezig geweest met Raven en de andere dingen die ze gedaan hadden in Hoenn. De alcohol, dus vooral. Hij was allang trots dat hij zich er iets van herinnerde.
Ze vond het leuk dat hij terug was. Aiden snoof eventjes licht geamuseerd en keek haar met een kleine glimlach aan. “Ik vind het ook fijn jou weer te zien, meis. Vooral… Heelhuids,” zei hij met een lichte grijns, voor er een bezorgde frons over zijn gelaat trok. “Je bent uit de problemen gebleven?” Hij moest het toch even navragen.

Lilium had haar deken wat tussen haar handen geklemd, waardoor ze zichzelf een klein beetje bezig kon houden. Ondertussen trok ze haar knieën wat opgetrokken en zette ze haar hakken op de rand van het bankje. "Ik ben heelhuids gebleven," merkte het meisje op met een lichte snuif, "zie je wel dat ik mezelf kan redden," sprak ze vervolgens. Dat ze Ruddles kwijt was geraakt in een grot en dat ze enge telefoonberichtjes had gekregen liet ze maar buiten beeld. Dat hoefde Aiden niet te weten. Ze legde haar armen om haar knieën heen en liet haar kin op haar knieschijven rusten. "Ik heb mijn team iets omgegooid, maar ik geloof dat het er sterker door is geworden, dus dat komt wel goed," sprak het meisje wat afwezig.

Ze kon zichzelf wel redden. Aiden glimlachte rustig en knikte. “Ja,” besloot hij met een kleine glimlach in te stemmen. “Ik weet ook dat je het kan.” Misschien wilde hij gewoon niet dat ze het zelf kon. Misschien wilde hij dat ze op hem leunde, dat er een reden was dat ze bij hem bleef, ondanks het feit dat hij de persoon was die alles vroeg of laat zou verknallen. Hij begreep zichzelf al tijden niet meer als het om haar ging en het was vreemd dat, ondanks zijn duizend en één zorgen, hij vergat zich erover te bekommeren dat zij hier ook last van hebben moest.
Hij keek haar even met een lichte frons aan. “Misschien is ‘t een beter idee om jou naar je kamer te brengen?” Dan zou ze in ieder geval onder fatsoenlijke dekens kunnen kruipen

Lilium keek wat verbaasd op toen Aiden aangaf dat het beter was om haar naar haar kamer te brengen. Al snel genoeg verscheen er een teleurgestelde uitdrukking op haar gezicht. Nu al? Hij was net terug... Ze pakte zijn arm beet en probeerde hem zielig aan te kijken. "Maar ik ben net wakker.. En jij bent net terug," kwam eruit, op een wat ongelukkige toon. Nee, ze was best wel bang geweest toen Aiden weg was, bang voor haar eigen schaduw in eerste instantie toen hij net weg was. Maar het was minder geworden. Ergens vroeg ze zich af... Zag ze hem echt zitten, of was het de veiligheid die hij bracht? Maar ze weigerde hier over na te denken. Niet nu. Als ze teveel ging denken, sloeg haar hoofd in de kortsluiting. Dan praatte ze zichzelf alleen maar de depressie in.

Zij was net wakker… Hij was net terug. Aiden glimlachte, legde zijn hand even geruststellend over de hare nadat ze zijn arm had beetgepakt. “Dan zorgen we ervoor dat de verwarming aan gaat en je een fatsoenlijke deken hebt. Dan blijf ik nog wel even daar zitten,” zei hij met een lichte glimlach. Als ze dan in slaap zou vallen, zou het een simpele kwestie zijn van instoppen en wegwezen. Dan hoefde hij haar niet weer wakker te maken en erheen te brengen. Hij hief zijn wenkbrauwen en keek haar afwachtend aan, in de hoop dat ze dit voor de verandering eens niet zou vertauros-en. Nee, het was niet zo dat ze nog nooit in dezelfde slaapkamer gezeten hadden en hij was absoluut niet van plan iets raars uit te halen. In tegendeel. Verder dan wat ze waren gegaan.. Hij dacht niet dat ‘t ooit zou gebeuren.

Lilium keek eventjes wat gealarmeerd omhoog naar Aiden, op dit moment echt bang dat hij haar zou wegsturen, maar ze ontspande wat meer toen hij aangaf dat hij nog wel even bleef zitten en nadat hij zijn hand op de hare had gelegd. Eventjes twijfelde het meisje nog lichtjes. "Oké.. Nou goed dan," mompelde het meisje met een voorzichtige glimlach. Ze trok het deken wat haar had warmgehouden wat van der af en vouwde deze op. "Ik breng deze nog wel even terug.. Ik neem aan dat het van de receptie komt," sprak Lilium, waarna ze Aiden's arm losliet en zich, rekkend en strekkend, overeind hief. Hierna liep ze naar de receptie toe en gaf ze de deken terug. "Dank u," glimlachte ze vervolgens. Het duurde echter niet lang of ze stond weer bij Aiden, de sleutels van haar kamer in haar vingers. "Kom je?"

Ze leek te twijfelen, maar scheen het idee toch goed te keuren. Ze besloot dat het handig was om geen dief-in-opleiding te worden en bracht het dekentje (met niet zulke charmante rek- en strekoefeningen) naar de receptie. Een lichte glimlach stond op zijn gezicht terwijl hij haar nakeek. Het was knap hoe ze het steeds weer voor elkaar kreeg. Dat aandoenlijk zijn. Alsof het een bepaalde drempel was waar je over heen moest, waarna je dingen ging zien waar je normaal niet op lette. Het was eng, want hij wist dat als je eenmaal om iets ging geven, dat het wachten was op het moment dat het alles alleen maar pijnlijk zou maken.
Hij stopte de gedachte weg zodra ze voor hem stond en stond met een glimlachje op. “Yea, laat maar zien wat voor ‘n puinhoop je ervan gemaakt hebt,” grijnsde hij, om achter haar aan te stappen.

Lilium keek Aiden eventjes met een licht beledigde blik aan toen deze aangaf dat hij wel wilde zien wat voorn puinhoop ze er wel niet van gemaakt had. "Geen, ik ben hier pas net aangeland." Merkte het meisje op, al gingen haar gedachten wel bezorgd door haar hoofd heen. Had ze alle zooi nou wel of niet opgeruimd voordat ze weg ging? Ze wist het niet meer. "Ach, als het te erg is.. trap ik je er weer uit," sprak het meisje, waarna ze Aiden voorging.
Het duurde niet lang of ze had haar sleutel in het juiste slot gestoken en de kamerdeur geopend. Het kon er.. mee door. Haar Pyjama lag dan wel ergens op de grond te slingeren, maar ze zag nergens wat beschamends liggen, op de Jirachi knuffel na die op naast haar hoofdkussen lag, maar goed. Daar viel vrij weinig aan te doen. "Valt het mee of valt het tegen," vroeg het meisje, waarna ze naar binnen stapte.