If you were a (Key) stone

Arceus, ze voelde zich echt niet veilig. Waarom niet? Dat mocht Joost weten. Maar een meisje van zestien, in een straat als deze, zonder stroom? Eigenlijk had ze alle reden om bang te zijn. Het was nu eenmaal gevaarlijk. Ze besloot een maatregel te nemen die haar aanstond. Er was één pokémon die haar echt zou beschermen op dit moment. Tenminste... Natuurlijk zouden Está en Promise dat ook doen, maar de pokémon die ze koos gaf haar toch een veiliger gevoel. "Cespéd," fluisterde ze, terwijl er een witte lichtflits verscheen, waarmee de Sceptile verscheen. Ja, Sceptile. Laatst was de pokémon geëvolueerd. Zowel de pokémon zelf als zijn trainster waren ontzettend blij geweest. In het donker kon ze de vormen van zijn grote lichaam ontwaren, maar vooral zijn gele ogen waren helder zichtbaar in de nacht. "Tile," sprak hij. Waarschijnlijk vond hij het ook vreemd dat ze vaak 's nachts reisde. En wees gerust; hij was niet de enige. Zelfs zijn trainster wist zelf niet waarom ze altijd in het donker op pad ging. Gewoon... Overdag andere dingen doen, of zoiets. In ieder geval was het deze keer ernstig mis. Ze liep door een straat waar het licht volledig was uitgevallen. Het enige licht wat ze had was dat van de lucht, en die gaf niet zoveel licht af, met al die wolken ervoor. Het was de bedoeling dat ze een pokécenter zou vinden, maar ze kon het mooi niet vinden. Niet als het zo donker was. Gelukkig had ze nu wel een lichter gevoel, en dat hielp ook om de weg te vinden. Het lichte gevoel kwam door de poot op haar schouder, waarvan Cespéd eigenaar was. Het was zijn teken van dat hij er was. Hij was bij haar en hij zou haar beschermen. Dat alles maakte hij duidelijk door alleen die poot op haar schouder te leggen. Vluchtig liep ze door, door nauwgeknepen ogen zoekend naar dat center. Wás er überhaupt een center in deze stad? Of alleen het lab van professor Sycamore? Oh help, dat zou kunnen. Zou hij 's nachts wakker zijn..? Alhoewel dat niks uitmaakte. Ze zocht een slaapplek, dat was het meer. Ze was niet echt op zoek naar een pokémon center. Terwijl ze zo nadacht gebeurde het. De kans is klein dat het je overkomt, maar bij haar was het zo. De poot verdween van haar schouder, en ze stopte. "Wat is e-" Ze kon haar zin niet eens afmaken, of ze werd al tegen de muur gesmeten. Ze haalde haar wang open aan de ruwe bakstenen, en probeerde wanhopig adem te halen. Iemand siste in haar oor. "Je holocaster en je geld. Nu," commandeerde een schorre en diepe mannenstem. Maar hey, dat ging ze mooi niet doen. Hij stond nietsvermoedend achter een jong meisje, maar deze had haar eigen trucjes. Ze deed alsof ze naar achter sloeg, en toen hij haar hand vastnam schopte ze hem hard in zijn schaamgedeelte. Met een schreeuw sprong hij achteruit. "Jongens, geef me wat licht," gromde hij. Plots ging er een olielampje aan. Zo'n klein, glazen bubbeltje met een lampje erin. Uitdagend keek de coördinator in het licht, en vervolgens in de blauwe ogen van de man. Blauwgroen. Hij had zwart haar, door de war, en hij was niet zo lang, maar wel gespierd. Zij en de man hadden enkele momenten oogcontact. Toen dwaalde Alyss' blik af naar de andere mannen. De meesten hadden een pokéball gereed. Toen ze terug keek merkte ze dat de man haar was blijven aanstaren. "Heb ik een luier op m'n kop ofzo? Wat kijk je nou, man?" vroeg de donkerharige reiziger geïrriteerd. De zwartharige vent schudde zijn hoofd. "Alyss Timer," grijnsde hij. "Nooit gedacht dat ik jou nog zou zien. En waarschijnlijk is het wederzijds. Of misschien hoopte je gewoon dat ik dood was. Je bent mijn naam vast vergeten. Philip Sage," Wacht. Wacht. Hij wilde zeggen dat hij Philip Sage was. Philip, die één van de belangrijkste rollen had gespeeld in haar eerste levensjaren. Philip, die ooit om haar gaf. Philip, die haar in de steek liet. Philip Sage. Haar biologische vader.
Verdwaasd stapte ze opzij, zover als dat mogelijk was. Ze wilde rennen, maar deze gasten hadden Cespéd. Ze kon niet zonder hem gaan. De man die beweerde dat hij Philip was grijnsde alleen maar. "Verrassing? Ik neem aan dat je echt dacht dat ik dood was. Well, I'm not. Ik ben je ouwe pa, waar je niks mee te maken wil hebben, ondanks het feit dat hij er mede voor gezorgd heeft dat jij op de wereld kwam en je naam heeft verzonnen," glimlachte hij. Oooh... Hij vuile... "Abby heeft het meeste werk gedaan! En jij was degene die ons in de steek liet nadat we maanden naar jouw geschreeuw hadden moeten luisteren! Als je nu zielig gaat doen; van mij zul je nooit medelijden ontvangen, al ben je nog zo zielig!" Het laatste woord spuwde ze uit, alsof het een vreselijk woord was om te gebruiken. Maar de glimlach zat daar met superlijm vastgeplakt. Die kon er zeker niet snel af. "Ik vraag niet om je medelijden, wel om je vergiffenis," zei hij, gemaakt smekend. Met grote ogen keek Alyss hem aan. Wacht. Dacht hij nou echt... Verwachtte hij nu serieus vergiffenis? Hij kende zijn dochter heel slecht. Als er iets is wat de zestienjarige niet zou zijn was het wel vergevingsgezind. "Luister, monster. Zoals je mijn medelijden niet krijgt, krijg je ook mijn vergiffenis niet. Ken uw kind Philip, ik vergeef niet zomaar iemand. En al helemaal niet iemand die mijn familie of vrienden pijn doet," gromde ze haast. Haar wang brandde van de schaafwond. Hij grijnsde nog breder. "Een duidelijke boodschap. Goed, ga dan maar," Één van zijn valse vrienden liet Cespéd los - en die andere drie mannen ook. Ze gingen opzij. Alyss kon er gewoon langs. Ze kon gewoon weg. Ze had niks gegeven. Geen geld, geen holocaster. Maar er zat een addertje onder het gras. Ze zouden haar niet voor niks laten gaan. Binnenkort kreeg ze een payback. Daar was ze absoluut zeker van. Voor nu greep ze de poot van haar vriend aan en begon te rennen door de duisternis.

Met moeite hield ze haar ogen open, echt net. Ze had een plek gevonden waar ze had mogen overnachten; een oude vrouw had haar opgemerkt toen ze over straat ging om te kijken hoe het zat met de elektriciteit. Alyss, zichtbaar doodop en eigenaar zijnde van een open schaafwond op haar wang, had direct een uitnodiging gekregen om te blijven slapen. Natuurlijk nam ze dat aan. Bij oudere dames was het het minst gevaarlijk, right? Dus nu had ze in ieder geval van vier tot elf geslapen. Uh-oh, dit was echt slecht voor haar slaapritme. Niet goed. En waar ze straks ging slapen was haar ook een raadsel. In ieder geval had ze nu een taak te verrichten. Naast haar liep Cespéd, en in haar armen hing Amarilla. Die sliep, eindelijk. Ze was ontzettend energiek geweest toen ze uit haar ball was gekomen. De kleine pokémon hield van haar trainster, en vooral niet van haar pokéball. Ze was net zoals Alyss; ze wilde de wereld zien. Maar in tegenstelling tot de coördinator was de pokémon heel verlegen rond vreemden. En natuurlijk veel jonger. Daarom lag ze nu op haar rug, haar voorpootjes om de punt van haar staart geklemd, die over haar buikje heen lag. Het was een schattige houding, echt ontzettend lief. De blauwe blik van de donkerharige schoot van voren naar Cespéd en terug naar Amarilla. Ze kon haar ogen er niet vanaf houden. Met haar duim aaide ze het oortje van de kleine pokémon terwijl ze door het stadje stapte. De stenen onder haar voeten waren ietwat scheef gelegd, dus af en toe struikelde ze bijna. Daar moest ze dus ook een beetje op letten. En onderwijl praatte ze met haar Sceptile. Ja, ja, dat kon ze wel, multitasken. "We gaan een Keystone voor je halen, Ces. Weet je wat dat is?" vroeg ze zachtjes. Hij keek op, en schudde nee. De trainster van het lange, groene wezen glimlachte breed. "Een Keystone zorgt dat je kan mega evolueren. Dus dan kun je nog eens evolueren. We moeten ook nog een mega stone voor je hebben... Een Sceptilite?" Ze keek naar hem, maar hij wist er niks van, dus hij reageerde alleen met een schouderophaal. "Scep," reageerde hij gewoon. "We moeten naar het lab... Oh, is dat het?" Een groot, licht uitziend gebouw stond een paar meter verderop. Langzaam liep Alyss erheen, haar hoofd schuin houdend, hopend op iets van letters. En ja, het leek er zomaar op dat het het lab was, gezien het de naam 'pokemon research lab' droeg. Ze liep door het hek - wat open was - en klopte op de massieve houten deur van het lab. Ze wachtte enkele seconden, maar toen klonken er gedempte voetstappen, en de deur gleed open zonder geluid. In de opening stond een lange man met bruin haar, wat in pieken alle kanten op hing. Hij keek even naar het drietal voor zijn deur, en glimlachte. "Kan ik iets voor je doen?" De coördinator glimlachte ook, en knikte als antwoord. Dit leek haar wel een aardige man. "Zeker. Ik ben Alyss Timer, ik ben hier voor een Key stone, die kan ik hier toch ophalen, hè?" vroeg ze, ter bevestiging. En daarop knikte hij. Ook zijn glimlach leek vast te zitten aan zijn gezicht, maar die van hem was vriendelijk. In tegenstelling tot... Laat maar. Niet aan denken Al. De man ging opzij. "That's right. Ik ben professor Sycamore, kom binnen," Dat liet ze zich geen twee keer zeggen. Op de uitnodiging stapte ze naar binnen, in een grote hal, met rood tapijt en donkere muren. Niet zoals het lab van de buitenkant was. De deur sloot achter haar en professor Sycamore wenkte haar. "We gaan naar boven, naar mijn kantoortje. Kom maar mee," Voorzichtig volgde ze hem op de steile trap, op de voet gevolgd door Cespéd. Ze kon zich niet vasthouden aan de leuning, door het zachte obstakel in haar handen. Terwijl ze de trap opklommen zei hij nog iets. "Leuke Fennekin heb je daar, Alyss. Nog een jonkie, of niet? Hoe kom je eraan?" Even wierp ze een blik op het kleintje in haar handen, en ze glimlachte. "Ja, ze is vrij jong, ik heb haar gekocht van een meisje wat ik ken, dat had haar verkregen in een breed. Ze heeft ook best een hoog potential, volgens mij." verklaarde de coördinator. De professor knikte alleen nog, voor hij een kamer binnenliep, waar een houten bureau stond, met blauwmetalen laatjes en poten. Ervoor stonden twee stoelen, en erachter één. Hij schoof er een weg, en ging in zijn stoel zitten. De zwartharige nam plaats in de stoel aan de andere kant van het bureau. Hij vouwde zijn handen onder zijn kin en begon het gesprek met een vraag. "Dus jij wil een Key stone? Vertel eerst anders wie je bent," stelde hij voor. "Uhm... Oké. Ik ben dus Alyss Timer, zestien jaar oud, ik reis sinds mijn dertiende met pokémon. Mijn starter was een Cyndaquil, inmiddels een Quilava. Die kreeg ik toen ik acht was. Ik kom uit Celestic town, Sinnoh. Ik ben opgegroeid rond pokémon, en ik sta officiëel ingeschreven als coördinator. In mijn team zitten een Quilava, een Leafeon, een shiny Milotic, een Sceptile, een Spheal en een Fennekin," besloot ze. Goedkeurend knikte de professor. "Ik neem aan dat die Key stone voor je Sceptile is? Vertel eens iets over hem," sprak hij. Ze was erachter wat hem zo leuk maakte. Hij leek oprecht geïnteresseerd. Ze legde Amarilla neer op haar schoot, om haar hand even op haar Sceptile's schouder te leggen. "Dit is Cespéd, het is een mannelijke Sceptile. Hij zit op level 36 als ik het me goed herinner, zijn potential is 1. Ik heb hem ongeveer een maand geleden als Treecko ontvangen van een vriendin. Hij is rustig en geconcentreerd, hij houdt niet van drukte. Als Treecko had hij nogal een afkeer tegen mij, omdat hij weg moest bij zijn vader. Toen heb ik gezegd dat hij vrij was, en zijn onze wegen gescheiden. Maar toen ik diezelfde dag nog aangevallen werd door een Beedrill, en mijn pokéballs buiten handbereik waren kwam hij helpen; hij heeft me gered, als Grovyle. En sindsdien hebben we echt een sterke band. Ik weet dat ik hem kan vertrouwen, en vice versa," glimlachte ze, terwijl ze zijdelings naar haar grote grass type keek. Deze knikte, met ogen gesloten. Sycamore keek naar hem. "Hij ziet er sterk uit. Ik begrijp je punt, hij ziet er heel betrouwbaar uit, als ik het mag zeggen. Waarom wil je hem de mogelijkheid geven tot een mega evolutie?" Daar moest ze even over nadenken, maar een antwoord hield ze altijd gereed. "Dat zal zijn om precies die reden waarom u deze kans geeft aan jonge trainers. Team Rocket schuilt achter elke hoek, hoe sterker je bent, hoe veiliger. Een mega Sceptile zou een fantastische aanvulling zijn voor m'n team, en ook zeer nuttig om te gebruiken bij contests, of gyms, die ik af en toe uitdaag. Immers moet je ook als coördinator de verschillende vechtstijlen leren kennen. Cespéd kan de mega evolutie goed hebben, gezien hij zoiezo al een goede controle over zijn krachten houdt. Tenslotte denk ik dat we er beide plezier aan kunnen hebben, omdat het ook wel iets uitdagends heeft," beargumenteerde ze. Hij dacht na voor enkele seconden. Toen nam hij een blaadje van een stapel in een bakje, en krabbelde er wat op. "Goed, goed. Alyss Timer, zestien jaar, wil een Key stone voor haar Sceptile omdat.." Hij mompelde wat, en voor ongeveer twee minuten bleef hij schrijven, af en toe iets doorstrepend. Geduldig wachtte de coördinator af. Zou het goed zijn? Zou ze een Key stone mogen hebben? Hij keek op, terug naar zijn blaadje, en toen schoof hij dat opzij. "Nou..." begon hij.

- 2361 woorden. Alleen het zwarte boeit voor de Key stone ~