Warriors

Wetend dat Sara die nacht slecht zou slapen, had ze het besluit genomen om extra vroeg naar bed te gaan. Zelfs als ze niet in slaap kon komen, zou ze dan hopelijk genoeg rust krijgen om fris en sterk het gevecht aan te kunnen. Het was dan ook absoluut niet onverwachts dat het meisje een uur voor haar wekker ging al wakker lag en niet meer in slaap te krijgen was. Ze haatte om het toe te geven, maar er was echt maar één oorzaak voor haar slechte nachtrust: zenuwen.
Sara was absoluut niet het typje wat dacht dat ze overal goed in was of dat ze nooit bang was. Dat haalde echter niet weg dat zenuwachtig zijn een ongelofelijk naar gevoel was waar je je ook ontzettend zwak door kon voelen. Honderden mensen waren haar voor gegaan en hadden het moeiteloos gehaald. Het was immers de eerste gym nog maar. Zo veel had ze niet te vrezen, toch?

En toch was ze bang. Bang dat ze het niet zou halen, dat niet alleen haar kans om de league te verslaan maar ook haar droom om geld te verdienen voor haar sweetshop in duigen zou vallen. Het klonk dramatisch, maar technisch gezien hing heel Sara’s toekomst af van dit gevecht. Het was geen wonder dat ze door dit soort gedachtes wakker werd gehouden. Ze vroeg zich af of ze troost moest zoeken bij Cecille, maar ze kon het ook niet maken om haar rust te verstoren, want zij had het net zo hard nodig als de witharige zelf. Dus hield ze Cinnamon dicht tegen zich aan terwijl ze wachtte op het nare geluid van haar wekker.

Wakker worden was, vanzelfsprekend, niet meer nodig voor Sara, en het kostte dan ook niet veel tijd voor ze klaar was om naar de gym te gaan met de andere twee meiden. Normaalgesproken wist Sara een gesprek wel levend te houden tijdens het ontbijt, maar nu hield ze zich verbazingwekkend stil. Als iemand er naar vroeg, zou ze zeggen dat het kwam omdat ze slecht had geslapen. Dat was immers geen leugen. Haar zenuwen en weinige slaap zorgden er wel voor dat haar perceptie van tijd wat verbogen was, want voor ze het wist stond het drietal alweer voor het gymgebouw. Sara had er voor gekozen om Cinnamon uit zijn Pokéball te laten voor de route er naartoe, deels omdat hij lang niet zo veel buiten was als Sivar, en deels omdat Sara de morele steun wel kon gebruiken, zelfs als ze hem niet kon verstaan. Wel besloot ze om hem voor ze de gym binnen traden weer terug te laten keren, zodat hij nog een laatste beetje rust kon krijgen voor het gevecht begon. Ze kon hem er ook buiten laten zodat hij kon zien wat Viola’s vechtstijl was, maar dat kon Sara zelf ook bekijken en ze had liever dat haar Pokémon zo sterk mogelijk was voor het gevecht. Rusten leek haar de betere optie.

De gym was precies zoals Sara gelezen had. Het thema ‘bug’ kwam er overduidelijk in voor. Als Sara een angst voor het type had gehad, was ze vast de gym weer uit gerend. Zelfs als ze die behoefte nu had gevoeld, zou ze daar niet de kans voor hebben, want Cecille raakte in gesprek met Viola, die al snel foto’s van de blondine begon te maken. Het tafereel verwarde Sara, en maakte haar misschien een tikkeltje jaloers, maar dat tweede verging al snel toen ook zij en Yara bij de foto’s werden betrokken. Sara wist hier zelfs bij een paar foto’s een wangkusje tussen te sneaken. Ze moest immers wel laten zien dat Cecille van haar was.

De fotoshoot duurde gelukkig niet al te lang. Sara vond het op zich niet erg, maar ze wilde toch graag zo snel mogelijk met haar gevecht beginnen. Ze was dankbaar dat Cecille het woord deed, want hoewel ze nog lang haar tong niet verloren was, had ze zo het idee dat Cecille minder last van de zenuwen had, en daarom iets steviger in haar schoenen stond. Het had Sara niks verbaasd als de gymleider haar had weggestuurd als ze zelf het woord had gedaan, omdat ze nog niet klaar was voor het gevecht. Want eerlijk gezegd voelde het alsof ze er nog lang niet klaar voor was.
Het was haar eigen idee geweest om als eerste te gaan zodat ze er zo snel mogelijk van af was, maar haar vriendin besloot om roet in haar eten te gooien door meteen de eerste plaats te claimen. Sara keek haar met een geïrriteerde frons aan, maar besefte zich ook dat dit aansloot op de gedachte die ze zojuist had gehad. Ze was nu nog niet klaar. Misschien na het gevecht van Cecille wel. Bovendien betekende dat alleen maar meer rust voor Cinnamon, en kon ze de gevechtsstijl van Viola onderzoeken vanaf de tribune. Eigenlijk kwam dit haar veel beter uit. “Het is al goed,” zei ze daarom. “Ga maar als eerste. Maak haar in voor mij.” Het wangkusje en het complimentje waren zeer gewaardeerd, en wisten zelfs de angst wat weg te dringen. Dat, of het drong tot Sara’s lichaam door dat ze nog eventjes niet aan de beurt was. In elk geval zat ze niet heel erg te trillen toen ze plaats nam op de tribune om het gevecht te bekijken.

Zo goed mogelijk lette Sara op tijdens de woorden van de scheidsrechter. Waarschijnlijk zou hij hetzelfde zeggen als zij op het veld stond. De woorden kwamen overeen met wat ze gelezen had, net als vrijwel alles wat ze tot nu toe gezien had in de gym. Ze was zichzelf er erg dankbaar voor dat ze altijd research deed voor ze in het diepe sprong, want als ze dat niet had gedaan was dit allemaal nog overweldigender geweest. Ze vroeg zich af of ze dan überhaupt wel een kans had gemaakt. Haar kennis gaf haar zekerheid. Dat was waar zij haar kracht uit putte, en dus waarmee ze het gevecht kon winnen. In tegenstelling tot Cecille, die meestal maar wat scheen te doen. Ach, als zij daar gelukkig mee was, wie was Sara dan om haar af te kraken?

Als eerste vocht Björn met de Surskit van Viola. De twee schenen redelijk tegen elkaar op te kunnen, hoewel het al snel duidelijk werd voor Sara wie er als winnaar uit het gevecht zou komen. Niet veel later werd haar vermoeden bevestigd, en was Björn de enige Pokémon die nog overeind stond op het veld. Cecille had haar technieken goed voor elkaar. Sara vroeg zich af of zij ook een bepaalde techniek had moeten studeren, maar ze had al haar tijd al besteed aan het leren kennen van de tegenstander. Dat was ook een bepaalde techniek, toch? Ze zou dolgraag die onzekerheid van zich af willen slaan, maar het kijken naar het gevecht van Cecille maakte haar eerlijk gezegd alleen maar minder zeker van haar zaakje. Als ze nou eens kon stoppen met dingen drieduizend keer overdenken, dan was dit alles een stuk makkelijker geweest.

Voor Sara het wist begon het gevecht tussen Vivillon en Björn al. Dit begon heel anders dan het vorige gevecht, want nu leek de panda Pokémon meteen al in het nadeel te zijn. Sterker nog, het kostte na de Sleep Powder nog maar één enkele aanval voor de Pokémon van Cecille was uitgeschakeld. Sara was lichtelijk overweldigd door de kracht van de gymleider, al herinnerde ze zich al snel dat Psybeam super effectief was tegen vechttypes. Wat dat betreft hoefde Sara zich geen zorgen te maken, want ze had geen vechttype Pokémon. Ze was relatief veilig voor de aanval.

De tweede Pokémon die Cecille inzette was Sivar. Dit had Sara van tevoren geweten. Niet alleen was het Cecille’s sterkste Pokémon, maar ook degene waar ze de sterkste band mee had, en daarom een logische keuze voor het gevecht. Als Sara zo close met één van haar Pokémon was geweest, had ze die ook voor het gevecht gebruikt, ongeacht het type voordeel. Nou was haar band met Cinnamon vergelijkbaar, omdat hij haar eerste Pokémon was, maar ze kon nou niet zeggen dat zij net zulke goede vrienden waren als Cecille en Sivar. Daar voor moesten ze nog een paar jaartjes langer met elkaar om gaan.

Het gevecht van de Tyrogue begon niet zo soepel als Sara had verwacht. In tegendeel. Hij had de eerste aanval mogen doen, maar was ook de eerste die schade opliep. Sara begon zich zelfs af te vragen of Cecille het gevecht wel zou halen, want er leek geen einde te komen aan de klappen die Sivar tegemoet kwamen. Viola had duidelijk haar gymleider titel verdiend. Of Sara daar momenteel blij mee was, wist ze niet.
Wonderbaarlijk genoeg wist Sivar een Psybeam te counteren met een Brick Break en wist hij zo zijn voordeel uit het gevecht te halen. Het kostte niet veel tijd daar na om het gevecht te winnen. Vivillon was uitgeschakeld, en Cecille had haar eerste badge verdiend.

Een applaus leek Sara wel gepast. Daarom begon ze bescheiden te klappen voor haar vriendin. Haar glimlach was vol trots, want dat was ze. Ondanks alle tegenslagen was het haar toch gelukt om de Pokémon van Viola te verslaan. Het enthousiasme van de winnares was vanaf de tribune mee te luisteren. Toen ze naar de twee toeschouwers toe rende en vervolgens meedeelde hoe energiek ze zich wel niet voelde, moest Sara zachtjes grinniken. “Ho ho, rustig aan, tijger. Je gaat toch wel eerst mijn gevecht ook nog bekijken?” Ze zuchtte diep en wierp een nerveuze blik op het strijdveld bij de vraag of zij er zelf klaar voor was. Het eerste wat ze wilde zeggen was ‘nee’, maar ze besloot iets optimistischer te klinken. “Ik denk het.” Ietsje maar.

Sara had best wel de neiging om te blijven zitten tot Viola terug was van haar pauze, maar ze besloot om vast klaar te gaan staan zodat ze zo snel mogelijk konden beginnen. Bovendien kon ze staand Cecille nog even een knuffel geven. Ze kreeg zelfs nog een good luck kiss van de blondine voordat ze plaats nam aan haar kant van het veld. Daar aangekomen bleek het misschien toch niet zo’n goed idee om alvast te zijn gaan staan, want de pauze van Viola leek eeuwig te duren. Sara overwoog al bijna om weer te gaan zitten toen de dame zich weer liet zien. Ze verontschuldigde zich toen ze zag dat de witharige al klaar stond, maar die wuifde het weg door te zeggen dat het niet uitmaakte en dat ze niet ongeduldig over wilde komen. De scheidsrechter nam inmiddels ook weer plaats aan de rand van het veld. Sara zou nu toch echt aan haar gevecht moeten beginnen.

Net als bij Cecille werd er eerst wat informatie van Sara gevraagd voor ze aan het gevecht mocht beginnen. Ze gaf gehoorzaam antwoord, zodat er geen vertraging hoefde te ontstaan. Ook de handelingen die volgden waren nagenoeg gelijk aan wat de scheidsrechter bij Cecille had gedaan. De vlaggen gingen omhoog en de gevraagde informatie werd hardop herhaald. “Dit gevecht zal plaatsvinden tussen gymleader Viola van Santalune City en Sara Sweets uit Caphrier Town. Beide deelnemers mogen twee pokémon inzetten. Alleen de uitdager mag van pokémon wisselen. Het gevecht is afgelopen als allebei de pokémon van de tegenpartij zijn uitgeschakeld.” Al deze regels waren bekend bij Sara, en niet alleen omdat hij ze al genoemd had vandaag. Toch luisterde ze aandachtig, want dat was wel zo netjes. “Zijn beide deelnemers klaar?” Sara greep vast met haar hand naar de Pokéball van de Pokémon die ze wilde gebruiken. Pas toen haar vingers het oppervlak raakten, merkte ze dat ze trilde. Oh boy. Ze knikte als reactie op de vraag, nog even niet in staat om geluid te maken. Gelukkig was dit genoeg voor de scheidsrechter. “Begin!”

(Het gevecht begint hier.)
Viola was sneller met het gooien van haar Pokéball, maar de Pokémon die er uit kwam was toch al geen verrassing meer voor Sara. Het was een Surskit, net als bij Cecille’s gevecht. De Surskit zou echter niet nog eens tegen een Pancham moeten vechten, want die had Sara niet. In plaats daar van kwam er uit de gegooide Pokéball een kleine vuur Pokémon. Cinnamon de Fennekin. Cinnamon liet met een strijdkreet merken dat hij klaar was voor een vurig gevecht, en dat liet ook het strijdvuur in Sara ietsje feller branden. “De uitdager mag beginnen,” klonk de stem van Viola, en dat liet Sara zich geen twee keer zeggen. Het was aan haar om het gevecht te beginnen, dus dat zou ze doen ook.

“Cinnamon, begin met Fire Spin!” Gehoorzaam vuurde de fennec Pokémon een draaiende straal vuur af op de Surskit van Viola. Het vuur moest echter een flinke weg overbruggen, en voor het de Pokémon had bereikt, had de gymleider haar Pokémon al opgedragen om het te ontwijken. Vervolgens beval ze het wezen om een Bubble aanval te doen, duidelijk gebruik makend van het type voordeel. Sara trapte daar echter niet zo snel in. “Counter het met Ember!” De kleine vuurballetjes schoten met flinke snelheid op de bubbels af en wisten ze één voor één te verpulveren. De stralen waren echter ongeveer even sterk, dus veel nut haalde Sara niet uit de counter aanval. Viola was duidelijk vastbesloten om de aanval door te laten gaan tot het raakte, en Cinnamon kon het waarschijnlijk niet veel langer meer volhouden. Sara wilde hem net bevelen om op te springen toen Surskit meer kracht in zijn aanval zette en hiermee het gevecht tussen de elementen won. Cinnamon werd geraakt, en hard ook. Het was immers een super effectieve aanval. De Fennekin liet zich echter niet zo gemakkelijk neerhalen, want hij stond direct weer op, terwijl hij de nattigheid uit zijn vacht schudde. “Het is tijd voor wraak, vind je niet?” sprak Sara tegen de Pokémon. Die knikte met een boze uitdrukking. “Flame Charge dan maar?” Cinnamon hulde zichzelf in een laag vuur en stormde op de Surskit van Viola af. Zij droeg haar Pokémon op om te ontwijken, maar hier had Sara rekening mee gehouden. “Verander je richting, Cin!” riep ze enthousiast. Cinnamon wist nog net op tijd zijn koers aan te passen naar waar de Surskit zich bevond, en raakte zo het insect op volle snelheid. Het vuur deed flink wat schade, hoewel het meer effect had gehad als Surskit geen water type was geweest. Enfin, Sara had haar eerste rake klap uitgedeeld, en ze was niet van plan om hier te stoppen.

“Surskit, Quick Attack!” Oei. Cinnamon had de afstand tussen hemzelf en de Surskit nog niet weer groter kunnen maken, dus was de aanval onmogelijk te ontwijken. Opnieuw werd hij door het wezen geraakt, hoewel dit minder hard aan kwam dan de bubbels. Het gaf Sara echter ook een gaatje om van dichtbij aan te vallen, en daar profiteerde ze maar al te graag van. “Dat kunnen wij ook. Scratch!” Zonder twijfel haalde Cinnamon uit met zijn klauwen naar het tedere lichaam van het insect. Enkele rake klappen waren genoeg om hem flink te verzwakken. Sara gokte dat er nog maar één aanval nodig was om het af te maken, en dat gaf haar moed. Zo veel moed, dat ze er meteen voor ging. “Psybeam, Cinnamon!” De gekleurde straal schoot razendsnel op Surskit af. Waar Sara geen rekening mee had gehouden, was dat deze de aanval wel eens kon ontwijken. Ze had Viola het bevel niet eens horen roepen, maar schijnbaar had ze haar Pokémon opgedragen om de aanval te ontwijken, én om nog eens een Bubble te gebruiken. Sara dacht echter snel genoeg na en riep dat Cinnamon zijn richting moest veranderen en opnieuw Psybeam uit moest voeren. Gelukkig was deze aanval wel sterker dan de straal bubbels, anders had Cinnamon het gevecht misschien niet gehaald. De straal versloeg die van Surskit, en drong de Pokémon een heel stuk naar achteren, waar hij verslagen bleef liggen. De scheidsrechter bevestigde dat Viola’s Pokémon niet verder kon vechten en even kon Sara opgelucht ademhalen. Het eerste deel zat er op. Nu Vivillon nog.

“Niet slecht,” meldde Viola, terwijl ze van Pokémon wisselde. Niet bepaald het soort complimentje als ze aan Cecille had gegeven, maar het kon er mee door. Sara kon haar er in elk geval voor bedanken. Even dacht ze dat Cinnamon haar ook bedankte door luid te keffen, maar dit bleek al snel een andere reden te hebben. Zijn lichaam begon plotseling te gloeien, en als Sara niet had opgezocht wat evolutie was, dan had ze zich nu heel erg staan afvragen wat er mis met hem was. Ze keek vol verwondering toe hoe zijn lichaam groter werd en van vorm veranderde, en uiteindelijk het licht weer verdween en er geen Fennekin maar een Braixen aan haar kant van het veld stond. Sara was sprakeloos. Haar Pokémon was zojuist geëvolueerd door het gevecht met de Surskit. “Oh mijn Arceus, Cinnamon…” bracht ze uit. Haar Pokémon keek achterom en gaf haar een knipoog, alsof hij wilde zeggen dat hij begreep waarom ze onder de indruk was. Ja, een ego had Cinnamon zeker genoeg van. Nou vond Sara eerlijk gezegd dat hij dat op dit moment ook wel verdiende.

“Zo, zo,” vervolgde Viola, “dit kan nog eens echt interessant worden.” Ze wierp de Pokéball van haar tweede en laatste Pokémon de lucht in, waar de welbekende vlinder uit tevoorschijn kwam. “Maar denk maar niet dat je met een vuursoort makkelijk van mijn Vivillon af bent.” Ze grijnsde uitdagend. “Laat jij de verliezer ook beginnen, of durf je dat niet aan?”
Sara fronste scheef. Ze was lang niet zo gevoelig voor uitdagingen als Cecille. Waar ze wel gevoelig voor was, was dat ze de blondine vanaf de tribune hoorde schreeuwen. Het was goed bedoeld, maar een beetje afleidend. “Ik zou me graag willen concentreren, dank je,” riep ze terug. Het klonk wat kattig, maar dat was te danken aan de zenuwen, die nu weer wat erger begonnen op te borrelen. Ze was dankbaar dat Cecille zo veel vertrouwen in haar had, maar het gaf wel een bepaalde last op haar schouders, en dat kon ze eigenlijk niet goed gebruiken nu.


“Nee, ik denk dat ik de eerste zet zelf neem, als je het niet erg vind.” Viola maakte een ‘be my guest’ gebaar, waarop Sara het eerste bevel voor Cinnamon de ruimte in riep: Fire Spin. Ze gebruikte dezelfde techniek als bij Surskit, ondanks dat het hiervoor had gefaald. De draaikolk van vuur werd echter opnieuw gemakkelijk ontweken door de Pokémon van Viola, wie vervolgens terugsloeg met Sleep Powder aanval. Deze techniek had de al gebruikt op Cecille’s Pokémon en dus was Sara er op voorbereid, al had ze werkelijk geen flauw idee wat ze er tegen moest doen. Hopen dat het miste, of dat haar Pokémon snel weer ontwaakte, want voor ontwijken was het al te laat. Angstig beet ze op haar onderlip. Ze kon Cinnamon niet zo laten eindigen als Björn. Ze riep zo luidkeels mogelijk naar haar Pokémon, maar het had geen zin. Cinnamon werd niet wakker. Viola nam ondertussen haar kans om een Light Screen op te zetten, en vervolgens de vuur Pokémon aan te vallen. Vivillon werd opgedragen om een aanval te gebruiken die Struggle Bug heette. Ondanks dat Cinnamon sliep, kon ze zien dat het hem pijn deed. “Cin, word wakker! Please!” riep ze nogmaals, maar het had geen nut. Van de andere kant hoorde Sara dat het bevel voor Psybeam werd gegeven. Wetend dat hij die aanval niet zou kunnen doorstaan, pakte Sara zijn Pokéball en keerde hem terug voor het ook maar bij hem in de buurt kwam. Viola keek Sara sceptisch aan, duidelijk niet onder de indruk van haar sneaky omwissel manoeuvre. Het was echter niet tegen de regels, dus hield ze haar mond.

Sara hoefde niet lang na te denken over welke Pokémon ze hierna zou inzetten, en wierp daarom meteen de volgende Pokéball de lucht in. Gelato de Cubchoo verscheen en nam plaats op het strijdveld. De Pokémon leek niet zo strijdlustig als Cinnamon, maar Sara wist dat hij ook bijzonder harde klappen kon uitdelen. Daar hadden ze samen hard genoeg voor getraind. “Mag ik deze keer de eer?” vroeg Viola met een grijns. “Dat lijkt me wel zo eerlijk,” antwoordde Sara, met lichtelijke tegenzin. Ze kon al raden wat de gymleider van plan was, en het verbaasde haar dan ook niet toen er een Sleep Powder opgedragen en uitgevoerd werd. Sara had nu echter meer tijd om Gelato te bevelen om het te ontwijken, en het beertje wist nog net op tijd uit de richting van de wolk te springen. De wolk poeder gaf Sara echter een idee. “Gelato, gebruik Icy Wind op de Sleep Powder!” Gelato scheen niet helemaal te begrijpen wat de witharige van plan was, maar deed toch gehoorzaam wat ze zei. Een ijskoude wind blies tegen het poeder aan, waardoor het van richting veranderde en nu terug richting Vivillon ging. Precies zoals Sara gehoopt had. Viola scheen echter bekend te zijn met de omkeertechnieken, want zij had er zelf ook al een tegenaanval voor. Gust. Met een simpele windvlaag was de wolk poeder zodanig verdund dat het geen effect meer had. De kou scheen ook weinig effect te hebben op de vlinder, terwijl het wel super effectief had moeten zijn. Ach, Sara had nog meer trucen in haar doosje, en ze was zeker nog niet van plan om het nu al op te geven. “Powder Snow!” riep ze zo snel mogelijk. Gelato snoof zijn snottebel op, en produceerde vervolgens een flinke hoeveelheid sneeuw die op de Vivillon afgevuurd werd. De aanval tegenhouden met een Gust had dit keer geen zin, dus werd de vlinder volop geraakt. Sara meende zelfs ijs te zien ontstaan op de vleugels van het insect.

“Wij laten ons niet zomaar bevriezen,” meldde Viola. “Weet je wat wij daar op terug hebben? Poison Powder!” Een wolk van paars poeder werd Gelato’s kant op geblazen. Sara’s eerste reactie was om Gelato het te laten ontwijken en dat leek eerst te werken, maar Vivillon draaide met het beertje mee en het gif was al snel onvermijdelijk. Gelato werd geraakt, en het effect was meteen te zien. Alsof Gelato er nog niet zielig genoeg uit had gezien met die grote snotklodder onder zijn neus.
Desalniettemin kon Sara het niet opgeven. Gelato had nog genoeg kracht om door te vechten, en als ze het slim speelde, kon ze het nog winnen. Daarom ging ze meteen weer in de aanval. “Rock Tomb!” beval ze. Gelato gehoorzaamde door een aantal grote stenen richting Vivillon te werpen. De Cubchoo wist ze heel gespreid te gooien, waardoor ontwijken nagenoeg onmogelijk was. Sara had deze aanval goed met hem geoefend, en daar was ze zichzelf op dit moment heel dankbaar voor. Een steentype aanval zou extra veel schade tegen de vlinder doen.

En toch wist Vivillon nog omhoog te komen uit de ravage en door te vechten. Sara was er bijna verzekerd van geweest dat dit de laatste klap was, maar dat viel blijkbaar tegen. Gelato’s level was waarschijnlijk net niet hoog genoeg, maar dat betekende dat er nu echt nog maar één aanval nodig was. Het was echter eerst de beurt aan Viola om aan te vallen. “Vivillon, Psy Beam!” De gekleurde straal was sneller dan voorheen, en raakte Gelato voor Sara hem kon opdragen te ontwijken. Een kritieke treffer. De Cubchoo kon niet meer opstaan van de aanval, en plotseling leken Sara’s kansen allemaal in duigen te vallen. De scheidsrechter had door dat Gelato was uitgeschakeld, en verklaarde Vivillon de winnaar van de ronde. De strijd was echter nog niet over, want Cinnamon was nog niet verslagen, maar of hij nou zo veel kon doen zolang hij nog sliep, wist Sara niet.  

Met een bittere smaak in haar mond liet Sara Gelato terugkeren. “Je hebt goed gevochten,” sprak ze zachtjes tegen de Pokéball, waarna ze die van Cinnamon weer tevoorschijn haalde. “Dit is onze laatste kans, maatje. Ik geloof in je.” Ze gooide de Pokéball hoog de lucht in en ving hem weer op terwijl de slapende Braixen zijn vorm aannam. “Cin kan niet zo veel, dus ga jij maar eerst,” zei ze vervolgens tegen Viola. Ze scheen een beetje medelijden te tonen in haar gezicht, maar herstelde zich daar al heel snel van. Ze was immers een gymleider. Die had vast wel zieligere trainer verhalen meegemaakt dan dit. “Struggle Bug Vivillon, go!” riep ze enthousiast, iets té enthousiast naar Sara’s smaak, maar zij moest zich concentreren op het wekken van Cinnamon. “Cin! Kun je me horen?” Ze had niet veel tijd voor de aanval van Vivillon zou raken. De Braixen had niet veel levenskracht meer en misschien zou deze aanval al genoeg zijn om hem uit te schakelen. “Cinnamon, ik heb je nodig! Wordt wakker! Cin!” De ruimte tussen de twee werd steeds kleiner. Cinnamon lag nog steeds te slapen – maar bewoog wel zijn oren naar Sara toe. Een teken dat hij haar hoorde. “CIN! Flame Charge!” Ze riep het eigenlijk uit pure wanhoop en niet met de gedachte dat hij het zou kunnen uitvoeren, maar zijn ogen schoten op het laatste moment open en zijn lichaam hulde zich in vlammen voor de Vivillon hem aan kon raken. Hierdoor belandde de vlinder praktisch midden in de vlammenzee, en omdat dit bij de aanval hoorde besloot Cinnamon om hem ook nog eens te tackelen. Sara kon niet geloven hoe veel geluk ze had gehad – al was het nog niet zeker of ze met deze aanval wel gewonnen had. Gespannen, maar ook lichtelijk opgelucht nu Cinnamon weer op zijn poten stond, wachtte ze het oordeel van de scheidsrechter af.