{OPEN} Looks like we've made it

De zilte zeelucht prikte aan zijn ogen en hij voelde het zachtjes steken op zijn bleke huid. Met een zucht had de jongeman zich om gedraaid en was terug in de schaduwen van de boot waarop hij stond. "Sohothin!" riep de jongeman en een vrolijk blaffende Growlithe rende terug naar zijn trainer. Hij ging op een van de ligstoelen zitten en staarde naar het land dat voor hem opdoemde uit de vroege ochtend dauw. Hij geeuwde eventjes en rekte zich uit, voordat hij lui onderuit zakte in de stoel. Het zou nog wel een half uurtje duren voordat ze aan land konden en daar maakte de jongeman gretig gebruik van door nog eventjes wat te slapen.

"Grow! Growlithe!" Er werd zachtjes aan zijn bodywarmer getrokken en de jongeman deed slaperig zijn rode ogen open. Sohothin stond aan zijn jack te trekken. "Rustig maar jongen," stelde hij de puppy pokémon gerust, waarna hij opstond, zichzelf uitrekte en om zich heen keek. Blijkbaar waren ze aan land gekomen. Sohothin had hem juist op tijd wakker gemaakt. De jongeman glimlachte eventjes naar zijn pokémon en gaf hem het signaal om hem te volgen. De Growlithe blafte vrolijk en volgde zijn trainer aan land.

Eenmaal aan land voelde hij al direct hoe ogen gericht werden op hem. Het zou eens niet. De jongeman trok de capuchon van z'n bodywarmer over zijn hoofd heen, stak zijn handen diep in de zakken van zijn zwarte spijkerbroek en wandelde rustig de stad in. Dit was waar hij zou gaan wonen, dit was waar hij de rest van zijn leven zou gaan slijten. Nou ja, hij was in Kalos, dat was al wat. Nu moest hij nu de weg zien te vinden naar Shalour City, de stad waarin hij zou gaan wonen.

De jongen keek eens rustig om zich heen. Hij had niet echt haast om ergens te komen en wilde eerst eens dit stadje uit kammen, voordat hij op doortocht ging naar zijn nieuwe huis. De Growlithe stond vrolijk aan zijn zij en diens warme vacht streelde tegen zijn been aan. "Kalm aan maar, Soho. Er is niets om bang voor te zijn," stelde hij de pokémon gerust. Opeens bedacht hij zich en uit de rugzak, die losjes over zijn ene schouder hing, haalde hij een tweede pokébal. "Kom maar Magdaer, geniet van het mooie weer," sprak de jongen, terwijl hij de pokémon in de lucht gooide. Vlak voor Sohothin verscheen een vrolijk springende Pichu, die al snel via de puppy pokémon op de schouder van zijn trainer klom en in diens nek ging zitten. "Goed dan, Mag, je mag blijven zitten," zuchtte de jongeman.
Hij wilde zich net omdraaien om weg te lopen, toen Sohothin begon te blaffen. De jongen draaide zich om, net op tijd om de ember aanval aan te zien komen. Snel dook hij weg en wilde net een tegenaanval schreeuwen, toen hij het meisje zag staan, die nogal geschrokken leek, samen met een Braixen. De jongen kwam overeind, haalde zijn pokédex te voorschijn en klapte 'm open. "Braixen, the fox pokémon and evolution of Fennekin. It has a twig stuck in its tail. With friction from its tail fur, it sets the twig on fire and launches into battlem," wist de pokédex hem te verstellen. Hij stopte het machientje weer weg en keek het meisje aan. "Kijk voortaan uit, wil je?" riep hij naar haar, hopend dat hij niet al te snauwend overkwam. Hij klopte het vuil van zijn broek af en Magdaer, die door de plotse beweging van zijn rug af was gevallen, klom weer terug op zijn schouder. Rustig liep hij in haar richting en bleef op een kleine afstand stilstaan. "Je hebt geluk dat Sohothin hier me waarschuwde, anders was ik een stuk kwader op je geweest." De Growlithe blafte eventjes en de jongen keek het meisje rustig aan. Wie was zij en waarom viel ze hem zo maar aan?

Zijn rode ogen, half verscholen onder de capuchon die hij nog steeds droeg, volgde de pokémon die een groene, hagedis achtige pokémon opslokte. Hij vroeg zich af wat het voor een pokémon was, maar had niet de tijd gehad om er goed naar te kijken, laat staan z'n pokédex erbij te halen. Daarna richtte hij zich weer op het meisje, die zich verontschuldigde en uitlegde dat ze de pokémon over de Wonder Trade had gekregen en dat die nog niet echt wilde luisteren. Ondertussen had Magdaer het voor gezien gehouden van zijn schouders en maakte een leap of fate naar het voorhoofd van het meisje. "Magdaer!?" sprak de jongen, iets wat geschrokken, toen hij de gele muis pokémon naar boven zag klimmen en op het hoofd van het meisje was gaan zitten. Hij grinnikte eventjes, het zag er best wel komisch uit. "Ze doet je niets, zolang je d'r niet laat schrikken," deelde hij kalmpjes mee. Hij wist maar al te goed wat voor een schokken de Pichu kon toebrengen als je d'r aan het schrikken maakte. De witharige jongen deed zijn capuchon af, waardoor zijn halflange witte haar, rode ogen en de zwarte band om zijn nek ontbloot werd. Er was niet zo heel veel zon hier, dus had 'ie er nog maar weinig last van. "Dit hier is Sohothin, zoals je al weet. De Pichu op je hoofd heet Magdaer en mijn naam is Axel," stelde hij zichzelf en zijn pokémons toe, terwijl hij zijn hand uit stak naar het meisje.

Axel schudde de hand van het meisje, die zichzelf voorstelde als Therin, en glimlachte eventjes. Daarna stelde ze haar pokémon voor als Cheers, de Braixen, en Khaleesi, de Snivy. Vooral naar die laatste was hij nieuwsgierig, omdat hij die niet meer dan een flits had gezien. Maar dat kwam later nog wel, aangezien hij werd geprezen met zijn pokémon. "Bedankt," sprak hij rustig, niet echt flattered op dat gebied. Het was voor hem nog steeds onbekend waarom de meeste mensen zijn pokémons zo schattig vonden, hij vond het meer belangrijk dat ze een sterke bond hadden en elkaar goed konden aanvoelen. Nou ja, ieder zijn eigen ding, toch?
Therin vroeg hem nog wat, over waar de pokémons vandaan kwamen, of eigenlijk waar híj vandaan kwam. Axel stak zijn handen terug in zijn jeans en haalde zijn schouders op. "Sohothin is van originele een Kanto pokémon, maar ik vond hem achter gelaten bij het weeshuis waarin ik verbleef. Magdaer is een Johto pokémon, maar haar heb ik gekregen in datzelfde weeshuis. Ik zelf ben opgegroeid in Hoenn," een hele lijst van gebieden dus. Hij wist niet eens zeker waarom 'ie zelf hier naar toe was gekomen, maar tot nu toe beviel het hem wel. "Kom jij hier vandaan dan?" kaatste hij daarna de vraag terug, om het gesprek aan de gang te houden.

Hij zag het aan haar, dat ze verder wilde vragen. Het deerde hem niet zo heel veel, er waren er maar weinig die wiste wat er met zijn ouders was gebeurd, maar hij was niet bang om erover te vertellen. Nee, niemand vroeg er gewoon naar. Ze hadden altijd medeleven met hem dat hij alleen was opgegroeid, maar dat betekende niet dat hij zielig was. Axel snoof zachtjes, hopend dat Therin het niet zou opmerken.
Het meisje vertelde dat ze zelf uit Santalune City kwam, maar al snel verhuist was naar Lumiose. Allemaal onbekende namen voor hem, maar dat kwam waarschijnlijk omdat hij gewoon nooit buiten Hoenn was geweest. Eigenlijk niet eens buiten het weeshuis, behalve dan aan de overkant van de straat.
Therin vroeg of hij terug verlangde naar Hoenn en een donkere blik verscheen in zijn rode ogen. Hij snoof nog een keer en draaide zijn hoofd weg. "Nee," antwoorden hij koud. "Blij dat ik er weg ben," kwam er daarna achteraan. Hij schudde zijn hoofd eventjes, zodat een deel van zijn witte haar half over zijn gezicht hing, waardoor nog maar 1 oog zichtbaar was. "Wat wil je weten over dat weeshuis?" vroeg hij daarna. "Ik zag die blik, ik weet dat je ernaar wilde vragen," legde hij uit.