Free at last

Terwijl Raven op stalen leuning van het schip steunde, boog hij voorover om de zoute zeelucht op te snuiven. De wind sloeg tegen zijn huid en hij sloot even genietend zijn ogen. Voor het eerst in zijn leven voelde hij zich vrij. Geen verplichtingen meer, of muren die hem binnen hielden. Hij was klaar om aan zijn reis te beginnen als Pokémon trainer, en er was niemand die hem daarin ging tegen houden.
Hij hoorde dat Luca naast hem ging staan en aan het snuivende gegrinnik maakte hij op dat de Lucario hem had gezien. Snel veegde Raven de glimlach weer van zijn gezicht en fronste hij. Al maakte het hem niet echt meer uit. Hij voelde zich geweldig, en desnoods kwam de hele wereld dat te weten.

Een oorverdovende getoeter kondigde aan dat ze waren aangekomen. Raven had het al opgemerkt aan de snelheid van het schip en het rustig wordende vaarwater. Hij liet zich samen met de andere passagiers meevoeren naar het dek. Luca bleef dicht bij hem. Eenmaal de loopplank was uitgezet kon iedereen van het schip afstappen. Zijn benen leken te schommelen toen hij weer op het land stapte, maar Raven had dan ook nog nooit in zijn leven gevaren. Hij wankelde, en voelde plots een vertrouwde hand zijn arm beetpakken. Gehoorzaam liet hij zich door Luca naar een bankje begeleiden, waar hij voorzichtig plaats nam. Normaal zou hij zulk 'begeleidingshondjes' gedrag niet tolereren, maar nu leek het even noodzakelijk. Hij zuchtte, en je kon zowel opluchting als zenuwen in zijn stem horen. Hij was aangekomen. Kalos. Een compleet nieuwe regio, waar niemand naar hem zou zoeken. Hij ging nu onder de naam Raven Strider en zijn verleden had hij compleet achter zich gelaten. Van zijn part zouden zijn ouders hem nu dood wanen, het kon hem niks meer schelen. Raven liet zich achterover zakken en luisterde naar de vele geluiden om hen heen. De haven was groot, en vol met toeristen en passagiers die hen voorbij gingen. Het was een beetje overweldigend en Raven was dan ook van plan de havenstad zo snel mogelijk achter zich te laten. Het was een grote reis geweest en hij had lang genoeg de tijd gehad om na te denken wat hij nu zou doen. Hij had zelfs een beetje rondgevraagd op het schip, uit pure noodzaak omdat hij niks van de regio af wist. Raven was er achter gekomen dat zijn eerste stop Lumiose City zou zijn, waar hij een pokédex en pokéballs op kon halen bij het lab. Dan was Luca officieel zijn Pokémon. Niet dat dat er naar zijn mening echt toe deed. De band tussen hem en de Lucario was sowieso al onafscheidelijk.

"Dus, Lumiose City," merkte hij op. Hij hoorde dat Luca knikte en Raven hees zich rustig weer naar voren, terwijl hij even zachtjes op zijn lip beet. "Je zult toch echt de weg moeten vragen," raadde Luca. De stem van de Lucario weergalmde zachtjes na in zijn hoofd en even liet Raven een protesterend geluid horen. Hij wist ook wel dat een map kopen geen zin had, die kon hij toch niet lezen. "Ik weet het," mompelde hij stug, terwijl hij aarzelend op stond en toen iemand op de schouder tikte die naast het bankje stil was komen te staan. Raven voelde dat de persoon zich naar hem omdraaide en trok zijn hand toen weer terug. "Pardon, welke kant moet ik uit moet om naar Lumiose City te gaan?'" vroeg hij, terwijl hij ongemakkelijk zijn handen in zijn zakken stopte.  

Bryn keek haar ogen uit in Coumarine. De enige andere havenstad waar het meisje ooit was geweest was Shalour City en dat was toch wel iets heel anders dan de stad waar ze nu was. Hier stroomden iedere dag toeristen binnen, nieuwe mensen. Het waren mensen als zij, die aan het reizen waren. Sommigen deden het voor hun werk en praatten uren in hun telefoon, anderen waren trainers die de gyms hier kwamen uitproberen, weer anderen waren coördinatoren die speciaal voor de salons naar Kalos kwamen. Dan had je nog de breeders, breeders zoals zij, die op zoek waren naar de perfecte Pokémon om mee te breeden.
Er was een constante vloed aan nieuwe mensen en de zwartharige viel niet op in de menigte. Dagen zwierf ze nu al door de stad, niet zeker of ze hier langer wilde blijven of dat ze door moest reizen. Ze was pas net begonnen had ze het gevoel, was pas een jaar aan het reizen, maar de mensen in deze stad en de hoeveelheid verhalen die ze zou kunnen horen door hier te blijven trokken haar toch wel heel erg aan.
Zou dat niet zonde zijn, om hier neer te strijken voordat ze de hele regio had gezien? Misschien. Aan de andere kant, ze kon ook niet eeuwig rond blijven zwerven. Ze moest op een gegeven moment verder. Haar moeder had haar doen beloven dat ze geen beslissingen zou maken over haar toekomst voor ze de gehele regio had gezien, voordat ze had “geleefd”.
Bryn begreep het wel. Haar moeder had nog niet echt geleefd voordat ze haar kreeg. Haar moeder was jong, dat was geen geheim. Ze wist haar leeftijd niet precies, maar gokte dat ze zo rond de vijvendertig was. Dat zou betekenen dat ze een kind had gekregen rond haar twintigste. Sja, daarna had de vrouw natuurlijk vastgezeten met het kind. Geen tijd meer voor avonturen. Dat gunde ze haar dochter dan wel.

Ze was (met Ko op haar schouder) bij de haven uitgekomen. Bryn besloot even stil te staan en naar de schepen te kijken, zoals ze thuis altijd naar de mysterieuze stenen staarde. Die ene keer dat haar moeder haar mee had genomen naar Geosenge’s kust had ze ook al zo naar het water gekeken, met glitterende ogen en de wind in haar haren.
Haar bewondering van het uitzicht werd echter verstoord doordat iemand haar op de schouder tikte. De schouder waar haar Litwick niet op zat, natuurlijk. Met een vriendelijke glimlach op haar gezicht draaide ze zich om. Voor haar stond een jongen of een man, Bryn wist niet zeker waar ze hem moest plaatsen. Hij vroeg haar hoe hij naar Lumiose City kon komen.
‘Oh, om naar Lumiose te komen moet je door de Lumiose Badlands ten oosten van hier.’ vertelde ze hem zachtjes, onzeker naar Ko kijkend. ‘Maar dat is best een eind weg en het is nog ruig gebied ook.’ Lumiose stond bij haar op de lijst als de volgende stad die ze moest bezoeken, maar ze was er niet zeker van dat ze de tocht door de Badlands zou halen met haar huidige party.
Haar ogen gleden naar de Lucario op het bankje. ‘Hoewel ik zeker weet dat je het met je Lucario wel redt.’

Op het moment dat ze begon met spreken, hoorde hij dat het om een meisje ging. Ze klonk jong, maar dat had hij al geraden omdat ze een stuk kleiner was dan hem. Ze gaf in ieder geval meteen antwoord op zijn vraag en daar was hij blij om. 'Om naar lumiose te komen moet je door de lumiose badlands ten oosten van hier.' Raven haalde even zijn wenkbrauwen op. De Lumiose Badlands hu, daar had hij nog nooit van gehoord. Hij besefte zich dat het nog wel even ging duren, voordat hij zijn weg hier een beetje kon vinden. Niet dat dat veel uitmaakte, hij had alle tijd van de wereld. 'Maar dat is best een eind weg en het is nog ruig gebied ook,' vertelde het meisje, maar daar liet Raven zich niet door afschrikken. Hij knikte alleen maar om aan te geven dat hij het begrepen had. In het oosten, dat moest lukken. Zoiets als de Badlands kon hij vast wel trotseren samen met Luca. Zij leek er ook zo over te denken. 'Hoewel ik zeker weet dat je het met je Lucario wel redt.' Raven keek met zijn nietsziende ogen op en draaide zijn gezicht toen even de richting op waar hij dacht dat Luca stond. "Ja, dat kom wel goed," reageerde hij. Raven zei niet veel, maar als het over zijn Lucario ging kon je altijd een zekere trots in zijn stem ontdekken. Luca glimlachte. "We zijn voor je het weet in Lumiose City," verzekerde hij zijn meester, omdat hij wist hoeveel waarde Raven hechtte aan deze reis. Ook al was het misschien niet te zien, hij kon de opwinding voelen. En het was lang geleden dat Raven zich zo voor het laatst gevoeld had.

De jongen draaide zich weer om richting het meisje. Hij wist dat hij iets moest zeggen. Maar, wat was gepast? Moest hij zich voorstellen, of bedanken en weglopen. "Eh.. Bedankt," mompelde hij dus maar.