Oh oh... [FLOYD DUNCAN]

‘Goed, Storm, gebruik nu Tackle!’ droeg Rose haar Eevee op. Storm boog zich door zijn poten, rende naar voren en gebruikte toen Tackle tegen Kakuna. Het was een zeer effectieve aanval, want de Pokémon verloor zo erg zijn evenwicht dat hij naar achteren viel. Zijn hoofd raakte een paar struiken en Rose’ wenkbrauw schoot de lucht in toen het bosje begon te ritselen. Het volgende moment zweefde er een Beedrill voor haar neus, de geëvolueerde vorm van Kakuna. De Beedrill viel woest uit naar Storm, welke piepte van angst. ‘Hé, laat hem met rust! Hij heeft niks verkeerds gedaan!’ viel Rose uit tegen de Beedrill. Ze sprong naar voren om haar Eevee in veiligheid te brengen, maar dat was niet naar de zin van Beedrill. Beedrill viel aan met Fury Attack, waardoor Rose struikelde en hard op haar zij viel. Storm ging beschermend voor haar staan, maar wist niet zeker of hij het zou halen omdat Beedrill bijna op hetzelfde niveau als hem zat. Rose kwam zo snel mogelijk weer overeind, greep haar Eevee vast en stond toen op. Ze slaakte een kreet toen ze één van Beedrill’s naalden in haar schouder voelde. Het was heel lichtjes, maar het gevoel was alsof duizenden naalden tegelijkertijd in haar huid werden gestoken. Hij had een gevoelig litteken geraakt, veroorzaakt door haar vader die een fles wijn had gegooid. Een van de scherven had een diepe wond veroorzaakt en daar had Beedrill zijn naald lichtjes in gestoken. Rose rende echter zo snel mogelijk weg, maar struikelde onderweg en kwam hard op haar verkeerde schouders terecht. Ze deed een trapbeweging naar Beedrill, maar deze ontweek dat en kwam dichterbij. Rose voelde het zweet over haar voorhoofd lopen en graaide naar Zippo’s Poké Ball terwijl ze een kreet slaakte en Storm afschermde met haar lichaam. Beedrill mocht niet aan Storm komen. Nooit.

OOC: Komt u maar c:

Rose’ had Zippo’s Poké Ball vast, maar wist dat ze deze nooit op tijd naar voren zou kunnen gooien voordat die Beedrill haar aan zijn naald zou spietsen. Een aanval deed het werk echter al voor haar en verbaasd keek Rose naar achteren. Een man, ouder als haarzelf dacht ze, stond achter haar. Hij had een Braixen. ‘Dankjewel,’ zei ze tegen hem, maar de ellende was nog niet voorbij. De maatjes van de Beedrill begonnen al te reageren, maar Rose was niet van plan om weg te rennen. Ze duwde zich van de grond af, stond op en gooide Zippo’s Poké Ball naar voren. Ze moest denken aan de schorpioen op haar schouder, het symbool voor het feit dat ze in opstand moest komen als er iets gebeurde dat haar in gevaar bracht. En, ze gaf toe, het lag ook aan het koppigheid dat ze hier nog steeds stond en niet allang gillend was weggerend. Ze werd bang van de zwerm Beedrill, maar zou dat nooit toegeven. Tegenover niemand. ‘Waarschuw ze met een Ember en val die eerste aan met een Dragon Rage!’ Haar ogen keken furieus naar de Pokémon die zich voor haar bevonden. Ondertussen liep ze met Storm in haar armen een paar passen naar achteren. ‘Help me,’ zei ze tegen de man. ‘Ik denk dat jij met je Braixen ook wat van ellendige krengen kunt afschrikken.’ Ze zag dat Zippo er al een paar had afgeschrikt. De Pokémon gebruikte Ember om de bug-Pokémon met vuur te omsingelen, een tactiek die schijnbaar wel effectief was.

OOC: Rose is vooral niet koppig of te overmoedig of zo.. xD

Rose wierp fel een blik over haar schouder. Als haar één ding niet aanstond, was het om nu gewoon weg te gaan en die Beedrill ongestraft weg te laten gaan. Ze zouden boeten voor wat ze haar en Storm hadden aangedaan. Ze zouden twee keer nadenken voordat ze een trainer opnieuw zouden aanvallen. En zolang haar naam Rose Aberdeen was, zou ze zich niet terugtrekken uit dit gevecht. ‘Jij mag van mijn part weg gaan, maar ik niet,’ zei ze fel tegen hem. ‘Je laat je vijand nooit ongeschonden. Je moet er gewoon voor zorgen dat jij alle gevechten voor altijd wint.’ Ze keerde zich weer terug naar Zippo. ‘Zippo, gebruik Dragon Rage op volle sterkte!’ Gelukkig gaf de man mee en viel ook aan met Braixen. Zippo gebruikte zijn Dragon Rage en viel daarmee een stuk of vier Beedrill tegelijkertijd aan. Rose zag dat de Pokémon moe begon te worden omdat hij zijn volle energie gebruikte, maar de dubbel aanvallen van de man en haar hadden wel hun vruchten afgeworpen. Meerdere Beedrill’s die eindelijk in de gaten kregen dat ze fel in het nadeel waren begonnen zich om te draaien en weg te vliegen. Zippo week naar achteren toen hij een Ember gebruikte op een Beedrill die naar zijn zin veel te dicht bij Rose kwam. Rose begon het gevoel te krijgen dat ze aan het winnen waren. Er waren er op een gegeven moment nog zo weinig over dat Rose begon te geloven dat ze al gewonnen hadden. ‘Zippo, één laatste Dragon Rage!’ zei ze bemoedigend. Zippo zette al zijn kracht in en gebruikte zijn Dragon Rage. Dankzij de aanvallen van Braixen en Zippo kozen de Beedrill’s het hazenpad. Rose zuchtte opgelucht en draaide zich naar de man. ‘Bedankt voor het helpen,’ zei ze vervolgens. ‘De naam is Rose. Rose Aberdeen.’

Het was een opluchting dat de Beedrill de strijd hadden opgegeven. Zippo liet zich uitgeput op de grond zakken en steunde op zijn poten door deze achter zijn rug te leggen. Hij legde zijn kop in zijn nek en keek naar het bladerdek dat zich boven hem bevond. Rose draaide haar hoofd opzij toen de man zich voorstelde als Floyd. Floyd. Dat was een naam die ze nog nooit had gehoord. Zijn volgende woorden lieten haar echter met een ruk omdraaien. ‘Maar je kunt het altijd proberen,’ zei ze zacht op zijn woorden. Ze sloot haar ogen en opende ze meteen toen een paar beelden in haar hoofd kwamen die ze daar liever niet wilde hebben. Ze wierp een blik op haar Charmeleon en besloot dat de Pokémon wel weer genoeg had gedaan voor vandaag. ‘Goed gedaan, Zippo,’ zei ze, waarna ze de Pokémon terugkeerde in zijn Poké Ball. Ze draaide zich weer om naar Floyd. ‘Bedankt dat je me niet in de steek liet. Dat was dapper van je, als ik het zo mag verwoorden.’ Een licht glimlachje had zich om haar lippen verspreid. ‘En jij ook,’ zei ze dankbaar tegen de Braixen van Floyd. Daarna keek ze Floyd opnieuw aan met haar blauwe ogen. ‘Het lijkt me het eerlijkste als ik nu iets voor je terug doe. Wat dacht je van een lekker warm drankje in een café in Santalune City?’ Ze glimlachte naar Floyd en wachtte vervolgens op zijn antwoord. ‘Ik trakteer,’ voegde ze er nog snel aan toe.

Rose glimlachte enkel kort op wat hij zei. Ze was het niet gewend om zulke opmerkingen aan te horen. In het centrum waar ze verbleef had ze nooit met jongens te maken gehad of toch geen jongens die zulke opmerkingen maakten. Het was voor haar echter veel te lastig om erop te reageren. Ze had het gevoel dat ze nooit meer normaal op zulke dingen zou kunnen reageren. En het idee dat er al interactie tussen haar en een jongen zou zijn, maakte haar misselijk. Het zou haar angst aanjagen en ze zou zich omdraaien, waarna ze voor haar leven zou wegrennen. Ze wist dat ze op het vlak van liefde nooit meer normaal zou kunnen worden, nooit verliefd zou kunnen worden of als dat toch gebeurde altijd met een bepaalde beperking verliefd worden. Ze zou nooit lichamelijk contact kunnen hebben zonder terug te denken aan die vreselijke nacht. Ze zou nooit lief kunnen hebben. Ze wendde haar blik gauw af omdat ze bang was dat hij haar gedachten kon lezen, hoewel dat onmogelijk was. Geen enkele persoon buiten het centrum mocht weten wat haar overkomen was. Niemand. Ze richtte haar blik verstrooid op hem en grinnikte toen. ‘Die kant op,’ zei ze terwijl ze de juiste richting in wees. Ze was in de voormiddag nog in Santalune City geweest, dus ze wist precies waar ze naartoe moesten. ‘Drink je liever warme chocomelk, thee of koffie?’ vroeg ze om de tijd wat te doden terwijl haar blik door het bos gleed. Ze wist precies waar ze moesten zijn. En ze wist precies wat het beste cafeetje was, waar ze goede drankjes verkochten voor een redelijke prijs. Omdat zij moest trakteren deze keer, was het wel zo handig dat ze zo’n winkel uit zou kiezen. Niet dat ze gierig was, maar misschien had ze haar geld ook nog voor andere dingen nodig en dan was het beter als ze een beetje spaarde, niet? Santalune City doemde in de verte al op. ‘En wat doe jij verder in het leven buiten half verdwaald raken in bossen?’ Ze zei het licht plagerig zodat hij wist dat ze er niet veel van meende.

Bah. Koffie. Nee, daar hield ze niet van. Voor haar liever een lekkere kop warme chocomelk, het liefst met een beetje suiker erin. Het idee liet het water haar al in de mond lopen. Het was dan ook zeer koud buiten en ze had grote kans dat haar neus dadelijk weer zou gaan lopen. En alles wat ze nu niet wilde was een snotneus. Haar blik gleed naar Floyd en ze luisterde aandachtig naar wat hij zei. ‘Ik denk dat ik mijn reisstijl met de jouwe kan vergelijken,’ zei ze. ‘Ik ben momenteel aan het trainen voor de eerste gym. Ik ben nog maar pas begonnen met mijn reis, zie je.’ Ze glimlachte naar hem en wierp haar blik weer de andere kant op. Gelukkig was Santalune City dichtbij. Om zijn woorden van eerder te beantwoorden wees ze na een cafeetje verderop. ‘Geloof me, daar hebben ze echt lekkere warme dranken,’ zei ze glimlachend, waarna ze al die kant op begon te lopen. Het leek net alsof het weer precies wist wat ze van plan was, want het begon hard te waaien. Haar haren vlogen in het rond. Rose haalde Zippo’s Poké Ball tevoorschijn en keerde de Pokémon terug zodat hij even kon uitrusten. Bovendien was een nijdige Zippo allesbehalve leuk. Zippo was natuurlijk niet gesteld op mensen door wat er met haar in het verleden was gebeurd. In tegenstelling tot Rose had hij zich daar nooit overheen kunnen zetten en hij zou het Rose nu waarschijnlijk ook niet vergeven dat ze hem terugkeerde in zijn Poké Ball. Nu had hij namelijk geen zicht meer over wat er met zijn trainer zou kunnen gebeuren, maar Rose vond het ook wel eens fijn om normaal met iemand te kunnen praten zonder steeds die priemende blikken van Zippo op zich. Ze begreep wel dat de Pokémon haar wilde beschermen, maar hij hoefde heus niet wantrouwig te zijn tegenover iedereen. Rose deed de deur van het cafeetje open en hield deze wat langer open zodat Floyd ook naar binnen kon gaan. Vervolgens ging ze op een vrij plekje zitten, ze nam aan dat Floyd wel tegenover haar zou gaan zitten. ‘Een koffie en een warme chocolademelk met suiker, graag,’ zei ze tegen de ober. Of de barman. Of wie het ook was. ‘Ah, lekker warm,’ zuchtte ze tevreden terwijl ze zich al uit haar jas begon te wringen.

Rose had enkel een kort, dankbaar knikje gegeven over het feit dat hij haar succes wenste. Ze grinnikte toen in het café scheen dat zij niet de enige was die van suiker in haar drankje hield. Heilige Arceus, vier klontjes… die hield wel van een zoete koffie. Alhoewel, als ze eerlijk was, deed ze in haar thee soms ook wel twee tot drie suikerklontjes. Thee zonder suikerklontjes was gewoon… méh. Het was misschien niet het vieste wat ze ooit gedronken had, maar er zat dan gewoon geen smaak in de thee. Een beetje suiker hielp daar wel bij. Ze keek op toen de man haar een vraag stelde. Of ze nog andere Pokémon had. ‘Ja,’ zei ze glimlachend. ‘Ik heb nog een Horsea en een Eevee.’ Voor de rest had ze nog geen andere Pokémon. Maar sinds ze die Beedrill vandaag had gezien, was haar interesse wel getrokken. Het zou wel cool zijn als ze één zo’n Beedrill kon vangen. Misschien moest ze Zippo eens vragen wat hij ervan vond, hoewel ze er wel vrij zeker van was dat hij dan zou denken dat ze gek was geworden in haar hoofd. ‘En jij?’ vroeg ze nieuwsgierig. ‘Ik neem aan dat je wel sterkere Pokémon hebt dan een Eevee en een Horsea, aangezien je net opmerkte dat de Pokémon in de eerste gym er niet zo goed vanaf zouden komen als je naar daar ging.’ Ze glimlachte. Gelukkig werd hun drinken op dat moment geserveerd en tevreden sloot Rose haar handen om de warme mok chocomelk. Ze zag dat de ober zakjes met suiker had neergelegd. Ze besloot om met eentje te beginnen en scheurde deze open, waarna ze de inhoud in haar mok kiepte. ‘Zalig,’ zei ze vervolgens, waarna ze snel een slok nam. Auw. ‘En heet,’ vervolgde ze nors, maar grinnikte daarna omdat het best grappig was. Ze liet haar tong eerst maar eens afkoelen… en bij de volgende slok zou ze blázen!

Floyd Duncan

I ONLY SET THE STAGE. YOU PULL YOUR OWN STRINGS.

Het meisje zei dat ze nog een Eevee en een Horsea had. De tweede pokémon van haar was een bekende, net zoals de Eevee maar in vergelijking met Eevee kwam je die veel minder tegen. Misschien omdat het niet zo een fantastische pokémon was om op het land te gebruiken. ‘Dat is al een aardig mooi team.’ zei de zwart harige wel. Wanneer dat hun drinken werd gebracht nam Floyd meteen de vier klontjes die hij uit hun verpakking haalde en in zijn koffie liet vallen. Het lepeltje dat ze erbij kregen gebruikten hij natuurlijk om de suiker goed te mengen over de gehele drank.
‘Ik heb nog een Blastoise en een Numel en Deino die nog zeer onervaren zijn, maar daar zal hopelijk spoedig wat verandering in gaan komen.’ op dat moment had hij nog maar twee pokémon die hem echt konden beschermen. Bellamy en Deathshot moest je zeker niet onderschatten, maar het was toch aangenamer om een team te hebben dat meer kon. Als hij om de één of andere manier Death en Bellamy verloor kon hij moeilijk rekenen op een baby Deino. Dat ging pas lachen worden. ‘Ik heb ook een Yamask maar die zit in de box omdat ik voor hem niet meteen een plaatsje kon vinden in mijn team. De bedoeling is wel dat hij er ooit weer uit komt.’ Floyd vond het nog steeds een geweldige pokémon, maar voor dat moment had hij er niks aan. De pokémon zou enkel in zijn weg zitten aangezien hij ook niet hield van vechten. Als de pokémon terug kwam moest hij daar zeker wat aan doen. Het meisje had ondertussen al een slok genomen van haar drank, terwijl dat Floyd enkel zijn handen rond de warme tas hield. Hij had geen zin om zijn mond of tong te verbranden.

EFFY
[/quote]

Wauw. Rose keek Floyd gefascineerd aan toen deze over zijn team vertelde. Een Blastoise nog wel! Dat was – in haar ogen – echt een stoere Pokémon. Maar als haar Horsea zou evolueren en ze voor Eevee een keuze had kunnen maken voor welke evolutie hij zou worden, zou haar team ook uit stoere Pokémon bestaan. En als Zippo evolueerde, had zij een Charizard! Dat was ook cool. ‘En dan zeg jij dat ik een mooi team heb. Die van jou is ook echt niet slecht,’ zei ze bewonderend tegen hem. Toen hij zei dat hij een Yamask had, glimlachte ze. ‘Je kunt me gestoord noemen, maar sinds ik die Beedrill heb gezien vandaag, zit ik serieus te overwegen om zo’n Pokémon te vangen voor mijn team. Ik denk dat het best een aanwinst kan zijn.’ Ze keek een beetje dromerig bij het vooruitzicht dat zij een Beedrill had. Dat zou nogal een gevecht worden dan, want die Beedrill waren behoorlijk lastig te bevechten. Dat was iets wat ze vandaag wel ondervonden had. Ze nam voorzichtig een slokje van haar warme chocomelk en merkte dat het nu veel beter ging omdat ze voorzichtiger dronk. ‘Voor de rest heb ik nog niet echt plannen voor mijn team. Ik denk dat ik me vooral ga focussen op het trainen van ze zodat ik die eerste gym snel achter de rug heb. Ik denk dat ik voor de rest van het team wel kijk wat ik tegenkom.’ Ze glimlachte, waarna ze haar blik door het cafeetje liet gaan. Het was gelukkig niet erg druk. En het was een gezellig sfeertje, dus dat zat ook wel weer goed. ‘Maar wauw, een Blastoise is echt wel cool,’ kon ze toch niet laten om te zeggen. Daarna zweeg ze weer en wachtte op zijn respons.