Too much pain. [&ALANA BOUVIER]

Ze sliep eigenlijk aan één stuk door. De afgelopen nachten kon ze niet goed slapen omdat ze de eerste nacht vooral had lopen janken en de tweede nacht vooral angst was. Ze had de laatste tijd dus zo weinig geslapen dat ze echt in een diepe slaap zat. Ze hoorde een stem die bekend klonk en ze voelde een kus aan de zijkant van haar hoofd. Ze keek met een lichte glimlach op en wreef even in haar ogen. "Je klinkt wel beter..." mompelde ze optimistisch, waarna ze even op zijn hoofd voelde. Ze glimlachte eventjes, ja dat voelde al een stuk beter. Het maakte haar niet zo uit hoe hij rook, het bleef haar lieve Connor. Ze gleed even langs zijn gezicht met haar hand, waarna ze zachtjes glimlachte. Ze boog zich naar hem toe en raakte zijn lippen zachtjes aan. Toen ze zich terug trok keek ze hem met een glimlach aan. "Voel je je zelf ook beter vandaag?" vroeg ze vervolgens aan hem, met een bezorgde toon. Het maakte haar echt niet uit hoe hij daar lag, hij was net ziek geweest en dan had hij er redenen voor.

Het maakte haar niks uit of hij uit zijn mond stonk of niet. Het ging om het principe, het ging haar om dat hij iets voor haar voelde. Niet over hoe zijn adem was. Helemaal niet zelfs. Ze voelde zijn arm beschermend om haar heen en ze glimlachte zachtjes. Ze keek even op toen hij haar naam noemde. Was hij... verlegen? Dat was een kant die ze niet vaak zag van hem, zijn speciale kant. Toen hij zei dat ze geweldig was bloosde ze, zo geweldig was ze niet. Hij ging uitleggen waarom en dat ze hem zo verzorgde en alles. "Connor..." fluisterde ze ongelovig tegen hem. Hij vertelde over een echte date, bij een restaurant of bij een hotel, hij en zij samen. Alana glimlachte zachtjes naar hem, haar ogen gevuld met geluk. Ze legde haar hoofd neer op zijn borstkast en begon zachtjes te snikken. "Dat klinkt goed.." snikte ze zachtjes. "Je bent... echt een schatje.." fluisterde ze tegen hem, waarna ze naar hem keek en haar lippen tegen de zijne aanduwde.

Een erg romantische kus was het niet, sinds hij zijn lippen stijf op elkaar hield en zich terug trok. Alana keek even licht verbaasd toen hij die woorden zei. Ach, hij probeerde het op z'n Connors. Ze glimlachte lieflijk naar hem. "Ik kan niet wachten." fluisterde ze zachtjes tegen hem. "Als het maar niet teveel lijkt op een zoen van een Slowpoke." plaagde ze hem met zijn bijnaam. Nee, die zou er noooooit meer uitgaan. Never van haar leven.

Wat ging hij nou opeens doen? Hij liep heel wankel naar de wastafel en even was ze bang dat hij zou vallen en ze schoot overeind. Arceus, wat was hij nou van plan? Toen hij vrieg naar zijn tandenborstel pakte ze hem gewoon en reikte het uit naar hem. "Wat in Arceus name ben je aan het doen?" vroeg ze hem verbaasd. "Je moet weer in bed man, hup hup." sprak ze hem als een soort moeder toe. Dit was toch niet omdat... zeg niet dat hij dit voor haar deed. Ze wou juist dat hij ging rustten en niet dat hij uit bed zou klimmen voor geen goede reden. Wat was het soms een idioot. Charmant stond hij er zeker bij, maar ja stiekem vond ze dit minder erg dan als zij dit was geweest in haar ondergoed. En dan vooral omdat zij een voorgevel had en die jongen hier bij haar niet.

Ooc; Heel veel ;)

Hij ging zijn tandenpoetsen, echt waar Connor? Echt waar? Toen hij veel beter riep verwachtte ze dat Connor weer naar zijn bed ging, maar nee hoor hij wankelde naar haar en sloeg zijn arm over haar heen. Alana keek hem even verbaasd aan, Arceus wat een irritante jongen was het soms ook. Toen hij zei dat hij haar iets beloofd had keek ze hem even verbaasd aan. Dus toch, hij deed het dus echt voor haar. Toen hun lippen elkaar dan ook echt raakte en hij ... dat ook echt wou doen trok ze zich terug en legde ze haar vinger op zijn lippen. "Ho ho, Romeo dat rijmt eerst terug je bed in." zei ze waarna ze zijn hand pakte en hem voorzichtig mee trok naar het bed, waar ze op ging zitten. Haar ogen stonden plagerig, speels. Maar ze kon niet toelaten dat hij daar zo stond als een idioot. Ergens stonden haar ogen ook verleidelijk, een blik die je bijna nooit zag bij haar. Een blik die ze nooit echt hoefde te gebruiken. Maar dit was gewoon een uitzondering.

Hij volgde gelukkig, en ging zelfs liggen. Hij pakte haar hand vast en ze voelde een rukje aan haar arm waardoor ze tegen hem aanviel en ze zachtjes lachte. Hij vroeg of het nu wel mocht, maar voor ze ook maar een antwoord kon geven drukte hij zijn lippen zacht op de hare en sloot ze haar ogen waarna ze haar mond een beetje opende. Ze stond het toe, voor deze keer dan. Naja, bij hem zou ze het stiekem altijd toestaan. Maar dat mocht hij niet weten sssht. Ze sloeg haar armen om zijn nek, maar zorgde er wel voor dat ze niet op zijn schouder kwam, want dat was alles wat ze niet wou. Ze wou hem geen pijn doen.

Hun zoen voelde weer net zoals op hun eerste date, zo... magisch, perfect. Ja, vooral dat laatste. Toen hij de kus eindigde wou ze helemaal niet dat hij het eindigde. Ze keek hem dan ook ietwat teleurgesteld aan, maar door zijn opmerking verpestte hij soort van de sfeer. Alana rolde met haar ogen, waarna ze hem beteuterd aan keek. Toen hij zijn hoofd weer op het kussen legde besloot zij naast hem te liggen, terwijl ze haar hoofd weer eens op zijn borstkast legde. Toen hij vroeg wat zij had gedaan op die dag trok ze lijkbleek weg. Floyd. "Ik liep tegen iemand op." mompelde ze zachtjes. Ze wou hem niet overbezorgd laten raken, hij moest nu relaxen, anders werd hij nooit beter. "Maar ik vertel je het hele verhaal wel als je beter bent, okay?" zei ze tegen hem terwijl ze zich ophees en hem met een verleidelijk glimlachje aankeek. Ze veegde rustig wat haren weg uit zijn gezicht en liet haar hand even rustten op zijn wang. Soms kon hij wel eens een schatje zijn...

De jongen zei haar naam, maar stopte daarna. Ze keek hem even vragend aan. Je zei niet zomaar iemands naam right? Toen hij later weer begon en allerlei dingen begon te zeggen kon ze paniek in zijn ogen aflezen. Ze schudde rustig haar hoofd. "Rustig maar, het was niks ergs. Hij zei alleen maar dat Duncan geen manieren had waardoor ik boos werd, waardoor hij boos werd en er opeens een gigantische Blastoise voor mijn neus stond." Haar angst voor grote pokemon, iets wat ze nog niet verteld had aan hem. "Dus het is niks om je zorgen over te maken lieffie." zei ze waarna ze hem even over zijn gezicht streek en haar verleidelijke glimlach weer op zette. De glimlach die alleen voor hem was en voor niemand anders. Dit zou ze dan ook alleen maar doen als ze alleen was met hem. Met andere mensen erbij zou ze heel anders zijn. Maar dat zou hij nog wel merken ooit.