It always ends the same +Connor Jacob

Als hij op het geluid naast zich mocht afgaan hadden ze Nathan ook niet met rust gelaten. Achter hem hoorde hij geïrriteerde kreten van de eigenaar die hier werkte, maar Connor kon het ook niet helpen. Als Connor en Nathan de mannen lieten doen, ging die jongen van veertien het zwaar te verduren krijgen en zouden ze misschien ook nog zo gestoord zijn om het cafeetje aan stukken te slagen met hun knuppels. Dat kon hij gewoon niet laten gebeuren en hij had zo’n gevoel dat Nathan er hetzelfde over dacht. ‘Ik denk het n…’ Connor kon zijn zin niet eens afmaken. Er kwam al een nieuwe gozer op hem af rennen. Deze zwierde zijn knuppel naar Connor en Connor had niet genoeg tijd om weg te duiken. Met een klap kwam het ijzeren ding tegen zijn gezicht. ‘Shit,’ bracht Connor uit en de pijn deed tranen in zijn ogen springen, maar het laaide zijn woede enkel nog meer op. De man deed nog een poging om hem te meppen met zijn ijzeren knuppel, maar deze keer was Connor er beter op voorbereid. Hij greep het ding vast in zijn handpalm en draaide vervolgens de arm van de man om, waarna hij de achterkant van de knuppel tegen de kin van de man sloeg door zijn arm naar voren te duwen. Daarna haakte hij zijn voet achter die van de man waardoor deze opzij viel en met de zijkant van zijn hoofd tegen de deurstijl terechtkwam. Dat was wat hij kreeg als hij Connor ging aanvallen met een knuppel. De jongen voelde dat zijn wang dik werd en dat er een beetje bloed uit zijn neus stroomde, maar voor de rest was er niet veel schade. Vanuit zijn ooghoeken zag hij één van de kerels tussen hun door glippen en naar de jongen benen. Hij draaide zich om en sprong op diens rug waardoor ze allebei op de grond vielen en vervolgens knokkend over de grond rolden.

Connor moest eerlijk toegeven dat hij, ondanks dat hij een bloedneus had, het ooit toch wel iets zwaarder had gehad als het om vechten ging. De mannen waren niet de slimste en dat viel ook wel aan hun vechtstijl op te merken. Toch was deze ruige kerel best sterk en Connor deed een poging om niet gewurgd te worden door de man zijn handen van zich af te houden. Plotseling verslapte de man en Connor zag algauw hoe dat kwam. Nathan had zijn voet op de man zijn knie gezet en drukte stevig door. Connor stootte zo hard met zijn vuist in de man zijn gezicht dat hij iets hoorde breken en hijgend kwam hij overeind. ‘Dankjewel,’ zei hij vervolgens tegen Nathan waarna hij naar de jongen grijnsde. Dat moest er vast heel charmant uitzien met die bloedneus die hij had. Hij zag dat Nathan zelf nog geen verwondingen had opgelopen. Mooi zo. Connor ging naast Nathan staan en keek de overige man – die nog maar uit drie bestonden – aan die nog niet op de grond lagen. ‘Hebben jullie nu genoeg gehad?’ vroeg Connor. Ze gaven antwoord door allemaal één Poké Ball tevoorschijn te halen. Dit meen je niet. ‘Nee dus,’ zei Connor nors tegen Nathan. ‘Wat doen we nu? Als we ze hier hun gang laten gaan, wordt heel die tent hier verwoest. We moeten ze naar buiten leiden.’ Dan wist hij natuurlijk niet hoe sterk ze waren, maar hij had Pokémon van rond de level dertig en hij vermoedde dat Nathan’s Pokémon ook wel sterk waren. Hij keek opzij naar Nathan. Wat ging het worden?

Het was Connor opgevallen dat Nathan er ietsje anders uitzag dan daarnet. Hij zag er… haast maniakaal uit. Alsof hij ervan genoot om mensen pijn te doen. Meteen daarna moest hij zich inhouden om zichzelf niet uit te gaan lachen. Ja hoor. En hij had Pokémon van over de level honderd. Hij moest niet paniekerig doen, zeg. En wat als Nathan er van genoot? Hij had wel raardere dingen gezien de laatste tijd. Hij schudde zijn hoofd en richtte daarna weer zijn blik op de groep… om vervolgens verbaasd zijnde op te merken dat de groep werkelijk uit het gebouw was gegaan. Hier hingen zeker consequenties aan vast en zuchtend volgde Connor de groep. Hij sloeg de deur van het café achter zich dicht zodat hij er in elk geval zeker van was dat hij het zou horen als iemand het café in of uit zou gaan en richtte daarna zijn blik op de jongens. ‘We willen een dubbelgevecht,’ zei schijnbaar de leider van de groep. ‘Ik en mijn maat tegen jij en die groene freak daar.’ Hij wees naar Nathan. Connor haalde zijn schouders op. Hij wist toch wel dat het een gevecht ging worden. Ze leken niet veel keus te hebben toen één van de mannen een Charmeleon tevoorschijn liet komen. Connor keek opzij. De man tegenover Nathan was nog aan het wachten op wat zij zouden doen. ‘Ga maar, maatje,’ zei Connor tegen Pikachu en dapper sprong de mouse Pokémon van zijn schouder. Connor wachtte vervolgens op Nathan. Wat zou deze gaan doen?

OOC: Goed idee. Heb toch al opgemerkt dat Connor's Pokémon level 30 zijn terwijl ze eig lager zijn omdat dit vlak voor heel de relatie met Alana plaatsvindt, but oh well. It's the RPG, right? Anything's possible xD

Connor haalde zijn wenkbrauw op en keek verbaasd zijnde naar de Charizard die tevoorschijn kwam. Connor wierp een blik op zijn Pikachu en zuchtte. Ja, want dit was ook echt totaal geen overkill of zo. Nou ja, in elk geval had Nathan goede Pokémon. Het was nog altijd beter dan een Rattata van een laag level die enkel Hyper Fang kon als goede aanval. Nathan besloot om voor de Charmeleon te gaan, dus koos Connor de Haunter uit. ‘Val aan met Hypnosis!’ riep de man. Connor grijnsde. Niet vandaag, meneer. ‘Pikachu, duik in het water van dat fonteintje!’ riep hij. Pikachu, welke aandachtig naar de Haunter keek, knikte en rende naar het fonteintje toe. Net toen Haunter zijn Hypnosis gebruikte, verdween Pikachu onder water. De Haunter, welke verbaasd was over de snelheid waarmee Pikachu in het water was gedoken, keek verbaasd zijnde naar het water. ‘Haunter, gebruik Shadow Punch!’ ‘Gebruik je Double Team en daarna Electro Ball!’ riep Connor. De Haunter keek verward naar de verschillende Pikachu’s die zich verspreidden voor zijn neus. Zijn Shadow Punch raakte de verkeerde Pikachu. Het volgende moment creëerden al de klonen inclusief de echte Pikachu een Electro Ball en zonden deze naar de Haunter. Connor sloeg grijnzend zijn armen over elkaar heen. Hij was benieuwd hoe het met Nathan ging, maar hij kon alvast wel zeggen dat het goed ging met hem.

Na een snelle blik de op de zwartharige te hebben geworpen, richtte hij zoch terug op Agrona en de Charmeleon van de vijand. De Thunder Punch was zeker raak geweest, maar al snel kwam er een Flame Burst op beide Pokémon afgevuurd. "Flamethrower." de aanval van de vijand werd verzwolgen in de Flamethrower van de Charizard, om vervolgens hiet meer gezien te worden. Was dat ook nog wel eens een mooie zet geweest zet. Het leek opgemerkt te worden dat vuur-aanvallen weinig nut zouden hebben dus ineens werd er een andere aanval uitgevoerd, iets waar hen beiden last van zouden krijgen "Charmeleon, gebruik je Smokescreen!" vrijwel meteen vulde het gebied zich met een dikke, best vieze rook. Nog net voordat het bij de groenharige was gekomen werd er door Nathan geroepen "Wing Attack." de rook onttrok hem geheel aan het zicht van de Pokémon, waardoor het onmogelijk werd wat te zien. Toch was het echter wel aan de geluiden te horen of het was geraakt. Inderdaad, al snel klonk er een luid gegrom dat overduidelijk niet van Agrona kwam. Het was ergens te zien hoe de Charizard boven de dikke wolk uitvloog, iets waar de vijanden overduidelijk geen rekening mee te hebben gehouden, slim. Dus niet natuurlijk. Er zat wel duidelijk een krachtverschil in de twee Pokémon, niet dat zo iets geheel moeilijk was, Agrona mocht immers al niet meer aan de vierde en vijfde gym op dit niveau meedoen. Ja, het was wel te zeggen dat de jonger er de afgelopen tijd veel mee bezig was geweest. "Heat Wave." de enorme hitte die vanuit het niets kwam was onmogelijk te missen, de aanval leek ook wel vast en zeker te raken op de Charmeleon.

Nu de Haunter toch bezig was met het ontwijken van al die Electro Ball’s kon Connor wel een blik opzij werpen. Hij zag dat de jongen een Smokescreen wist te omzeilen door Wing Attack te gebruiken. Hij wist zeker dat de Charizard van een veel hoger niveau was dan zijn Pikachu. Hij mocht blij zijn dat hij samen met Nathan vocht en niet tegen hem. Soms was Connor ietwat arrogant als het ging om zijn Pokémon, maar hij was zeker niet gestoord en hij kende zijn grenzen. De donkerharige jongen richtte zijn blik weer op de man en zag dat diens Haunter verzwakt was door de vele Electro Ball’s van zijn Pikachu. Pikachu stond weer voor hem, zijn Double Team was uitgewerkt. ‘Shadow Punch!’ riep de man en Connor schudde met zijn hoofd. Had de man nu nog niet begrepen dat dit niet werkte? ‘Ga eerst voor een Thunder Wave en daarna voor Spark, Pikachu!’ sprak hij. De Pikachu zette de Haunter vast in een Thunder Wave. Connor grinnikte toen hij de kleine vonkjes van Haunter’s lijf zag glijden en merkte dat de man er vrij wanhopig uitzag. Welk level Haunter ook was, zijn Pikachu bevond zich er duidelijk boven en het was ook duidelijk te merken dat Nathan’s Charizard zich ver boven het niveau van zijn tegenstander bevond. Pikachu gebruikte Spark en elektrocuteerde daar de Haunter flink mee zodat de Pokémon heftig door elkaar schudde. De Haunter viel op de grond. Connor fronste met zijn wenkbrauwen en keek de man afwachtend aan. Deze keek verbaasd zijnde naar zijn Haunter, waarschijnlijk geïrriteerd zijnde door het feit dat de Pokémon zich zo snel had overgegeven. Vervolgens keerde hij de Pokémon terug en gooide een nieuwe Poké Ball. ‘Mijn laatste Pokémon!’ riep hij er ook nog eens bij. Een gigantische beer kwam tevoorschijn. Een Ursaring, wist Connor. Hij haalde de Poké Ball van Roselia tevoorschijn en gooide deze naar voren. ‘Gaat het daar goed?’ vroeg hij aan Nathan.

Het leek er op dat dit de beslissende klap moest zijn voor de Charmeleon, iets dat wel zeker mooi was. Zijn ogen keken voor enkele seconden naar Connor, bij wie het wel goed leek te gaan. Nathan knikte kort bij de vraag van de zwartharige "Prima, bij jou?" wel was zijn aandacht al snel weer op de gevecht voor het gericht, toen de tegenstander er een Zebstrika op het veld werd gehaald. Hij liet nog steeds Agrona in het veld, de Charizard was sterk genoeg om dit zo te gaan afhandelen. "Earthquake." meteen begon de grond te beven met heel wat kracht, waardoor de groenharige nog maar net zijn evenwicht hield. De Zebstrika als de Ursaring leken er erg veel last van te hebben, hoe het met Connor's Pokémon ging kon hij maar moeilijk zeggen. Gelukkig was ondertussen wel al de dikke rookwolk verdwenen, iets waardoor Nathan wel zijn vijanden een stuk makkelijker kon zien. "Focus Blast." een bol energie, ding, wat het dan ook mocht zijn ging op de Zebstrika af, welke de aanval niet op tijd leek te kunnen ontwijken, dat was prima. Veel aandacht werd er niets meer besteed op de andere, het leek er wel op dat Connor dit alleen zou afkunnen, zo niet, dan was dat wel nog te zien.

‘Prima,’ antwoordde Connor grijnzend. Eigenlijk was hij best wel blij dat deze onnozelaars op kwamen dagen op dit moment. Zo kon hij zijn Pokémon trainen. En dat zou handig zijn voor de gym, want het zou niet meer lang duren voordat hij deze zou uitdagen. Zijn blik gleed naar de Ursaring en naar zijn Roselia. Net toen hij een aanval wilde roepen, hoorde hij Nathan’s commando. ‘Roselia, spring op het fontein met jouw standbeeld zodat je niet gewond raakt!’ riep hij. Roselia knikte naar hem, draaide zich om en sprong sierlijk op het fonteintje. Ze probeerde haar evenwicht te behouden, maar dat lukte niet en ze viel het water in. Dat was wel het minste waar kon overkomen. Hij was blij dat hij op die oplossing was gekomen, want anders had ze veel pijn gehad. Way to go, Nathan. Oh well. Nadat hij zijn evenwicht weer had hervonden en de Earthquake gedaan was, wenkte hij Roselia. De Ursaring van zijn tegenstander had minder geluk gehad en had overduidelijk schade geleden aan de klap. ‘Eerst Magical Leaf en daarna Toxic!’ riep hij. Magical Leaf miste nooit en Toxic zou er voor zorgen dat hij een blijvende schade op zou lopen tijdens het gevecht. Dan zou het ook snel voorbij zijn. De Ursaring werd inderdaad geraakt door de Magical Leaf – onder de roepende kreten van zijn trainer dat hij de aanval moest ontwijken, de sukkel – en raakte daarna verstrikt in een Toxic. ‘Goed, ga nu over naar Mega Drain!’ Nathan’s Earthquake had behoorlijk geholpen, want de Ursaring bood niet veel weerstand en Connor betwijfelde of de Pokémon het nog lang ging volhouden. Hij zag de Pokémon diep ademhalen en woedend naar Roselia kijken. Daarna haalde hij uit met zijn vuist. ‘Magical Leaf!’

Door de impacht van de Focus Blast werd de Zebstrika een eindje naar achteren gevlogen, maar hier liet do jongen het niet mee zitten gezien het er nog op leek dat deze nog steeds kon gaan vechten. "Toxic op hen beide, daarna Dig." want ja, het was ook super normaal dat een Charizard de grond in ging duiken nadat deze zijn vijanden had vergiftigd. Het was raar maar waar; Agrona was nergens te bekennen meer, geen enkele beweging was er te zien in de grond. Toen hij wel ineens een stukje aarde zag open barsten bij de zebra leek het wel erg snel te gaan, gezien de Flame Pokémon ineens achter de Zebstrika was en deze een flinke klap uitdeelde. "Maak het af met Flamethrower." de Charizard opende haar bek, 'vulde' deze met vuur om het tegelijkertijd te spuwen richting de zebra. Nou, die was meteen daarna verslagen, nogal zielig hoor, als het hem werd gevraagd.

De vuist die op Roselia afkwam werd handig ontweken door de grass type. Connor zag toen hij dezelfde verbazing van de Ursaring weerspiegeld zag op het gezicht van zijn trainer. Dat hadden ze beiden niet zien aankomen. Ze dachten dat omdat Roselia klein was dat ze minder kon dan een grotere Pokémon, maar niets was minder waar. ‘Goed, Roselia,’ sprak hij. ‘Val nu aan met Magical Leaf!’ De Magical Leaf miste niet zoals hij al had verwacht. De Ursaring, die al aangevallen was door de aanval van Nathan’s Charizard, viel verzwakt neer op de grond. Ondanks de boze kreten van zijn trainer leek de Ursaring niet meer echt de fut te hebben om op te staan en tevreden zijnde knikte Connor naar zijn Pokémon. De trainer zuchtte verslagen en keerde zijn Pokémon terug. Connor stak zijn handen waarschuwend naar voren toen zijn Roselia zichzelf naar hem omdraaide met een grote glimlach op haar gezicht. ‘Je hebt het heel goed gedaan…’ begon hij traag, maar het was al te laat. Vrolijk sprong de grass type naar hem toe om hem te knuffelen en de donkerharige trainer zuchtte inwendig. Niet nu. Niet waar die mannen en Nathan bijstonden. Om zichzelf een houding te geven liet hij zich blik fel rusten op de mannen. ‘Rotten jullie nu op? Hebben jullie nu eindelijk jullie lesje geleerd?’ Zijn blauwe ogen bleven fel hangen op de mannen tot ze antwoord zouden geven. Stelletje sukkels.

Het leek er ook op dat Connor de Urasring had verslagen van de ander, dus dan was dit zo goed als klaar. Nathan liet Agrona terug keren in haar Poké ball, al borg hij de capsule nog niet op, zo nodig kon hij de Charizard er dan snel bijhalen. Zijn blik bleef daarna rusten op de kwaad tierende mannen, net kleine kinderen die niet tegen hun verlies konden. Hij lette niet eens op Connor, wat deze dan ook in Arceusnaam aan het doen was. Bij wat er echter werd gesproken keek de groenharige de ander even aan vanuit zijn ooghoeken, misschien niet het taalgebruik dat hij van de zwartharige had verwacht. Maar he, dat was eigenlijk best wel vaak zo. Door de mannen werd als antwoord iets getierd van dat ze hier niet zo simpel vanaf gingen komen, hmp, dat was wel te zien. Kort snoof Nathan, totaal niet onder de indruk van hun. Pas als ze hun woorden echt waar gingen maken, dan pas zou er iets intressants zijn.