Bang bang into the ground. [&COOPER BRIMSTONE]

Rose luisterde geïnteresseerd naar Cooper’s reden waarom hij dat meisje zijn rivale noemde en waarom hij zo vastbijtend was in hun wedstrijd. Of weddenschap. Of wat het ook was. Ze fronste haar wenkbrauwen toen hij begon uit te leggen waarom hij zo in zijn wedstrijd verwikkelde wilde raken en ze knikte begrijpend. Als je hem zo zag leek het echt een jongetje van veertien dat niks beters te doen had, maar als je met hem praatte, merkte je dat hij eigenlijk heel volwassen was en heel realistisch in zijn doelen. Rose had nog nooit iemand zo gepassioneerd over zijn doelen horen praten. But then again, er was ook nooit iemand die aan trainingen en gevechten had gedaan omdat ze allemaal opgesloten zaten in die instelling. Ze hadden Rose proberen te helpen en hadden geprobeerd om haar trauma samen te verwerken door domme gesprekken te beginnen die niet eens zin hadden. Rose had er dan ook gauw schoon genoeg van. Gelukkig hadden ze, toen ze merkten dat Rose niet echt mee meewerkte in de gesprekken en meer met haar Pokémon bezig was dan met het programma dat zij opgesteld hadden zelf, besloten om haar dan toch maar te laten gaan. Ze hadden besloten dat zij zich weer onder de mensen kon bevinden, iets wat Rose wel fijn vond. ‘Dat klinkt echt heel interessant en logisch, Cooper,’ sprak ze en ze glimlachte naar hem terwijl ze nog een hap van haar pizza nam. Ze veegde haar zwarte lokken weg uit haar gezicht zodat ze zeker niet in de pizza zouden vallen. Want pizza met haar was nou niet bepaald haar ding. Ze schudde haar hoofd ontkennend toen ze de naam hoorde van zijn rivale. ‘Nee, sorry, haar ken ik niet,’ sprak ze terwijl ze nadacht aan de vrouwelijke personen die ze had ontmoet. Dat waren er echt heel weinig. Zo weinig dat Rose niet direct een naam in haar hoofd kreeg. Misschien best wel triest, zeker voor wat ze in haar verleden had meegemaakt. Ze ontmoette naar haar goesting dan ook iets te veel jongens en te weinig meisjes, maar aan de andere kant vond ze het wel een goed ding dat ze goed met die jongens overweg kon. Of met de meesten dan toch, want er waren er ook een paar bij geweest waar het stroef bij ging. ‘Ik reis zelf vooral alleen,’ zei ze. ‘Ik ontmoet soms mensen, maar het is niet dat ik daar veel contact mee houd. Dan moet ik ze echt toevallig tegenkomen of ze moeten zo interessant zijn dat ik hun nummer in mijn Holo Caster zet als ze dat zouden willen.’ Ze glimlachte naar Cooper. ‘Ik vind van mezelf dat ik ook vaak lastig vrienden maak omwille van hoe ik ben. Ik kan soms echt zo fel zijn,’ zei ze bedenkelijk terwijl ze nog een hap nam van haar pizza. Ze haalde haar schouders naar hem op. ‘Mocht je me toch op de één of andere manier appreciëren, dan is dat alleen maar goed,’ sloot ze af en ze lachte.

Rose voelde zich lichtelijk opgelucht toen Cooper ontkennend antwoordde in verband met het fel zijn. Mooi zo. Ze wist dat ze bij Zeke en een paar andere mensen wel fel was geweest, zoals bij Raven toen in dat steegje in Lumiose City. Het lag eigenlijk ook vooral aan de personen die bij haar waren en aan de situatie. Ze kon zich herinneren dat ze lastig was gevallen door een groepje mannen en dat Raven vervolgens schijterig had gedaan omdat ze zichzelf had verdedigd. Hé, wat had hij anders verwacht? In zo’n grote stad was het tegenwoordig een vereiste dat meisjes zichzelf konden verdedigen, zeker als het avond was. Ook kon je tegenwoordig als meisje geen rokjes of jurkjes meer dragen omdat er vast wel één of andere puber of oude vent vol met hormonen rondliep die het niet aankon om zich in bedwang te houden. Ze rilde al bij het idee en concentreerde zich daarom volledig op het gesprek met Cooper. ‘Ik denk dat je een vriendschap ook gewoon moet opbouwen en dat het in de meeste gevallen niet de eerste keer is dat je meteen kunt zeggen dat je vrienden bent,’ zei ze vriendelijk tegen de jongen om deels ook aan te geven dat het echt niet aan hem lag dat het van de eerste keer niet meteen lukte. ‘Maar het klopt dat je het met sommigen in het begin sneller kunt vinden dan met anderen. Je hebt ook vriendschappen waarbij je elkaar in het begin wel kunt uitroeien, maar die beter gaan naarmate je meer aan elkaar gewend raakt.’ Het voelde zo gewoontjes om over dit soort dingen te spreken, maar in de praktijk toepassen? Nee, daar was ze echt niet goed in. Ze had niet echt veel vrienden en daar was ze zich pijnlijk bewust van. Er moest altijd wel iets dramatisch gebeuren waardoor heel de vriendschap verpest werd. En als het niet aan de situatie lag, lag het wel aan haar. ‘Zippo,’ verbeterde ze hem, maar ze schoot toch in de lach. Ze zag het gezicht van Zippo al voor zich als ze de Pokémon voortaan ‘Flippo’ ging noemen. Dat zou hij écht niet leuk vinden en hij zou ook zeker de oorzaak van de bijnaam willen vinden. In dat geval kon ze Cooper beter niet meer voorstellen aan haar boze vriend, want anders kon dat nog wel eens mislopen. ‘Ik vind het ook leuk om met jou hier te zitten, Cooper,’ zei ze glimlachend tegen de jongen. ‘En ik zou het ook wel zien zitten om jou in mijn Holo Caster toe te voegen. Niet alleen om de dingen te doen die je net opsomde, maar ook om eventueel eens af te spreken om een gevechtje te doen of een grappig wedstrijdje.’ Ze knipoogde plagerig naar hem en haalde vervolgens uit haar tas een leeg blaadje tevoorschijn waar ze op kon schrijven. Ze had een extra pen in een apart vakje in haar tas zitten en schreef daar in grote cijfers haar nummer op. Daarna gaf ze het briefje af aan Cooper. ‘En wees niet bang om me te contacteren als je eens behoefte hebt aan een volwassen gesprek of als je in nood bent,’ grijnsde ze, sinds ze die situaties wel vaker leek aan te trekken. Ze haalde één hand door haar lange zwarte haren en keek naar de pizza waarna ze besloot dat ze na een paar happen echt wel genoeg zou hebben. Ze at niet erg veel en daar was ze zich pijnlijk bewust van. Ze liet haar blauwe ogen weer naar Cooper glijden. ‘Ik denk dat ik vanavond gewoon in het Pokémon Center blijf overnachten. Ik moet toch nog trainen met mijn Pokémon,’ zei ze grijnzend en ze nam een klein hapje, maar besloot daarna wel dat ze echt genoeg had gehad.